« May 2004 | Main | November 2006 »

بایگانی October 2006

October 3, 2006

به چهره دو دسته

به چهره دو دسته از آدم ها نمي توان چشم دوخت : آدم هاي خيلي بزرگ و آدم هاي خيلي كوچك !

You cant look straitly at the face of humble people and great one !

اين منو ياد فيلم "

اين منو ياد فيلم " آلبالوی قرمز " می اندازه..در عين زيبايي دردآوره ...

It remids me " Red Cherry " movie !

پدرم هميشه می گه :

پدرم هميشه می گه : اگر سال ها توی کوچه ها راهپيمايي کنی و فرياد بزنی من گرسنمه ! هيچ اتفاقی نمی افته ... سير نخواهی شد و هيچ مملکتی هم گوشش بدهکار شعار تو نخواهد بود .

زيبايي زير سياهی ...

زيبايي زير سياهی ...

 اين عکس رو سال پيش همين موقع ها در پارک لاله گرفتم..اين تصوير رو می شه همه جای ايران ديد....

Beauty under Black

You can see this image  in all of Iran. In Iran women have to cover their hair.

 

 

ارادت جليلی به ژاپن و يادآوری خاطرات

امروز فيلمی را که ابوالفضل جليلی در ژاپن ساخته بود ، ديدم. جليلی به شکل عجيبی ژاپنی ها و سبک زندگی آنها را دوست دارد. او عاشق خبرنگاران ژاپنی است و معتقد است آنها بهترين روزنامه نگاران دنيا هستند و در مقابل فرانسوی ها و ايرانی ها بدترين ها ! او می گويد : برای يکی از فيلم های من يک خبرنگار و منتقد سينمايي ژاپنی 1 بار فيلم را روی پرده ديده بود و 14 بار از طريق ويدئو . زمانی که مصاحبه را شروع کرد ، ديدم که بايد بازی را واگذار کنم ..چون او از من به فيلم مسلط تر بود !

ژاپنی ها در اکثر کارها همينطور هستند. هميشه کارشان را آنقدر جدی می گيرند که تصور می شود ، هيچ کار ديگری در دنيا برايشان به آن اندازه اهميت ندارد. حرف های جليلی درست است. فيلمش هم که تحت تاثير شخصيت اين مردمان چشم بادامی ساخته شده به دل می نشيند ( هر چند که می تواند قوی تر باشد ) .  همه تصاويری را که در فيلم نشان می دهد ، تجربه کرده ام . برای همين حتی سنگ قبرها ، صحبت با موبايل ، چرت زدن ها در مترو ، چهار راه های چند وجهی و چترهايي که هم برای باران استفاده می شود و هم آفتاب ، برايم تجديد خاطره بود.

هنوز يکسال از سفر به ژاپن نگذشته و همه جزئيات را در مورد اخلاق و رفتار آنها حس می کنم. انگليسی نمی دانند. حتی يک کلمه و..حتی نمی دانند واتر يعنی چه و تلفظ کيوتو را غير از لهجه خودشان متوجه نمی شوند. اما تا دلتان بخواهد انسان هستند و دقيق و مهربان. خانمی که يک بار سردرگمی من را در مترو ديد و خشمم را از اينکه هيچ کدام از ماموران ايستگاه ها غير از تعظيم کار ديگری برايم نمی کردند ، دستم را گرفت و با موبايلش شماره ای را گرفت .

موشی موشی (الو ) را گفت و بعد به خواهرش توضيح داد که من گم شده ام و به انگليسی برایم بگويد چه کنم . دخترک از آن سوی خط با هيجان و لرزش صدا گفت که تا کيوتو بايد دو قطار ديگر عوض کنم و برای برگشت مسير را با چهار تای ديگر بروم وگرنه گم می شوم. صاحب موبايل خوشحال از اينکه نجاتم داده ، دستم را فشرد و رفت .

Japanies youth use their traditional dress and love it

اين نوع حال دادن ها برای توريست های ژاپن طبيعی شده . ديگر همه مردم ژاپن را با چنين خصلت های پر از مهر می شناسند.  جليلی بعد از يک سفر کوتاه به سرزمين آفتاب برای نمايش فيلمش ، شيفته آنها شده و برای همين ارادت فيلمی از زندگی روزمره ژاپنی ها ساخته. فيلمی با صدای محيط و موسيقی دلخواه  جوانان آنها .  

 ... من با ديدن اين فيلم به سال پيش برگشتم..اينبار اگر به ژاپن برگردم ، خيلی کارها بايد انجام دهم..بايد آساهی شيمبون  و دفتر مرکزی تايم در توکيو را از نزديک  ببينم . بايد با چند روزنامه نگار ژاپنی دوست شوم و روش های آنها را در مصاحبه و گزارش گيری ، درک کنم. بايد زندگی واقعی ژاپنی را به دور از هتل 5 ستاره و ترس از گم شدن در شهر پيدا کنم.

همين حالا تعداد زيادی دوست ژاپنی دارم که می توانند در رسيدن به اين اهداف کمکم کنند. به خصوص دوست عکاس گوگولی که مثل بلبل انگليسی حرف می زند و خودش يک کمربند نجات است.

...

  Mr. Abolfazl Jalili one of our international  filmmaker  has made a movie about Japanies people which remind me all my memories about my journey to Japan.

Japanies are pretty nice people and they want to help tourist but they dont know even one English word!

Jalili said that Japanies journalists are the best and they are so curious about all they want to get interviews . I wish to go to Japan twice and have a look at their newspapers & their way of the work.

زلزله ای به سادگی روال زندگی

باز هم زلزله شد. ضعيف ترين اطلاع رسانی رسانه ای باز هم نشان داد که الحق ايران نمی تواند جايي بين 50 رسانه اول دنيا داشته باشد، حتی اگر يک قرن ديگر هم تجربه اندوزی کند. در حاليکه زمين زير پای همه اهالی تهران لرزيد مردم از طريق تلفن زودتر از کنه ماجرا با خبر شدند تا از طريق تلويزيون يا خبرگزاری های دولتی و خصوصی !

بی خود نيست که همه چيز ما بر اساس شايعات می گذرد چون واقعيات آنقدر انعکاس ضعيف و نا به جايي دارند که مردم دلشان را به حرف های خاله زنکی بيشتر می بندند و بيشتر اعتماد می کنند.

بعد از يک ساعت از زلزله هنوز شبکه خبر اعلام می کرد که منتظر گزارش های بعدی باشيد ؛ جريان گزارش قبلی اش هم در حد حرف های خاله زنکی همسايه ها بود  : بر اثر زلزله تعداد زيادی از شيشه های منازل مردم در غرب تهران شکست !

اين جمله در کدام نوع دسته بندی خبرهای مدرن يا سنتی جا دارد را فقط تلويزيون بايد بداند. 

بعد نوبت خبرنگار در سطح شهر رسيد : کسی که منزلش اطراف ميدان خراسان بود و جوری  با موبايل صحبت می کرد که انگار دقيقا به خاطر زلزله ظرف يک ساعت خود را بين مردم زلزله زده جنوب شهر رسانده ...و از طرف خودش در مورد شدت زلزله و ترس مردم نتيجه گيری کارشناسانه می کرد.

و باز هم بعد از ساعتی بالاخره توانستند با کارشناسی تماس بگيرند که اول مردم را ترساند تا شناسنامه هايشان را بردارند و وسط خيابان اطراق کنند و بعد مردم را به آرامش دعوت کرد !!

اين وسط خبرگزاری ها هم گل کاشتند : بعد از 45 دقيقه يک خبر کوتاه دو خطی مخابره شد که می گفت زلزله ای تهران و شهرهای اطرافش را لرزاند ولی از شدت و موقعيت و خسارات آن هنوز خبری در دست نيست !!

درست 7 دقيقه بعد از زلزله موسسه ژئوفيزيک امريکا همه ابعاد زلزله را با مختصات دقيق و نمايش مرکز آن و نوع گسل ها مشخص کرد و خسارات احتمالی را هم پيش بينی کرد . زلزله بر خلاف ايران که 5.5 ريشتر اعلام شده در امريکا و رسانه های خارجی 6.2 ريشتر اعلام شد. پيش بينی پس لرزه ها هم  از طرف آنها شد ولی با حفظ جوانب احتياط..چون اين پس لرزه ها به اندازه اصلی خطر ساز نيستند .

ديگر زلزله هم جزئی از مسائل روزمره مردم می شود . مردم اعتمادی به رسانه ها ندارند . خودشان برای خبرگيری دست به کار می شوند.

......................................................................

Again earthquake

so It happend  again . actually our media show off their weakness in their duty again. TV and Radio was the wrost sorces to know  about the news.again USA and british links and broadcasts were in the first not ours!

زن

neat

تا به حال دقت کرديد که زيباترين طرح ها ، عکس ها ، نقش ها و تنديس ها در تاريخ هنر مربوط به زن است ؟ نگاهی به اين طرح ها بندازيد ...شاهکارند... اکثرا زن الهام بخش همه اين طرح ها بوده...مثل هميشه ...

...

women are the unique source & inspiration for all artists in the world history. why ?

روزنامه "آسيا" ؛ فرصت طلايي برای يادگيری

روزهای خوبی را در روزنامه آسيا گذراندم. در کنار ايمان بيک ( سردبير فعلی هفته نامه عصرارتباط) و آرمن نرسسيان ( روزنامه نگار فعلی وقايع اتفاقيه و ايران ) فصل های گرم و سرد پر از تنوعی را گذرانديم. چيزی که بيش ازيادگرفتن کارو پيشرفت حرفه ای در " آسيا " به کارم آمد ، شناخت آدم ها بود. آدم هايي که به محض خروج از چارچوب اتاق سرويس کامپيوتر ، رنگ و شکل ديگری داشتند. آنجا بود که فهميدم زيادی مثبت بودن و سفيد ديدن هم درست نيست.درک کردم که برای شناخت آدم ها بايد چشم هايم را بازتر کنم و به چيزی که هيچ وقت توجه نمی کردم ، دقيق تر شود : کلام آدم ها !  انسان ها را می توان از کلامشان شناخت ، حتی اگر بخواهند بازی کنند. کلمات هميشه آدم ها را لو می دهند ( اين را بيشتر از منصور ياد گرفتم ) .

با همه اين تفاصيل کار کردن در کنار اين آدم هايي که گفتم ، به شکل ناخودآگاهی زندگی حرفه ای و روزنامه نگاری ام را جهت داد. ايمان با سخت گيری در تنظيم خبرها و گزارش هايم ياد داد تا در مقابل آدم های ديگر منعطف تر باشم و اجازه دهم روش های مدرن خبرنويسی را هم امتحان کنند !!  آرمن هم با سهل گيری در انتخاب تيترهای صفحه يک ، نشان داد که آنقدر ها هم مهم نيست که سرصفحه اول روزنامه خودم را ازپا بيندازم و آخرش هم نتيجه ای را ببينم که با همه تک بودنش بين بقيه صفحات گم می شود !

سرويس کامپيوتر روزنامه " آسيا" تک بود. کاری بود که ايمان ، آرمن و علی  از ابرار شروعش کرده بودند و نوع حرفه ای ترش در آسيا جان گرفته بود. من که به اين گروه ( با کمی تغيير) پيوستم ، با توجه به علائق خودم ( ذاتا خارجی و نخبه پسندم ! ) بخش مصاحبه و گزارش از مراسم های خاص و گفت و گو با آدم های عجيب و خاص تر حوزه ارتباطات و اطلاعات را به عهده گرفتم. 

بعد از مدتی ، آسيا به دليل داشتن يک سرويس ديگر هم معروف شد : سرويس کتاب  ... اولين محلی که نويسندگان و بزرگان ادبيات خارجی را مطرح می کرد. تا مدت ها از انواع ناشران ، روزنامه ها و کتابدوستان ايميل و تلفن هايي داشتيم که اين حرکت را ستايش می کردند .تا آن روز فقط در " کتاب هفته " گه گاه اشارات کوچکی به نويسندگان خارجی می شد ولی روزنامه ای نبود که يک يا دو صفحه کامل را به آنها اختصاص دهد . روزنامه شرق بعد ها اين روش را با وقت و صفحات بيشتری در هفته به عهده گرفت.  

همه اينها در نوع خود بی نظير بود ولی فقط يک عيب داشت. احمدرضا دالوند بارها به ما گفته بود : فرياد شما به گوش خيلی از" اين کاره ها " نمی رسد!          ... و حقيقت داشت ....  روزی که " آسيا " تعطيل شد ، خيلی ها افسوس آن صفحات را می خوردند. خيلی از متخصصان و مخترعان و اساتيد حوزه آی تی ، از آسيا و ابرار به ايرانی ها معرفی شدند. بسياری از نويسندگان فرانسوی ، آمريکايي و ايتاليايي در صفحه کتاب آسيا بيوگرافی و مصاحبه داشتند و ... تازه وقتی تعطيل شد ، خيلی ها پی به موج و نگرش اين سرويس ها بردند. خيلی ها باور کردند که در يک روزنامه اقتصادی می توان بدون چشم داشت به آگهی و ... کارفرهنگی کرد..صرفا فرهنگی و از روی عشق...می توان کار درست کرد حتی بدون سروصدا !

پی نوشت : ياد همه چيز آسيايي گرامی و آبدوخيار ها و آبميوه ها و نون و پنيرش هم گرامی تر! می بينيد ما در چه فقری اونجا کار می کرديم !؟ ريا نشه !

...

  when I have been working in Asia newspaper I got a part of  reality of  LIFE ! I realized that not to be so posetive for every actions.

I work with 2 nice coworkers  who teach me how to do my job alone ! we had the best section of ICT and BOOK in that paper .  

 

اخلاق در عکاسی خبری ...

" در همه شاخه های عکاسی مثل عکاسی زير آب ، حيات وحش ، شب ، عکاسی تبليغی و هنری نياز به ابزار و لوازم اختصاصی است. ابزار اختصاصی عکاسی خبری هم داشتن روحيه و اخلاق اجتماعی و انسانی است. سوژه ها نبايد احساس کنند که به اجبار در کادر آمده اند . پيدا کردن راه دوستی و صلح خيلی راحت تر از کلک بازی است." ادامه مقاله در سايت کارگاه ...

روزنامه نخوانيد!

پيشنهاد می کنم اين روزها هيچ روزنامه ای نخوانيد. دنبال خبرهای روز هم نباشيد و اينترنت را زيرورو نکنيد. به حرف های توی تاکسی ها هم گوش ندهيد. اصلا برويد قدم بزنيد..دکترژيواگو و بانوی زيبای من و امواج شکسته و حتی سلطان قلب ها را ببينيد و از رسانه های خبری ببريد. آنقدر تاترهای خوب آمده که اگر آتش نگرفته باشند ، ارزش ديدن را دارند . عکس های زيبا و پراز رنگ هم که همه جای اينترنت پر است.... هر کاری بکنيد ولی روزنامه ها را رها کنيد ! می دانيد چرا؟

همه جا پر شده از خبرهای منفی ..از جنگ و کشتارو سو ء قصد و خودکشی ..از شکنجه و خونريزی..از شايعه و زلزله..از نکبت و تيرگی و سردی ...ببينيد.....   اين را هم ببينيد...و نمونه های ديگرش را خودتان بهتر میدانيد ...  گويا رسالت روزنامه ها و رسانه های خبری اين روزها فقط بر اساس نااميد کردن و اشباع مردم است. همه جای دنيا پراز نامنی و جنگ ويابرنامه های معين برای شروع جنگ است.

گاهی بی خبری از هر چيزی بهتر است....

....

Dont believe press and media . they are just full of negative news and bullshit about war , death, exploration till end of the world.I recommend you  instead of them go for a walk or think about whatever you like , But please Dont read any newspaper !  l 

آمريکايي ناآرام

گفت‌وگو با جودي كاب عكاس نشنال جئوگرافي

آمريكايي ناآرام

جودي كاب يكي از معروف‌ترين عكاسان مجله‌نشنال جئوگرافي است. اين زن عكاس تا به حال بيش از 50 كشور به خصوص كشورهاي خاورميانه و آسيايي را پشت‌سر گذاشته و عكس‌هاي به يادماندني از هر كدام به جا گذاشته است.

Jody Cobb

كاب‌مدرك استادي در هنر و عكاسي و همچنين مدرك روزنامه‌نگاري خود را از دانشگاه ميسوري آمريكا كسب كرده است. او از زمان كودكي سفر را تجربه مي‌كند و به اكثر كشورهاي جهان همراه با خانواده‌اش سفر مي‌كند. نكته جالب در مورد اين عكاس آمريكايي اين است كه بخش زيادي از دوره جواني‌اش را در ايران گذرانده است. جودي كاب در حال‌حاضر در واشنگتن دي‌سي زندگي مي‌كند. ...ادامه مصاحبه در روزنامه وقايع اتفاقيه ...

اين مصاحبه متاسفانه بدون عکس کار شده. مصاحبه با عکاسی که عکس هايش تنها سند برای حرف هايش است بدون عکس ، لطفی ندارد. می توانيد بعضی از عکس های جودی را در اينجا ببينيد!

...

interview with Jody Cobb :

she is one of the best photographers in the world who has more than 28 adresse in all of the world. she is always in journey and mission. she has been for 5 years in Iran and now lives in Washington D.C .

As a staff photographer for National Geographic, Jodi Cobb has spent more than 20 years telling stories from across the globe. Always a trailblazer, she was the first woman to win the White House News Photographer of the Year award in 1985. Her assignments have taken her to uprisings in the West Bank, into China right after it was reopened to the west, and to Saudi Arabia where she was hauled off to jail for photographing on the street. Most famously, in 1995 she became the first photographer to document the lives and rituals of Japan's geisha. The work was subsequently published by Knopf as Geisha: The Life, the

you can see some of her pics here !

مطبوعات : جهنمی پر از امکانات

.Go to press! It's a damn sight better to give 'em a hell of a lot of something than a hell of a lot of nothing

William Rockhill Nelson

بوش خنگ!

اين بشر پر از امکانات تصويری و خبری است. همه جوره می تونه خوراک دوربين ها و روزنامه ها باشه. می تونه با يه جيرجيرک عکس يادگاری بگيره يا از توی دوربين شکاری برعکس رو ی چشم هاش دستور حمله بده و يآ کتاب رو برعکس بخونه و ... هزار جور توانايي ديگه هم داره ..خلاصه  اونقدر باحاله که مطبوعات و رسانه های آمريکايي و اروپايي رو هيچ وقت بی نصيب نمی گذاره.  اين رئيس جمهور شيک پوش می تونه برای خوش آمدن عکاسان حتی چتر رو برعکس بگيره و بی خيال طوفان سرزده هم بشه...

genius Bush

! It dosent work Mr. President

US President George W. Bush  is caught in a sudden rain storm with a faulty  umbrella. The president will seek to reassure Muslim nations that he wants them to embrace pro-democracy reform 'in their image,' not US-imposed Western values(AFP/Tim Sloan)

استعفاي دسته جمعي تحريريه وقايع اتفاقيه

مي گويند وقايع اتفاقيه هم به جرگه تعطيل شده هاي كشورمان پيوست. مي گويند اعضاي تحريريه خودشان خواستند كه كار نكنند. مي گويند به آنها بي احترامي شده . مي گويند اينبار جريان اصلا قضايي و سياسي نيست بلكه مالي است !

هر چه كه هست ، باز هم در فضاي پراز نااميدي مطبوعات ايران يك روزنامه ديگر بسته مي شود ..حالا به هر دليلي ..به هر شكلي .. به قول شهرام شريف اين استعفا بخشي ديگر از مظلوميت و ناامني در فضاي روزنامه نگاري امروز است. براي همه ما که اين سالها با تعطيلي و بستن مطبوعات روبه رو بوده ايم مشخص است که روزنامه نگاري هميشه قرباني مي شود تا ديگري از پله ها بالا رود و آن ديگري پايين بيايد.

بچه هاي پندار اين مساله را بررسي كرده اند و گزارشي از آن آورده اند ..خيلي ها اعتراض كرده اند و مي كنند و خيلي ها اين وسط سرخورده مي شوند. خيلي از همين خيلي ها شايد بعد از مدتي صبوري و بي كاري با كار در يك روزنامه نسبتا آبرومند ، زندگي شان براي مدت يك ماه تغيير كرده بود و حالا باز ...

روزنامه های انتخاب و آفتاب هم امروز به دليل مشکلات مالی تعطيل شدند. اين روند با تشکيل مجلس هفتم ادامه خواهد داشت چون خيلی از اين روزنامه ها ديگر نمی توانند مثل قبل تغذيه شوند . در اين شرايط تعداد زيادی از روزنامه نگاران اين نشريات يک بار ديگر کارشان را از دست می دهند. هر چند که روزنامه های مثل هموطن يا اسامی مشابه از شنبه و يکشنبه و هفته های ديگر سروکله شان پيدا می شود ولی مسلما نمی تواند جوابگوی اين جمعيت باشند .

فكر مي كنم يك صلح نوبل براي يك شيرين عبادي در اين كشور كم باشد. يك جايزه به يك روزنامه نگارشجاع  هم كم است. دنيا بايد به همه روزنامه نگاران و كاركنان مطبوعاتي ايران جايزه بدهد و تقدير كند ...بايد اين صبوري و عادت و تحمل را قدر شناس بود ..مگر نه؟

...

Another paper of Journalist socity in Iran is closed today ( last night ) .Vaghaye Etefagheye is(or was) one of our good papers .  this time all the journalists had complained about the way of management in their ways. so they resigned.unfourtunetely it comes to be normal here in our country for journalists.they use to be out of work in their vocation.

جشنواره وبلاگ نويس ها و شروع بدبختی ما!

بولتن اولين جشنواره وبلاگ ها، و نشريات اينترنتی   به ما سپرده شد. بايد بگم متاسفانه..چون معمولا اين جور کارهايي که اسم جشنواره روش هست به روش کاملا جشنواره ای انجام می شه. يعنی درست دقيقه نود ! اين نشريه 12 صفحه ای روز قبل به ما پيشنهاد شده. آقای پارسای عزيز هميشه به من لطف دارن . کار رو در بدترين زمان ممکن پيشنهادمی دن و در کم ترين زمان هم می خوان. قبلا اين بلا رو توی سمينار آی اس پی ها و ديش هم سر من آوردن و دست تنها يه نشريه ويژه رو در 48 ساعت تحويل گرفتن !

الان هم آقای پارسا دبير جشنواره محبت کرده و همراه با نشريه ،  ليست مصاحبه با وزير و معاونان و ... پيشنهاد دادن ! درست زمانی که يه ويژه نامه دستمه با يه " عصردانش " عقب افتاده و دو تا نشريه ديگه و ... خدا پدر آرش خوش خو رو بيامرزه. آرامشش و آدم هايي که در بدترين زمان ها برای کمک می ياره ، کافی است تا آدم اعتماد به نفس پيدا کنه. ليلی نيکونظر( خانم چت چلچراغ) به کمکمون اومد و در کنارش بچه هايي مثل نيما رسول زاده و سامان سيف اللهی که سايت جشنواره دستشونه در کنارمون خواهند بود و همين خودش جای شکر داره.

فردا و پس فردا (جمعه ) بايد به خاطر اين نشريه همه وقت خودمون رو بذاريم.شنبه بايد کار تموم شده باشه . جشنواره وبلاگ هاي فارسي و نشريات اينترنتي، طي سه روز از تاريخ 19تا21 خردادبرگزار مي شه. همه وقت امروز ما صرف گرفتن تاريخچه و مصاحبه های کوچک با نشريات الکترونيکی که می خوان توی جشنواره حضور داشته باشن ، شد و بعد هم صرف سرکار موندن از طرف مسولان سازمان برای 4 دقيقه گفت و گو و يک پاراگراف حرف !  چيزی که ما رو خسته می کنه کار نيست ... خستگی ما از دويدن دنبال مسولانيه که مدام با جلسات مختلف يا وقت نداشتنشون خبرنگار رو پشت در و خط تلفن می گذارن.بابا ..اين کار و اين نشريه مال خودتونه..پس جوابگو باشين تو رو خدا ... ما برای خود شما داريم کار می کنيم..نمی تونيم بنويسيم که آقای فلان به دليل مشغله کاری نتونست به سوالات ما جواب بده ... آخه مگه مسولان اون طرف آب ها هم کار نمی کنن؟ چرا با يه ايميل از اين طرف دنيا در عرض 15 ديقيقه به سخت ترين سوالات يه خبرنگار جواب می دن و حتی می نويسن اگر مشکلی در جواب ها بود شماره تماستون رو بديد تا باهاتون تماس بگيريم ..!!؟؟ يا اونا مسول نيستن و يا ما زيادی می دونيم چطور بايد با خبرنگارها برخورد کرد!

...

The Bultain of the  first festival for Persian weblogs and internet magazines is recomended to us and our office. so we have to do it in 2 days ( I mean all works inside a publishing of a magazine must finished in 2 days !) so we willbe so busy these days with getting interview with the managers. Its not easy to talk to them cause they are so busy with their always meetings.

we are fed up with this :  " waiting to get response from X or Y Manager or minister" . in all of the world the easiest way to talk to a president or minister is being a journalist but here , this wold is horrible .Its just a way to give up a journlist not a boss !

The first weblog festival is held for 3 days since june  9th till 11th in Tehran.This festival, backed by the PersianBlog team, as the greatest Farsi weblog provider, and the National Youth Organization of Iran, is the first practical attempt for sponsoring the bloggers and internet magazines.

شر در مجارستان

اين خانم که بنده از طرفدارهای صدا و تکنيکش هستم باز ياد جوونی هاش افتاده و اينبار يه کنسرت توی بوداپست گذاشته...هنوز هم باورش نمی شه که آقا جان من ..سنی ازت گذشته..بسه ديگه..دهه 80 و 90 گذشت...شر هميشه همينجور می پوشه و همينطور آرايش می کنه...

cher performs in her concert in Budapest
 

 

 

 

 

 

 

 

 US pop diva Cher performs during her concert in the Laszlo Papp Arena in Budapest, Hungary as part of The Farewell Tour, on Wednesday, June 2, 2004. (AP Photo/MTI, Tamas Kovacs)

 

فيلمساز آمريکايي عاشق فلسطينی ها

Sara.S Patrick سارا اسميت پاتريک را به خاطر فيلمش شناختم. توی يک سالن نشسته بوديم و با هم فيلم را ديديم. جشنواره فيلم کوتاه پارسال بود. از موضوع فيلم خوشم آمد. رقص محلی بچه های فلسطينی با عنوان " ابداع " رو به شکل يک مستند ساخته بود. به لطف کيارنگ و همسرش پيداش کردم و وقت يک مصاحبه را با او گذاشتم. همان موقع که در کافی شاپ سينما فلسطين اشک هايش را ديدم و بغضی را که موقع حرف زدن از فلسطين ترکيد ، فهميدم آدم درستی بايد باشد. گفت که فيلمش را به هر مسئول يا هر مدرسه و مرکزی که بخواهند رايگان می دهد..فقط آن را پخش کنند تا همه بدانند مردم فلسطين در چه شرايطی زندگی می کنند.
او عاشق منطقه خاورميانه ..لبنان و بيروت است. می گويد به دليل فيلمش ديگر اجازه ندارد پا به آنجا بگذارد ولی دلش برای بچه هايي که در فيلمش حضور داشته اند لک زده .

پاتريك در مستند «ابداع» به ظاهر به تاريخچه يك رقص ملي مي‌پردازد ولي در واقع در طول فيلم به ميان خانواده‌ها رفته و همراه با خاطرات پدربزرگ‌ها، به سال‌ها اسارت، زندگي اردوگاهي، تبعيد و جنگ بين مردم فلسطين و اسرائيل اشاره مي‌كند. ..کل اين مصاحبه را می توانيد
در روزنامه وقايع اتفاقيه بخوانيد ... (مربوط به ارديبهشت ماه است )

The Children of Ibdaa: To Create Something Out of Nothing is a 30-minute documentary about a Palestinian children's dance troupe from Dheisheh refugee camp in the West Bank. The children use their performance to express the history, struggle, and aspirations of the Palestinian people, specifically the right to return to their homeland.

S. Smith Patrick is a filmmaker living in San Francisco, California. She works as a producer, director, writer, cinematographer, and editor. I 've seen her movie and liked to have an interview with her. she was really nice and kind about palestinean people

کريس رينر ، زندگی در قبايل را ترجيح می دهد

تا به حال شده به عنوان يك عكاس، نويسنده، نقاش و يا حتي يك انسان معمولي آرزو كنيد كه كاش مي توانستيد مدتي را در قبايل عجيب و غريب و ناشناخته زندگي كنيد؟ اين مدت مي تواند در حد چند روز و يا چندين سال باشد ولي معمولاً براي ما آدم هاي پرآرزو در حد ايده آل و آرزو مي ماند. با همه اين ها يك مرد آمريكايي وجود دارد كه زندگي اش مثل همه كساني كه چنين آرزويي را در سر مي پرورانند تغيير كرد. با اين تفاوت كه براي ديدن و لمس آرزوهايش حركت كرد.

كريس رينر در عكاسي امروز به عنوان يكي از عكاسان مستند و مدرن مطرح شده است. ماموريت اين عكاس در زندگي جمع آوري و مستندسازي انواع زندگي ها و فرهنگ هاي از دست رفته در روي كره زمين بود تا با عكاسي و شيوه خاص نگاه، آنها را از نابودي و محو شدن نجات دهد. عكس هاي كريس به سادگي نشان دهنده زندگي روزانه و معمولي آدم هايي است كه ما تا به حال جرات نكرده ايم به شكل جدي به آنها فكر كنيم.
کريس يکی از عجيب ترين عکاسان دنياست. ترجيح می دهد بين قبايل عجيب و قديمی زندگی کند تا اينکه با کاديلاکش در لاس وگاس بچرخد و از زندگی لذت ! ببرد .

اين عکس را خيلی دوست دارم. ببينيد با چه اطمينانی اين زن مورسی و لب بشقابی به دوربين کريس خيره شده؟

A Mursi woman from the Omo Valley in southern Ethiopia is adorned with face markings and a lip plate, considered signs of beauty among the Mursi.

گفت و گوی کامل و بخشی از زندگی و شرح حال اين کريس عجيب و دوست داشتنی را می توانيد در روزنامه شرق ببينيد .

...

Photographer Chris Rainier has won five Picture of the Year awards for his continuing documentation of vanishing tribes. He is at work on his third book, Ancient Marks, which looks at tattooing and scarification around the world. Chris Rainier is considered one of the leading documentary photographers working today. His life mission is to document the disappearing cultures and tribes remaining on the planet. His photographs have appeared in: Life magazine, Time magazine, National Geographic Publications, Smithsonian magazine, Conde Nast Traveler, Outside magazine, The New Yorker, German French and Russian GEO magazines, Men's Journal, The New York Times, and the publications of The United Nations, The International Red Cross, and Amnesty International.



 

روزمرگی

دقت کردی بعضی از تصاوير هر روز صبح که می خواهی از خانه بيرون بروی برايت تکرار می شود و شب هم که برمی گردی هنوز سرجايش نشسته و منتظر فردا صبح  نگاهت می کند؟ چشم که باز می کنی ، می بينی ..منتظر شستن صورتت نشسته اند ... تا به حال حوصله ات سر رفته؟ از تکرار و تکرار و تکرار ...!!؟ 

table

 می توانی هر روز عطرت را عوض کنی ..موهايت را جور ديگری شانه کنی ... لباس جديد بپوشی ..ولی با دلزدگی از تکرار روزها چه می کنی؟

Days and nights are repeted ..what shall we do for our souls?just change our clothes and style of hair ?Is it enough?

هيس هيس !

اين موجود دوست داشتنی رو منصور بهم هديه داده. منصور مدتی رو افغانستان بوده و به اندازه يه دنيا اونجا عکاسی کرده و مهم تر اينکه  هدايای زيادی برای من آورده . اسم اين مار "هيس هيسه " و برای من نماد خود منصور گوگوليه ! خواب آلوده و خسته !! يکی از هزاران هديه ديار بلخ که شب ها کنار چراغ خواب با اين چشمان خمار نگاهم می کنه !

my little snake

Its one of the thosands presents from Afghanistan which Mansour gifted me .He was there and took pretty of pics and actually given me a lot of sovenior.

  I really love this little sleepy snake

خبر خوب

گويا مشکل بچه های "وقايع اتفاقيه " حل شده. بچه ها امروز سرکار برگشتند. به اميد روزی که هيچ وقت خبر بسته شدن و تعطيلی روزنامه ای را نشنويم... چه آرزوی بيخود و بعيدی !

افسوس ...افتتاحيه مراسم عکس

امروز روز افتتاحيه نمايشگاه مجله تصوير بود. می دانستم که امشب خانه هنرمندان چه خبرها که نيست. ديدن سيف الله صمديان به تنهايي بعداز اين همه مدت انتظار برای شب افتتاحيه کافی بود.
خانه هنرمندان با من 15 دقيقه فاصله داشت و من حتی 15 دقيقه وقت نداشتم که سری به آنجا بزنم.
دلم اما مدام آنجا بود...چه فايده..بعد از يک سال انتظار...ويژه نامه وبلاگستان همه وقتم را گرفت..تا ساعت 1 صبح روز بعد حتی از پای صفحات و مطالب و ويراستاری تکان هم نخوردم...

   " Tasvir" magazine is one of our best art press in Iran. today was Its opening ceremony  for new volume .dispite my intersting , I couldent even go there and say Hello To Mr. Samadian cause a busy busy day  .... I am sorry for myself and my ambitions ....

 

شاوشانک يک شاهکار در تاريخ سينما

شايد خيلی ها اين فيلم را ديده باشيد. شاوشانک با اسم کامل ( Shawshank Redemption ) دومين فيلم محبوب بعد از پدرخوانده بين منتقدان بزرگ سينمايي است . اين فيلم در سال 1994 توسط فرانک دارابونت ( کارگردان گرين مايلز) ساخته شده و شاهکاری بی نظير در نوع خودش محسوب می شود. اگر آن را نديده ايد قول می دهم مثل من از ساعت 3 صبح که ديدنش را شروع کنيد تا سپيده صبح رهايش نخواهيد کرد.؛ فيلمی پر از صحنه های غير قابل پيش بينی ..پر از ديالوگ ها و کلمات فوق العاده ظريف و انسانی و پر از نکات آموزشی فيلمنامه نويسی و فيلمسازی می تواند خوراک هر فيلمخوره ای باشد که به دنبال فيلم درست و اساسی می گردد!

تيم رابينز ( در نقش اندی ) و مورگان فريمن ( در نقش رد) در اين فيلم به تنهايي شاهکارند. دارابونت شايد بيشتر به خاطر فيلم گرين مايلز در ايران شناخته شد . اگر از اين فيلم خوشتان آمده باشد حتما مايه های اساسی و رگه های اصلی آن را در فيلم شاوشانک می بينيد. ماجرا باز هم در يک زندان می گذرد. اينبار از زندانبان مهربانی مثل تام هنکس خبری نيست ..از آن سياه پوست غول پيکر دوست داشتنی که معجزه می کند هم خبری نيست. با اين حال دو دوست سياه و سپيد در اين زندان با هم دوست می شوند و ماجرا از زبان سياه پوست تعريف می شود. ماجرايي که آخر های فيلم به يک شوک عظيم تبديل می شود.

اگر اين فيلم به دستتان رسيد ، بدانيد که بايد برای خودتان آرشيوش کنيد...از ما گفتن ...

اينجا می توانيد يک نقد اساسی در مورد اين فيلم بخوانيد.

I have seen Shawshank Redemption at least . I agree with those group who choose this movie as the secound film after Godfather . I really love it and recomend you to have it for your own.

The Shawshank Redemption (1994) is an impressive, engrossing piece of film-making from director/screenwriter Frank Darabont who adapted horror master Stephen King's 1982 novella Rita Hayworth and Shawshank Redemption (first published in Different Seasons) for his first feature film. The inspirational, life-affirming and uplifting, old-fashioned style Hollywood product (resembling The Birdman of Alcatraz (1962) and Cool Hand Luke (1967)) is a combination prison/dramatic film and character study. The popular film is abetted by the golden cinematography of Roger Deakins, a touching score by Thomas Newman, and a third imposing character - Maine's oppressive Shawshank State Prison (actually the transformed, condemned Mansfield Ohio Correctional Institution or State Reformatory).

به خاطر يک مشت دلار ( حرکت غيرانسانی ژورناليستی !)

تقريبا تيتر يک و عکس يک همه روزنامه های صبح امروز ماجرای ناصر محمد خانی و شهلا بود. اين بهترين کار برای افزايش فروش و غيرانسانی ترين روش برای به خاک سياه نشاندن يک قهرمان! است.
اين کار يک روش ژورناليستی است. بحثی نيست..همه جای دنيا هم مشابهش وجود دارد . خب ! به چه بهايي !؟
اين قدرت رسانه هاست که می تواند يک مساله را در کشور بسازد و جريان سازی کند . مطبوعات می توانند يک پرونده قتل عادی را به بزرگ ترين و پر سروصدا ترين پرونده های تاريخ تبديل کنند و از يک قاتل معروف ترين چهره ها را بسازند. اين ها همه روش های استاندارد بين المللی است. ولی من با بخش غير انسانی کار مشکل دارم. راستش لايه های پدرسوختگی در خونم کم است و شعورم به بعضی چيزها قد نمی دهد.
من معتقدم ، حتی اگر محمدخوانی قاتل هم باشد نبايد تا اين حد آتش زير خاکستر را زياد کرد...نبايد قهرمان بودنش را در ذهن مردم تا اين حد نابود کرد و به اعتبارش بيش از اين لطمه زد. نه به روز های اول که اسمش را در حد نون ميم به کار می بردند و نه به امروز که همه زندگی و روابط و خورد و خوراکش را زير سوال می برند.
امروز بيش از محمدخوانی حرکات ، جواب ها و عکس المل های شهلای آرايش کرده و بانمک و جسور در روزنامه ها نمود داشت . باز هم يک خوراک مطبوعاتی ديگر !

وبلاگستان منتشر شد

بالاخره تموم شد. بولتن جشنواره جوانان ، وبلاگ و جامعه اطلاعاتی تموم شد. کار در واقع در عرض 46 ساعت تکميل شد. همه مصاحبه ها ، مقاله ها ، ياد داشت ها و ... پنجشنبه و جمعه ( هر دو روز تعطيل) کار شد ، شنبه حروفچينی و ويراستاری و صفحه بندی و يکشنبه رفت چاپ !

مسلما چنين کاری بايد سوتی و غلط تايپی و املايي هم داشته باشه.. از همين حالا از همه کسانی که مشخصاتشون تبديل به اسامی و چيزهای غير قابل خوندن و شنيدن شده ! و يا هويت جديدی پيدا کردن ! عذر می خوام...

Bultain of weblog festival is over but obviously It would have some problems (dictation or type) .I should say that its finished in 2 days so …you should accept our apologize about problems.

گذر زحل (زهره) در رسانه ای با نام تلويزيون !!!؟؟

به خدا حالم از غر زدن و نق زدن و زر زدن به هم می خوره ! هيچ خری هم نيستم که بخوام ادعای فضيلت بکنم. تجربه ام هم قد نمی ده که بخوام کسی رو راهنمايي کنم  ولی بخدا، به اوستا..به انجيل ..به قران ( اينجا جو گرفتم مثل شهلا خانم در دادگاه سوگند خوردم ) اين تلويزيون ايران آبروی ما رو می بره. از همه دنيا جمع شدن که عبور زهره(زحل ) رو از جلوی خورشيد ببينن . همه توی تبريزن ... دانشگاه  تبريز پر از دانشمند و نجوم شناس خارجيه بعد خانم خوش صدای مجری نشسته و مدام از يک پديده نادر و اتفاق " زيبا " ( اين کلمه در هر جمله اش سه بار به کار برده شد !) بعد از 122 سال می گه. می گه و می گه و می گه و فقط همين جمله ها رو تکرار می کنه .بدون هيچ اطلاعات علمی ..فقط وطن پرستی و ناسيوناليستی از نوع تبريزی و اينکه اين اتفاق داره از دانشگاه تبريز رصد می شه ملت ! تکرار می شه...پديده زيبای علمی هم با تاخير ده دقيقه ای از نوع ايرانی اتفاق می افته.يعنی تلويزيون با تاخير پخشش می کنه تا خانم مجری بيشتر اعاده فضل کنن.  انگار زحل می دونه بايد ايرونی بازی در بياره و با تاخير بره تو راسته کار خورشيد و اجازه بده تا تصاويری از شهر زيبای تبريز و درياچه اروميه جايگزين يک حادثه تاريخی بشه...

وای ...چه فايده داره اين همه زر زدن و حرص خوردن وقتی تلويزيون ما همينه و تکون هم نمی خوره !؟ همه اينها فقط باعث شد تا اصل و ماهيت اين ماجرا رو فراموش کنم و فکر کنم که چقدر احمقم که وقتم رو برای ديدن اين ماجرا از تلويزيون گذاشتم..هنوز هم بايد به اينترنت ايمان داشت ..همين ! 
 

Venus transit was happened yesterday and I was really exited ebout the reporter not the event. She was just talking about Tabriz and the tourist ways there not Venus. I wanted to break the TV …

سيف الله صمديان و سريش بازی های من !

 

Seifallah Samadian

سيف الله صمديان يکی از گوگولی ترين ( منظور بهترين و درست ترين است! ) سردبيران دنياست. مطبوعاتی های  قديمی اين آدم را حسابی می شناسند
و برای عکاس ها  يک عنصر اساسی و پا
يه ای در عکاسی محسوب می شود.
 همانقدر که مجله فيلم برای فيلم شناسان
و دوستداران سينما نوستالژی دارد ،
تصوير
برای هنرمندان تجسمی و تصويری و حتی
تاتری ها  چنين خاصيتی دارد.

 

از سال قبل که با منصور  رفتيم تا از نزديک برای همکاری صمديان با ويژه نامه ديجيتال "عصرارتباط"  صحبت کنيم قول داد که برای شماره بعدی حتما نيم نگاهی به ما داشته باشد. در واقع ما رفتيم  تااز لينک ها و آدم هايي که او می شناسد، برای 4 صفحه عکاسی ديجيتال استفاده کنيم و بحث مصاحبه و  معرفی عکاس های حرفه ای را که بی سروصدا کار می کنند را  جدی کنيم ولی استاد انقدر از اين ايده خوشش آمد که گفت حتما يک سری کار را برای سالنامه تصوير به ما می سپارد .

يک سال گذشت. من به انحا مختلف با آقا سيفل !  در ارتباط بودم. برای  ويژه نامه تصوير  يک مقاله تصويری در مورد زلزله بم را با آرمن آماده کرديم  و يک مصاحبه اينترنتی با اريک گريگوريان  ( عکاس برتر ورلد پرس فوتو در سال 2002 ) را برای سالنامه تصوير تهيه کردم.  

در اين مدت مدام از او درخواست می کردم که هر کاری از دستم برمی آيد ، بگويد و دريغ نکند و جواب او هميشه بعداز احترام و تحسين اين بود : باور کن بهت احتياج داريم..ولی صبر کن بهت خبر می دم..موقع صفحه بندی بهت نياز می شه..بهت می گم...       و اين جمله بارها و بارها تکرار شد.

امروز برای ديدن عکس های تصوير منتشر نشده رفتم خانه هنرمندان . آنجا بود و در حال يک بحث حرفه ای با يک خانم ! از دور نگاه کردم و جلو نرفتم.  آخرش هم تصميم گرفتم بعدا حرف دلم را تلفنی بزنم چون حضوری کل کل کردن با اين مرد ! به معنای شکست واقعی در بحث خواهد بود ! 

زنگ زدم و وقتی گوشی را برداشت گفتم: فقط می خوام دعوا کنم..همين..از دستتون حسابی ناراحتم..همه کارهای تصوير رو انجام دادين در حالی که من مدام می پرسيدم که کارگر مجانی نمی خواين ؟   ديگه هم باهاتون کاری ندارم....

و صمديان نشان داد که در بحث های تلفنی هم آدم پيروزی است . نه تنها راضی ام کرد و از دلم در آورد بلکه چند تا کار ديگه هم پيشنهاد داد و گفت که خودم برم و بالای سر صفحه ای که فردا صبح (جمعه ) بسته می شود بايستم تا خيآلم از بابت مطالبم در تصوير راحت شود !

گفت که بايد امروز با من تماس می گرفته چون يکی از مطالبم گم شده و بايد سريع برسانم..گفت که  مدام به فکر کارها و انرژی های من هست و مدام هم می خواهد به نوعی از اين انرژی و دويدن هااستفاده کند ولی فرصتی نداشته.... گفت که سی دی عکس های منصور رو که از بم گرفته بوده گم کرده و مدام دنبال من می گشته تا به او خبر بدهم عکس هايش را به نمايشگاه برساند ... گفت که کار بدی کرده ام که امروز نرفتم جلو و در خانه هنرمندان تحويلش نگرفتم..گفت که ....

و من بريدم به شکل اساسی ...

الان هم می خواهم تا صبح دستورات بهترين سردبير ، مدير مسئول و  صاحب امتياز دنيا را انجام دهم و فردا با دست پر بروم تصوير. اينبار ديگر رهايش نخواهم کرد !

 

Mr. Seifallah Samadian is one of the best and nicest editors, photographers and filmmakers in Iran. Working in “TASVIR “ is one of my dreams . I asked him to be there and help him for this huge magazine and he told me to wait ..He will call me …and ..never happened..

I saw him today in the Tasvir Exibition and decided to call him not talk to him face to face. So I called him and complained of his attitude .He make me calm and said that he was wondering how can find me to get help for the magazine!

So he made me calm and left me in peace . I will be in Tasvir tomorrow morning to take some stuff to him for my page for this volume of Tasvir . I am so glad of this…Thanks God !

 

من عکاس نيستم

فيلم " من عکاس نيستم " درباره محسن راستانی را از دست ندهيد. همين روزها در خانه هنرمندان دوباره و سه باره پخش خواهد شد و فيلم ويژه اختتاميه  جشن تصوير خواهد بود. لحظه ای از خنده آرام نمی گيريد ...شخصيت واقعی راستانی را در اين فيلم با آن جملات بامزه و حرکات مخصوص خودش ، می بينيد.

Dont miss the movie " I am not a photographer " about Mohsen rastin. Its so lovely.

ريگان

اگر ريگان نمرده بود باز هم می تونست تا اين حد منبع اخبار و عکس های روز باشه ؟ احتمالا کتاب ها يي هستند که در مورد او همين روزها چاپ بشن و فيلم هاش دوباره پخش خواهند شد. فرقش در اينه که در کشورهای ديگه اين مساله يه جور بزرگداشته و در کشور ما مرده پرستی !!؟؟

قبای پادشاهی بر بالای ما !

فکر کنم حدود يک ماه پيش بود . با آقای محمد تهرانی (کارگاه) و بروبچه های عکاس( که فقط من بين آنها نخاله بودم !) وسط چمن های خانه هنرمندان نشسته بوديم. در واقع جلسه ای بود که به دليل سروصدای فضای کافی شاپ و تنگی جا تصميم گرفتيم در فضای باز برگزار شود. راستی جديدا به کافی شاپ خانه هنرمندان رفته ايد؟ می دانيد جای آن آشپزهای مودب و کارکنان معتقد به اصول بودايي را يک مشت آدم ناراحت کننده گرفته اند؟ می دانيد چشم از پاچه های خانم ها بر نمی دارند تا وسط جمع به زن يا دختری گير بدهند تا شلوارش را پايين بکشد ؟ می دانيد غذا ها و بستنی هايشان چقدر از عشق دور شده و فقط بوی پول می دهد؟

برگرديم به جلسه ما ....

بعد از اينکه آقای تهرانی و چند تا از بچه ها حرف هايشان را در مورد موضوع جلسه زدند ، از من (هيچکاره) خواستند تا نتييجه تحقيقات و نظرم را بگويم. من هم مجبور شدم بخشی از تحقيقات را از روی کاغذ بخوانم. همه گرم شنيدن و سوال بودند که آقای فال فروشی آمد و روی پای من يک فال حافظ انداخت و زد به چاک ! بين همه جمعيت يک فال رايگان را به نيت خودش برای من سوا کرد و بين جمع تقديم کرد !

اول مانده بودم که بايد با آن پاکت فال چی کار کنم؟ بچه ها گفتند بخوان...بعداز حرف ها آن را هم بخوان ... من البته وظيفه خواندنش را به بزرگ جمعمان سپردم.

و هنوز آن پاکت را دارم. روی پاکت با دست خط کودکانه ای نوشته شده : " برای بچه های خوب " و آخرش هم نوشته : ان ان ( به انگليسی که گويا مخفف اسم خودش هست !)

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

زينت تاج و نگين از گوهر والای تو

آفتاب فتح را هر دم طلوعی می دهد

از کلاه خسروی رخسار مه سيمای تو

که خودش ترجمه شده : وجودت برای ديگران برکت است و هر جا بروی تکيه گاه ديگران هستی .... !

حالا يکی به من بگويد اينها چه ربطی به من دارد؟ شايد اگر خودم نيت می کردم و فالی برمی داشتم ، موضوع درست از آب در می آمد. هر چند من به حافظ اعتقادی ندارم. کسی که در هر شرايطی جواب و راهنمايي درست را به من می کند آقای مولانای رومی است و لاغير !

We were sitting somewhere in Khane honarmandan and had a meeting with photographers .suddenly a man gifted me a piece of Hafez ‘s omen . I was exited cause there where more than 14 people but that man has selected me and gave it. we read it together:

It was something wrong about me..It was this : you put on a king clothes and It suits you . You are so helpful and blessing for the people and thay love and need you in their life!

So , How can I be that ? I dident know I am so cool and a kind of necessity!!!

ناگهان عکاس شدم

گفت‌وگو با نينا برمن عكاس نشنال جئوگرافيك و سيپا:

آرزويي که با يک دوربين بر باد رفت

Nina Berman مي‌خواستم نويسنده شوم. اين آرزوي كودكي و نوجواني‌ام بود. ادبيات من در كالج از همه برتر بود. در مدرسه روزنامه‌نگاري درس خواندم و تصميم گرفتم كه يكي از روزنامه‌نگاران زن برتر و نمونه در دنيا شوم. همه اين آرزو با يك دوربين بر باد رفت! دروبيني كه پدرم در سن 17 سالگي به من هديه داد، همه رؤياهايم را تغيير داد

حالا ديگر دوربين شده بود جزو جدايي‌ناپذير وجودم كه بايد در طول مسير خانه تا كالج از طريق آن نگاه مي‌كردم و اگر دوربين همراهم نبود، عكس‌ها را در ذهنم مي‌گرفتم. عكاسي مرا جذب كرد و ديوانه‌وار عاشق تصوير كرد

نينا برمن عكاس آژانس عكس سيپاست. او از سال 1989 به عنوان عكاس آزاد و اختصاصاً عكاس مستند اجتماعي كارش را آغاز كرد. زندگي اجتماعي و سياسي مردم در آمريكا، مليت‌هاي مختلف مقيم آمريكا و تمرين و سفرهاي نيروهاي غيرنظامي و ارتشي هميشه براي او جالب بوده.

نينا در سال 1960 در نيويورك متولد شد. از مدرسه كلمبيا مدرك روزنامه‌نگاري گرفت و در دانشگاه شيكاگو درس خواند. او براي مجله نشنال جئوگرافيك عكاسي مي‌كند و در مجله‌هاي لايف، فورچون، نيوزويك، نيويورك تايمز و… فعاليت دارد. او معتقد است كه ناگهان عكاس شده!

ادامه اين گفت و گو را می توانيددر روزنامه وقايع اتفاقيه بخوانيد ...

Time square
عکسی از پروژه ميدان تايم که همچنان ادامه دارد ...

...

Since 1989 freelance photographer Nina Berman has been documenting the “peculiar excesses” of American political and social life—from Mary Kay Cosmetics conventions and liposuction to militia training camps and presidential bus trips. Born in New York City in 1960, she graduated from the University of Chicago before receiving her master’s degree from the Columbia School of Journalism in 1985. Berman lives in New York and shoots for the photo agency Sipa Press. Her photographs have appeared in Life, Fortune, Newsweek, the New York Times Magazine, and the French edition of Photo.

Here you can find my article about her.

بسوختم دراين آرزوی خام

مرد فالفروش را ديشب هم ديدم. ساعت از 10 شب گذشته بود. داشتيم حرف می زديم و به سمت ماشين می رفتيم که جلو آمد. مودبانه سلام کرد. چند بار معذرت خواهی کرد و پاکت های يکدست فال را جلويمان گرفت. گفت که کار اصلی اش اين نيست ولی مجبور است. وای...که چقدر از اين بافيدن ها! بيزارم...وقتی ساکت باشند ..وقتی فقط نگاه کنند و چشم از تو برندارند، دلت می خواهد همه زندگی ات را بدهی تا از فقر نجات پيدا کنند ...ولی وای از وقتی که فرياد و فغانشان از بی پولی ..بيماری دختران و مشکلات همسر بلند می شود....آن وقت ديگر بوی صداقت و سکوت را هم نمی توانی حس کنی... اينبار يک پاکت برداشتم و پولش را هم دادم. گفت : بده تا رويش برايت بنويسم... خودش بود..همان دستخط روی پاکت قبلی بود که در آن جلسه روی پايم انداخت و رفت ! همان که من نفهميدم از کجا آمد و فالم را گرفت و غيب شد. نوشت : " خدايا مرا آن ده که آن به ... يا رب العالمين ..." باغ تهران..چهارشنبه ...ساعت 22 ... " و رفت و در سياهی شب ناپديد شد..اينطرف هنوز بساط مصاحبه و دوربين ها و نور فلاش ها از بازيگران و کارگردان ها برپا بود. بازش کردم..اين آمد : "گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد بسوختم در اين آرزوی خام و نشد بلا به که گفت شبی مير مجلس تو شوم شدم به رغبت خويشش کمين غلام و نشد " ... Last night I saw that man who gave me a peace of Hafez furtune . He again chosen me and asked to buy somthing .I bought ...here is : I did everything to dont love you but I couldent...I also wanted to be all you want , but It dosent happe!!!

سال جديد ...

تولدت مبارک ....

خواب در فنجان خالی

نمايشنامه "خواب در فنجان خالی" يکی از آن چيزهايي است که هر از گاهی هم دلت می خواهد بخوانيش و هم دوست داری فراموشش کنی...چيزی مثل ماليخوليا ... به نظر می رسد ماجرا در حد اين است که زن جوانی در اثر القائات و توهمات عمه پيرش شوهرش را به قتل می رساند ولی کسانی که اين نمايش را به کارگردانی کيومرث مرادی ديده اند ، می دانند که چه غم سهمگينی بر کار حاکم است...چيزی در حد دلسردی از مردهای ايرانی و ترس از زن بودن ! نغمه ثمينی طوری اين نمايشنامه را نوشته که آدم حس می کند ، زندگی همين است ...

يکی از دوستانم که دختر يکی از مترجمان و نويسندگان بزرگ کشورمان است روزی به من گفت : با ديدن زندگی پدر و مادرم ، ترجيح می دهم با مردی زندگی کنم که از طبقه کاملا متوسط و سنتی باشد و چيزی از روشنفکری نداند..به اين شکل حداقل تکليفم روشن است که طرف طرز تفکرش همين است و مثل پدر روشنفکرم ادعا و شعار ندارد و در مقابل انتظار يک زن بشور و بپز را از همان زنی که برايش شعر می گويد ! داشته باشد .

يک سال ديگر تا تصوير بعد

جشن تصوير تمام شد. هم نمايشگاه و هم جشنواره فيلم تصوير هنرمند.همه چيز در يک غروب ابری جمعه تمام شد. همه جمع شدند و عکسی به يادگار گرفتند.حرف های زيادی زده شد..قول و قرار های زيادی برای سال آينده داده شد. صمديان قول داد تا سال آينده همه چيز بهتر و حرفه ای تر برگزار شود. قول داد تا با قول خانه هنرمندان فضای فيزيکی بهتری برای ارائه آثار هنرمندان به وجود آيد. قول داد تا فيلم های بيشتر نمايش داده شود و مردم هم در اين امر دخيل باشند. فيلم ديديم..فيلمی از تلفيق همه فيلم های بخش تصوير هنرمند ... و بعد فيلم محسن راستانی و خنده ها و قهقهه های ملت توی سالن کوچک نمايش فيلم ! عجب شاهکاری است اين راستانی ! و بعد يک شام شاهانه و شيرين زبانی های صمديان و دوستان ! ... چقدر اين فضاهای صميمانه خوب است. همه از يک صنف دورهم جمع می شوند. بعداز مدت ها دور هم می نشينند ..حرف می زنند ..گله می کنند ..سيگار می کشند و بعد از ساعتی خداحافظی ! همين کافی است...بعد از شام هم ياد ابراهيم اصغرزاده عزيز با فيلمی گرامی داشته شد. خيلی تلاش کرديم حاتمی کيا را پيدا کنيم تا در اين بخش حاضر شود و خانواده اصغرزاده را هم با کمک او دعوت کنيم..اما نشد...نبود...

Sasan Tavakoli

زيباترين بخش مراسم جمعه شب عکس دسته جمعی بود.جمع کردن 200 تا آدم توی يک کادر کار هر کسی نيست. ساسان توکلی سال قبل اين کار را کرده بود و عکس تاريخی  که گرفته بود ،امسال تبديل به دعوت نامه شد . امسال هم با برنامه ريزی دقيق تر همه چيز برای نور نزديک غروب آماده شد تا يک عکس با جمعيت دو برابر پارسال گرفته شود.او از بالای پشت بام خانه هنرمندان همه را به نظم دعوت می کرد تا توی کادرش جا شوند.تازه هم عينکی شده و می گفت که پرسپکتيو را با اعوجاج می بيند ! پس بايد کمکش کنيم !! اصل عکس با هنر پانورامای او در سايت تهران 24 هست ولی من به اين فکر می کنم که اگر قرار باشد برنامه بر اين منوال پيش برود و از هنر ذاتی ساسان در عکس های طويل استفاده شود ، پس خودش هميشه پشت دوربين خواهد ماند! در حاليکه بامزه ترين و مهم ترين آدم در چنين مراسمی است. ساسان تنها کسی است که می تواند 250 آدم را يک جا با همه شروشورهايشان عکاسی کند . اين عکس را عْليرضا نيک نژاد عزيز از عکاسباشی ماجرای جمعه شب گرفته . آن شب دو تا عکس گرفته شد : يکی از همه حاضران و ديگری از کسانی که در نمايشگاه تصوير سال کاری داشتند .

...

Last night was the closing celebraty of Tasvir . that was great. all the artists came together and taken a pretty photograph with them. all were so happy and had a nice time for a night . I wish it would be repeted all in our colture as a friendly socity.I hope so !

اين فوتبال عوضی !

من که دست به استفراغم عالی است ولی نمی دانم چرا تا الان حالم از هر چی فوتبال و تلويزيون توی ايرانه به هم نخورده ! همه جا بحث گل..همه جا حرف فوتبال ...همه جا اين اروپايي های پرطرفدار با لباس های رنگارنگ و آوازهای گروهی... تاکسی ها پر از داور و مغازه ها لبريز از عشاق همه فن حريف و همه چيزدان اين بازی 22 نفره ... همه اينها به کنار...کارت را کنسل می کنند و صفحه بندی ات را تعطيل که بروند پای فوتبال تخمه بترکانند !!! چرا تا حالا استفراغ نکرده ام ؟ به قول يه استاد ...آشيدم به هر چی ... !!!

...

This Europ football made me angry and nerves..I can not belive that everybody closes their shops and leaves work to see this bullshit .FOOTBALL is making me sick ...I cant stand it more ...

من چه ناپاکم

گر بدينسان زيست بايد پاک من چه ناپاکم اگر ننشانم از ايمان خود ، چون کوه يادگاری جاودانه برتراز اين بی بقای خاک ... از دق می گويي و مرگ و من با همه خنده ها و شادی هايم غرق در اين دق مرگم .زيرا که من ريشه های تو را دريافته ام ...زيرا که صدای من با صدای تو آشناست...زيرا که مردگان اين سال ... عاشق ترين زندگان بوده اند ...

قليان تعطيل شد

قليان هم حرام شد. اول مكروه بود و حالا كاملا ممنوع شد. از دود و دم بدم مي آيد و خودم طرفدار هيچي نيستم ولي مي دانم كه تنها سرگرمي جوانان در قهوه خانه هاي سنتي همين طعم سيب و ليمويي بود كه حالا ممنوع شد.

نوستالژي از نوع قباد شيوايي !

1- بعضي چيزها ماندگارند.همانطور كه حضوردارند، به چشم نمي آيند و حضور خود را تحميل نمي كنند. بعضي وقت ها همه چيز آنقدر در جاي خود قرار گرفته اند كه نيازي به تنوع نيست. اصلا تنوع معني ندارد.اين روزها و سال ها اما تنوع نياز مبرم و اساسي زندگي است. براي همين است كه روزبه روز به انواع نوشيدني ها افزوده مي شود ، تعداد كانال هاي تلويزيون فراوان مي شود و سوپرماركت ها سر همه كوچه ها سبز مي شوند.درست برعكس زماني كه كودك بوديم. برخلاف روزهايي كه همه ماشينها از نظر مان يكي بودند ..فكر مي كرديم همه ، روزهاي جمعه چلوكباب مي خورند و فقط يك كانال تلويزيوني وجود داشت. هيچ اعتراضي هم به مغازه هاي خياطي و آرايشگاه هاي محدود نبود. همان موقع ها كتاب ها آدم را سير مي كردند و دوستان زيباترين هديه روزهاي كودكي بودند.

2- " از سال ها پيش تا هنوز هم " عنوان كتاب قباد شيواست. كتابي كه در واقع منتخبي از پوسترهاي دهه 1340 تا 1380 اوست. كتاب را كه ورق مي زني هرم كودكي و معصوميت مي زند توي صورتت. چيزهايي كه شايد هيچي از آن زمان ها را تجربه و احساس نكرده باشي.از همان هايي كه نيازي به تنوع ندارد و آرام در گوشه اي فقط حضور دارد. من كه هنوز حتي به دنيا هم نيامده بودم ولي نمي دانم اين حس به قول روشنفكرها نوستالژي چرا لابه لاي همه آثار اين آدم موج مي زند. بخشي از آنها را ...از پوسترهايي كه دوستشان دارم ، اينجا نام مي برم..ببينيد مي دانيد اين حس زيبا و دلتنگي غريب از كجا نشات مي گيرد؟

- پوستر آقا موشه ، خاله سوسكه ، نمايشگاه نقاشي كودكان ، 10 تا 15 آذر ، كاخ مركزي جوانان ، زير نظر گروه برنامه هاي كودكان تلويزيون ملي ايران -1346

- رسيتال پيانو فيليپ آنترومون به رهبري توماس كريستين دايويد ، محل فروش بليت : بنگاه بتهون

- پوستر تاتر شهر قصه ، نمايش برگزيده تلويزيون ملي ايران براي جشن هنر شيراز -1347

- پوستر گروه هنرهاي محلي كره -1351

- پوستر رسيتال آواز ، تاتر شهر ، منصوره قصري ، حسين سرشار -1352

- پوستر...پوستر....پوستر....

...

Mr.Ghobad Shiva is one of our master in graphic and design .He has a pretty of works and posters since 40 years a go ,when there weren’t any softwares or computers. He has pubished his works in a book called from years ago till now . all his work has a feel of nostalgia and strange scence. I love some of his work in 1970's .they remind me something small with feeling of so maney years ago which I wasn’t born !

دوره زيبا يا زيبايي دوره !

" The age of beauty " را ديديد؟ فيلم اسپانيايي با تم کمدی و ملودرام !

فيلم ماجرای پسر جوان و خوش تيپی است که در يک شهر اسپانيايي شب را در خانه مردی می گذراند و فردا که می خواهد با قطار خودش را به شهر ديگری برساند با چهار دختر پيرمرد مواجه می شود که از قطار پياده می شوند .بنابراين ترجيح می دهد از قطار جا بماند ولی دختران زيبارو و طناز مرد صاحبخانه را از نزديک ببيند. اين تصميم باعث می شود که او روابطی را با هر کدام از دخترها به دور از چشم ديگری برقرار کند و هر کدامشان فکر کنند که عاشق شده اند !

فيلم در بعضی جاها آزاردهنده می شود. کاملا مردانه و خودخواهانه ! بعضی جاها هم به حماقت دختر ها ختم می شود و بعضی جاها کاملا مردسالارانه ! مرد در نهايت کوچک ترين دختر خانواده را به همسری انتخاب می کند در حاليکه هنوز دست از تنوع طلبی برنداشته !

فيلم باعث شد که پنه لوپه کروز انتخاب اول ساخت فيلم " آسمان وانيلی " برای همبازی شدن با تام کروز شود. اسکار بهترين فيلم غيرانگليسی زبان همان سال ها ی 93 را هم گرفت و سکوی پرش خيلی از بازيگرانش شد. در کل فيلم محکمی است با شخصيت پردازی های فوق العاده و فيلمنامه ای دقيق ... ولی کاملا مردانه !

...

" The age of beauty " is one of the least film which I 've seen. Its about a handsome, young Spanish Civil War deserter who befriends a free-thinking artist, finds himself in a romantic dilemma when the artist's four beautiful daughters return to their country home. Which woman should he romance?

روحش را با عکس درمان می کند

گفت و گو با برايان بلفانت عکاس و فيلمساز

برای درمان روحم عکاسی می کنم

در مورد او همه جا نوشته شده: كارگردان، نويسنده و عكاس. مخاطبان عام او را با فيلم هاى تلويزيونى و مخاطبان خاص تر او را با عكس هاى هنرى و مدرنش مى شناسند. برايان بلفانت بعد از اتمام مدرسه فيلمسازى با ساخت چندين فيلم كوتاه تعداد زيادى از جوايز بين المللى را درو مى كند. نوشتن و فيلم ساختن آرامش نمى كند و عكاسى را هم پايه اصلى سفرها و ايده هايش مى كند. يكى از پروژه هاى عكاسى او با عنوان «نقطه امن اسلحه» به صورت دائمى در موزه هنر مدرن نيويورك وجود دارد كه استعداد ذاتى او را در عكاسى نشان مى دهد. او عاشق عقايد و شيوه هاى جديد است و در همه دوره هاى زندگى خود در حال به مبارزه طلبيدن و ايستادن در مقابل اعتقادات سنتى هنرى.برايان سه سال پيش سيستم فيلترى را اختراع كرد كه روى عكس حالت عرفانى و روحانى را به وجود مى آورد. او در تمام اين دو سال روى اين فيلتر كار كرد و بسيارى از بهترين عكس هايش را با ديدى آسمانى و لطيف ثبت كرد. او از اين فيلتر در ساخت چند فيلم هم استفاده كرد و همين فيلتر به تنهايى منبعى شد براى الهامات موضوعات جديد عكاسى و نويسندگى. ادامه گفت و گو را در شرق بخوانيد ...

...

An interview with Brian Belefant

Brian Belefant is a photographer and director in the same time . 

Brian loves ideas. He's always looking for ways to challenge conventional thinking. Two years ago, Brian invented an entirely new camera filtration system, something that gives his film an ethereal, otherworldly look. He's spent the past two years testing the system, both on still and motion picture film, and last  he filed for a patent on it.

He is constantly looking for the right projects to work on. Projects that use that part of his brain that sees things a little off-center. They don't have to be film or writing or photographic projects. They just have to require innovation and maybe a little subversion. you can find my article about him right here ...  

 

حسش نيست !

خداحافظ...فعلا حوصله هيچ سازی را ندارم... حوصله هيچ تمرينی را هم ندارم...فعلا خداحافظ ...

my Daf

...

I used to play Daf ...a traditinal and spiritual  instrument. nowdays I cant stand any noices and I am not in the mood to play or exercise it. so I should say goodbye for now !  

اورکات بازان محترم...رحم کنيد !

ای ملت غيور ايرانی ...عزيزان اورکات باز ...دوستان نديده عزيز...شما رو سرجدتون يه توجهی به توضيحات اورکات بکنين ببينين اصلا اين آقای اورکات زاده اصل اورکاتيان برای چی اين بازيچه جديد رو خلق کرده !! به خدا کاربردهای ديگری هم غير از پربار کردن ليست دوستان و افزايش کاميونيتی ها توی اون مقدمه اومده...چيزی فراتر از مخ زدنی که ايرونی های غيور و دوست داشتنی ما تلاش دارن عملی اش کنن ... من هيچ خری نيستم ولی کارم شده روزانه عده زيادی از عزيزانی رو که افتخار آشنايي باهاشون رو نداشتم ( و نمی دونم يه خر رو از کجا پيدا می کنن !؟) ناراحت کرده و جواب منفی رديف کنم ! اين اورکات لعنتی می تونه يه منبع کاريابی اساسی و محل آشنايي باشه برای همکارهای اونوری و اينوری و همکلاسی ها و دوست های گمشده...در حاليکه الان منبع اسپم و دعوت نامه پيوستن به انواع انجمن ها ، رفتن به سفر ، فروش جی ميل ، خواندن اشعار وداستان ها و .... شده...آقا بی خيال...اگه کاربرد اورکات اينه که ما بی خيال می شيم ... فقط نمی دونم چرا کاميونيتی های خارجی اينقدر فعالند و کارهاشون اينقدر رو رواله ! ؟ چرا نمی دونم ؟ خوبم می دونم..از اونجايي که يه دوست فرانسوی خبرنگار ايميل می زنه که می تونی توی کارگاه آموزشی روزنامه نگاری مدرن در پاريس شرکت کنی يا يه فيلمساز سوئدی پيدات می کنه که می خواد فيلم کوتاهی در مورد ايران بسازه و چه کمکی می تونی بهش بکنی يا اينکه يه دانشجوی فلسفه در اروپا ازت می خواد در شناخت عرفان شرق کمکش کنی ...و ... و .... کدوم يکی از اينها توی کاميونيتی های اينوری اتفاق می افته ؟ ...

...

Orkut has some ability to find somebody who can help you in some ways but unfourtunetely here , all the fans of orkut just add friends and their commiunity !

عكس هايي از فاجعه انفجار در جاده زاهدان -بم

اولين عکس های فاجعه نصرت آباد ... هنوز هيچ خبرگزاری و عکاسی نتوانسته از اين فاجعه خاص عکسی تهيه کند ...

عکس سوم به اندازه کافی تکان دهنده هست که آدم عمق فاجعه را بفهمد. متاسفانه رسانه های خبری ما آنقدر غيرقابل اعتماد شده اند که برای ديدن و فهميدن حقيقت ، فقط خودت بايد دست به کار شوی... بخش كامل تر عكس ها را مي توانيد اينجا ببينيد ...

...

A truck carrying gasoline has crashed into six buses full of passengers, killing up to 90 people and wounding 114 others in southeastern Iran, Red Cross officials have told state media.

you can see more photos of this photographer here ...

يشنهادات يك عكاس براي سفر به هوستون

ران اسكات عكاس معروف امريكايي است كه عكس ها يش به دليل نگاه ويژه اش به شهري كه در آن زندگي مي كند ، شهرت دارد. او در سايتش ليستي از علائقش را در هوستن رديف كرده و در دسترس ملت گذاشته. در ضمن گفته كه اگر مشكلي براي شما پيش آمد و در شهر با مورد غير عادي برخورد كرديد به من اطلاع دهيد تا كمكتان كنم !!!!  در اين ليست اسكات همه را شرمنده كرده : زندگي شبانه .. شام..نهار..گشت و گذار...كافه هاي دنج ... موزه ها و مراكز و گالري هاي عكس و تصوير  را در  ليست قرار داده كه براي هر توريستي نعمت بزرگي محسوب مي شود.

اين كار آدم را به فكر مي اندازد تا به جز خجالت كشيدن ، كار ديگري هم براي شهر يا كشور خودش انجام دهد ... به زودي با اين مرد درست و استاد عكاسي مصاحبه خواهم كرد و در مورد اين كارش هم از او خواهم پرسيد ... كاش مي شد با چنين وسوسه اي  يك سري به هوستون زد و اين موارد را از نزديك حس كرد ‍ .

گالري پاها و ديتيل اشيا ران اسكات از گالري هاي مورد علاقه  من است !

...

Ron Scott is a professional photographer based in Houston, Texas for the past 30 years. Ron specializes in using his unique vision to create images with impact and imagination and is a pioneer in using digital techniques to create and enhance his imagery.  I appricaite him cause his list about his city and his favoriate there. I wish to travel there and meet him...

Chicken Run با نوشابه اضافه !

گاهی اوقات بی برنامه گی و عدم رعايت کپی رايت تلويزيون محبوبمون بد جوری می چسبه. مخصوصا وقتی حسابی قاط زدی و بعد از ظهر روز مرخصی شبکه تهران چنان حالی بهت می ده که بعد ازديدن قيافه کيومرث مرادی در حال تحليل يک کارتون شاهکار ، Chicken Run پخش می شه و تو محو همه شاهکارها و زيبايي ها و انسانيت نهفته در اين کارتون موقتا همه چيز را فراموش می کنی !

...

Chicken Run is the first full-length feature film from Aardman Studios, home of the Oscar-winning Wallace and Gromit series.  I have seen It by accident when I was in a bad mood in TV . I really  love this cartoon   .

بهانه هاي کوچکی برای شاد بودن

هنر می تواند بهانه باشد مثل  گوجه فرنگی در اسپانيا ، مسابقه پرخوری در سوئيس ، رقابت بين کشاورزان برای بهترين محصول در امريکا و کارناوال های مختلف در کشورهای اروپايي. همه اينها بهانه هستند ؛  اين ها دلايلی برای شاد بودن و شاد زيستن هستند که زندگی مردم را از خستگی و رکود احساسات در بياورند. حالا هر جايي به نوعی اين بهانه را جور می کنند. در ژاپن با آتش بازی يا رايگان کردن خوراکی در يک روز ، در اسپانيا با پرتاب گوجه فرنگی ... و در اوکراين با مسابقه مجسمه های شنی !

Made of sand

و بهانه برای شاد بودن و شاد زيستن در کشور عزيز ما چيست؟ افزايش چاپ کتاب های مختلف در زمينه " چگونه شاد باشيم ؟" و روش های شاد زيستن ...

...

Made of sand : A sculptor signs his sand creation on the beach in Kiev during the Second International Festival of Sand Sculptures. (AFP/Sergei Supinsky)

عدد مقدس 7

عجب آدم های هستيد شما انگليسی ها! بابا ، 7 قبل از اينکه مال بکهام خوش تيپ شما باشه عدد مقدس من بوده نامردها ...

English fans sporting the jersey of soccer idol David Beckham in the restroom

بی شخصيت ها ... !

خودتون شاهد هستيد که..آقايون طرفدار تيم انگليس با لباس بازيکن محبوبشون ديويد عزيز ! در حال انجام چه کاری هستند ؟ !

...

True devotion : English fans sporting the jersey of soccer idol David Beckham visit the restroom shortly before the strat of the Euro 2004 first round clash between England and Croatia in Lisbon. (AFP/Adrian Dennis)

October 5, 2006

ژاپنی ها همه زندگی شان را برای حفظ فرهنگ گذاشته اند !

Mother & child in Temple


توی يکی از خلوت ترين کوپه های قطار بين شهری نشستم. شب تازه شروع شده بود. برای ديدن يک معبد عجيب و غريب از صبح حرکت کرده و به کيوتو رفته بودم و حالا بعد از 10 ساعت گردش و ديدن زيبايي های اون معبد و چند جای مقدس ديگر با خستگی و اعصابی نيمه له شده برمی گشتم. داشتم فکر

می کردم که اين چشم بادامی ها در حماقت و بی سوادی در دنيا لنگه ندارند. فکر می کردم که همين الان بچه های پيش دبستانی ما می توانند حداقل کارهای معمولی و روزمره شون رو به انگليسی بگن ولی اينجا در قلب تکنولوژی و دنيای مدرن که حتی توالت هاشون هم کامپيوتریه ! حتی يک نفر برای رضای خدا معنای کلمه way يا نحوه خواندن خيابون خودشون رو با حروف انگليسی نمی دونه !
همه اين قضيه رو کاملا مثبت و صحيح می دونستن که اين آدم ها حتی اجازه نمی دن روی بطری های آبشون انگليسی نوشته بشه آب ! ولی من اين رو حماقت می دونستم که با اين ندونستن هاشون يه توريست رو 5 ساعت بين مترو ها و شهر های مختلف علاف کنن و نتونن بگن از کدوم طرف بره يا کدوم مسير رو سوار شه !؟
برای بيستمين بار توی اون روزها داشتم به اين قضيه فکر می کردم و موضوع فيلم سوفيا دختر کاپولا رو که دستمايه اش همين قضيه توی ژاپنه رو تصور می کردم که در يکی از توقف ها درها باز شد و بيش از 10 پسر و دختر نوجوون و کيمونو پوش ريختن تو . دختر ها با آرايش سنتی و صندل های مخصوص کيمونو که دو سايز براشون کوچيک بود گوشه و کنار نشستن و پسر ها هم که با کيمونو های مشکی اونارو همراهی می کردن روبه روشون می ايستادن. حدس زدم که بايد همه راهی يه مهمونی باشن . ولی هنوز 3 دقيقه نگذشته بود که توی ايستگاه بعدی يه عده جديد دختر و پسر کيمونو پوش شاد و خندون ريختن داخل کوپه و با خنده ها و شوخی هاشون فضا رو پر کردن. همه پر شر و شور و شاد با هم خوش و بش می کردن و ما هر چقدر به ايستگاه آخر نزديک تر می شديم به حجم اين کيمونو پوش های شاد و شنگول اضافه می شد. ديگر جا حتی برای ايستادن هم نبود. همه شونه به شونه و گاهی توی بغل هم وايساده بودن. بقيه کوپه ها هم دقيقا همين بود. من هنوز گيج از اين همه سرزندگی و رنگ های زنده و شاد کيمونو ها داشتم از همه حرکات و نگا ه ها و نخودی خنديدن هاشون با چشم ديتيل می گرفتم که به ايستگاه قبل از اوزاکا رسيديم. در ها باز شد و بعد از چند ثانيه همه چيز به روال عادی برگشت. می ديدم که از بقيه قطارهای مجاور و روبه روی ما هم کرور کرور کيمونو بيرون می ريزد و به سمت خروجی می روند. راحت تر که نشستم ديدم فقط يک مرد جوان با کت و شلوار کروات زده و يک پيرزن که هدفون توی گوش هاش بود با من تا آخرين ايستگاه همراهند. می دونستم انگليسی حرف زدن بی فايده اس ولی نمی تونستم کنجکاو نباشم. از مرد به شکل کلمه کلمه و خيلی آروم و جويده پرسيدم که چه خبره ؟
مرد شرمزده نگاهم کرد و کتاب جيبی اش رو بست . بعد يه نفس کشيد تا بدونه چه کلماتی رو به زبون می ياره. به شکل نامفهم و بيشتر با حرکات دست و بدن بهم فهموند که امشب توی شهربازی يه جشن سنتی برگزار می شه . آتيش بازی و رقص و بازی برای جوون ها و نوجوون ها . حسابی هم می شه ساکی خورد و تا صبح رقصيد. معمولا هم توی اين جشن همه جفت جفت می رن يا اونجا يه رفيقی رو پيدا می کننن.
با هر جون کندنی بود به زبون تعريف نشده در لغت نامه ، اينو گفت و اضافه کرد : هر ماه برنامه های اين شکلی برای خونواده ها يا بچه ها اين جا برگزار می شه تا در کنار سختی و مشقت کار روزانه ای که زن ها و مردها دارن ، بهانه ای برای شاد بودن و خارج شدن از حال و هوای مشکلات مالی شون باشه .
رسيديم. ايستگاه آخر. همه جا خلوت و سوت و کور بود . ولی سرو صدا و نور های مختلف آتيش بازی رو می شد توی آسمون ديد.


من به اين فکر می کردم که مهم نيست اهالی سرزمين آفتاب تابان برای حفظ سنت و ثمره تلاش وطن خودشون انگليسی نمی دونن و سخت گيری برای بچه هاشون قاثل نيستن ...مهم اينه که برای حفظ همه داشته هاشون نه زوری می زنن و نه زور می گن. جوون ها و نوجوون هاشون عاشق لباس سنتی کشورشون هستن و هميشه هم بهانه هايي برای شادی شون وجود داره . مهم نيست که زبون دوم بلد نيستن و حتی روی داروهاشون هم به انگليسی ننوشته آدم بايد چی کار کنه ، مهم اينه که کسی با غم و اندوه آشناشون نمی کنه و تظاهر به پايبندی به اصولی  نمی کنن که اعتقادی بهش ندارن .
مهم اينه که آزادن ...شاد و در حال استفاده از لحظات زندگيشون ....

photo by : Azadeh Assaran

...

I have been in Japan once and Its one of my best memory about them. They dont know any english word but they keep their calture against west with their traditional dress and languge .

I felt this when I was there ...I love this feeling and wish we had it too between our youth !

از هول حليم و کتاب !

نشر چشمه و نشر مرکز نوعی اعتياد را در آدم به وجود می آورند که هر وقت از کنارشان رد می شوی بايدتا قران آخرت را هم خرج کنی! امروز رد شدم..زير پل هم رفتم اما برگشتم تا شعر امروز روی تخته سفيد را بخوانم و بعد بروم...خواندن و بعد نيم نگاهی به عنوان کتاب های جديد و بعد وسوسه و ... و 20 دقيقه بعد با سه کتاب دوباره زير پل کريمخان بودم...همه روز را به عشق امشب که کتاب های جديدم را می خوانم و ورق می زنم ، گذراندم...و حالا می بينم...کتاب ها را در همان هول و ولا سرکار جا گذاشته ام !

عكاسي با قلبي پر از شعر

گفت‌وگوبا اليس وينر عكاس صنعتی

هدفم چشم هاست  

"چرا بايد با من كار كنيد؟ چون در اين صورت با كسي كار مي‌كنيد كه مبتكر است و مصر در انجام همه كارهايش... كار با من ساده است چون بعداز اين همه سال ياد گرفته‌ام كه كار را جدي بگيرم و بپذيرم كه زندگي آنقدرها جدي نيست!"

 photo by : Ellis

كمي بي‌رحمانه و خودپسندانه است كه هنرمندي در مورد خودش چنين نظرياتي داشته باشد و آنها را شعار خود قرار دهد! اليس وينر عكاس پرتره‌اي است كه بعداز مدتي روبه عكاسي صنعتي و هنري آورد. شيوه او در عكاسي صنعتي منحصر به خودش است... چه زماني كه در اين كارخانه عكاسي مي‌كند... چه مواقعي كه در آتليه‌اش از ليوان‌هاي يكبار مصرف براي عكاسي ايده بگيرد... نورپردازي ساده و نگاه عميق: «هدفم نشان‌دادن قصه با تصوير و بدون كلام است. روش من نگه داشتن چشم‌هاست! در دنياي با سيل تصاوير و اشكال متنوع، هنر اين است كه چشم بيننده را نگهداري و فرياد بزني: به اين نگاه كن!

ادامه اين گفت و گو را در روزنامه وقايع اتفاقيه می بينيد ...

 

Ellis Vener is a pro photographer in US. He said : Whether the assignment is a portrait, editorial coverage of a complexly felt and not easily visualized story, an architectural study, an advertisement, or for a corporate identity brochure, my goal is to make images that tell the story in a visually compelling manner. My goal is simply to stop the eye of the viewer. In a world flooded with visual messages, mine is simple: “Consider this.”

 You can find my article about him here ...  

 

هنوز چيزی از عکاسی نمی دانم

گفت و گو با کريس اندرسن :

اجازه بده بدانند دوستشان داری

«... ۹ ساله بودم كه عكس هاى ويليام آلبرت آلارد را ديدم. در همان زمان كودكى فهميدم كه اين عكس ها فقط زيبا نيستند بلكه به شكل استادانه اى گرفته شده اند. عكس ها با من حرف مى زدند و چيزهايى را نشانم مى دادند كه كلمه نمى تواند از پس آن برآيد. من ديوانه و شيداى ادبيات بودم و تصور مى كردم داستان نويسى و ادبيات مى تواند دواى دردم باشد ولى اعجازى كه در تصوير پيدا كردم نشان داد كه چيزى كه مى خواهم در تركيبى از تصوير و كلمه به دست مى آيد. همه پولم را جمع كردم تا همان زمان كه در دبيرستان بودم دوربينى بخرم...»

chris Anderson

كريس اندرسن متولد ۱۹۷۰ در كاناداست و بخش اعظم جوانى اش را در تگزاس غربى سر كرده. او با همين اعتقاد و علاقه به تصوير و عكاسى، يكى از عكاسان لانگمونت مى شود و در سال ۱۹۹۵ كارش را رها مى كند تا براى لايف، تايم، استرن و مجله هاى ورزشى به صورت آزاد عكاسى كند. او در حال حاضر عكاس قراردادى يو اس نيوز اند وردريپورت است. جمله اى كه همكارانش در مورد او مى گويند اين است كه: «وقتى او را توى جاده ها پيدا نمى كنى بايد سراغش را در كلورادو و روى كوه ها بگيرى.»

ادامه اين مصاحبه را می توانيد در روزنامه شرق ببينيد ...

...

Chris Anderson’s interests have taken him on assignments covering ospreys in Maine, war in Bosnia, and skiing in Chile. Born in British Columbia, Canada, in 1970, Anderson spent his youth on the plains of West Texas. After graduating from Abilene Christian University, he became a staff photographer for the Longmont Times-Call in Longmont, Colorado. In 1995 he left the newspaper to shoot for Life, Time, Stern, Audubon, Skiing, Sports Illustrated, and other magazines. He is currently a contract photographer for U.S. News & World Report and a member of Aurora & Quanta Productions. When not on the road, he makes his home in Boulder, Colorado.

You can find my articleabout him  with a click  here ...

 

مرگ کسب و کار من است !

از "روبر مرل " کتابی خوانده ايد؟ تقريبا به تازگی کشفش کرده ام و در حال خواندن " مرگ کسب و کار من است " ترجمه مرحوم شاملو هستم. کتاب عجيبی است..هنوز تمامش نکرده ام ولی از آن کتاب هايي است که عطش خواندن را زنده می کند . عجب قلمی دارد اين مرل ... .. غير از يک کتاب ديگر که ماجرايش در هواپيما می گذرد و اسم عجيبی دارد ، کسی چيز ديگری از او خوانده يا می داند که ترجمه شده ؟ ... Have you read Rober Merl books? I found him resently and enjoy his book and style..I am looking for all his books which translate in persian.

دو جمله از ال پاچينو در ايلنا

ايلنا سال قبل همين موقع ها يک گفت و گو با داستين هافمن مخابره کرد ! در واقع نمی دانم چقدر گفت و گوی اختصاصی با هافمن بود و چقدرش برگرفته از جای ديگر! با اين همه کار جالبی بود..خبرگزاری های ما تا به حال چنين کاری نکرده بودند ، آن هم در سرويس هنری. حالا گفت و گويي با ال پاچينو ( با همه ارادت و کرنش به ايشان ) در سايتش گذاشته که آدم را به وسوسه می اندازد وقتی تيترش را می بيند . ولی باور کنيد کل گفت و گو در حد 3يا4 جمله است . اين را ببينيد :
 
 گفت و گو با " آل پاچينو " و يكي ديگر از عوامل فيلم سيمون
 آل پاچينو بچه خوبي است
 
 
 
 تهران-خبرگزاري كار ايران
" آل پاچينو"، بازيگر هاليوودي فيلم‌‏هاي محبوبي هم چون پدرخوانده, سرپيكو و مخمصه، در فيلم سيمون, ساخته " اندرو نيكول" نيز ايفاي نقش كرده است.
 پاچينو در اين فيلم نقش كارگرداني را ايفا مي كند كه از زني براي بازي در فيلمش دعوت مي كند, زن دعوت وي را رد مي كند و آل از مدلي كه از روي وي شبيه سازي شده براي بازي در فيلمش استفاده مي‌‏كند.
 
 
 آيا به عصري رسيده ايم كه فيلم سازان بگويند ديگر به بازيگران احتياجي نداريم؟
 
 اميدوارم اينطور نباشد. نه فكر نمي كنم اينطور باشد.
 
 آيا تجربيات زندگيت را در ايفاي نقش هايت دخالت مي دهي؟
 
 تجربياتم در هر كاري كه انجام مي دهم، حضور دارد؛ بازيگري جزئي از زندگي يك بازيگر است كه بخش عمده آن را ناخودآگاه انجام مي دهد، در حال بازي آگاهانه متوجه استفاده از تجربياتت نيستي اما به واقع آن ها را دخالت مي دهي. همان طور كه اگر نقاشي باشي از همه آن چه كه ديده اي و يا در ذهنت گذشته، تاثير مي پذيري.
 
 ....
 حالا اجازه بدهيد ذره ای من هم افه خبردانی و خبرتنظيمی و از اين بحث ها بيايم و ببينيم کجای دنيا را می گيريم؟!
 رو تيتر اشتباه است...گفت و گو با آل پاچينو و يکی ديگر.... يعنی چه؟ گفت و گو اگر با فرد شاخص و معروفی باشد ، روتيتر بايد منحصر به او باشد . تيتر عزيزمان ،غلط تر است ... تيتر اصلا با روتيتر جور در نمی آيد..تيتر نقل قول آن بازيگر ديگر فيلم ! است که اظهار لطفی به آقايمان پاچينو کرده !
 منظور از گفت و گو چيست ؟؟ همين دو سوال ؟ اگر اين دو جواب بدون سوال ها در ليد يا مقدمه می آمد ، اتفاقی می افتاد ؟
 
 خدار ا شکر اين گفت و گو اختصاصی نبود !
 
 ...
 Ilna is a kind of broadcasting in Iran. they made an interview with Al pacino in just 2 questions. Its somehow a translation but there is some mistakes in setting the news . I like to see more things like that in our broadcasting but I wish the correct one. 
 
 

سه دکترا برای پسرک 11 ساله ايرانی در آمريکا

اميد گل محمدی از 8 سالگی همراه با خانواده اش  به آمريکا رفت و در 11  سالگی(امسال ) درخواست و آمادگی اخذ سه مدرک دکترا را در رشته های رياضی ، فيزيک و کيهان شناسی برای ادامه تحصيل اعلام کرد. او از حالا آماده شده تا همه اين مدارک را کسب کند . اميد در مصاحبه با ديلی نيوز گفته : وقتی وارد کلاس شدم 21 جفت چشم به من به خاطر سنم دوخته شد و من خيلی زود فهميدم که بايد همه چيز را در دست بگيرم. اينجا..در آمريکا مدارس خيلی بهتر هستند... حياط برای بازی بزرگ و باز است و فرصت های مختلف برای پيشرفت فراوان ! کاری که من در پيش گرفته ام خيلی سخت است ولی در امريکا به نظر می رسد که در دسترس باشد ! من می خواهم دنباله روی انيشتن و استفان هاوکينگ باشم ..مثل آنها ...

...

An 11-year-old Woodland Hills boy who came from Iran four years ago has gained admission to Cal State Los Angeles and plans to earn three doctorates -- in math, physics and cosmology, it was reported today.

Omid Golmohammadi, a fifth-grader at Serrania Avenue Elementary, gained entrance to Cal State L.A. through its Pre-Accelerated College Enrollment or PACE program, the Daily News reported. He also has been named an extraordinary performer in Johns Hopkins University's math-verbal skills talent search.

Cal State L.A. offers early admission to about 300 students a year, based on high test scores. Most of them are in high school, take one or two college classes in the summer, then return to their own schools in the fall.

Omid told the Daily News he is delaying his admission to the PACE program until next summer because of a previously scheduled trip to Iran this year.

Omid has had some preparation for the attention he's likely to get as the little man on campus

He and his family immigrated from Iran four years ago, and he faced the challenge of learning English.

"When I went into the classroom, 21 pairs of eyes were locked on me. It was freaky," he told the Daily News.

خداحافظ مارلون عزيز

کی باورش می شود God Father  هم فناپذير باشد؟ چه کسی می تواند بپذيرد، مرد اول بارانداز که همه شرهای عالم را از بين می برد روزی سوار اتوبوسی به نام هوس ، راهش را بگيرد و برود؟ همه خاطرات دوران نوجوانی من با فيلم هايي گره خورده که مارلون براندو ستاره بی نظيرشان بوده.... و حالا بايدخبر تاپ خبرگزاری ها باشد...بعد از اين همه سال ديگر بازيگری و استيل و نحوه بازی اش تيتر نيست بلکه  برباد رفتن 80 سالگی اش همه جا نوشته شده....

...

Marlon Brando (news), who revolutionized American acting with his Method performances in "A Streetcar Named Desire" and "On the Waterfront" and went on to create the iconic character of Don Vito Corleone in "The Godfather," has died. He was 80 . I Have a lot of memories from his movies when I was a schoolgirl. I loved him and his style...I cant believe ..he isnet alive now .

امان از اين بينال عکس و دردسرهايش !

بالاخره افتتاح شد. بعد از اين همه سال انتظار و با پس زمينه ای پر از حرف و حديث در يک يکشنبه تاريخی کارش را آغاز کرد. هنوز نمی توان برايش يک نام مطبوعاتی درست و حسابی در نظر گرفت . چهارمين يا به اصرار برگزاركنندگان، نهمين دوره دوسالانه عكس ايران يا تهران، كه پس از توقف پنجساله از سرگرفته شد ، 14 خرداد ماه در دو محل مجزا کارش را شروع کرد. اين عدد چهار و نه هم برای همه دردسر شده...هنوز منبع مشخصی وجود ندارد که بتواند معنای واقعی زمان بينال عکاسی را در کشورمان نشان دهد !
موزه هنرهای معاصر ساعت 3 بعد از ظهر روز يکشنبه ميزبان مادر کاوه گلستان بود که آمده بود تا در جمع دوستداران پسرش ياد او را گرامی دارد.
سه فيلم مختلف در مراسم نمايش داده شد: " تصوير اعتراض و صدای صلح " با تلفيق عکس های کاوه گلستان از حلبچه ناگهان به حرف های کاوه در مورد سعيد جان بزرگی برمی گشت. فيلمی در ستايش دو نفر از زبان و ديد يک مرد ستايش برانگيز! و بعد فيلمی درباره محمدحسن سمسار كه آلبوم عكس هاي كاخ گلستان را جمع آوري و بازيابي كرده است نمايش داده شد... در نهايت هم کليپی از مراحل داوری عکس ها ، چاپ و پشت صحنه داوری و کار داوران . .. کارگاه را ببينيد ...

عکس های مراسم در ايسنا ...

...

To evaluate creative endeavors made by Iranian photographers & to introduce new faces in photography , the organising committee of the biennial , comprised of eminent Iranian photographers.

today was the opening ceremony of this event in our art history . therer were more that 717 artists and photographers in Iran .
Here you can find something about this ceremony.

پدر و دختر بعد از مسابقات تنيس

A very proud dad

A very proud dad : Maria Sharapova of Russia is hugged by her father Yuri after defeating Serena Williams (news - web sites) of the US in the ladies' singles final of the 118th Wimbledon (news - web sites) Tennis Championships. (AFP/Nicolas Asfouri)

منتخب تايم

عکس های منتخب هفته در مجله تايم

پرتغال باخت !

باورتان می شود که پرتغال ببازد؟ وقتی چنين انرژی هايي وجود دارد ، ديگر بايد تن به قسمت و سرنوشت داد که تيمی با چنين پشتيبانی ، ببازد !

Nelly Furtado  performs before the start of the Euro 2004 soccer final with Portugal

Nelly Furtado (news) performs before the start of the Euro 2004 soccer final at Luz stadium in Lisbon, July 4, 2004. REUTERS/Alessandro Bianchi

آدم خوش تيپی است اين جان کری

شليک به کانديدای رياست جمهوری آمريکا مجاز است ... باور کنيد ...

Feel free to shoot to Democratic presidential candidate John Kerry

7 روز گذشت مارلون جان !

مارلون جان ! تصور مي كردي به همين راحتي 7 روز از مرگت بگذرد و تنها چيزي كه از تو مي ماند ، خاكسترت باشد بر سر جزيره دوست داستني ات؟ فكرش را هم مي كردي كه اين همه آدم روزي در موردت بنويسند : آه..عجب بازيگر قدري بود و انسان والايي؟ راستش را بگو...فكر مي كردي به همين راحتي با اين وزن و اين سن ، دل از همه چيز بكني و عشق به سرخپوستان را هم همراهت ببري؟ ديشب از دلتنگي دوباره آخرين تانگوات را در پاريس ديدم و اشك ريختم... ديشب حوصله زاپاتابازي ات را نداشتم ولي دلم براي همه آن كارهايي كه جلوي دوربين مي كني و همه آن بداهه هاي بازي و انسانيت ريش شد... ... Dear Marlon Brando It 's more than 7 days that you said goodbye .did you think that it would be just a name of you and the artist's sentences about your life and your attitute? I missed you so much ....

وبلاگ مايكل مور

مايكل مور هم مغزش خوب كار مي كند. مي داند كه در چنين وضعيتي بهترين روش براي ارتباط با مخاطب فيلم هايش وبلاگ نويسي است و اينكه قلم خودش را به كار ببرد نه روزنامه نگاران !

اولين پست وبلاگ مور باز هم به موضع گيري اش در مقابل بوش و ادعاي همدستي او با بن لادن مربوط مي شود . الان بهترين شرايط براي گرفتن مصاحبه اختصاصي با مور است.

...

Michael moore's weblog is working now. he is writing about his favoraite !! president  and Bin again . Its the time to have an special interview with him via his blog.

غمی به بزرگی درونت

نشان دادن احساس همدردی سخت و ناراحت کننده است. وقتی کسی دردی دارد و غم از دست دادن يک عزيز همه سعی می کنيم نشان دهيم که تنهايش نمی گذاريم و همراهش هستيم... اين موضوع حتی اگر در ظاهر هم باشد ، زيباست...کاش می شد همدردی با کسی را ابراز کرد که پدرش را از دست داده...کاش می شد با کلمه و لمس دست و نگاه گرم همه آنچه را که در دل داری ، نثارش کنی... اما کاش همين امکانات هم وجود داشت... غمت خيلی بزرگ است...                می دانم ..ولی برای نگه داشتنش در دل کوچک پر از عشقت خدا هم کمکت می کند... مادرت را درياب ...

...

He missed his father today... I am so sorry for Mansour...God bless you and your family ..

تاتوی جديد آنجلينا

بالاخره کی اين دختر دست از اين جنگولک بازی ها بر می داره؟ به پدرش قول داده بود که تا يک مدتی بی خيال هر جور تاتو و خالکوبی و ... می شود و باز در ملاء عام و اينبار به شکل تخصصی در بانکوک !  شروع کرد... آنجلينا جولی به خاطر رفتار عجيب و علاقه مفرطش به تاتو معروف است ... خودتان که بهتر         می دانيد...توبه گرگ مرگ است !

...

Actress Angelina Jolie is seen getting a tattoo of a tiger from a Thai tattoo artist Sompong Kanphai during her visit to Bangkok . she promised her father to not do it again !

مرگ

مرگ چيز غريبي است...شعار هم كه بدهي پذيرفته اي و قبولش داري باز پاي عزيزانت كه وسط بيايد ..داغداري را مي فهمي... مهمترين چيزي كه مي تواني به آن فكر كني اين است كه آن آدم نجات پيدا كرد..از درد و بيماري و از همه مهمتر از ناتواني... صبوري را همين موقع ها ياد مي گيريم... عجب روزهاي بدي است .... ... Death is one of the biggest aspects in our life. we never can believe our idea about it when we do miss somebody .Its just our idea when everything is ok !

خدا و تنهايي های تو

گاهی دلت برای خودت و خدايت تنگ می شود..گاهی هم که با خدايـت تنها می مانی ، نمی دانی چه بايد بگويي... گاهی هم همه وجودت پر می شود از او که خدای توست و آنقدر کوچکی و حقير که ترجيح می دهی فقط حفظش کنی...

God

sometimes you miss God and when You are so close to him , there is not feeling to talk to him...

 

آتش نشانان دکوری

می پرسد :چطور می خواهند کار کنند ؟ با اين اونيفرم و دست و پای بسته؟ می گويم: همانطور که پليس های زنمان کار می کنند ! يا کار خواهند کرد؟ می گويد : يک جور مانور و تئوری به نظر می آيد و تا اينکه عملی باشد؟ می گويم : مگر شيرزنان ما چه چيزی کمتر از هلی کوپتر نجات و گروه نجات و بازيگران سريال های آلمانی دارند؟ تازه بايد تصور کنی که همکاران مردشان آنقدر اين قضيه را جدی می گيرند که کسر شانشنان نباشد يک ضعيفه با آنها از در و ديوار و درخت بالا برود و شانه به شانه شان توی آتش بپرد ! و او دوباره سرش را روی روزنامه می اندازد و مشغول خواندن ادامه خبر می شود... "... ديروز زنان آتش نشان ايرانى به صف ايستاده بودند تا چهارمين المپياد عملياتى _ ورزشى آتش نشانان كشور به ميزبانى شهردارى كرج افتتاح شود. اين المپياد به همت سازمان شهردارى هاى كشور و با همكارى شهردارى كرج ديروز دوشنبه ۲۲ تيرماه در هتل المپيك گشايش يافت و تا روز شنبه ۲۷ تير در مجموعه ورزشى آزادى ادامه خواهد داشت. آتش نشانى كرج اولين واحدى است كه آتش نشانى بانوان را راه اندازى كرده است..... " ... Our women are going to be a firefighter and police. It should be a kind of hard job for them cause of their cover and uniformes maby and actually our colture!

ترانه در شهر زيبا

" شهر زيبا " را ديده ايد؟  کاری به فيلم و موضوع جالبش ندارم...در واقع اصغر فرهادی موضوع فوق العاده درستی را انتخاب کرده و درست تر از آن انتخاب بازيگرانش هست. ترانه عليدوستی و بابک انصاری در اين فيْلم کولاک می کنند ... بازی ها حرف ندارد اما ترانه چيز ديگری است..چقدر اين دختر زيباست... فکر می کنم بهترين انتخاب برای ورژن چند سال آينده نيکی کريمی باشد که قيافه حاجی پسندش را با مقدار زيادی نمک و مخلفات روی پرده زنده می کند ! اين ترانه می تواند هم ستاره بازيگری نسل جديد سينما باشد و هم زيبا و جذاب ! فقط از يک چيز می ترسم...کم کم در همان من ترانه 15 سال دارم درجا نزند و بکشد بيرون ...

Tarane Alidousti  in her last film "beautiful city "

فيلم محکمی است ولی انتهای جالبی ندارد..هر وقت می خواهيم کمی ادويه روشنفکرانه به فيلم های عامه پسندمان اضافه کنيم ، همان گيشه را هم از دست می دهيم.

...

Tarane Alidousti is one of our young actress who is so beautifull . I like her style in our cinema and almost like her face ... she would be one of the best in future.

عکس های فجيع از گوشت و خون و پوست آدم ها !

بهترين فيلم های ژانر وحشت تاريخ سينما آنهايي هستند که صحنه های تهوع آور و فجيع را نشان نمی دهند . فيلم های هيچکاک به همين دليل مورد پسند همه قشرهاست. کسی نمی تواند در ميآن آن همه نماهای برخورد چاقو با تن آدم ها يا خفه کردن زنان در فيلم هايش ، صحنه فجيع و مهوعی را پيدا کند ! اين در مورد عکاسان هم صدق می کند. عکس های مطرح و برگزيده در اکثر نمايشگاه ها و جشنواره ها آنهايي هستند که با نشان دادن دل و جگر و خون و خوناب آدم ها و حيوان ها ، تلاش ندارند واقعيت را نشان دهند يا حتی ترحم برانگيز جلوه کنند. در حاليکه در کشور ما کاملا برخلاف اين قضيه عکاسان تلاش می کنند تا با استناد به صحنه های خشونت بار و وحشت انگيز ، عمق فاجعه را نشان دهند. روزنامه شرق در اين زمينه سنگ تمام می گذارد ... عکس های زلزله بم و زلزله چالوسی که در شرق چاپ شد هنوز در ذهن ها مانده..دست های بيرون آمده از زير آوار و خون های روی خرابه ها و چشم های از حدقه در آمده مرده ها.....

امروز که چشمم به اين عکس و خبرش افتاد چنان حالی شدم که  ... چه دليلي دارد برای نشان دادن کاری که ضارب با تيغ موکت بری با اين پسرک کرده ، عکس کاملش را از گوشت های تکه تکه شده اين بچه چاپ کنيم تا هم دل پدر و مادرش را ريش کنيم و هم مردم را دچار يک روز پر از تنش ؟ شايد الان کار من هم درست نباشد که عکس و خبر را اينجا می آورم اما اين کار را می کنم تا ببينيد ما مدام چه تصاوير زيباي ر ا در مطبوعات خودمان به مردم هديه می کنيم و انتظار داريم که اينقدر پرخاشجو و غمگين و افسرده هم نباشند !

...

you answer : Its correct to have something like this photo in our press to show the reality?

گفت و گو با ديويد جوليان ، عکاس و تصوير ساز

فيلتر دوربينتان باشيد

David Julian

ديويد جوليان عكاس حرفه اى متولد بوستون است كه در زمينه تصويرسازى و طراحى هم فعاليت مى كند و علاوه بر اينها در كارگاه هاى آموزش عكاسى در آمريكا تدريس مى كند. ديويد سبك خاصى در عكاسى دارد. او با دوربينش تصويرسازى مى كند. عكس هاى او در نگاه اول اصلاً يك عكس ساده به نظر نمى آيد. او عكس هايش را براى گالرى ها و كلكسيون دارها مى گيرد درست مثل تصويرسازى كه اين كار را با مالتى مديا انجام مى دهد. عكس هاى او به دليل همين ويژگى تابه حال جوايز زيادى را از آكادمى هنر و تصويرسازى آمريكا دريافت كرده اند.

photo by:David Julian

عكاسى را مثل بسيارى از عكاسان با يك دوربين ساده دستى در عبور و مرور از خيابان ها آغاز كرد. از آنجايى كه عاشق حيوانات عجيب و كوچك و حشرات بود، ابتدا به سراغ لنزهاى ماكرو رفت تا وارد جزئيات عكاسى شود و تركيب بندى و ريزه كارى هاى عكاسى را ياد بگيرد. بعد از مدتى شروع به رفتن به سفرهاى جاده اى كرد و از همين زمان عكاسى منظره را هم آغاز كرد. عكس هاى منظره معروف و تركيب بندى هاى چنين عكس هايى از سال قبل در ذهنش مانده بود و با توجه ويژه به چنين مناظرى نگاه مى كرد تا كادر و شيوه خودش را به دست آورد.

... ادامه در روزنامه شرق

...

David Julian is a photographer & illustrator in the USA. He said about himself : For the past 20-odd years, I've illustrated and photographed assignments for a wide range of nationwide print and multimedia clients. Concentrating for the last several years on digital photo-illustration has allowed me to reveal my vivid imagination and merge these other related strengths to create unique solutions for my clients.
Inspired by the surrealists, nature, and a large collection of objects and images, I blend images and type to form an impactful narrative.

You can see my article about he here ...

درگالری خيال ، عکسی دزدی و يا برداشته و يا گم شد !

دو روز پیش عکسی از دیوار گالری خیال که نمایشگاه بینال عکس در آنجا برگزار می شود ، گم شد...نمی دانم اين کلمه درست است يا نه..عکس يا گم شده ..يا دزديده شده و يا به عمد برداشته شده...! با اين حال طبق معمول مسولان عزيزمان جوابگوش اين مساله نيستند..می گويند بی اطلاعند ..می گويند از آقای فلان و خانم بيثار بپرسيد..می گويند کسی از ماجرا خبر ندارد و دروغ است !!! و وقتی می گويي که خودت جای خالی قاب را ديده ای ...می گويد آقای رئيس رفته اند مسافرت خارج از کشور و دسترسی به ايشان ممکن نيست !! و وقتی کمی ماجرا را اينور و آنور می کنی ، می بينی ای بابا..اينجا حتی يک دربان هم می تواند يک عکس را به صلاحديد خودش بردارد و مجاز است اگر دلش خواست ،هر کاری با عکس ها و قاب ها بکند !!! عکسی که گم ..دزديده يا برداشته شده ..عکس نوبل است..عکس سربخشيان از شيرين عبادی بعد از بازگشت به ايران در فرودگاه !! ... Some days ago , one photo in the photography Beinal , was stollen or missed ! Noboday cares !!! I tried to get intervew about this event in the place but nobody answered! That photo was about Shirin Ebadi and now there is no one to know what happend for that !!??

13

خيلی دلم میخواست تو هم بودی و با هم می رفتيم... اما مجبور شدم..گفتند از بالا دستور داده اند کار را با 15 اجرا ببندند..گفته اند عشوه گری و لوندی خانم هايش زياد است و استفاده از کلاه گيس و حرکات تحريک کننده ! به حد اعلا رسيده و غير مجاز است ! نمايش 13 را می گويم در تالار سنگلج... نمايشی شبيه روحوضی با يک سياه يا تلخک و تعدادی زن اندرونی ويک عدد ناصرالدين شاه با مادرش و يک زن اجنبی ! موضوع به نوعی همان خاله زنک بازی های زنان اندرونی دوران قاجار است و تعدادی ديالوگ شيرين و بازی و لهجه ترکی شاه ! با اين همه هر چه گشتم و دقت کردم چيزی از المان هايي که آقايان از بالا! گفته بودند پيدا نکردم! رقص و آواز خواندن زنان به راه بود ولی بدون هيچ زنندگی ! و در انتها به اين نتيجه رسيدم که کسانی که درست دست روی اين نکات می گذارند ، بايد واقعا با بيماری عجيبی در درون خودشان درگير باشند..بيماری که مدام باعث تحريک شدنشان می شود و آنها حتی يک لبخند را هم دليلش می دانند ! ... last night I went to theatre and saw a show called 13 ! It was a comedy about some wifes of Naser King .That was nothing but somebody asked for sans of some dialouge in the piece and some part of dancing . I saw nothing special in it ...

گرافيک يا عکس ؟

در حاشيه بي‌ينال عكس ايران

دوسالانه‌اي براي عكس و گرافيك

بيش از يك هفته از روز افتتاحيه ‌مي‌گذرد. اين روزها گالري خيال از شلوغي و ازدهام روز اول دور شده و تابلوها و قاب‌هاي عكس روي ديوارهاي چهارمين يا نهمين بي‌ينال عكاسي هنوز سر جاي خود هستند. علاقه‌مندان و عكاسان هنوز در حال تماشاي عكس‌هاي همكاران خود حضور دارند و زمزمه‌هايشان در مورد نحوه داوري و برگزاري دوسالانه به گوش مي‌رسد.

4 طبقه گالري خيال براي اولين بار پذيراي عكس‌هاي دوسالانه است؛ عكس‌هايي كه با مفاهيم خلاقيت و نوگرايي درگير شده و بيش از عكس به پوسترهاي زيبا و خلاقانه شبيه هستند. شعار پرورش خلاقيت و نوآوري، موضوع اصلي بي‌ينال عكس امسال را شكل داده و به همين دليل در هيچ كدام از طبقات اين نمايشگاه عكس صرف خبري وجود ندارد.

بعد از 5 سال عكاسان كوله‌بار خود را بسته‌اند و عكس‌هايي را با تركيب بندي‌هاي عجيب، نورپردازي‌هاي ديدني، سوژه‌هاي ساده و نگاه سهل و عميق خلق كرده‌اند. اگر عكس، خبري هم گوشه‌اي خودنمايي مي‌كند، در انحصار كولاژ و مجموعه عكس رنگ خبري كمتري را در خود دارد. نام اكثر عكاسان كه آثارشان پذيرفته شده از دل مطبوعات آمده در حالي كه بخش اعظم عكس خبري مربوط به زلزله بم است كه تلاش محسوسي براي زدودن مفاهيم كهنه آنها به چشم مي‌خورد.

مضمون واقعي كانسپتچوال آرت يا هنر مفهومي را مي‌توان در دوسالانه عكاسي امسال مشاهده كرد.

مجموعه عكس‌ها بيشتر به اين روش متمايل هستند؛ عكس‌هايي از كانال‌هاي مختلف تلويزيون، مجموعه عكس از دوران كودكي و ميانسالي چند زن، پاها، بدن‌هاي بدون سر، عكس‌هاي خانوادگي و عكس‌هايي كه در نگاه اول يك تابلوي نقاشي و حتي اثر گرافيكي به نظر مي‌آيند.

تصاوير ناواضح و فولو، ريتم و بافت و كادرهاي ناتمام و حضور اشيا و نورهاي تند، مواردي است كه در عكس‌هاي عكاسان جوان، نشان از تمايل آنها براي يافتن سبك خود و روش‌هاي جديد دارد، امري فراتر از سبك و روش بي‌ينال گذشته! مورد عجيبي كه در طول بازديد از نمايشگاه خودنمايي مي‌كند، قاب‌ها و پاسپارتوهاي عكس‌هاست، گاهي رنگ و اندازه قاب و پاسپارتو مناسب عكس نيست و قدرت و زيبايي عكس را تحت‌الشعاع قرار مي‌دهد.

وقتي همه طبقات را مي‌گذراني و مقابل در خروجي خيال مي‌ايستي، تازه هجوم اين همه تصوير را حس مي‌كني عكس‌هايي كه بعضي به دليل سادگي و برخي ديگر به خاطر پيچيدگي در ذهنت مانده يا مي‌خواهد فرار كند. كادرهاي موزون و ناموزون با آن نورهايي كه گويا بر تابلويي پاشيده باشند و مجموعه‌هاي بزرگ كه گاهي فقط يكي از آنها به تنهايي كافي است. زندگي را مي‌شود در اين عكس‌ها ديد، سير زندگي را، نگاه‌ها را، حركت و شبانه‌روز را، كلمه و جمله را و حتي شادي و غم زندگي را مي‌توان لابه‌لاي اين قاب‌ها لمس كرد.

با اين همه گاهي فكر مي‌كني عكاس، اين اثر را براي داور خلق كرده يا مخاطب؟ اينكه عكس‌هاي خبري فقط با چند المان خاص بصري، از جنس عكس‌هاي خلاقانه محسوب ‌شوند، كمي عجيب است.

مسلماً اين نمايشگاه نمي‌تواند آينه كاملي از عكاسي ايران معاصر در شاخه خلاقه و هنرمندانه باشد، چرا كه تعداد زيادي از عكاسان در بي‌ينال امسال شركت نكرده‌اند و چه بسا آثار آنها مي‌توانست، جريان داوري را تغيير دهد.

 

اصل اين يادداشت در روزنامه وقايع اتفاقيه است که متاسفانه از آنجايي که هنوز مطالب در سايت دارای لينک ثابت نيستند ، همه مطلب را آوردم...

...

Its my article and little note about our photography biennial in Iran. Its somehow just like a biennial for graphic biennial not photography caouse the most of photos are illustration and poster not a pure photo !

وقايع اتفاقيه و جمهوريت هم، پر !

دلشون خواست آقا جون...بی هيچ دليلی ...به تو چه که چرا؟ ..دوست داشتن بستن..روزنامه چيه که بايد دل بسوزونی براش؟ اصلا تو چی کاره ای که دنبال دليل می گردی؟ " وقايع اتفاقيه " و " جمهوريت " نداره... عشقشون کشيد ببندن..بستن..شبونه..بدون گفتن دليلش... الان باز دور دور کيهان و اطلاعاته..گور بابای امنيت و آزادی..می خوای يه عمر بی دردسر و راحت کار کنی برو همين دو جا ..يکی اش هم ( تازه اگر کارت رو قبول کنن و بعد از سال ها کارآموزی در کنار اساتيد ، چيز ياد گرفتی )  برای يه عمر زندگی همراه با حس امنيت و صلح و دوستی کافی اس!

غلط کردن که تيپ يه روزنامه ملعون و احمقانه ، روزنامه در می يارن و همه بچه های اون روزنامه ملعون مسبوق هم بی جا کردن که هنوز زنده ان و دارن کار می کنن ! بايد حتما اين همه شماره می گذشت که به اين نتيجه برسن..اين همه بهشون وقت دادن تا بچه های ياس رو بريزن بيرون..نکردن..حالا هم نوش جان ! تعطيلی گوارای وجود ... چه معنی می ده که برين سراغ پرونده های عجيب و غريب و پردردسر!

به تو چه که اين همه آدم بی کار شدن..به تو هم ربطی نداره که چرا به کسی ربطی نداره مشکلات اين همه آدم بی کار و دلخوش به اسم روزنامه نگاری ! چيزی که عاديه ، تعطيلی روزنامه هاس...اگه برات عادی نشده هنوز ، برو کشکتو بساب !

...

They close and shut down 2 of or papers again . they dident tell anybody the resone and just gone and closed ! This is the pure meaning of democracy here !

يک شب با قاصدک خوانی های تو

برای فتانه

 

فکر می کنی فقط خودت می توانی مدام تقديم کنی و کلمات را کنار هم بنشانی و از ميان خلا جملات ، حرفت را بزنی ! تو..با آن تونيک زرشکی که به گونه های تاب برداشته از مهربانی مادرانه ات ، ترگل ورگلی دختر 23 ساله ای را می دهد که آدم ها را با شيرين زبانی می خنداند و با زيرکی و حاضر جوابی محبوب همه نقل های مجلس می شود؟ تويي که پشت همه آن برق های شادی خنده هايت غم تنهايي قاب گرفته همه عالم نشسته و نگاه شکسته غريبانگی را می توان در همه والس های شبانه ای که از کنارشان عبور کرده ای ، پيدا کرد!

 آخ.. که چه درست می گويد ، آن که می گريد يک درد دارد و آنکه می خندد هزار و يک درد! و تو هنوز عاشق سياهی و چند پيراهن سرخ داری !

خواندی..خنداندی...همه را مشعوف کردی و گفتی که شيرقهوه را در ليوان سفالی دوست داری و ته ته ته نگاهت دنبال زاينده رود پيچ می خورد و درد زنان بی کس را داری و حسرت آن شکلات کشی کاراملی در دست های کوچک عاطفه را می خوری و از بی زحمتی بيزار و از گم شدن جوانی ات روبه روی شهر قصه و عصرجديد ، مردد و ... هی...به دل من چنگ انداختند و بغض ها فروداده شد و اشک ها جلوی باد مسخ کننده کولر سرد شده و عليزاده هی ناخن کشيد به تاروپود وجودم و تو هی گفتی و ...خواندی و ...چشم به در منتظر اويي شدی که ....

  خانم جان من...زندگی همين است ديگر...خودت را هم که بکشی باز از آن بالای اسکان که نگاه کنی ، آدم ها در هم می لولند و چراغ ها جلوی پای دخترکان 16 ساله ترمز می کنند و حليم بادمجان همه با همين کشک است و آدم ها گاهی خيلی زود مفهوم زلزله را از ياد می برند . تا به خودت می آيي می بينی که با اين همه کتابی که خوانده ای و شعری که گفته ای می توانی زمين گرد ! را فرش کنی ولی چه فايده؟ چه کسی اهميت می دهد که در بيمارستان ايرانمهر چه گذشت و بر سر خبرنگار کانادايي چه آمد و زندگان بم با چه دنيايي زندگی می کنند و جای دست های پسرک فال فروش روی مانتو من و تو چه می کند ؟ برای که مهم است که اين همه سرگشتگان ايرانی در غربت چه می کنند و چطور روزگار می گذرانند ؟ چه کسی حاضر است نقطه چين شبانه اش را با دست های درد کشيده زن سيب زمينی فروش تقسيم کند ؟

زندگی همين است خانم جان..به همان بی رحمی که پدرت را می گيرد و به همان لطافتی که طعم در آغوش کشيدن يک نوزاد را می چشاند ...زندگی همين است..هر جا که باشی..حتی اينجا...تهران..پايتخت ايران ... فقط بعضی جاها می تواند مثل  وينستون اصل ، قرمزی اش چشم را کور کند يا مثل رانی عطش موقتت را فرو نشاند تا باز بدوی پی همان چيزی که هنوز نمی دانی چيست ؟!

چرت و تاتو

چه آرامشی ...

short nap

Nap time : A man is taking a midday nap on a bench as a window dummy rests as well in a tattoo shop in central Stockholm, Sweden. (AFP/Pressensbild/Jack Mikrut)

ما روزنامه نگاريم

هزاران پتيشن هم که پر کنيم و صدها هزار امضا هم که جمع کنيم ، باز هم اتفاقی نمی افتد ولی همينش هم برای اميدوار بودن به " تغيير " کافی است. بچه های وقايع ، نامه ای را در مورد مظلوميت روزنامه نگاران ايرانی نوشته اند که من هم اينجا می آورم ..امضايش هم می کنم و متنش را با بغض هم می خوانم ولی به کسی نمی گويم که اين نامه ها حتی برای مجامع بين المللی هم دردی را دوا نمی کند..گره جای ديگری است..مشکل هم ... ؛ ... جناب آقای احمد مسجد جامعی وزير محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی جناب آقای ناصر خالقی وزير محترم کار و امور اجتماعی هر بار که روزنامه ای توقيف می شود بيش ترين آسيب را اعضای تحريريه و فنی روزنامه متحمل می شوند . در سال های اخير توقيف های پی در پی مطبوعات به روزنامه نگاران آسيب های جدی زده و عرصه را چنان بر اهالی اين حرفه تنگ کرده است که بسياری از آنان عطای اين شغل را به لقايش بخشيده اند و به شغل ديگری روی آورده اند. ما درباره اين که آزادی بيان حق قانونی ماست سخنی نمی گوييم . درباره وجاهت قانونی و حقوقی حکم های صادر شده برای توقيف روزنامه ها و دربند کردن روزنامه نگاران نيز قضاوتی نمی کنيم اما ما روزنامه نگاريم و روزنامه نگاری شغل ماست . حق انتخاب شغل حق طبيعی قانونی و حقوق بشری هر فرد است حقی که علاوه بر اسناد بين المللی قانون اساسی کشورمان نيز دراصل ۲۲و۲۸و۴۳ بر آن صحه گذاشته است و به لحاظ قانونی علی القاعده هيچ کس نبايد بتواند اين حق را از ما بگيرد اما حکم اخير بازپرس شعبه سوم دادسرای کارکنان دولت و رسانه ها درباره روزنامه وقايع اتفاقيه و آنچه بر روزنامه جمهوريت گذشته است خبر از حکايتی ديگر دارد . در اين حکم از حضور برخی اعضای تحريريه روزنامه توقيف شده « ياس نو » در تحريريه روزنامه « وقايع اتفاقيه » به عنوان انتشار روزنامه «‌وقايع اتفاقيه » به جای « ياس نو » تعبير شده است . درحالی که به نظر ما اگر چنين روالی ادامه يابد امنيت شغلی و حق انتخاب شغل برای روزنامه نگاران ديگر بی معنی خواهد بود و بسياری از روزنامه نگاران روزنامه های توقيف شده بدون اينکه حتی طبق همين احکام صادره در همين محاکم موجود مرتکب جرمی شده باشند از حق قانونی طبيعی و حقوق بشری خود محروم می شوند. اين در حالی است که اصل ۲۲ قانون اساسی کشورمان حيثيت جان مال حقوق مسکن و شغل اشخاص را از تعرض مصون می داند مگر در مواردی که قانون تجويز کند . همچنين اصل ۲۸ تصريح می کند که هر کس حق دارد شغلی را که بدان مايل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی وحقوق ديگران نيست برگزينند و دولت موظف است با رعايت نياز جامعه به مشاغل گوناگون برای همه افراد امکان اشتغال به کار و شرايط مساوی را برای احراز مشاغل ايجاد نمايد . و بند ۴ اصل ۴۳ نيز بر آزادی انتخاب شغل تاکيد می کند . به نظر ما نتيجه چنين حکم هايی پايمال شدن حقوق قانونی و حقوق بشری ماست که به ناحق از سوی نهادی که بايد عدل و انصاف و قانون را حاکم کند انجام شده است . به نظر ما نتيجه چنين حکم هايی پايمال شدن حقوق قانونی و حقوق بشری ماست که به ناحق از سوی نهاد يکه بايد عدل وانصاف و قانون را حاکم کند انجام شده است . نتيجه روندی که آغاز شده است آينده ای تاريک برای روزنامه نگاران ايرانی است که به صرف اشتغال در نشريه ای که توقيف می شود امکن انتخاب شغل از آنان سلب می شود و صاحبان نشريات ريسک به کارگيری آنان را نمی پذيرند . در چنين شرايطی روزنامه نگاران چه کار بايد بکنند ؟ به نظر ما احقاق حقوق روزنامه نگارانی که با چنين آينده تاريکی دست به گريبان اند وظيفه همه نهادهای ذيربط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وزارت کار و امور اجتماعی همه مقام هايی است که به حقوق مردم احترام می گذارند . ... Its a letter to discribe how hard to be a journalist here, in Iran without security and calm ! you can not belive that whenever they want and dont like something in a newspaper , they can close and shut it down ! and nobody responds ! so Its somehow a petition with more than 147 signs of journalists who are agree to be free and work in a normal atmospher! but who cares?

عادت می کنيم و اطلاع رسانی رسانه ای در مورد آن

اين جريان فروش و انتشار کتاب زويا پيرزاد منو ياد جی کی رولينگ می اندازه و جريان پيش فروش و جو سازی های رسانه ای در مورد انتشار آخرين کتاب های هری پاتر ! فکر می کنم يه جورايي اين جريان اطلاع رسانی در مورد انتشار يک کتاب در مطبوعات و شمارش معکوس که مثلا فردا می تونيد اين کتاب رو بخريد ، بی سابقه اس. ويترين نشر مرکز پر بود از " عادت می کنيم " با جلد ساده آبی ! فروشنده می گفت دو روز ديگر چاپ دوم هم در می آيد. می گفت تا الان بيش از 40 جلد به فروش رفته ..يعنی از صبح تا عصر! می گفت که فعلا زياد با اين کتاب به اندازه چراغ ها را من خاموش می کنم ، ارتباط نگرفته ولی جوون پسندانه اس... هنوز کتاب را نخونده ام ..هنوز نيم ساعت نمی شود که خريدمش ، ولی می تونم حدس بزنم که پر از جزئيات رفتاری شخصيت هاست و پر از توصيف اشيا . چراغ ها را ... دوست نداشتم چون کشدار بود و پر از واگويه های تکراری و آخرش هم می شد کل کتاب را در 50 صفحه خلاصه کرد بدون اينکه چيزی از اهميت موضوع کم بشه ولی داستان های کوتاه پيرزاد شاهکارند..او در رمان نويسی به اندازه کوتاه نويسی موفق نيست چون دستمايه نوشتاری اش همان موضوعات داستان کوتاه است که کش می آورد و می شود ، رمان ! بخوانم تا ببينم چقدر به تصوراتم نزديک است اين کتاب ! ... Mrs Zoya Pirzad is one of our latest famouse author who has written her last novel . It has incriesed in selling . I bought it and want to read and after that write what I think about her book!

2 فيلم و 2 کتاب در يک روز

روز خوبی بود اين چهارشنبه تعطيل ! دو تا کتاب خواندم و دوتا فيلم ديديم ؛ سايه گريزان گراهام گرين و عادت می کنيم از زويا پيرزاد .
پيرزاد همانطور که فکر می کردم اين کتاب را با دستمايه داستان کوتاه نوشته. موضوع هم به نحوی عشقی است و هم ماجرا و تفاوت بين نسل هاست !
اين تفاوت جاهايي عالی نمايش داده می شود و بعضی جاها ديگر رو و دوست نداشتنی می شود.
صفحات پر است از توضيح جزئيات ( حدس می زدم ) و البته بعضی زيرکی های جالب در نشان دادن حالات يا عکس العمل های شخصيت ها. اسم وبلاگ ... چت ..اينترنت و حتی نوشی و جوجه هاش به نحوی در اين کتاب آمده و همين چيزهاست که نشان می دهد ماجرا مال همين روزهاست ..شايد همين زمستان گذشته !

فيلم های 21 گرم  به کارگردانی گونزالس و بيست و پنجمين ساعت  کار اسپايک لی عزيز ،را هم ديدم...مونتاژ و کارگردانی هر دو شاهکارند ...ديدن هر کدام از اين فيلم ها به تنهايي اعصاب قوی می خواهد چه برسد با هم ببينيدشان !
چون مونتاژ و کارگردانی و حتی فيلمنامه به نحوی است که اصلا نمی دانيد الان کجای فيلم هستيد و آيا اتفاقی افتاده يآ نه و کدام سکانس  زودتر از ديگری اتفاق افتاده !  جمله زيباو درستی در 21 گرم هست که شون پن می گويد :" وزن واقعی زندگی چقدره؟ می گن موقع مرگ 21 گرم از زندگی مون کم می شه ... چيزی در حد وزن يک شکلات کوچک يآ يه مشت سکه ناچيز يا اندازه وزن يک مرغ مگس خوار ..به هر حال همين کمبود  وزن باعث می شه که بميريم ..... "   اينها ديالوگ های مردی است که قلب پيوندی دارد ..چيزی به اندازه 21 گرم شايد، که مال خودش نيست !

...

I have seen 2 movies and read 2 books in a holiday ! I have seen 21 greams by
Alejandro González Iñárritu and 25th hours by Spicke Lee in a day. They made me crazy ..about Life ..death and freedom . I like both of them and will have them for own.


آزادی و تسامح ...

آنجلينا جولی در حال دست دادن با يک زن عرب نقابدار در عمان !

توی نگاه و حرکتش اصلا تظاهر يا اعجاب نيست .. .

Angelina Jolie

U.S. Actress Angelina Jolie, Goodwill Ambassador for the UNHCR, greets a veiled Arab Gulf woman at the opening ceremony of the 24th annual Arab Children Congress in Amman July 21, 2004. Jolie is a guest of honor at the Arab Children Congress 'My Culture... My Identity', which gathers 14-16 year-old children from around 20 Arab and European countries. REUTERS/Ali Jarekji

دعا با بشقاب

مراسم دعا برای سلامتی و برکت به روش بودايي( با بشقاب های مخصوص )  در ژاپن ...

Buddhist prayers for good health

Japanese women kneel with Horoku plates and burning moxa on their heads during Buddhist prayers for good health in a traditional summer ritual of Buddhist Nichiren followers, held during the hottest season of the year, at Ikegami Honmonji Temple in Tokyo July 21, 2004. A talisman is placed on the head, over which the plate is positioned amid prayers. The event has been carried out since feudal times when people prayed in this way for overall good health and for the removal of goblins believed to cause headaches. REUTERS/Eriko Sugita

 

رومی گرافی !

حتی اگر به مولانا علاقه چندانی نداشته باشيد هم!  اين آلبوم می تواند برايتان جذاب باشد. يکی از بهترين عکس های اين آلبوم از نظر من همينی است که اينجا آورده ام ، با اين حال عکس ها و فرم های بيشتری از تلفيق اشعار مولانا با شی ء و نور را  می توانيد اينجا ببينيد.
ايده جالبی است...اينکه عاشقانه يک شاعر را دوست داشته باشی و با اشعارش زندگی کنی و بخواهی همه کلماتش را با تصوير جان بدهی..کار جالبی است... اين آلبوم روز به روز در حال افزايش است و موارد جديد به آن اضافه می شود.
Rumi

...

Rumi(Molana Jalalddin Mohammad Balkhi)  is one of the greatest Persian poets. "RumiGraphy" is his experiment in fusion of Persian calligraphy of Rumi's poems and photography.

I like this albume and the composition of the staff with the poemes...Its really uper great ...

چهارم جولای و آژانس شيشه ای

تام کروز در فيلم " متولدچهارم جولای " من را ياد حاجی (فرمانده)  در آژانس شيشه ای می اندازد . به همان تلخی..همان شور و همان قدر  پشيمان ... اليور استون هميشه خشمش از آمريکا و جنگ و آدم کشی را در همه فيلم هايش تقسيم می کند ولی تلخی اين فيلم چيز ديگری است...تلخ ...و پر از پشيمانی ... باز هم چيزهايي مثل همان ابرهايي که از آسمان فيلم های حاتمی کيا می گذرد ...

تيتر يک "تايم"

با ايران چه کنيم ؟

FINAL REPORT: 9/11 Commission members Thomas Kean and Lee Hamilton present their findings

W e b  E x c l u s i v e
What to do About Iran
The 9/11 Commission cites limited Qaeda-Iran ties. But has the Iraq invasion has strengthened Tehran's hand?
Read the Story

يک دختر ايرانی در اپرای بين المللی

متاسفانه نتوانستم اين مطلب را در روزنامه های ايرانی کار کنم .. دليلش واضح است فکر می کنم...

رويايي که به حقيقت پيوست

شهرزاد مولوي (Shari) امروز يک شخصيت واقعي در اپراست. يک دختر جوان ايراني با نامي که از ادبيات کهن کشورمان نشات مي گيرد بعد از سال ها تلاش و همراهي با گروه هاي مختلف اوپرا ، امروز به شکل مستقل و در سن پايين تبديل به يک ستاره و پايه اصلي اوپرا شده است.

shari ( right )

" زن خاموش " يکي از پرطرفدارترين برنامه هاي اوپرا بود که ماه گذشته در آمريکا برگزار شد و شهرزاد 24 ساله ، در نقش ايزوتا در آن هنرنمايي کرد. او بيش از 16 سال است که به آمريکا مهاجرت کرده و در ايالت کاليفرنيا زندگي مي کند . زماني که دانش آموز مدرسه ابتدايي بود ، معلمش او را به ديدن يک اجراي اوپرا از کمپاني بزرگ و معروف Opera Pacific مي برد و او همان زمان عاشق اوپرا مي شود. از همان روزها که جذب اين نوع نمايش مي شود ، همه چيز آغاز مي شود و او در نهايت اولين کارش را با همان کمپاني اجرا مي کند که او را جذب اين رشته کرده :" همکاري با يک کمپاني حرفه اي اوپرا و همراهي با خوانندگان و بازيگران حرفه اي هميشه برايم يک رويا و آرزو بوده و آن را هميشه در خواب مي ديدم و حتي تصورش را نمي کردم به واقعيت بپيوندد."

شهرزاد پس از دوران دبيرستان به عنوان ملکه و بهترين دانش آموز از لحاظ اخلاق و منش انتخاب مي شود و اين مساله در دوران کار در اوپرا هم پيش مي آيد. او محبوب همه اعضا و بازيگران اپرا مي شود . ..

ادامه مقاله را در سايت زنان ايران ببينيد ... ثواب دارد ...

...

    She bears the name of a famous literary Persian princess who’s the subject of a world-famous orchestral suite by Rimsky-Korsakov.
    Early in her career, she was yanked out of a second-story prop and fell on her back in a Sondheim musical.
    But Shaherezade Mowlavi – "
Shari" to her friends and coworkers – can now consider herself a real opera singer.
    "I’m in shock," said Mowlavi, a resident of
Irvine for 16 of the past 20 years. She sang her first sizable role in an opera with a professional opera company last week when she portrayed Isotta, one of the comedians, in "The Silent Woman" (Die schweigsame Frau), the only comic opera composed by Richard Strauss and a rarely performed one at that.
    So rare, in fact, that the Long Beach Opera production last Sunday afternoon was the West Coast premiere of the 1932-34 opera that librettist Stefan Zweig based on the 1609 Ben Jonson comedy "Epicoene."

You can see my article about here , here ...

عوض شده ای ..عوضی جان !

هر وقت که تصميم می گيرم دست از مهربان بازی های ذاتی! بردارم و با مسائل منطقی برخورد کنم ، مشکلات جديدی پيش می آيد . اين مشکلات درست مربوط به زمان هايي است که کمی سنگدلی چاشنی رفتارم می شود...سنگدلی به نفع خود آن فرد ، نه خودم ! و اينجاست که می شوم آدم بده داستان و کسی که تغيير کرده و هوا برش داشته و ... عوض شده !!! و من فقط دلم می خواهد کمک کنم ...ولی هميشه کسانی هستند که وقتی قصد کمک داری ، خواهر و مادر کمک را جلوی چشمت می رقصانند ! و می گويند : عوض شده ای ! هر لحظه ای که می خواهم تنها باشم ..يا خسته ام و حتی بی حوصله ، می گويند : عوض شده ای ! و هر وقت هم که کمی جدی در مسائل کاری و حتی دوستی ...باز هم می گويند : عوض شده ای... اين عوض شده ای مال زمان هايي است که قربان صدقه نمی روی ..نگاهت به جای ديگری است و يا بعضی چيزها را نشنيده و ناديده می گيری... مال همان وقت هايي است که کمی دافعه هم همراه رفتارت می شود...ولی خب ديگر...عوض شده ای ...تو هرگز نبايد چيز شخصی داشته باشی...نبايد لبخندت را بخوری و يا بی حوصله باشی...تو محکومی به مهربانی کردن و عاشقی و تمجيد، و نه انتقاد ! ... Some days I really wanna be alone but somebody says that " I am changed!!"

بم همچنان در آوار ...

از بم چه خبر؟ بعد از آن همه هياهو و سروصدا  چيز جديدی از آن شنيده ايد؟ می دانيد که هنوز هيچ چيز تغيير نکرده و همچنان همه چيز در نابسامانی و آوار به سر می برد؟

اين عکس ها را ببينيد..مال همين سه روز پيش است..از بم... 

...

Bam after devastating earthquake  ... what do you know about it ?  you can see some of the pics of Baam since 3 days ago , here

مونيكا و مهاجراني !

بايد تاوان آن دو كتاب تند را مي داد و صراحت لهجه اش را هم . بايد خيلي چيزها را از سرش بيرون مي ريخت..حتي رياست جمهوري را ...

حالم از سياست به هم مي خورد...

سر شما درد نکنه آقای مخابرات !

بابا ..بی انصاف ها به کانتر مردم چی کار دارين ، که فيلتر می کنين؟

دموکراسی در دبيرستان

مدارس آمريکايي رسم جالبی دارند. دانش آموزان دبيرستانی  می دانند که در طول سالهای تحصيل  قرار است يک  نفر به عنوان بهترين دانش آموز از لحاظ اخلاقی و درسی ( Queen ) انتخاب شود. اين مساله می تواند با وجود يک دموکراسی کامل ، رقابت زيبايي را بين دانش آموزان ايجاد کند. بدون هيچ زور و تشر و تهديدی ! آنها الگويي ندارند. کسی هم نبايد بگويد که چه بايد بکنند تا بهترين باشند اما همين آزادی عمل کمکشان می کند تا در نهايت آرامش ، خودشان باشند!

روز آخر تحصيلی جشنی به نام Prom    برگزار می شود که در آن پوشيدن لباس و رقص و يک شب تا صبح شادی کردن ، از مخلفات پردردسرش هست چون دقيقا  مثل مراسم عروسی برای آن فرد برتر و ديگران  خرج و دردسر دارد. 

حالا در کنار اين کارها ، گنگ ها و دارودسته های مختلف خلاف هم تشکيل می شود که معمولا از همان مدرسه ريشه می گيرد اما وقتی فرصتی باشد که هر کسی خودش باشد ، همه چيز اتفاق می افتد. زندگی يعنی همين ... قدرت انتخاب و آرامش !  

...

I suppose that something like a prom in a period of highschool is something such a  democratic way for youth . I mean not exactly that night . I am talking about the best girl or queen who will be in that party . she knows her way and her attitue and knows her own way !

عکس روز چيست؟

هميشه فکر می کنم که ملاک انتخاب عکس های روز نشنال جئوگرافيک چيست؟  روزمرگی...تکنيک ... زندگی معمولی يا شگفتی محتوا؟  گاهی عکس آنقدر ساده است و بی تکلف که نمی توان تصورش را کرد به عنوان عکس روز انتخاب شود و گاهی هم پراز پيچيدگی و  مهارت .. اين را ببينيد..عکس روز آخرين شماره يعنی ماه جولای و آگوست . به نظر شما کدام است؟ ساده يا پيچيده ؟

photo of the day- cafe in Belgiam

...

what 's the meaning of photo of the day in national geographic? Is it just about lifestyle or something about technich? Its the last phoot of a day in the latest volume of it...what kind of is it? life? simple or some how sofesticated?

گفت و گو با ران اسکات عکاس آمريکايي :

عکاسی فرزند علم و هنر است

اگر بر حسب اتفاق گذرتان به هوستون افتاد (زمانى كه ديگر بوش بر سركار نباشد!) مى توانيد به يك نفر اعتماد كنيد كه شهر را مثل كف دست مى شناسد و بهترين راهنمايى ها را در مورد مكان هاى ديدنى، رستوران ها، كافى شاپ ها، پارك ها و تفريح گاه ها به صورت رايگان در اختيار مى گذارد. بدون هيچ چشمداشتى! مى دانيد چرا!؟ چون شبانه روز در همه اين محل ها زندگى كرده، عكس گرفته و تجربه كسب كرده و حالا مى خواهد بهترين هايش را با ديگران و توريست ها تقسيم كند.

ران اسكات عكاسى را از سال ۱۹۶۷، بعد از گرفتن ليسانس فيزيك شروع كرد. او كار خود را به صورت مستقل در عكاسى تجارى، ۵ سال بعد در هوستون آغاز كرد. نوع عكاسى و سبك شخصى اش را در سه دوره ده ساله به دست آورد و از آن زمان مشتريان ثابتش شركت هاى تجارى عظيم، آژانس هاى تبليغاتى و كارخانه هاى توليدى معروف در سراسر آمريكا شدند و باقى ماندند. اكثر بيلبورد هاى تگزاس در اين سال ها به كارها و عكس هاى ران اسكات عادت كرده اند و مردم شهر هاى مختلف به نام او آشنا هستند.

photo by : Ron scott
ران اسكات تا به حال تعداد بسيار زيادى از جوايز مختلف عكاسى را به دست آورده و عكس هايش در نمايشگاه هاى معتبر نيويورك، دالاس، هوستن و سان فرانسيسكو به نمايش گذاشته شده اند. عكس هاى او در مجله هنر هاى ارتباطات، عكاسى، پوستر ها و نمايشگاه فوتوكينا چاپ شده اند. او بعد از تجربه عكاسى تجارى، در سال ۱۹۸۴ به گرافيك كامپيوترى به عنوان ابزار جديدى براى تكميل كار عكاسى علاقه مند شد.

او معتقد است كه عكاسى نتيجه ازدواج علم و هنر است و از آنجايى كه ابزار گرافيكى پسر خوانده هاى كامپيوتر هستند، مى توان فرزند هنر و علم را بدون دور شدن از طبيعت واقعى اش به عنوان تصويرى چشم نواز آرايش كرد. پيشقدم شدن او براى آفريدن عكس هايى كه با كمك نرم افزار هاى كامپيوترى تكميل مى شوند باعث شد كه اسكات متوجه شود همه ابزار ها و نرم افزار هايى كه در نظر دارد يا ناقص است و يا هنوز توليد نشده اند! بنابر اين نياز بود تا روش شخصى خود را در پيش بگيرد؛ يعنى گذاشتن آثارى خاص روى فيلم و استفاده از بازدهى فيلم در زمان ظهور! و به همين راحتى ران از يك مصرف كننده ابزار به توليد كننده و صاحب سبك تبديل شد.

ادامه در روزنامه شرق ...

...

Ron Scott is a professional photographer based in Houston, Texas for the past 30 years. Ron specializes in using his unique vision to create images with impact and imagination and is a pioneer in using digital techniques to create and enhance his imagery.

you can find my article about him and his photos here


آی ونوس جان !

اگر بدانی با تو اينجا چه کرده اند!

Venus with TV

 اينجا خيابانی هست به اسم يافت آباد . در يافت آباد مغازه ای هست به نام ... نامش مهم نيست ..شايد هم هست ، آخر همنام توست ..ميز و صندلی و تيرو تخته می فروشد . گوشه مغازه اش ارادتش را به تو نشان داده. تو را سراپا سفيد و مهتابی کنار ويترينش گذاشته و به روش مجاز از تو مراقبت می کند ! چطور ؟؟ خب..راستش ...شايد مجسمه ساز ايرانی لبريز از خلاقيت بوده يا امکانات زيادی داشته .. به هر حال از جنس همين پوست مهتابی ، سفيدی روی سينه ات کشيده که از ونوس فقط دست بريده اش را نشانمان می دهد ! همين هم نعمتی است اينجا...آه ..ونوس جان..جايت اينجا خالی است...

...

Hi Venus... We have a kind of Islamic venus here in one of our shops .It has covered breasts and different from oreginal!

عکس روز چيست ؟ (2 )

فکر می کنم موضوع آنقدر جذاب باشد که ادامه اش بدهيم. هر چند که زياد هم عادت ندارم به يک موضوع دو يا چند بار بپردازم ولی به قول زويا پيرزاد ، عادت می کنيم ! همنام عزيزم..لوليتا جان ! با سادگی که گفتی بيش از صد درصد موافقم. نمی دانم تا به حال شده يک نقطه قرمز يا سياه در يک فضای کاملا سفيد ، ساعت ها ذهنت را درگير کند و وقتی فکر کنی ، ببينی که اين تصوير چيزی به غير از سادگی نداشته که اينقدر جذبت کرده! با اين حال معتقدم که اين سادگی تا زمانی می تواند زيبا و جذاب باشد که ادا و ظاهرسازی در آن نباشد. همانی که گفتی .. وقتی به طبيعت نزديک تر باشد ، به تنهايي دربردارنده پيچيده ترين مفاهيم می شود. تا به حال يک زن را در لباس ساده و بی آلايش ديده ای! چقدر دلنشين است اين زن به دور از همه رنگ و لعاب هايي که اسباب صورتش می شود و چين و شکاف هايي که لباسش برمی دارد! خشايار جان ! نمی دانم می دانی يا نه ! نشنال جئوگرافيک يکی از نشرياتی است که سال هاست عکس ها و عکاسانش جزو Top Ten های دنيا می شوند و سايتش هميشه در صدر برترين های سايت های عکاسی قرار دارد. فکر نمی کنم عکاسی پيدا شود که در مجموعه عکس ها و کتابخانه اش ، حداقل چند شماره از آن را نداشته نباشد. سری به کتابخانه صمديان اگر زده باشی می بينی که يکی از آن قفسه های چند طبقه فقط نشنال جئوگرافيک است که از 20 -30 سال پيش جمع آوری کرده . چنين مجله ای نمی تواند فقط بر اساس سايز و اندازه عکس ، عکس روزش را انتخاب کند. سردبير اين مجله کسی است که بهترين عکاسان دنيا را آموزش داده و در همه قاره ها توزيعشان ! کرده تا برايش خوراک تصويری بياورند. بنابراين ، فکر می کنم اين مجله در انتخاب عکس ماه و روزش آنقدر حساسيت به خرج می دهد که ساعت ها و روزهای زيادی را برايش جلسه بگذارد و در موردشان فکر شود . حرف من دست همين جاست .. اين پارادوکس...گاهی يک عکس معمولی در يک روز بارانی در متروی ژاپن می شود عکس روز اين مجله ، گاهی عکس خميازه يک ميمون ، يک زمانی هم سايه های آدم هايي در يک خيابان در نيويورک و گاهی هم يک زوج در يک کافه در بلژيک ! به نظر من اين کار پر از هوشمندی است. پر از ايده و تيزبينی . چيزی که فکرم را به خود مشغول می کند ، همين ملاک است ؛ چطور می توانند تصميم بگيرند.؟ چطور داوری میکنند و چطور يک عکس چنين عنوانی را می گيرد؟ " عکس روز !" ما هم می توانيم اين کار را در نشرياتمان بدون غرض ورزی و پسرخاله بازی انجام دهيم ؟ همانطور که تو در وبلاگت نوشتی اين کار مستلزم داشتن يک ديد درست و اصولی برای نقد عکس است. نحوه صحيح نقد کردن ، می تواند بی نهايت در درست ديدن و انتخاب هم کمکمان کند. من که اينطور فکر می کنم...می دانی..فکر می کنم داشتن روحيه خشن غربی و رک گويي و بازی نکردن رکن اصلی اين موفقيت است. فکر می کنی بتوانيم؟ ... I am so tired , so can not translate all my bullshit ..I just wanna say that I love simple . so I love the simple ohotos but really I dont know how they can choose a photo as a photo of a day! ??

ضيافت مادرانه

‌اگر گرسنه هستيد ، قبل از ديدن " مهمان مامان " فکری به حال خود بکنيد، چون در طول 90 دقيقه آنقدر با مفاهيم و مراسم غذا پختن درگير می شويد که حتما بعد از خروج از سينما احساس گرسنگی می کنيد. مراحل پختن غذا و چيدن سفره يا ميز ، مراسم آشنايي در فيلم های مهرجويي است که گاهی چند لايه و چند مفهوم می شود. نمايش جزئيات پختن شله زرد و پاشيدن دارچين روی آن در ليلا ، به سيخ کشيدن کباب و گوجه در اجاره نشين ها ، پياز سرخ کردن و هم زدن قيمه و تکه تکه کردن مرغ در مهمان مامان به همان اندازه شيرين، نماد دوستی و لذت از زندگی سنتی است که گاز زدن به جوجه و کباب و ديدن کاسه آش در پری و چنگ زدن به ران و سينه مرغ در بمانی ، تهوع آور و شکنجه کننده به نظر می رسد. ادامه در سايت پندار ...

...

 Daryoush Mehrjouyi is one of our favorit directors in Cinema. I love his last film cause Its just shows freendship and relationship with an excuse: food and cooking !

سلام بر سردبير سابق

ايرج جمشيدی سردبير آسيا از زندان آزاد شد و امروز به ديدنش رفتيم. جمشيدی بار ديگر باعث شد تا بعد از اين همه مدت خيلی از دوستان آسيايي دور هم جمع شوند ؛ البته بهترين هايشان ! در مورد آسيا و جمشيدی حرف های زيادی گفته ونوشته شد...خيلی ها با تمام عقده های درونی شان فرياد خوشحالی سردادند که پادشاهی جمشيدی از هم پاشيد و امپراتوری اش فرو ريخت ! اين خيلی ها از آن دسته عزيزانی هستند که چشم ديدن خيلی از پيشرفت ها را ندارند و اگر خودشان جلو نروند از تماشای توسعه و حرکت ديگران هم غصه می خورند ! اين آقايان عزيژ ، کسانی بودند که ذره ای شناخت از سردبير آسيا و کار خبرنگاران نداشتند و فقط دوست داشتند بکوبند و همه کارکنان آنجا را يکسان از بيخ و بن ريشه کن کنند ! و از اين کار فروگذار نکردند . حالا جمشيدی برگشته..بعد از 200 روز انفرادی و صدو خورده ای روز عمومی ! با سری پر از ايده..شاد و پر نشاط و آنقدر اميدوار که من و شمای بيرون از زندان هم اين همه به فردای خودمان اميدوار نيستيم. من می دانم و ذره ای شک ندارم که آن آقايان کرنا به دست ، همين روزهاست که دور قاب را پر کنند و مراسم های پاچه خواری راه بياندازند و با شکوه فراوان درخواست کار دهند ..چرا که اوضاع کار روزنامه های اقتصادی وخيم است و کله پر ايده کم ! Iraj Jamshidi ,got free from prison and we met him tonight.He was full of energy and has a lot of ideas to publish and continue his paper again. I wish he will be the best again in his work.

برسون هم رفت

هنری کارتيه برسون فوت  کرد .

Beresson

 با آوردن نام اين انسان نوستالژی غريبی زنده می شود. خيلی از عکاسان و حتی دانشجويان عکاسی با کارهای اين انسان زندگی کرده اند. در و ديوار های خيلی از دوستداران عکاسی ، عکس های برسون پلات شده و مفهوم زندگی را عوض می کند. آخرين مصاحبه اش را به گمانم در شرق خواندم..خيلی وقت پيش ... در جايي گفته بود که از خودم خجالت ی کشم..هنوز تصوير را نمی شناسم...!!! 

Monroe

مرلين مونرو جلوی دوربين برسون

 

 او در مصاحبه اش با ای اف پی گفته بود : ما فرانسوی ها اصلا در مورد مرگ فکر نمی کنيم..درست برعکس آسيايي ها (هندی ها ) و همچنين آمريکاي لاتينی ها... با اين حال من خوشم می آيد که آنها اينقدر به مرگ به عنوان عاملی برای زندگی فکر می کنند !

خالق مفهوم " لحظه قطعی " در عکاسی در 95 سالگی فوت کرد و تا آخرين روزها با اينکه دست هايش به شدت می لرزيد هنوز عکس می گرفت و خودش فيلم ها را ظاهر و چاپ می کرد.

بخشی از عکس های برسون از شخصيت های مشهور ادبی ، سياسی ، فرهنگی و ...

 

The veteran French photographer Henri Cartier-Bresson, universally hailed as one of the most influential image-makers of the 20th century, has died at the age of 95, family friends said on Wednesday.

Cartier-Bresson was credited with the idea of the "decisive moment" in photography, which he described as "the simultaneous recognition, in a fraction of a second, of the significance of an event as well as the precise organisation of forms which give that event its proper expression."



The notoriously reclusive co-founder of the Magnum photo agency died on Monday in Provence in southern France.

مهم !

آقای اميد ساعی عزيز...من آدرس و مشخصات شما را گم کرده ام ومتاسفانه نتوانسته ام برای مذاکره در مورد آن مساله ، با شما تماس بگيرم. خواهش می کنم اگر اين پيغام را می بينيد ، به من ايميلی بزنيد تا بتوانم با شما صحبت کنم.

شرک 2 و فلسفه فرار از آدم شدن !

شرک 2 پر از لحظات فوق العاده ای است که هم برای خنداندن کافی است و هم بحث های فلسفی را باز می کند. اين فيلم محصول کمپانی دريم ورکز ( استيون اسپيلبرگ ) است و با ذکاوت و ظرافت ، بسياری از فيلم های کمپانی های ديگر را به تمسخر می گيرد . ماموريت غير ممکن ، ماتريکس ،دسپرادو ، پينوکيو  ، ارباب حلقه ها ، هری پاتر و ... خيلی از صحنه هايي هستند که در شرک تکه هايي از آنها با طنز نمايش داده می شود.

از اينها که بگذريم پيام نهايي کارتون است. شرک و همسر شاهزاده اش فيونا ، در نهايت غول بودن را به انسان بودن ترجيح می دهند و حاضر نمی شوند با آن بوسه جادويي نيمه شب ، برای هميشه  زن و مرد جذاب و زيبا باقی بمانند.  صدای ادی مورفی مثل هميشه شاهکار است و آنتونيا باندراس هم از اول نشان می دهد که خودش هست ...کافی است کمی به حرکات آن گربه توجه کنيد..خود باندراس است...

....

I really Like shrek2 and Its philosophy .

Shrek and Princess Fiona return from their honeymoon to find an invitation to visit Fiona's parents, the King and Queen of the Kingdom of Far, Far Away. With Donkey along for the ride, the newlyweds set off. All of the citizens of Far, Far Away turn out to greet their returning Princess, and her parents happily anticipate the homecoming of their daughter and her new Prince. But no one could have prepared them for the sight of their new son-in-law, not to mention how much their little girl had changed. Little did Shrek and Fiona know that their marriage had foiled all of her father's plans for her future--and his own. Now the King must enlist the help of a powerful Fairy Godmother, the handsome Prince Charming and that famed ogre killer 'Puss In Boots' to put right his version of "happily ever after."

روز خبرنگار

" روز خبرنگار را بايد هم تبريک گفت و هم تسليت ! " اين را آغاجری گفت و در ميان تشويق و ابراز احساسات خبرنگاران متحصن در انجمن صنفی روزنامه نگاران وارد شد. امروز روز خبرنگار بود و روز زن . هر دو را تبريک می گفتند. همه ... ولی چه فايده ای دارداين تبريکات ؟ وقتی هنوز مجبوری برای ابراز وجود و هويت شغلی ات تحصن کنی و روزه بگيری ؟ اين روز خبرنگار يعنی چه؟ واقعا چه معنای فيزيکی و واقعی در ايران دارد ؟ خود خبرنگار چه ارزشی دارد که برای روزش قدردانی کنند ؟ نه اين تحصن ها و روزه ها درد ما را دوا می کند و نه تبريک و جايزه مطبوعات...فقط يک دلخوشی کوچک هم به ما بدهند ..کافی است... دلخوش کنکی به کارمان و ارزش هايمان ...

يک عکس پرحرف و گويا

يکی از بهترين عکس هايي که در اين اواخر  ديده ام ، همين عکس است...

در مورد سايت رسمی يک هنرمند

نيکی کريمی با راه اندازی يک سايت رسمی ! نشان داد که سال هاست عکاسی می کند.  عکس هايي که شايد هنوز اول را ه باشند و فعلا در مرحله نمايش فقر و بيچارگی ! . نمی دانم چرا اين کار زياد به دلم نمی نشيند. البته به من ذره ای هم ربط ندارد ولی اين کار همان عملی است که مثلا آنجلينا جولی يا ريچارد گر يا خيلی از بازيگران و هنرمندان آنطرفی انجام می دهند. يعنی کارهای فرهنگی و در کنارش  کمک به امور عام المنفعه . ولی اينجا هنوز اين روش نامانوس است. مثلا نيکی کريمی وقتی کتاب ترجمه می کند و می بينی که به جای عکس حنيف قريشی عکس تمام قد ايشان را داخل صفحه و پشت جلد زده اند ، کمی جا می خوری و وقتی می بينی او به جای فروغ می خواند و اين صدا تلاش می کند تا ناله ای از ته دل فروغ را به ياد ما آورد ، اصلا به دل نمی نشيند . وقتی فيلم می سازد ، سايه خودش در فيلم پررنگ تر از واقعيت است ووقتی به ديدار زلزله زدگان می رود ، اوست که سوژه عکاس ها می شود نه نگاه های غريب مصدومان ! خب...اينها کمی به دلم نمی نشيند و نظر شخصی من هم هست ... شايد هم  من اشتباه می کنم.

ولی با يک چيز ديگر هم مشکل دارم...بخشی در سايت کريمی هست با عنوان رسانه ها که خودش به چند بخش تقسيم می شود . يک بخش هم جلد مجلات است ؛ با ديدن اين بخش فکر کردم که شايد نيکی کار گرافيک هم می کند و طراحی و صفحه آرايي مجله هم می داند ... ولی ديدم منظور از اين بخش جلد مجلاتی است که عکس او را چاپ کرده اند !

اصلا به من چه ....بدجنسی می کنم ها !!!

...

Niki Karimi is one of our actress who made an official site for herself. It shows that she takes photograph . I suppose she can not be the same of another her coworker in other countries . Its just my openion...

خوش به حالت که عاشق مولانايي ...

سلام آقای شهرام شيوای عزيز ،

Shahram Shiva - Rumi stage

می خواستم بگويم که چقدر حسرت می خورم که هنوز در حسرت کاری برای مولانا مانده ام و شما تا امروز چه ها که نکرده ايد برای اين رومی عاشق ! می خواستم بنويسم که خوشا به حال شما که اين همه ارادت و عشق به مولانا را در کتاب هايي که در مورد او تاليف کرده ايد و آواز ها و موسيقی تان نشان می دهيد و من هنوز در همان فيلم 15 دقيقه ای مانده ام ..هنوز از اينکه آن چند جمله نوه مولانا را در فيلمم بگذارم تنم می لرزد ..از اينکه آن خانم گفت : مولانا ترک است و اشعارش را شما به فارسی ترجمه کرده ايد !...

ما هنوز هيچ کاری برای اين مولانايي که ادعاي ايرانی بودنش را داريم نکرده ايم ولی شما ..آنجا ..با چند خارجی ..چه ها که نکرده ايد... خوش به حالتان ... می خواستم همه اينها را بنويسم ولی نتوانستم...شايد از حسرت بود و ... ؟! فقط توانستم بنويسم ..خوش به حالت و خوش به شيدايي ات ..

ارادتمند ...

...

Shahram Shiva is a performance poet, actor and award-winning author, known for his rich and entrancing concerts of Rumi, the 13th century Persian mystic poet. He was born to a Persian Jewish family in Iran and migrated to the US at the age of 16. Shiva is the only major presenter in the West who performs Rumi's poetry in his own English renditions as well as the original Persian verses. His bilingual English-Persian concerts are Rumi events -- where the great mystical poet is celebrated with Shiva's unique and passionate recitations of the timeless poetry performed with musical groups of various genres.

Shiva spent his 20's living very much as a monk. He was deeply involved in his own spiritual growth and was a serious practitioner of yoga, meditation, whirling, Sanskrit/Persian prayers and nonviolent living. He was a complete vegetarian for 15 years, renouncing all habit forming substances such as tobacco, alcohol, caffeine and also practiced celibacy. He now believes in harmonious, balanced living and does not consider any form of extremism a healthy choice for life. He believes that self acceptance and freedom from hypocrisy are the key for a fulfilled life


 

هيچ کاری برايش نکردم و او می رود !

امشب عروسی خواهرم هست. يک سال از من بزرگ تر است و امشب رسما زندگی اش  را با شور و عشقی وصف ناشدنی شروع می کند.  دلم می خواست در تمام اين روزها کنارش می بودم و از همه وجودش استفاده می کردم.. دوست داشتم مثل يک خواهر کمکش می کردم و در اين همه شور سهيم بودم..ولی چه فايده !؟ آنقدر گرفتار بودم ( مثل هميشه ) که حتی يک سوزن هم جابه جا نکرده ام تا امروز...  و او همچنان با مهربانی و نگاه های عاشقش می گويد که نگران نباشم...فقط روز عروسی خسته نباشم ..همين ...

wedding

...

Tonight is my sister's wedding party . that's it ..!

پناهی هم !

حسين پناهی هم با همه شيدايي و ديوانگی ها و غرايبش رفت..در تنهايي مطلق... جسد حسين پناهى، شاعر و بازيگر سينما، تئاتر و تلويزيون شامگاه شنبه در حالى كه چهار روز از زمان مرگش مى گذشت در خانه اش در منطقه يوسف آباد كشف شد.براساس گزارش بازپرس ويژه قتل مجتمع امور جنايى، دختر و پسر اين بازيگر به مدت چهار روز گذشته با خانه پدرشان تماس مى گرفتند اما كسى به تلفن جواب نداد. آنها براى يافتن پدر كه به تنهايى در خانه اى در يوسف آباد زندگى مى كرد با كليه دوستان پدر تماس گرفتند ولى هيچ كس از سرنوشت حسين پناهى اطلاع نداشت. به خاطر اينكه حسين پناهى هميشه عادت داشت هر وقت براى چند روزى از خانه خارج شود و به محل ديگرى برود، آنها را در جريان بگذارد دختر و پسر به ناپديد شدن مرموز پدرشان مشكوك شده و راهى خانه پدر در تهران شدند. حتى تلفن همراه پناهى در اين مدت خاموش بود كه اين موضوع باعث ترديد بيشتر آنها شد. آنها وقتى به خانه رسيدند و هيچ كس در را باز نكرد به سراغ همسايه ها رفتند ولى در چند روز گذشته هيچ كس حسين پناهى را نديده بود.آنها سرانجام خود وارد خانه شدند. دختر و پسر اين بازيگر پس از ورود به خانه متوجه بويى كه از داخل ساختمان به مشام مى رسيد،شدند و سرانجام هنگامى كه وارد ساختمان شدند با جسد پدرشان روبه رو شدند در حالى كه چند روز از زمان مرگش مى گذشت.موضوع مرگ اين بازيگر پس از كشف جسدش به ماموران كلانترى ۱۲۵ يوسف آباد اطلاع داده شد و آنها همراه قاضى كشيك قتل مجتمع امور جنايى تهران در محل حاضر شدند و تحقيقات خود را براى روشن شدن ماجرا آغاز كردند.پزشكان پزشكى قانونى پس از معاينه جسد اعلام كردند «چهار روز از زمان مرگ اين بازيگر ۴۸ ساله مى گذرد كه گذشت زمان باعث متعفن شدن جسد شده است.» آنها همچنين در نظريه اوليه خود درخصوص علت مرگ حسين پناهى اعلام كردند «با توجه به شواهد موجود احتمال مرگ اين بازيگر بر اثر سكته مغزى قوى است اما نمى شود احتمالات ديگر را رد كرد كه علت اصلى آن پس از معاينه و كالبدشكافى دقيق جسد در سازمان پزشكى قانونى اعلام خواهد شد.»ماموران تجسس كلانترى يوسف آباد هم پس از بررسى محل كشف جسد و با توجه به اينكه در كنار جسد سطل زباله افتاده بود در فرضيات خود احتمال دادند، حسين پناهى شب هنگامى كه قصد بيرون گذاشتن زباله ها را داشته دچار سكته مغزى شده و در ميان راه فوت كرده است.هنرمند بازپرس شعبه چهارم مجتمع امور جنايى تهران پس از تحقيقات اوليه دستور انتقال جسد به پزشكى قانونى را صادر كرد تا علت اصلى مرگ مشخص شود.

عکس های اين هفته تايم

عکس های هفته تايم ( 31 جولای - 6 آگوست )

غم و ناراحتی و فضايي خاکستری بر اکثر عکس های اين هفته تايم حاکم است...

...

Pictures of the week in Time

 

همه برای يک نفر ..يک نفر برای همه

TOWN CRIER

TOWN CRIER: President Bush sounded the alarm last week over terror threats that were several years old

زن ، زيبايي و رقص

در فرهنگ موسيقی پس از اتقلاب ، مفهوم حرکات موزون با رقص کاملا در هم آميخته و با وجود تفاوت های ملموس هر دو نوع ، همه چيز ناديده گرفته می شود.

همه روزه گروه های مختلفی در اين زمينه فعال می شوند و پس از اجرای چند برنامه شکل اصلی خود را پيدا کرده و رشد می کنند ، با اين ديدگاه که محور کارشان " رقص " است ولی با نام حرکات موزون که زيرمجموعه اين هنر است ، برنامه اجرا می کنند.

يکی از معدود گروه هايي که از همان ابتدا تلاش کرد نام و محتوای خود را حفظ کند گروه رقص " شروه " است : گروه نو پا و جوان با 10 دختر پرشور که با نخستين اجرای خود در تالار وحدت موفق شد استقبال و موفقيت بی نظيری را برای خود فراهم کند.

يکی از روزهای پاييز سال گذشته برای اين گروه تبديل به روز خاصی شد. اکثر بانوان و حاضران در تالار وحدت که شاهد اولين اجرای عمومی گروه " شروه" بودند ، اعتراف به وجود چيزی غريب در اجرا و حرکات می کردند : اجرايي فراتر از تعادل و توازن با ريتم و موسيقی !


شراره شاه حسينی سرپرست گروه شروه است که برای بيان انگيزه اش از راه اندازی چنين گروهی يک جواب دارد: هميشه خدا را در حرکت احساس کرده ام ! تحصيل کرده تاتر است ولی اين فعاليت نتوانسته بيان کننده حس درونش باشد:" دنيای تاتر چيزی نبود که می خواستم و حتی من را از آنچه در ذهن داشتم ، دور می کرد. نمی توانستم آدم های غير حقيقی را که خارج از صحنه تاتر هم بازی می کنند ، هضم کنم و بسياری از ارزش ها را زير پا بگذارم."از او در مورد نحوه اجرا و وجود حس خاصی فراتر از ريتم و هماهنگی با موسيقی می پرسم : "در خلوت های خصوصی خودم، احساس می کردم که بايد چيزی را درونم پيدا کنم و آن را فرياد بزنم.مسلما هر انسانی مسووليتی دارد و بايد آن را بيابد. وقتی حرکات را با موسيقی در می آورم ، همه وجودم تبديل به نوری از خدا می شود.من در رقص خدا را می بينم . همه چيز در دنيا حرکت می کند ، حتی کره زمين همه لحظه ای آرام نيست و مدام می چرخد ، مسلما آفريننده همه اين حرکت ها و توازن ، يک رقصنده است. بر همين اساس همه حرکات را از طبيعت الهام می گيرم. طبيعتی که آفريننده اش يک هنرمند است.وقتی که موسيقی و رقص و تطبيق حرکات را با ريتم به شکل ناخودآگاه و درونی حس کردم ، متوجه ندای درونم شدم و ديدم اين همان چيزی است که می توانم با آن به خدا نزديک شوم و آرام گيرم: می توانم در هر لحظه آن ، زيبايي ، يگانگی و نظم آفرينش را درک کنم. اين اعتقاد درونی من بوده و هست و تلاش کرده ام آن را به همه بچه های گروه انتقال دهم.اگر اين احساس بين تماشاگران ايجاد شده و آنها چيزی فراتر از هماهنگی معمولی را بين رقصنده ها حس کرده اند ، نشان می دهد که تا حدی در انتقال حس درونی ام موفق بوده ام ، خيلی مهم است که برای ايجاد اين هماهنگی و رقص روح عاشق و بزرگی داشته باشيم. "

... womeniniran.org

راز انتخاب عکس روز

بعضی از روزنامه ها و مجلات ما هم عکس روز دارند . اما اکثر اين عکس روزها يا خارجی است و يا مناسبتی ! در حاليکه نگاه کوچکی به مطبوعات و روزنامه های آن سوی مرزها نشان می دهد که عکس روز تا حدی با مفهومی که ما باآن درگيريم ، متفاوت است. تفاوت اصلی هم در موضوع و نحوه انتخاب عکس است. انتخاب عکس روز معمولا با هوشمندی و تناسب از پيش تعيين شده ای انجام می شود. اين زيرکی يا به مسائل سياسی برمی گردد و يا انتخاب کاملا آزادانه انجام می شود. عکس روز مجلات و ماهنامه هايي که بيشتر در زمينه خبری و سياسی فعاليت دارند ، معمولا به مسائل حاشيه ای همين اخبار برمی گردد. منظور اينجا بيشتر عکس روز مجلات و نشريات فرهنگی ، هنری ( و به خصوص آنهايي که در زمينه عکس فعال هستند ) است. ....   Kargah.com

جايزه بين المللی عکاسی

جايزه بين المللی عکاسی ... نحوه شرکت..رشته ها... شرايط .. اسپانسرها و جوايز را در اينجا پيدا کنيد.. آخرين فرصت برای شرکت و ارسال آثار به اين مسابقه تا 10 سپتامبر تمديد شد.

IPA

The Competition
Photographer of the Year Competition

The deadline for submissions to the International Photography Awards has been extended to
September 10, 2004.

The International Photography Awards conducts two parallel competitions each year - one for professional photographers, who earn the majority of their livelihood from their craft and a second for nonprofessional or amateur shutterbugs - open to photographers from every country of the world.

ای المپيکی های حرفه ای !

خدا وکيلی به نظر شما اگر اين آقايان و کارشناسان ورزشی ما، قبل از رفتن به آتن يک دوره کوچک می ديدند ، من و شما چيزهای بهتری از اين اراجيفی که به خوردمان می دهند ، تحويل نمی گرفتيم؟ اصلا فکر می کنيد اثری داشت؟ دقت کرده ايد که چه می گويند و اسم ها را چطور تلفظ می کنند و چه نظرات عظيم و کشفيات جالبی را برملا می کنند؟

فقط يك بار اتفاق مى افتد

خبر با تلخى هميشگى اش، كوتاه بود و آزار دهنده. برسون هم رفت. مثل همه همدوره اى هايش در هنر، ادبيات، سياست و عكاسى. همانطور كه ۹۵ سال را بى سروصدا و بى هاى وهوى گذراند، رفت و ثابت كرد دنيا براى هيچ كس مستدام نيست، حتى او كه با لقب فرانسوى افسانه اى در نيم قرن، دنيا را با دوربينش پشت سر گذاشت و تلخى و شيرينى زندگى را روى سلولز به نمايش گذاشت.

خانواده اش گفتند كه سه شنبه شب (۱۳ مردادماه) در تنهايى خانه اش در جنوب فرانسه از دنيا رفت و ژاك شيراك رئيس جمهور فرانسه همان زمان در موردش گفت: «فرانسه يك عكاس نابغه را از دست داد... يك استاد واقعى... فرانسه يكى از آبرومندترين و قابل احترام ترين هنرمندانش را از دست داد...»

اين روز ها بازار ستايش گويى و نقل قول هاى برسون داغ شده چون حالا نيست و ما هم هميشه با فقدان آدم ها خاطراتمان زنده مى شود.

عكاسان زيادى هستند كه امروز در مورد «لحظه قطعى» در عكاسى حرف مى زنند. واژه مركبى كه سال ۱۹۵۲ با كتاب «تصاوير آنى» در آمريكا توسط هنرى كارتيه برسون منتشر شد و بر سر زبان ها افتاد. برسون از اولين عكاسانى بود كه در آن سال ها به بررسى و روانشناسى زندگى روزمره مردم با عكس و تصوير پرداخت و در مقدمه همين كتاب مشهورش نوشت: عكاس براى عكس گرفتن بايد جذب واقعه شود و در مركز همه رويداد ها و وقايع قرار گيرد نه اينكه فقط گذرى عكسى را بگيرد و برود. در اين صورت، واقعه «همه ضرباهنگ ساختار همان شكل» را به خود مى گيرد و اگر عكاس بتواند اين حس را دريابد، لحظه قطعى را دريافته....

...

shargh.ws  continue

چطور برای بيان نفرت خود از لباس زير زنانه گزارش تهيه کنيم !؟

قضيه را پرستو و ساناز ديشب گفتند و من امروز لينکش رو پيدا کردم. اينکه روزنامه جمهوری اسلامی با چه هدفی اين گزارش را تهيه کرده ، مثل روز روشن است ولی مساله اين است که به ما ياد داده شده که به هيچ وجه  موضع گيری و جبهه خود را در گزارش نشان ندهيد ! اين گزارش مستهجن را درباره  فروش شرم آور و بی حيای  لباس زير زنانه  بخوانيد و ببينيد که تا چه حد به اصول اين حرفه پايبند هستند . عکاس هم که شاهکار زده با اعتماد به نفس در عکاسی از خود خود جنس !

شايد هم به عمد سعی شده تا فساد و بی شرمی لابه لای کلمات گزارشگر ! نمود پيدا کند . شما حدس می زنيد نويسنده مرد باشد يا زن !؟  

راستی..ديشب شب قشنگی بود.. بودن با تعدادی از بروبچه های وقايع اتفاقيه در رستوران زيتون تا آخر شب شانس خوبی بود برای ديدن و پيدا کردن خيلی از آدم های دوست داشتنی... شبی پر از خنده و شادی و جک و طنز ... شبی به نام آقای خبرنگار ..با آرمن و دوستانی که در لحظه خداحافظی تو را می شناسند و ...

 مدت زيادی بود که از اين فضا دور بودم..از اين شب نشينی ها و دوستی ها و ... چقدر چسبيد !

يک پيام بازرگانی تيميز !

اگر از فيلم های پر حقه ای مثل ارباب حلقه ها و حتی هری پاتر  خسته شده ايد و دنبال سادگی و آرامش هستيد ... اگر می خواهيد زندگی را در عالم کودکی ببينيد با قصه هايي که زمانی باورشان داشتيد ... اگر اصلا در مود فيلم ديدن نيستيد و دلتان چيزی را می خواهد که قلقلکتان دهد تا شارژ شويد ... حتما  Big Fish  ساخته  تيم برتون را ببينيد . فيلم عجيبی است..پر از دنيای رنگارنگ کودکی و رويا های عجيبی که فقط در رويا ، حقيقی می شوند ! آرام..نرم و دوست داشتنی..مثل يک مسکن بعد از يک سردرد و بی خوابی !

هميشه فکر کرده ام که تيم  برتون بی دليل يک آدم بزرگ شده ..او همچنان با عالم کودکی و آرامش آن دوره رابطه دارد..مردی عاشق صداقت و مهربانی و موجودات عجيب و غريب ... ادوارد دست قيچی را اگر ديده باشيد حتما با اين نظر من همعقيده می شويد که او نبايد بزرگ می شد !

...

I have seen Big Fish by Tim Burton . The story is about a son (William Bloom) trying to learn more about his dying father (Albert Finney) by reliving stories and myths his father told him about himself.. This film follows the incredible life of Edward Bloom, through a series of flashbacks that begin when his son Will visits him for the last time. Edward is dying of cancer, and Will hasn't spoken to him for years because he believes him to be a liar that never really cared for his family. As Edward's story unfolds once again, Will tries to finally understand the truth about who his father really was...

برای ما حلال و برای شما حرام !

روز 5 شنبه چيزی شبيه  اين عکس( نتوانستم خودش را پيدا کنم )  در قطع بزرگ در روزنامه همشهری چاپ شد. عکس يک ورزشکار و ژيمناست زن در يک روزنامه راست گرا!

 اگر اين عکس را روزنامه ای مثل وقايع يا از آن دسته که خودتان می شناسيد ، کار می کرد ..در جا تعطيل و توقيف بود . شايد هم چون خانم به شکل برعکس در کادر ظاهر شده ، گيری نداده اند ! به هر حال زن ، زن است ..آن هم از نوع اجنبی و کافرش !!؟؟ پس گير حلال است !

...

Brazil's Camila Comin competes on the vault during the women's gymnastics individual all-around final at the 2004 Olympic Games  in Athens, Thursday, Aug. 19, 2004. (AP Photo/Alexader Zemlianichenko)

 

مدير زيبای المپيک و اين همه زيبايي در برنامه ها !

مدير اجرايي و برگزاری المپيک 2004 يک خانم است. دليلی ندارد اگر فمينيست نيستی يا به نظرت خيلی طبيعی می آيد - که يک زن مدير برگزاری يک رويداد تاريخی باشد- ، از او بنويسی . چراکه اگر يک مرد اين مسووليت را به عهده داشت ، آنقدر طبيعی بود که مسلما ياد چندانی از او نمی شد و فقط از برنامه ريزی دقيق از ما بهتران ، گفته می شد.

به هر حال اين خانم شيک پوش 50 ساله با همه جذابيت های زنانه اش فعلا دهان مردهای زيادی را که ادعای مديريت و برنامه ريزی و کاردرستی دارند ، سرويس کرده.او می گويد که 7 سال است برای مراسم افتتاحيه تمرين می شود و از اولين روزی که مشخص شد يونان ميزبان مسابقات است ، نهال های زيتون کاشته شد تا امروز وقتی از بالا فيلمبرداری می شود يا روی نماد ها تاکيد می شود ، ما شاهد گياه نمادينی باشيم که چندين قرن پيش روی سر قهرمانان المپيک می نشست!

خانم داسكالاكى آنجلوپولوس متولد سال ۱۹۵۵ ميلادى در شهر ايراكليون جزيره كرت يونان بوده و متاهل و داراى سه فرزند (يك دختر و دو پسر) است. وى فارغ التحصيل رشته حقوق است و در انتخابات شهردارى ها در سال ۱۹۸۶ كانديداى شهر آتن بوده است. وى در سال ۱۹۸۹ الى ۱۹۹۰ ميلادى نماينده حزب محافظه كار نئودموكراسى (حزب دوم پارلمان) يونان بوده است اما در سال ۱۹۹۰ از اين سمت استعفا داده و از سال ۲۰۰۰ به عنوان رئيس كميته المپيك انتخاب شده است.
پس از انتخاب وى به عنوان رئيس كميته المپيك يونان وى يكى از خبرسازترين شخصيت هاى غيرسياسى اين كشور بوده است. وى كه در ميان مردم عادى اين كشور به بانوى شيك پوش يونان شهرت دارد، ارتباط قوى خود را با وزراى كابينه دولت سوسياليست كه قدرت را در ۱۷ اسفند سال گذشته به رقيب ديرينه خود واگذار كرد، حفظ نمود. وى هم اكنون به دليل گرايش هاى حزبى خود به دولت راستگراى جديد عملاً به يك چهره ملى كه با برگزارى المپيك ۲۰۰۴ آتن، هلنيسم را بار ديگر به جهان معرفى خواهد كرد، تبديل شده است.نامبرده عملاً مسئوليت پيشبرد اهداف كلان اولين المپيك در هزاره سوم را در اين كشور تاريخى به عهده داشته است و همين امر موجب شد وى در سال هاى اخير هميشه در فهرست ده شخصيت محبوب اين كشور جاى گيرد و حتى در اوج حاكميت سوسياليست ها ۲/۵۴ درصد هواداران اين حزب حاكم سوسياليست از فعاليت هاى نامبرده در زمينه المپيك ابراز رضايت داشته اند.
روی هر چيز المپيک امسال که دست بگذاريد ، از بهترين هاست ( غير از بخش ثابت کردن ورزشکاران ايرانی به ايرانی بودنشان !) . به علائم ، طراحی و ظرافت طرح های توی آب ، روی کوه ها ، روی زمين و ديوار ها و حتی درختان توجه کرده ايد که با چه تبحری يک رشته ورزشی را زيبا و لطيف نشان می د هند؟ ديده ايد که چقدر همه چيز با هم هماهنگ است؟هيچ علامتی ساز جدا نمی زند و همه چيز در نهايت زيبايي در جای واقعی خودش قرار گرفته .

حالا تصور کنيد که اين يک چهارم اين  مسابقات در کشور عزيزپرور ما برگزار می شد ( يک در ميليون درصد حالا !) . تصور کنيد که به جای يک خانم ، ده آقای مدير و مدبر مسووليت ها را به عهده می گرفتند. فکر هماهنگی ها و يک دستی ها و پول خرج شدن ها و عرق وطن پرستی را هم بکنيد . می بينيد چقدر همه چيزمان به همه چيزمان می آيد؟  می دانم که خودتان قبلا به اين قضيه فکر کرده ايد و از عميق تر شدن در آن طفره رفته ايد.

... پدرم 3 سال پيش به يونان رفت.می گفت فقر بيداد می کند ... مردم گرسنه اند و کثيفی و نبود بهداشت برای مردم عادی شده. حالا ببينيد در عرض اين سال ها چه اتفاقاتی که نيفتاده وچه زمانبندی دقيقی که انجام نشده تا هيچ چيز در نظر توريست ها و ورزشکاران ، سخت نيايد!؟

...

I can not even suppose that Iran would manage a kind of olympic plan!

فقط خانم ها بخوانند

زن عراقی برنده در دوی 100 متر المپيک امسال

قهرمان پرش زنان

واليبال زنان

باور کنيد ما هم می توانيم رضازاده شويم

واترپلو برای ضعيفه ها

کشتی گيران ظريف

استثمار

شوکه ام...از کليپی که برای حسين رضازاده ساخته شده ...شوکه ام....

تصوير آمد

مجله تصوير بالاخره منتشر شد..عجب طلسمی شده بود امسال! به هر حال خيلی از هنرمندان و عکاسان منتظر چاپ نشريه بودند . کسانی که کاری از آنها در مجله چاپ شده می توانند روزهای شنبه و يکشنبه برای گرفتن نشريه و هدايا به دفتر تصوير بروند.

سينما4 و 1

به نظر می رسه سری جديد سينما 4 با تلاش به کم گويي ، رويه جديدی رو در پيش گرفته که برای مردم ما طعم بهتری خواهد داشت. آخه ..کسی حوصله اين همه ستايش منتقدان رو قبل از ديدن فيلم نداره. آدم می خواد فيلم رو ببينه و بعد به محض تموم شدن تيتراژ ، کانال رو عوض يا کل سيستم رو خاموش کنه ! راستی ..تا يادم نرفته ..5شنبه هفته آينده ، سينما1 يکی از فيلم های محبوب من رو نشون می ده.. شاوشانک...يک شاهکار در تاريخ سينما! خواهش می کنم هر جايي هستيد حدود ساعت 11 به بعد 5 شنبه آينده ، کانال يک رو از دست نديد. بعدا در موردش بيشتر می نويسم و دليل علاقه شخصی ام به اين فيلم.

کجاييم؟

اين تيم فوتبال عراق کجا بازی و تمرين کرده؟ و تيم ما ؟ به نظر می رسد ما جنگ زده تريم!

گفت‌و گو با آمي ويتال

يک عکاس زن در ميان جنگ و خون

My dear Ami Vitale

آمي ويتال ( Ami Vitale ) براي علاقه‌مندان به عكاسي مستند و اجتماعي نام آشنايي است .
حدود دو سال پيش با او و کارهايش آشنا شدم. او کسي بود که در کنار اريک گريگويان در مسابقه ورلد پرس فوتو رتبه سوم را کسب کرد.
او يكي ازمعدود عكاسان جواني است كه از چند سال پيش مدام در جشنواره ها و مسابقات عكاسي رتبه مي آورد وعكس هايش مورد تقدير قرار مي‌گيرد. عکس هاي او در آن سال آن‌قدر تکان دهنده و جذاب بود که وادارم کرد در موردش تحقيق بيشتري بکنم. به منبع همه عکس هاي آمي ويتال از طريق سايتش
Amivitale.com که برسيد ، متوجه عمق و نگاه خلاق او در عکاسي مي شويد.
رفاقت من و آمي از همان زمان شروع شد و تا امروز ادامه دارد. با او دو مصاحبه اينترني کردم و او در کمال حيرت آدرس پستي ام را گرفت و چند تا از بهترين عکس هايش را برايم فرستاد و نوشت : " هديه به دوست ايراني ناديده ام! اگر به هند آمدي ، بدان که جايي براي ماندن و راهنمايي براي گشتن در شهر هاي اين کشور خواهي داشت!" مصاحبه هاي چاپ شده را که برايش پست کردم نوشت: " روياي آمدن به ايران از طريق ديدن اين نشريات و حروف فارسي در من قوي تر شد ! "
ويتال عكاس آزاد 31 ساله اي است كه در نيو دهلي زندگي مي كند . بيش از 10 سال است كه عكاسي را به طور جدي آغاز كرده و همه زندگي اش را در سفر هاي مختلف مي گذراند. او تا به حال به اكثر كشورها ي اروپايي و افريقايي و خاورميانه براي عكاسي مستند ,خبري و اجتماعي سفر كرده واكثر تصاوير اين جهانگردي در مجله هايي مثل تايم , نيوزويك , نيويورك تايمز , لس آنجلس تايمز , گاردين و فاينشنال تايمز, يو اس اي تودي , MSNBC , تلگراف ساندي مگزين و بزينس ويك چاپ شده است.

photo by: Ami Vitale

او عاشق ايران است و ايران را يكي از معدود كشورهاي روي زمين مي داند كه عكاسي و سفر به آن برايش يك آرزوي بزرگ محسوب مي شود. عكس هاي رضا ( دقتي ) و عباس ( عطار ) را به عنوان عكاسان ايراني مي ستايد و به وجود دوستان ايراني اش به دليل فرهنگ و رفتارگرم و انسان دوستانه شان افتخار مي كند.
آمي ويتال با وجود وقت كم و مشغله زياد اولين بار پذيرفت تا به سوالات من پاسخ دهد . گفته بود بايد مدتي صبر كنم تا بتواند سر فرصت به سوالات جواب دهد ولي اين مدت بيش از 2 ساعت طول نكشيد.
او در حال حاضر در آمريکاست و سرش آنقدر شلوغ است که دوستش جواب ايميل هايش رامي دهد !

ادامه در سايت کارگاه ...

 

Ami Vitale was Born in 1971 in the USA, Vitale graduated from UNC with a degree in International studes and began in photography as a picture editor for AP in New York and Washington, DC. She has won many awards for her pictures, including 'Le Prix CANON de la femme Photojournaliste 2003' and NPPA 2003 Magazine photographer of the year. You can find many more links to features on fine photojournalism on this site

حقيقت داشت ...

چف ، حدود سه هفته پيش لينکی برايم فرستاد و از من خواست تا به عنوان يک روزنامه نگار به او بگويم ، ماجرا حقيقت دارد يا نه؟ منتظر شنيدن جواب منفی بود و من چقدر مردد بودم که چه جوابی بدهم به يک نويسنده و محقق آمريکايي که به شدت به ماجراهای خاورميانه ، به خصوص ايران اهميـت می دهد و اخبار را دنبال می کند. او می خواست بداند درست است که يک دختر 16 ساله را به دليل عاشق بودن دار می زنند و می گويند 22 سال داشته ؟ درست است که نگاه مردم ايران به عشق و رابطه دختران با پسران معنای هرزگی می دهد؟ صحيح است که در کشور ما آدم ها در مفاهيم ساده زندگی شک دارند و با آنها مبارزه می کنند ؟ و ... و من مانده بودم چه بگويم؟ يک هفته ای جواب را به تاخير انداختم و ديدم همه چيز قبل از ايران مثل بمب در آن سوی آب ها صدا کرده و همه از نقض حقوق بشر در کشوری به اسم ايران می نويسند! عاقبت نوشتم : جف! درست است.. همه چيزهايي که گفتی .. به تحقيقت ادامه بده ... ! و يک دل سير گريستم !

روز پدر

وقتی روز پدر و مادر را تبريک می گوييم ، معمولا به يک مساله توجه نمی کنيم ؛ بعضی ها پدر و مادر ندارند يا همين روزها يکی از آنها را از دست داده اند. خيلی سخت است که شاهد تبريک يا هديه دادن ما باشند.

گفت و گو با اريک گريگوريان :

 فقط عکسم را  می گيرم

Eric Gerigorian

 

اريک گريگوريان را با عکس معروفش در زلزله قزوين می شناسيم. پيش از اين که زلزله برای بسياری از عکاسان کشورمان مقامی بياورد !، اريک با يک عکس در دنيا نام ايران را مطرح کرد.

سال گذشته برای اولين بار با او مصاحبه کردم. امسال به دليل موضوع عکاسی جنگ در بدترين شرايط کاری اش فشار آوردم تا جواب سوالاتم را بدهد. آنقدر گرفتار بود و دردسر داشت که دوستم مهرک مجبور شد به خاطر من ، از يک ايالت ديگر با موبايل اريک  تماس بگيرد و عجله و دليل فشار من را به او گوشزد کند. بنابراين دست به کار شد و روزی يک سوالم ! را جواب داد!

گرگوريان مرد مهربان و پرکاری است که نه! گفتن بلد نيست به همين دليل در اين روزهای پر تب و تاب انتخابات آمريکا که يکی از وزنه های عکاسی آنجا محسوب می شود ، جواب های مرا داد.

By Eric

  اين عکاس ارمنی اِيرانی الاصل ،  با اين عکس موفق شد مقام اول  را در زمينه عکاسی خبری در World Press Photo 2002 از آن خود کند . عکسی که نشان دهنده رنج پسربچه ای است  در هنگام به خاک سپردن پدرش که  همه عشق و تنهايي اش در شلوار پدری خلاصه می شود که در آغوش می فشارد و می گريد. .

By eric_Iran

اريک مقيم آمريکاست در لس آنجلس زندگی می کند و  برای چندين مجله ، روزنامه و نشريه معروف آمريکايي عکاسی می کند. او بعد از سه سال کار با لس آنجلس ديلی نيوز تصميم گرفت تا به شکل عکاس خبری آزاد فعاليت کند .  راحت نمی توان او را پيدا کرد چون مدام  در سفر است و يا در حال عکاسی و کار برای پروژه های جديد. فارسی نمی داند و ترجيح می دهد انگليسی با او حرف بزنيم . او از اولين عکاسانی بود که بعد از جنگ آمريکا و عراق ، راهی عراق شد و عکس های ماندگاری از جنگ به جا گذاشت.

متاسفانه همچنان همراه با نام اريک عکس زلزله قزوين هم می آيد يا چاپ می شود. فکر می کنم خيلی از عکس های عميق او با نگاه عجيب عکاس در کشور ما ناديده گرفته شده. سری به سايتش بزنيد تا بعضی را دريابيد. عکس های جنگ عراق که اريک گرفته ، دارای کپی رايت بود و من هم نمی توانستم مجوز چاپ آنها را در يک نشريه ايرانی بگيرم. بنابراين  به همين چند تصوير از زيباترين عکس های او( از ديد خودم) مهمانتان می کنم.

 درک نگاه يک عکاس به جنگ و پيامدهای بعد از آن ، جالب است . او معتقد است که عکاسی و فتوژورناليسم به عنوان يک هنر می تواند بر سياست و مسايل اجتماعی تاثير عميقی بگذارد :  جنگ ويتنام ، يکی از اين نمونه ها بود. جنگ در ظاهر تمام شده بود و اين اتمام مديون تاثير افکار عمومی و واکنش مردم نسبت به جنگ بود  ، واکنش مردم هم به عکس هايي برمی گشت که از جنگ ديده  بودند و توسط ادی آدامز و نيک يو تی گرفته شده بود. اين عکس ها واقعا توانست آگاهی مردم را نسبت به جنگ افزايش دهد . من عکاسی را به همين دليْل انتخاب کردم ؛ به دليْل پتانسيل شديدی که در اين هنر نهفته است و تاثير اسرارآميزی  که می تواند در دنيا داشته باشد. اين تاثير ،  شايد آنقدر ها بزرگ و عظيم نباشد ولی به هر شکلی که باشد ، موثر است. به هر حال آنقدر چيزهای نامساعد و غيرمنصفانه و اشتباه وجود دارد که من به عنوان يک عکاس اميد بسته ام تا با عکاسی از  آنها توجه آدم ها را به اين موارد فراموش شده  معطوف کنم.

او می گويد :  ولی اگر منصفانه بخواهم در اين مورد بگويم ، بايد به اين هم اشاره کنم که خيلی وقت ها عکس های من هم نتوانسته اند کاری برای کسی يا واقعه ای انجام دهند. به همين دليل تلاش می کنم سوژه هايي را انتخاب کنم که بتوانم تاثيری را بر آدم ها بگذارم. به ايران آمدم و عکاسی کردم تا بتوانم ديدگاه غرب را نسبت به اين کشور کمی تغيير دهم. به عراق رفتم تا بتوانم با چند تصوير به آمريکايي ها نشان دهم زندگی در عراق چقدر مشکل است و مردم چقدر صدمه ديده اند و اينکه اين کشور اصلا به دليل رفتن صدام به موقعيت خوبی نرسيده و هنوز مشکلات زيادی برای مردم وجود دارد. مردم عراق به چيزی بيش از آزادی که رفتن صدام برای آنها ايجاد کرده ، احتياج دارند .

اريک در مورد رفتنش به عراق و تجربه عکاسی جنگ می گويد : عوامل متعددی برای رفتن من به عراق وجود داشت.اولين دليلش هم اين بود که خودم ببينم ، جنگ عراق چطور توسط رسانه های غربی پوشش داده می شود. ديد اين رسانه ها نسبت به جنگ کاملا يکطرفانه بود و احساس کردم که وظيفه من است که بروم . يکی ديگر از دلايلش هم اين بود که عکاسی از اين دست بسيار جالب و خاص است و می خواستم تجربه اش کنم.

او در مورد جست و جوهايش برای عکاسی در عراق می گويد : به دنبال اين بودم که ببينم مردم عراق چطور زندگی می کنند ، خرابی و انهدام بغداد را ببينم و واکنش و زندگی سربازان آمريکايي دراين کشور را از نزديک حس کنم. به دنبال هر چيزی بودم که بتواند موقعيت عراق را توصيف کند.

"با همه اين ديده ها چه چيزی تو را بيش از همه تحت تاثير قرار داد ؟ "  ، اريک در پاسخ به اين سوال می گويد : خب ! مطمئن نيستم که چه چيزی بيشترين تاثير را روی  من گذاشت ولی بگذار يک چيز را بگويم ...مردم عراق آدم های به شدت صبوری هستند. اگر اين اتفاق در آمريکا می افتاد يا مثلا در لس آنجلس ، همه شهرها يا کشور فرو می ريخت و از بين می رفت . با اين حال عراقی ها با نداشتن برق ، آب ، امنيت و پول همچنان صبور به زندگی خود ادامه می دهند.

بسيار مهم است که در شرايط جنگ و زمانی که همه چيز به هم ريخته و نارآرامی حکمفرما است ، عکاس بداند که چه می کند و تصويری که خلق می کند ، بهترين است يا نه . اريک در اين باره می گويد : من فقط عکس می گيرم.فکر نمی کنم . کمپوزسيون و ترکيب بندی خودش اتفاق می کفتد . بستگی به صحنه و ماوقع دارد و همه چيز در لحظه اتفاق می افتد. هيچوقت در اين لحظات به اين فکر نمی کنم که آيا اين زاويه درست است يآ بايد کار خاصی انجام دهم  ...  فقط عکسم را می گيرم.

از او در مورد عکاسان معروف جنگ و کسانی که زندگی شان را در اين راه گذاشته اند می پرسم : نچوی  و کارهايي که انجام می دهد ، حيرت آور و شگفت انگيز است. فداکاری او در اين راه چيزی است که همه عکاسان جنگ به آن اعتراف می کنند. او با نگاه شگفت انگيزی که به مسايل مربوط به جنگ دارد و توانايي اش برای به خطر انداختن خودش در هر شکلی ، قابل تقدير است. اين  از خودگذشتگی  ، بعضی وقت ها سخت ترين قسمت مربوط به عکاسی است .

 احساس يک عکاس جنگ زمانی که بين دو حس انجام وظيفه انسانی و انجام وظيفه شغلی خود يعنی عکاسی قرار می گيرد ، چيست  ؟ اين حس بايد برای اکثر عکاسان جنگ ملموس باشد. اريک جواب می دهد  : برای من مهم ترين چيز ايجاد تغيير است. عکاسی را انتخاب کرده ام چون تصور می کنم  تصوير می تواند به خيلی از وقايع کمک کند. موقعی که اين حرفه را شروع کردم ، خيلی بيشتر نسبت به اين تفکر  خوشبين بودم. هر چند که الان ديگر آنقدر ها خوشبين نيستم و به اين واقعيت رسيده ام که عکاسی فقط تاثير کوچکی روی جامعه می تواند داشته باشد. حالا اينکه چطور می توان به مردم در چنين وضعيتی کمک کرد .... نمی دانم ...ولی مثلا ...در زلزله قزوين ، اولين شب بعد از اين واقعه من از ديدن آن همه صحنه های غريب شديدا تحت تاثير قرار گرفته بودم. خيلی از کسانی که زنده مانده بودند و تعداد زيادی از خانواده خود را از دست داده بودند ، همه جا به چشم می خودند.من مجبور بودم ، بنشينم و به اين فکر کنم که چه کارمفيدی می توانم  در آنجا  انجام دهم در نهايت  به اين نتيجه رسيدم که بهترين  کاری که به عنوان يک  عکاس می توانم انجام دهم اين است که در نقش خودم باشم. با اين کار هم می توانم به مردم کمک کنم و هم بهترين کار را انجام دهم. هر دو اين عوامل دست در دست هم دارند و زمانی که يک عکاس در چنين موقعيتی قرار می گيرد ، خودش بايد به نتيجه عقلانی و حسی در اين مورد برسد که چه کمکی از دستش بر می آيد.

 

 

اين مقاله بايد به روزنامه شرق لينک می شد که از يک هفته پيش تا امروز سايت اين روزنامه به روز نشده است.

                                                           ...

Eric Grigorian is an Armenian photographer living in Los Angeles. He was born in Tehran, Iran in 1969 and moved with his family to the United States in 1979 during the start of the Iranian revolution.

Eric received his photojournalism degree from San Jose State University under Jim McNay and in 1998 completed his last semester of college studying under Ed Kashi in london in the Syracuse Universities abroad study program as part of a scholarship he received from the Alexia Foundation for World Peace.

Upon graduation Eric freelanced for the Los Angeles Daily News. After three years of working with the Daily News Eric went to freelance for magazines and recently joined Polaris Images www.PolarisImages.com.

هک نشديم

برای مدتی فکر کردم که به ميزان خاصی ! مشهور شده ام که هک ام کرده اند! ولی متاسفانه قضيه يک مشکل فنی کوچک بيشتر نبود که طبق معمول مهران عزيز ترتيبش را داد. ممنون از دوستانی که نگرانی شان را از نابودی آزاده 7 نشان دادند ...

زندان شاوشانک با مصائب ايرانی

يک هفته منتظر بودم تا فيلم را ببينم. می خواستم ببينم با دوبله فارسی چه بلايي سر شاوشانک می آورند و چند نفر را خواهر و برادر هم می کنند. انتظار کشيدم تا اينکه از ساعت 10:30 شب تا 1 نيمه شب برادر ! جواد طوسی حرف زد و گفت و تمجيد کرد و من مدام منتظر بودم تا دارامونت را با کيميايي مقايسه کند و چاقو کشی ها را تقليدی از روند فيلمسازی دهه 30-40 کيميايي بداند ...!

و درست زمانی که سکانس اول شروع شد ...آنقدر مثل بايسيکل ران چشم هايم را با چوب کبريت باز نگه داشته بودم که بريدم... يک روز با 4-5 ساعت پياده روی را گذرانده بودم و نای فيلم ديدن نداشتم. فقط توانستم بفهمم که جلال مقامی به جای تيم رابينز حرف می زند ... تيم موقع کشتن همسرش خسته و گيج بوده( البته نه از الکل و مشروب ..فقط يک خستگی ساده !) ، مساله خيانت نبوده بلکه يک ناراحتی ساده بعد از يک دعوای معمولی خانوادگی بوده! و .... و بقيه ماجرا را در خواب ديدم...

کسی می داند که مساله آن مرد همجنس باز در زندان را چطور در دوبله حل کرده اند ؟ از همه مهم تر ..پوستر زنان نيمه لخت هنرپيشه روی ديوار سلول ها!

نمی نويسم

فعلا زياد در مود نوشتن و حضور نيستم. چند عزيزی که از آن سوی آب ها آمده اند به اندازه کافی نياز به نوشتن را از بين می برند! همين بودن ها و انرژی گرفتن از اينهاست که جای همه چيز را می گيرد. هنوز يکی را نديده ام اما ... وقت هست هنوز ...

تايم

عكس هاي هفته تايم با رويكرد 11 سپتامبر و انتخابات

Time's pictures of the week

 

غمزدگی

نگران آسمان غم گرفته بی کبوتر نباش ... فردا حتما باران می بارد

همه همينند !

يکبار دوستی می گفت: اگر به پيرمرد فقير سر يک خيابان هر روز صبح ساعت 10 يک سيب سرخ بدهی و ناگهان بعد از يک هفته چند ساعت ديرتر اين کار را بکنی يا سيب سبز را جايگزين کنی و ... ، مطمئن باش که مقابلت می ايستد و اعتراض می کند که چرا اينقدر دير کرده ای يا رنگ محبتت عوض شده!؟ انسان متوقع است. نسبت به همه چيز ..حتی لطف ! او می گفت که مردان ، دوستان و آدم هايت را اينطوری بشناس ..با يک سيب و يک تقويم!

دو بوف بينا

by:Azadeh

يک جفت جغد...باز هم هديه از کابل ...

 

از شمال تا شمال غربی! مهم تصوير است!

 

Time cover

در مورد يک چيز در عالم مطبوعات غربی هميشه حسرت خورده ام( خيلی بيش از يک چيز البته!!) . مجلات بزرگ آنطرفی آنقدر اعتماد به نفس دارند و از طرفی عکس يا تصوير برايشان مهم هست که گاهی لوگو و نام مجله را زير عکس جا می دهند! می دانند که مخاطب می داند با چه چيزی طرف هست، پس جای نگرانی نيست که اسم مجله را اصلا نبيند! يا فقط بخشی از آن مشخص باشد!

گاهی هم حاضر نيستند کمی عکس يا طرح روی جلد را کوچکتر کنند تا به لوگو صدمه ای نزند! اين کار از ديد من تحسين برانگيز است... و البته جرات می خواهد! 

حالا...با همه اين اوصاف..ببينيد..تايم در آستانه 11 سپتامبر ، چه عکس و گزارش ويژه ای را انتخاب کرده ؟ با چه زيرکی و مهارتی!

 

سخن رنج مگو

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت

سر بجنبان که بلی ، جز که بسر هيچ مگو

nothing but beauty

گفتم اين روی فرشته است عجب يا بشر است

گفت اين غير فرشته است و بشر هيچ مگو

ای نشسته تو در اين خانه پرنقش و نگار

خيز ازين خانه برون رخت ببر هيچ مگو

مولانا

يک موقيعت عالی کاری درمطبوعات آمريکايي

بورسيه آلفرد فرندلی و دانيل پرل می تواند بهترين موقعيت برای روزنامه نگاران و خبرنگاران کشورهای خاورميانه باشد . اين بورسيه هزينه زندگی و شرايط کار در مجلات آمريکايي را برای 11 نفر از روزنامه نگاران کشورهای توسه نيافته فراهم می کند. تصور کنيد که 6 ماه می توانيد در تايم ، نيوزويک يا لس آنجلس تايمز کار کنيد و ياد بگيريد؟!  فکر کنيد که در اين مدت چه جنبه هايي از روزنامه نگاری مدرن رامی بينيد و به کار می بنديد و ديگر خبری از آدم های سنتی با ديد گاه قديمی وجود ندارد که پابند به يک سری اصول باشند!؟

متاسفانه طبق معمول ايران جزو کشورهای موجود در ليست بورسيه مربوط به دانيل پرل نيست ولی در مورد فرندلی اسم کشور ها برده نشده .

 من از همين حالا به آن ايرانی که بتواند يکی از اين تعداد محدود برگزيدگان باشد ، تبريک می گويم.

...

The Alfred Friendly Press Fellowships (AFPF) is an American non-profit, non-governmental organization that gives developing-world journalists the opportunity to work as reporters at American newspapers. The program, which runs from March to September, is offered annually to approximately 11 professional print journalists between the ages of 25 and 35.

In 2003, AFPF and the Daniel Pearl Foundation established a special fellowship to honor slain Wall Street Journal reporter and South Asia bureau chief, Daniel Pearl. In 2005, two of these special Friendly Fellowships will be awarded to journalists from countries in South Asia, the Middle East, and North Africa.)

The Friendly Fellows, including the Daniel Pearl Fellows, are given an in-depth, practical introduction to the professional and ethical standards of the U.S. print media. Unique among the many training programs available to journalists, AFPF is the only one to offer a non-academic, long-term, hands-on experience in a single newsroom.

برای همنام

کردم بانوی بلند بالا! هر آنچه گفتی ...اينکه قدر بدانم؟ اما قدر ديگران را باز هم ، نه خودم! اصلا نمی دانم چه دارم که قدردانش باشم؟ زندگی خشن تر از اين است که هر از چندی حالی به خودت بدهی و خود رابه يک بستنی شکلاتی مهمان کنی و بعد هم يک ليوان آب و بعد هم مزه سرمای لذت بخش را لابه لای رگ و ريشه دندان هايت حس کنی... ای بابا...کاش می شد به همين راحتی به درک را گفت و رفت! می شد به اين همه خيالات خام آدم های زندگی خنديد و گذشت..می شد زندگی را به همان سهلی که در برابر نسيم خنک کافه لرد گفتی گرفت و به همان راحتی شاد شد که انشگتر زيبايت را هديه می کنی! کاش می شد از کنار خيل بی رحمی ها گذشت. می شد با همه اين کوه ها و سنگ های سر راه ، آرام قدم زد و خنديد و عبور کرد! ای کاش مشکل همه رانندگان طرح ترافيک بود و مشکل همه بيماران بوق های ممتد ماشين ها .. کاش در سرزمينی که مردم برای شب شدن روزشان می دوند، همه دغدغه ها در حد عبور از رنگ قرمز چهار راه ها بود . ما که تلاشمان را کرديم و می کنيم ... ولی کاش بيش از اينکه قدردان خود باشيم ، قدرمان را بدانند !

ويژه نامه ماهنامه فيلم و مهرجويي

 Film Cover-photo by :Satyar

شايد طرح جلد جذابش کنجکاوتان کرده باشد که بخريدش.

ماهنامه فيلم در ويژه نامه روز سينما ..کار جالبی کرده.. تعداد زيادی از منتقدان و نويسندگان سينمايي نظرشان را در مورد بهترين های سينمای ايران ( شخصيت ها) ارائه داده اند و از آن ميان اکثر افراد به فيلم های مهرجويي از جمله هامون، گاو،درخت گلابی ، پری و ... نظر مثبت داده اند.

 به همين بهانه بر توانايي مهرجويي در عالم سينما باز هم  تاکيد می شود. او می گويد : من با تک تک اين آدم ها مدتی زندگی کرده و معاشرت داشته ام.حتی بعضی از آنها از دل تجربه های شخصی خودم بيرون آمده اند.حميد هامون در مسير فيلم های من تبديل شد به اسد و صقا در پری.اگر دنباله اش را بگيريم می بينيم در درخت گلابی هم در قالب محمود حضور دارد.حتی مش حسن گاو هم به نوعی در کارهای بعدی تکرار شد .کارگردان فيلم ميکس در موقعيتی مشابه مش حسن گرفتار شد .آقای هالو در پستچی هم حضور داشت و آقا يدالله مهمان مامان هم کم و بيش چنين شخصيتی دارد.شخصيت های زن فيلم هايم هم به تعبيری همه تکرار يک تم هستند و وجوهی از حساسيت ها و موقعيت های يک زن را نشان می دهند...

 nostalgia

 

من از ساختمان بی بی روبه روی پمپ بنزين عباس آباد يک تصوير عظيم از مهرجويي دارم. زمستان 9 سال پيش... بعد از يک ماه تمام تلفن زدن به شماره ای که فقط بوق فکس می زد ، خودش گوشی را برداشت. در سنی بودم که فکر

می کردم با خدای سينمای ايران حرف می زنم..کسی که فلسفه را قورت داده و نگاه ويژه اش به زندگی مهم ترين نکته برای خاص بودنش است. مثل يک پدر با من حرف زد . گفتم می خواهم با خود مهرجويي صحبت کنم و او گفت با خودش صحبت می کنی... و من با دست و پای گم کرده از طرح فيلمنامه ام گفتم و اينکه می خواهم حتما بخواندش و ....

آدرس داد. ساختمان بی بی ...گفت که راهی سفر به خارج است و نمی تواند همان موقع جوابم را بدهد.

 نبود... منشی اش مرد جوان و معلولی بود که قدش تا سر ميز هم نمی رسيد. حتما او را در بعضی از فيلم ها ديده ايد. جوان معلول نمی توانست درست حرف بزند..ولی اين فرصت را داد تا با چشم هايم دفتر زرشکی – قهوه ای مهرجويي را  ببلعم و اثر رفتن چند دقيقه پيشش را با پيپ روی ميز حس کنم.

همان شد و من ديگر حتی پی گيری کارم را نکردم. اصلا نيازی نمی ديدم که مثلا بدانم کارم چقدر ضعيف بوده يا موضوع تا چه حد به تفکرات مهرجويي نزديک است. همين که اجازه داد و با روی باز پذيرفت که مزخرفات مرا بدون هيچ چشمداشتی بخواند ، کافی بود.

هنوز هم نمی دانم چرا!؟ ولی از او نپرسيدم که فيلمنامه چطور بود ... حتی زمانی که تادر خانه اش رفتيم و دوستم برای مصاحبه با او چند کتاب را قرض گرفت و من يواشکی به باغ با استخر بزرگش ( همان که در پری و بانو ديده ايم) چشم دوختم که در آن پاييز

 پر از برگ های نيمه خشک بود و قدم های مهرجويي روی آن چه خش خشی راه انداخته بود.

من جوابم را در ديدن فيلم های او می گيرم..هر بار ... حتی در مهمان مامان.. و همين کافی است ...     

اين گروه معمول الخاص

تعدادی از بچه های دوست داشتنی و خاص ! روزنامه وقايع اتفاقيه کار جالبی کرده اند. آنها از معدود روزنامه نگارانی هستند که بعد از تعطيلی يک روزنامه به شکايت و زاری و اعتراض بسنده نکردند و دست به کار شدند و هنوز را راه انداختند.

سايت يا وبلاگ گروهی هنوز محل ساده و بی ريايي است که می توانيد آنجا همه چيز پيدا کنيد: ادبيات ، خاطره ، حرف دل ، داستان يا ...

آرمن نرسسيان، پرستو دوکوهکی ، علی اصغر سيد آبادی ،گيسو فغفوری، آزاده اکبری،علی دهقان ، آرش حسن نيا و بنفشه رمضانی همان نويندگان باصفای هنوز هستند که پذيرای يک نويسنده مهمان هم خواهند بود.

کارتان درست است بچه ها..آفرين بر شما ...

...

Take a look at a group weblog by some journalists about life and such simple things which you would think!

عکس های يک هفته ديگر در دنيا

باز هم عکس های هفته تايم...حتما به اسم عکس ها توجه کنيد...

 

 

توصيه های پزشک متخصص فيلم درمانی !

  

Raising Helen   ( گری مارشال)   فيلم پر نشاط و در عين حال تراژيکی بود که در شرايط خوبی ديدم . شرايط خوب يعنی در يک بی حوصلگی ... دلتنگی از رفتن يک دوست مهربان و احساس خستگی تام !!

  هلن زن جوان و موفقی است که در يک آژانس تبليغات و مد معروف کار می کند و استعداد عجيبی در شناختن ستاره های مد از بين زنان عادی دارد. او ناگهان در وضعيتی گير می کند که بايد سه بچه خواهرش را بعد از فوتش نگهداری کرده و دست از کار در اوج موفقيت بکشد ...

 ببينيدش..به خصوص اگر حوصله فيلم ديدن نداريد!

The man who cried  (سالی پاتر)  را در هر شرايطی که ببينيد ، آرام خواهيد شد. موسيقی و همراهی فيلم با نواهای زيبای موسيقی چند کشور ، آدم را شيدا می کند !

 دختر بچه روسی در طول جنگ مجبور به مهاجرت می شود . او  با عشق به پدر خواننده اش در اپرا ، يک خواننده خوب و توانا در انگلستان می شود و بعد برای پيدا کردن پدرش ابتدا به فرانسه می رود تا شرايط رفتنش توسط گروه های اپرا و واريته فراهم شود . همانجا عاشق مرد کولی ( جانی دپ) می شود و درست زمان جنگ جهانی دوم و سوزاندن يهوديان مجبور می شود به آمريکا فرار کند. پدرش را آنجا در هاليوود پيدا می کند ..مردی که خانواده ای به هم زده و به خاطر صدايش مشهور شده . پدر در حال مرگ است ...   و موسيقی..موسيقی....

 فيلم را از دست ندهيد..اينبار در هر شرايطی ... موسيقی اش حالتان را خوب خواهد کرد...به خصوص که فيلم بسيار محکم و حرفه ای است.

 

I have seen 2 good movies which recomend  to you as well as I think.

Raising Helen if you wanna some fun : After Helen's sister and brother-in-law die in a car accident, a young woman becomes the guardian of their three children. (more) (view trailer)

 and : The man who cried if you need a little drama : A young refugee traveling from Russia to America in search of her lost father falls for a gypsy horseman. (more) (view trailer)

 

فوق العاده .. فوق العاده

شديدا به دنبال فيلم Head in the clouds   می گردم..اگر به چشمتان خورد ، التماس دعا داريم ... چارليز ترون را به شکل عجيبی دوست دارم و خواندنی ها می گويند که  در اين فيلم با پنه لوپه کروز غوغا کرده !

 

How can I find " Head in the clouds " film   

بدون عنوان

حالا که نيستی نه کوبيده های زعفرانی با ريحان و دوغ لذت دارند و نه قدم زدم در لارستان و ميان کتاب ها... حالا پاييز هم آمده. نيمه شب اولين باران پاييزی نزديک بود سقف را سوراخ کند و من خنديدم به تو که باران های گرم آلمانی را به رخ می کشی ! حالا که نيستی ، ساندويچ و چيپس فلفلی موقع رانندگی هم نمی چسبد ... همه کافه های شهر را هم که قبضه کنی ، باز هم از مزه و لذت خبری نيست ! انگار همه چيز همان جا بين قليون های ويلا و تاتر های بی نمک تاتر شهر گم شد و مثل آن دختر زيبای ارمنی بالکن نشين دود شد و رفت به آسمان . اين روزها شب ها زودتر می آيند ..برعکس آن روزها..يادت هست؟ چقدر 20 دقيقه و نيم ساعت داشتيم که به وفا و امثالش قرض بدهيم و برويم تا غيبت کنيم و پيراشکی به نيش بکشيم و مثل ديوانه ها زير آفتاب ظهر تابستان کپک بزنيم .... آه ..که چه لذتی داشت همه اين بودن ها ... حالا هم طوری نشده... تازه تو رفتی و چمدانت را باز می کنی و آثاری از خواهر تازه رسيده می بينی و من چشم می دوزم به اين دالی عزيز و کارهايش و ... زمان همينطور می گذرد... کاش می شد اين بودن ها را غير از عکس با اشکال ديگری ماندگار کرد...

پاييز رسيد

چقدر زود می گذرد اين روزها...چقدر روزها کوتاه شده؟ باورت می شود که ديگر رسيد...رسيد الاغ جان..همان برگ ريزان که دلت لک زده بود و بهانه اش را می گرفتی... امروز صبح اولين برگش روی بازو ام افتاد .زرد بود و رگه های نارنجی داشت ... و چند ساعت قبلش هم که سيل آسا باريده بود اين آسمان دود گرفته لعنتی... آیییی.... پايييز ...خوش آمدی لعنتی...

مسابقه عکس گفت و گو با صندلی و دیوار!

خانه‌ هنرمندان بعد از تاپيوگرافی مولانا اين روزها ميزبان عکس هايي است که در مسابقه عکس گفت و گو پذيرفته شده اند. اطلاع رسانی و فراخوان اين مسابقه چندی پيش ارائه شد و عکاسان زيادی از سراسر کشور برای حضور در آن اعلام آمادگی کردند . انعکاس اين جريان ، اسامی شرکت کنندگان و حضور مرکز بين المللی گفتگوی تمدن ها ، اين انتظار را برمی انگيخت که عکس های مورد نظر بايد شرايط بسيار خاص تر از يک نمايشگاه معمولی را داشته باشند... اگر با چنين ذهنيتی وارد اين فضا شويد ، مطمئن باشيد که بايد جوابتان را از چينش صندلی ها ، نگاه چند زن، بازی کودکانه و نماهای مختلف از پارک ها بگيريد. اِلمان هايي که به شکل يکسان برای مخاطبانی مثل من و شما ، قصد دارند " گفت و گو " را به انحا مختلف القا کنند. .... کل نمايشگاه را که ببينيد و بيرون بياييد ، شايد همان المان های تکراری در ذهنتان بماند و از اين پس گفت و گو و هر چه را که به آن مربوط شود ، با آن برابر ببينيد! فراموش نکنيد که در نهايت حسی مشابه افسردگی ، سرمازدگی و تنهايي همه آدم های دنيا شما را فرا می گيرد ..چيزی که مفهوم گفت و گو يا بی گفت و گويي را در بردارد. باور کنيد اکثر عکاسان ما به اين دنيا يا علاقه دارند و يا هيچ چيز را از آن جدا نمی بينند . شادی و گرما و اميد تنها مواردی است که در موضوعيت چنين نمايشگاهی جای چندان زيادی ندارد. ادامه در سايت کارگاه

کری گرانت بودن !

روزی خبرنگاری به کری گرانت می گويد : بچه هايي که زمان ساخته شدن کلاسيک های شما هنوز به دنيا نيامده بودند ، امروز مشغول کشف اين شاهکار ها هستند ... کری گرانت جواب می دهد : نمی دانم جوان ها چه فکری در سر دارند و چه می کنند ؛ فقط نتيجه فکر هايشان را ديده ام.چيزهايي مثل گروه های راک يا اين سروصداها که به اسم موسيقی ساخته می شود، اما اگر اين چيزها آنها را خوشحال می کند ، من هم خوبم ..به شرط اينکه فقط دوروبر من انجامش ندهند.

عکس های تايم

اگر به عکس های هفته نامه تايم علاقه داريد ، می توانيد مرور عکس هايش را در طول هفته گذشته اينجا ببينيد.

گزارش تصويری اين شماره  را هم ناديده نگذاريد ... ثواب دارد ...

بکش..آزادی که بکشی رفيق ..

می گويند اينقدر زر نزن..همه جا همين است.. می گويم همه جا به جرم آدمکشی قاتل می گيرند ولی اينجا به همان جرم آزادش کردند تا دوباره بکشد !

می گويند همان آمريکا هم سکوت بره ها دارد و خفاش شب ..اين که چيزی نيست... می گويم ناله آن بچه ها را يادش رفته؟

بوی خون هارشان می کند .. بوی مرگ همه جا پيچيده... می گويند..ديگر شلوغش می کنی...

و من يادم می آيد از آن زن 40 ساله در مطب روانپزشک... 6 سال پيش ... می گفت بعد از خفاش شب ديگر از همه مردها می ترسد و از همه راننده ها و از همه تاکسی ها .... می گفت از خيابان و غروب هم می ترسد...

و من فکر می کردم ديگر شلوغش می کند ...

...

ورزشکاران پاراالمپيک به شکل اساسی بنيان روکم کنی را از ريشه زدند! می بينيد؟ هر روز يک مدال طلا يا نقره ؟ هر روز يک اميد ... هر روز يک پيشرفت ... درست شبيه روزهای المپيک از نوع سالمش !!! با اين تفاوت که اين روزها ديگر کسی توجهی به اخبار المپيک و اين آدم های پر اميد نمی کند...

جوانی و شاه عبدالعظيم

Advertisment

به خاطر انتشار نشريه " جوان ری " در همين هفته ، بايد سری به اين بخش از تهران

می زديم تا حال و هوای جوان ها و وقت گذرانی آنها دستمان بيايد.

جمعه عصر را در شهر ری گذرانديم.سعی داشتيم تا می توانيم عکاسی کنيم و سوژه جمع کنيم و حتی گپ های کوتاهی بزنيم.

برای من روز فوق العاده ای بود. پر از خاطره..آرامش و بازگشت به کودکی .

عطر کباب ، ديدن دستفروش ها ، تسبيح های آويزان و بستنی های سنتی همه المان های آن دوره هايي بود که به عشق يک روز پيک نيک ما را به حرم می برد و بعد هم طبيعت !

برای من کودکی برابر بود با شات های کوتاه از دست های پر حرکت ، صدای فروشنده ها ، عطرهای دست ساز ، پارچه های سبز و تنه خوردن در بازار سنتی ...

و برای آرش خوشخو همه کودکی با بوی ريحان و کباب و شيرينی زنده می شد !

خوشحالم که جوان ری راهی است برای بازگشت به همان دوره هايي که گاهی در ميان ترافيک و دود و روزمرگی از يادم می رود.

پير شدی آزاده خانم...

اين عکس را در 10 متری حرم گرفتم. پر از نکته است ... پيرمرد اصلا کاری نداشت که دوربين مقابلش گرفته شده. پشتش را به من کرد تا کارم را بکنم!

دعا فروش

selling worship

مرد چانه زد ... بالاخره موفق شد 3 زيارت عاشورا را با نصف قيمت بخرد.

 پيرمرد يک فال حافظ هم لای دعا ها هديه اش کرد و گفت : خدا برکت دهد .

...

In Iran people believe in worship , blessing and benediction  papers . so , some of another people is selling these papers in street  and Its their job .

This man is buying  some of them and the old man seller  gifts him a Hafez fortune. ( Hafez is one of the greatest poet in Iran who dident  believe in illuminated  ) .

 

من مست و تو ديوانه

من مست و تو ديوانه ، ما را که برد خانه

آسيا تا هفته ديگر ...

روزنامه آسيا منتشر می شود ولی با فرمت و روش جديد و مدرن . خوشبختانه جمشيدی اينبار قصد دارد فقط از جوان های تازه نفس و خلاق استفاده کند تا نام و شهرت قبلی آسيا را در بعضی موارد از بين ببرد !

اينبار کلی ايده دارد ومی خواهد برای صفحه های فرهنگی و هنری اعتبارخاصی قائل شود.

هفته ديگر همه خط و مشی ها مشخص می شود. حتما پيشنهاد صفحه عکاسی ديجيتال را به او خواهم داد و کار عظيمی را که در عصر ارتباط به دليل آگهی ! متوقف شد با ايده های جديد و شرايط بهتر ادامه خواهيم داد. دوستداران عکاسی ...به گوش باشيد ...

خانم شمس و مولانا !

اين ديگر فوق العاده است که سيد علی صالحی ( که احترام خاصی برايشان قائلم ) ادعا کرده که شمس زن بوده و رابطه مولانا و شمس يک رابطه عاشقانه تقريبا زمينی !

در آمريکا؛ يک فيلم غريب و انسانی

اگر روزی عزيزی را از دست بدهيد ، برای نگه داشتن خاطره اش چه می کنيد؟ اگر توانش را داشته باشيد ، فکر می کنيد ،ساخت يک فيلم برای او تا چه حد می تواند ارادتی به آن فرد باشد؟

جيم شرايدن با ساخت In America به پسر کوچکش نشان داده که چقدر دوستش دارد و هنوز فراموش نکرده که فرانکی کوچولو با آن غده توی مغزش ديگر با او زندگی نمی کند: در فيلم "در آمريکا" ، خانواده ايرلندی به آمريکا مهاجرت می کنند و در بدترين شرايط زندگی جديدی را آغاز می کنند. آرام آرام متوجه می شويد که آنها پسر کوچشکشان را از دست داده اند و هنوز او را فراموش نکرده اند. زندگی اين زن و شوهر با دو دختر شيرين و زيبايشان با شرايط بدی می گذرد ؛ بر خلاف خانواده های ايرانی همه فکر و ذکر اين پدر و مادر خوب بودن و مناسب کردن فضا برای رشد اين دو دختر است ولی به دليل مشکل روانی خودشان در مورد از دست دادن فرانکی ، مسائلشان روز به روز بيشتر می شود...

توصيه جديد: فيلم را ببينيد. به خصوص در شرايطی که فکر می کنيد همه علائم دنيا برای نابودی شما برافراشته شده و قدردانی را فراموش کرده ايد!

در ضمن من شخصيت آن همسايه سياه پوست بيمار را بی نهايت دوست دارم... کسی که می داند می ميرد و فرياد می زند عاشق همه آن چيزهايي است که نشان از زندگی دارند !

...

In America is the latest film which I 've seen . An Irish immigrant family adjusts to life in the United States. (view trailer)

It was great. In fact I plan to go see it again. It really was emotional. I would like to see Jim Sheridan other movies.


مشتاقان کاوه گلستان

مراسم اهدای جوايز کاوه گلستان هم برگزار شد. به مراسم نرسيدم ولی بعد از جشن در گالری همه عکاس ها جمع شدند . تقريبا همه بودند. و عکس ها هم از همان روز تا 5 شنبه روی ديوار ها خواهد بود.

می توانم ادعا کنم که عکس ها و نوع نمايشگاه حتی از بينال هم حرفه ای تر است. می توانم بگويم که نگاه خبری عکاسان خيلی کمک کرده تا نوع نمايشگاه رنگ و بوی ديگری بگيرد. اول ، همه چيز خوب به نظر می رسد اما...

باز هم عکس های برگزيده و تقدير شده از آن عکاسانی است که ديگر عادت کرده ايم هميشه جوايز را درو کنند. باز هم انتخاب ها و داوری همانی است که در اکثر نمايشگاه هااتفاق می افتد . باز هم آدم های ثابت و عکس های ثابت!

نمی دانم با چه قانون و استدلالی يک عکاس می تواند با يک عکس يا يک مجموعه عکس ثابت در چندين نمايشگاه و مسابقه شرکت کند؟ با اين روش هميشه درهای خلاقيت يا حتی رشد عکاسان جوان و تازه کار بسته خواهد ماند.

من تعدادی از عکس های برگزيده را دوست دارم ولی می دانيد؟ اين عکس ها شايد فقط يک بار در يک نمايشگاه بتوانند بيننده را درگير کنند. حضور چندين باره آنهاتازگی را از بين می برد.

شايد نوع داوری ها و ثابت بودن اکثر اين داور ها در برنامه های مختلف خبری ، باعث اين موضوع شده.

به هر حال ..کاش می شد فهميد که اگر کاوه گلستان زنده بود ، خودش کدام عکس ها را انتخاب می کرد. شايد يکی از ميان آن همه عکس پذيرفته نشده !!

متولدين ماه مهر

عجب ماهی است اين مهر...پر از تولد .. مردهای متولد ماه مهر تولدتان مبارک..آرمن..پدرام..و رضا(جلالی) ...

و همچنين..زنان عزيزی که در اين ماه زيبا و عجيب به دنيا آمده ايد...مهرک گلم .. و حتی کارمن .. روزهای خوشی را برايتان آرزو می کنم..


ديوانه شو..ديوانه شو...

گفت كه ديوانه نئي ‏‏، لايق اين خانه نئي ...

سوژه

سوژه برای عکاسی آنقدر زياد است که گاهی بايد برای انتخابشان تصميم گرفت. پرده و باريکه نوری که هميشه با پارچه آن بازی می کند ، برايم نکته جالبی بوده که تا به حال در اين زمينه  حرکتی نکرده ام و عکسی نگرفته ام. ولی محمد تهرانی اين کار را کرده...

 

October 6, 2006

بستنی صادقی!

در شهر ری بستنی فروشی به اسم صادقی وجود دارد که همه نوع آدم از همه نوع طبقه اجتماعی به آن سر می زنند. می دانيد چرا؟اول بسيار بسيار بزرگ است..دوم تنوع شيرينی و بستنی و فالوده در آن فراوان است و سوم از افه و ادا در آن خبری نيست!

Rey City-mother &child

شايد اگر نويسنده يا طراح باشيد ( حتی عکاس) ، چند ساعت نشستن روی يک صندلی پلاستيکی که لق می زند و سفارش يک بستنی سنتی بدون پسته و مخلفات ، خوراک چند روز تحقيق و بررسی را فراهم کند؛

آنجا دختر و پسرهای زيادی را می بينيد که روبه روی هم نشسته اند و چشم در چشم حرف می زنند و بستنی در مقابلشان آب می شود ! تازه عروس هايي را می بينيد که ليوان بزرگ آبميوه را زير چادر

می برند و خالی بيرون می آورند ، مادرانی که بدون گوش کردن به پرحرفی های کودکشان تند تند

می خورند و بلند می شوند و راه می افتند و بچه پشت سرشان با دست و صورت نوچ و چسبناک همانطور چانه را می جنباند ، سرباز هايي که اگر زن باشيد چشم از شما بر نمی دارند ، جوانانی که تيزی چاقو از زير لباسشان برق می زند و کاسبان محلی را که درشتی تسبيح و انگشتر عقيقشان قبل از هر چيزنگاهتان را می گيرد.

ما بيش از 20 دقيقه در اين منبع ننشستيم و من فقط سه بار جرات کردم دوربين را نشانه بگيرم. درست زمانی که رگ غيرت تازه داماد ميز مقابل مثل طناب شده بود ، بساطمان را جمع کرديم .

ولی هنوز حس و حال و هوای آن دو طبقه و بوی آبليمو و شيرينی خامه ای برايم يک دليل بازگشت خواهد بود که اينبار چند ساعتی وقت بگذارم و فقط تماشا کنم.

چرا آمريکا به مولانای افغان ها نياز دارد !!؟؟

Perhaps it is somewhat surprising then that one of America's most widely read and best selling poets has been a devout Muslim mystic born eight centuries ago in Afghanistan ? Maulana Jelaluddin Rumi. His verses in praise of Allah were set to music by Madonna; Donna Karan has used recitations of his poetry as background to her fashion shows. A two year old Time magazine article heralds the rise of Rumi's popularity with American readers in the tenuous aftermath of September 11, when Harper Collins published a pricey hardback entitled The Soul of Rumi, 400 pages of poetry translated by Coleman Barks, to follow up its previous best seller, The Essential Rumi, published in 1995 with more than 250,000 copies in print. In the currently deteriorating relations between America and Islamic constituents, the words of an ancient Muslim mystic as having captured the hearts of so many Americans might seem a total aberration or imply some hidden logic of hope and renewal.

Americanizing Rumi

It is arguable that Rumi's popularity in the US has been stripped of its linguistic and religious integrity and Americanized to accommodate a spiritual Starbucks of mass consumption. But an American Rumi who speaks to the hearts and minds of hundreds of thousands of people and builds bridges of understanding between Islam and the West is, after all, better than a defunct national media incapable of projecting a balanced perspective of the Muslim world and certainly more effective than the official rhetoric of good vs. evil, the evil being undoubtedly the "Islamist threat" that kept Yusuf Islam off US shores. A lover of irony, Rumi would have groaned knowingly at such an absurdity. He certainly would have appreciated the confluence of spiritual hunger and terrorist alerts that keeps his pages turning in America.

Maliha Masood is a graduate of the Fletcher School of Law and Diplomacy at Tufts University. She is the author of an upcoming travelogue on the Middle East to be published by Cune Press in 2005 and the co-producer of a documentary film on American-Muslim women. She currently resides in Seattle, WA.
here find the whole article ...

سيمای زنی در همين نزديکی ها

ساعت 9 ديشب اولين نمايش فيلم "سيمای زنی در دوردست" ( علی مصفا) در سينما سپيده برگزار شد . اکران خصوصی بود ولی جا برای نشستن و حتی نفس کشيدن نبود.

فيلم در کل ايده روشنفکرانه و سورئالی بود که چند صحنه توپ و سنگين داشت. باز هم تب فيلم هايي از اين دست گل کرده که مثل ادبيات فقط مخاطبان خاص خودش را می طلبد.

اين نوع فيلم ها معمولا چند ديالوگ اساسی و چند نمای

فوق العاده برای من دارند و بقيه اش را چون ايرانيزه همين موج در سينمای آمريکا و اروپاست ، نمی پسندم !

برای آرمن که اين روزها، کم می بينمش ...

tree

عکس به جای من !

عکس های روز واشنگتن پست را ببينيد مسلما خيلی بهتر و مفيد تر از خواندن چرنديات من خواهد بود !

بعد هم اگر خواستيد نگاهی به عکس های هفته تايم بياندازيد که کمی ديرتر از زمانش ، اينجا می گذارم.

ببخشيد.. . کمی گرفتارم ..فکرم مشغول و ذهنم درگير هزار و يک چيز شده. برای همين هم فعلا روی مود نوشتن نيستم . با اين حال سعی می کنم با عکس يا لينک ، جای خالی را پر کنم..اگر باشد البته!! جای خالی را می گويم !!

سايت عکس

عکس های گالری ويژوال فوتو کينای امسال ... بعضی ها شاهکارند..کيفيت و کادر و نگاه را می گويم..

اينجا هم اسامی عکاسانی است که اگر به سايتشان سری بزنيد ، با دنيای تازه ای روبه رو خواهيد شد.

اون روزا و اين روزا

يکی بود يکی نبود. توی يک شهر بزرگ زير اين آسمون ..يه جای کوچيکی بود که به اندازه انگشتای دست توی اون آدم وجود داشت. توی اين جای کوچيک روز و شب کار می شد و کاغذايي چاپ می شد که دل هر غريبه ای رو می برد. کاغذايي پر از عکس و نشان بی خانمان ها ..چيزايي پر از کلمات خارجی که فقط مهندسا می فهميدن .. حرف هايي از مشکلات اداره ها و ... همه اينها کلی وقت می برد تا نوشته می شد..می رفت توی صفحه و می شد همون چيزی که دل غريبه ها رو می برد. دل اونها وقتی بيشتر قنج می زد که می ديدن پشت همه اين کاغذا ، خبری از دارودسته و آدم های زيادی نيست و همه چيز پشت دو تا اتاق کوچولو و با سه تا دستگاه شکل می گيره.

اون روزا وقتی شب می شد بچه ها نمی فهميدن. وقتی شب ، صبح می شد همه گی می رفتن تا نيروی روز جديد رو بگيرن.اون روزها همه دورهم غذا می خوردن. شاد بودن و شب ها هر کسی ديگری رو به نوعی از خستگی در می آورد. اون روزها بازار لطيفه و شرط داغ بود. اون روزا همه پشت هم بودن و ديواری وجود نداشت. اون زمون ها هر کسی از نگاه ديگری می فهميد که طرف يا خسته است يا بی حوصله..پس حريمش رو بايد حفظ می کرد. اون شبا نگاهی کمتر از" خسته نباشی رفيق "، وجود نداشت ...

گذشت...زير اين آسمون ..يه جای بزرگ تر پيدا شد با ديوارای بيشتر. حالا کم کم صندلی ها دليل می شد که همه حريم هم رو بدونن. ديگه کم کم پشت درا نشونه های " مزاحم نشويد !" نصب می شد. بعضی ها جواب سلام يادشون می رفت و بعضی ها نگاهشون از بالای آسمون خراش ها شکل می گرفت. خيلی ها دنبال يه جای خصوصی می گشتن تا تنهايي شون رو دود کنن. بعضی ها به خاطر پول ، چند ماه حرف نزدن. بعضی ها فکر کردن حالا که کتاب خوندن بايد همه کار دستشون باشه وگرنه ، قهر !

چای به قهوه تبديل شد و مهربونی از يادها رفت! خيلی ها يادشون رفت احترام چيه؟ ماشين ها عوض شد و دستگاه ها زياد. زندگی بعضی ها شد ،اسم و رسم ... آدم ها زياد شدن و زياد شدن و صندلی های کوچيک بيشتر .کاغذای خوب خوب هم زياد شد و حرف ها کمتر..حالا ديگه حرف ها روی تابلو نوشته می شد. لبخند ها بوی جوراب گرفت. ... همه رنگ ها از آبی و قرمز به خاکستری تبديل شد ..و هنوز کاغذا زياد می شدن و حرف ها پر رنگ تر و ...حالا ديگه زيادی دل کسی قنج نمی زد. غريبه ها کم کم عادت کردن و آدما دلشون رو گذاشتن روی دستگاه ها و درجه ها !

اين وسط فقط چند جفت نگاه گرم و صدای مهربون موند که موند. چند تا..به اندازه انگشتای يه دست.. . کاش بمونن...

October 7, 2006

تايم

گزارش تصويری  مجله تايم

خوب ، بد ، زشت ...

چند فيلم احمقانه ديدم : ماليس ، آخرين سامورايي ، Hanging up ، شهر ارواح و زندانبان بهشت ... و البته چند فيلم درست : دختری با گوشواره مرواريد و Audition که هنوز نتوانسته ام بفهمم اين فيلم ژاپنی را دوست دارم يا به شکل احمقانه ای از آن خوشم آمده ! ماليس يکی از بدترين فيلم های نيکول کيدمن است که در نقش يک زن فرصت طلب به شکل کاملا آمريکايي ( با شکايت از همسرش ) با دوست صميمی همسرش روی هم می ريزد و می خواهد پولدار شود که مسلما به سزای عمل کفرانه اش ! می رسد . ( به اين فيلم نيم ستاره هم نمی دهم !) آخرين سامورايي شايد شما را به اين فکر بياندازد که تام کروز خجالت نمی کشد يک عمر فعاليت حرفه ای اش را در فيلمی شبيه مهملاتی که جکی جان بازی می کند ، زير سوال می برد؟ فيلم دقيقا در مورد سامورايي هايي است که برای ماندن در مقابل مدرنيزه شدن ژاپن مقابله می کنند و آخر هم نابود می شوند .. و اين فقط يک امريکايي خوش تيپ ( آقای تام ) است که با نگه داشتن شمشير آنها ، سرانجام ژاپن و سامورايي هايش را رقم می زند و به آنها درس عبرت می دهد. ( به اين فيلم به خاطر لحظات انسانی و موسيقی اش يک ستاره می دهم ) Hanging Up با بازی پر شروشور مگ رايان ، ماجرای تکراری سه دختر است که پدرشان آلزايمر گرفته و گند می زند و مجبورشان می کند تا در آسايشگاه بستری اش کنند و منتظر مرگش بمانند . حوصله اش را نداشتم و فيلم را با دور تند نگاه کردم .( نيم ستاره !) شهر ارواح آنقدر مزخرف هست که حرفی از آن نمی زنم و همينطور زندانبان بهشت با بازی الک بالدوين هم يک قصه تکراری آمريکايي است که طرف می خواهد انتقام قتل همسرش را بگيرد ( هر دو روی هم نيم ستاره !) و اما دختری با ... اگر کتابش را خوانده باشيد حتما فضای دوست داشتنی فيلم را هم دوست خواهيد داشت. دختری از طبقه محروم مجبور به کار در يک خانه اشرافی می شود که صاحب آن يک نقاش است. چهره دخترک مستخدم ، بد جوری الهام بخش نقاش است و همسر مرد شديدا به اين موضوع حسادت می کند. .. ( 4 ستاره ) Audition ...نمی دانم... فيلم آرام ژاپنی که ناگهان دچار فضاهای سورئال می شود. فيلم کاملا خانوادگی ..مردی 7 سال بعد از مرگ همسرش تصميم به ازدواج می گيرد و در سمت تهيه کننده يک کمپانی فيلمسازی ، از ميان 30 دختر متقاضی بازيگری يکی را انتخاب می کند که تا آخر فيلم مدام شمارا درگير می کند که چه کسی است ! فيلم غريبی است ...( ... امتياز!؟) ....... ببخشيد از اينکه به فيلم ها لينکی داده نشد تا اطلاعات بيشتری بدهم. اينبار زحمتش با خودتان .

داستان به جای من !

2 نيمه شب آزاده عصاران در را که باز کرد، نگاهش در نگاهم گره خورد و مردمک چشمانش از پشت لنزهای عسلی ، ناگهان گشاد شد. چشمانش کشيده بود . از آن مدل هايي که مادر ژاپنی می داند. کمی ترس و رطوبت هم چاشنی نگاهش شد . مژه ها تحمل آن همه رنگ سياه چرب را نداشتند و خم شده بودند. کرم ارزان قيمت روی پوست ترک خورده و بخشی از سايه بنفش و آبی پشت پلک ها پاک شده بود. در را که بست بوی عرق تازه، از زير مانتو چروک نارنجی اش بيرون زد. پشتش را به من کرد. همان کاری که دوست دارم هميشه در آسانسور انجام دهم. پشت به آدم های داخل و چشم به شماره های قرمزی که مدام کم می شوند ... نمی دانست با انگشت هايش چه بکند . اول لای موهای مش شده و زبرش پيچاند و بعد از بين زنجير طلايي کيف باريک رد کرد و دوباره بين مو و روسری تابشان داد. روسری نارنجی رابا ده ها خط تا ، به شکل نامنظمی روی موهای پف گره زده بود. شماره ها سريع کم می شدند ونگاه من هنوز به شلوار گشاد وکوتاهش نگاه بود که بند های صندل پاشنه بلند را دور ساق های چاقش نشان می داد. تعادلش را روی يک پا حفظ کرده و جای زخم کوچک تيغ روی پوست کدرهمان پا معلوم بود. شايد موقع اصلاح هم زياد آرامش نداشته. طره موی رنگ شده را بيرون کشيد و برد لای دندان. سعی می کردم از شيشه سياه در آسانسور ، انعکاس صورتش را ببينم . فقط انگشتان بی تابش را ديدم که لاک از گوشه و کنار گوشت ناخن ها بيرون زده و لاک نارنجی زيرين ،هنوز تميز نشده ، يک لايه سفيد- با بی دقتی - رويش کشيده شده. اين را وقتی دستش را روی شيشه سياه روبرو گذاشت ، ديدم. 9 طبقه ساکت مجتمع را پايين آمديم و او در را باز کرد. صدای نازک و باريک پاشنه هايش در پارکينگ پيچيد،قدم هايي که سريع تر از يک راه رفتن معمولی صاحبش را به در می رساند. پای راست را درست جلوی چپ می گذاشت و اين حرکت به بدنش پيچ و تاب می داد. شايد هم پاشنه های کشيده صندل بيشتر کمکش می کرد. هيکل نسبتا چاقی داشت که در آن سياهی ، فقط سفيدی شلوارش با دور شدن پررنگ تر می شد. در خروجی را باز کرد و روی من بست ، هرم گرمای تابستان به صورتم خورد و صدای جيرجيرک ها برای لحظه ای قطع شد. در را باز کردم. راننده آشنا، از شيشه ماشين با او حرف می زد . چشمش که به من افتاد لب از لبش شکفت و به زن نشانم داد. زير نور کمرنگ لامپ سردر، دوباره ديدمش. زن بدون کلامی ، صورتش را از من چرخاند و باز به سمت مجتمع برگشت. نشستم. راننده گيج بود.پخش اخبار ساعت 2 نيمه شب از راديو شروع شد. جواب سلامم را نداد. وقتی دنده را عوض می کرد به سمت در مجتمع برگشتم. زن دکمه آيفون را زد . بالا را نگاه کردم. چراغ طبقه پنجم خاموش شد. زن نمی دانست با انگشت هايش چه کند. روسری را کمی عقب کشيد. ماشين که از سر کوچه پيچيد ، راننده پرسيد : " نياورون ديگه خانم ؟ " ... از شيشه عقب نگاه کردم. کيفش را از دوش برداشت و به سمت خيابان اصلی رفت. سفيدی شلوارش را می ديدم که محو می شد. مهر 83

سرگيجه ..

ايده جالب " تهران ساعت 7 صبح " با پرگويي و کش دار شدن صحنه ها از بين رفته. بهترين بخش های فيلم جاهايي است که به من مخاطب احترام گذاشته می شود و اطلاعات اضافه داده نمی شود و شايد بدترين بخش ها جايي مثل پايان فيلم است که دوباره روی ساعت به اتمام می رسد.اتمام سکانس پايينی کمی زودتر ، می توانست عالی باشد. فيلم می توانست زيبا باشد ولی حيف که معمولا چشمداشت به جشنواره های خارجی ، کار را بی دليل طولانی و آزاردهنده می کند.

فعلا تيتر ندارد ...

روزهايي که بيشترين فشار کاری وجود دارد ولی در نهايت چيزی روی کاغذ شکل می گيرد ، برای من مفيد ترين زمان هاست. روزهای شلوغ را بی نهايت دوست دارم. روزهايي که دوندگی بيشتری دارم و بايد چهار – پنج کار را با هم انجام دهم ، زمان مثبتی است که حس می کنم واقعا کار کرده ام..کار ...

ما کجا و آنها کجا ؟

لامصب ها ... عکس نيست که ... آدم را می برد توی همان فضا ...

کاش ما هم همينطور می ديدم....

گفت و گوی ناتمام

دو سال پيش بود به گمانم. تازه " بريده های نور" را خوانده بودم و تحت تاثير فضای داستان به دنبال آثار بيشتری از نويسنده می گشتم. گشتم و گشتم تا داستان " خاکستری " را هم پيدا کردم. ايميلش را هم به دست آوردم. برايش نوشتم که نثر غريب و ساده اش را دوست دارم و دلم می خواهد اول از همه بيشتر از او بخوانم و بيشتر بشناسم و بعد اگر اجازه داد گفت و گوی اينترنتی يا تلفنی با هم داشته باشيم. مهرنوش مزارعی مثل همان اول شخص داستان هايش، زن بی نظيری است. جوابم را داد که با بخش اول نظراتم بسيار موافق است و چون کتاب هايش در آمريکا چاپ شده بود ، برايم همه داستانهايش را فرستاد تا بخوانم و بشناسمش. تا جايي که يادم می آيد تلفن يکی از دوستانش را در ايران داد تا اطلاعات بيشتر را از او بگيرم و بعد هم خواست تا اگر می توانم من هم در بعضی زمينه ها کمکش کنم! خواندم و باز هم خوشم آمد. سوالات را که آماده کردم ، روزنامه را تعطيل کردند و من هم از خير مصاحبه گذشتم. با اين همه مزارعی هميشه در ذهنم بود و ايميل هايش هم حفظ شد. مجموعه داستان هايش که با نام غريبه ای در اتاق من ( ... در اتاق خواب من )که در ايران چاپ شد ، توجه عده زيادی را به خود جلب کرد. و چندی پيش سپيده زرين پناه کار نيمه تمام مرا انجام داد ... هر چند که بخش زيادی از سوالات من پرسيده نشده و ...

يک زن ايرانی در راه کنگره آمريکا

گلى يزدى عامرى متولد ۱۳۳۵ در تهران بوده و در سن ۱۷ سالگى به آمريكا مهاجرت كرده است. وى داراى ليسانس و فوق ليسانس ارتباطات و مخابرات از دانشگاه استنفورد بوده و همچنين داراى مدرك فوق ليسانس از دانشگاه سوربن فرانسه است. در سال هاى اخير وى با حضور در منطقه پررونق سيليكون ولى آمريكا و سرمايه گذارى و راه اندازى شركت هاى موفق در عرصه فناورى اطلاعات و تكنولوژى هاى سطح بالا توانسته است نام خود را به عنوان يكى از ايرانيان موفق در عرصه High-Tech در منطقه سيليكون ولى بيش از پيش اعتبار دهد. در سال ۲۰۰۴ وى با پيروزى در انتخابات درون حزبى توانست رسماً نامزد حزب جمهوريخواه شود و به رقابت با ديويد وو كه از سال ۱۹۹۸ هر دو سال يك بار مجدداً به عضويت در كنگره انتخاب شده است، بپردازد. ديويد وو كه به مانند عامرى از دانشگاه استنفورد فارغ التحصيل شده است، ششمين نماينده ليبرال كنگره لقب گرفته و با افكار بسيار چپگرايانه خود باعث شده تا بسيارى از دموكرات هاى اورگان نيز از عامرى حمايت كنند. حوزه يك ايالت اورگان به قدرى براى جمهوريخواهان حائز اهميت است كه دنيس هسترت سخنگوى كنگره و ديك چنى معاون رئيس جمهور آمريكا با حضور در اورگان از عامرى حمايت كرده اند. در اكتبر ۲۰۰۴ با افشاى افتضاح اخلاقى ديويد وو در سال ۱۹۷۶ و به هنگام تحصيل در دانشگاه، سرنوشت بسيارى از معادلات در اين حوزه به هم ريخته است و باعث افزايش شانس برنده شدن عامرى به عنوان اولين ايرانى- آمريكايى حاضر در كنگره شده است.

ادامه در روزنامه شرق

باور کنيد

می دانم که فضای يک دست نوشته ( انباری از اراجيف من !) چقدر احمقانه و کسالت بار است ..ولی اين را هم باور کنيد که نمی توانم عکس بگذارم تا زمانی که بچه های بلاگ نگار به دادمان نرسند . باز هم يک مشکل فنی پيش آمده .. درست می شود..

برخورد از نوع سوم ...

رئيس قوه قضائيه با ابلاغ آئين نامه تشكيل «ستاد حفاظت اجتماعى» دستور تشكيل سازمانى اطلاعاتى- قضايى در قوه قضائيه براى برخورد با «بى بند و بارى و جرايم» در محلات، كارخانجات، بازار، حوزه، دانشگاه، مدارس و اجتماعات بانوان را صادر كرد.
سيد محمود هاشمى شاهرودى در مقدمه بخشنامه آئين نامه ستاد حفاظت اجتماعى با بيان اينكه جامعه اسلامى نيازمند احياى امر به معروف و نهى از منكر است، آورده است: جوانان متدين در محلات و مساجد از بى بند و بارى و ارتكاب معاصى و جرايم در محلات خود رنج مى برند، اما آنان از حمايت قانون و مسئولان برخوردار نبوده و به سمت اجراى وظايف اجتماعى خود هدايت نمى شوند آنها انرژى زيادى دارند اما به علت عدم سازماندهى از آن استفاده نمى شود و وقتى جرايم مختلف در محلات اتفاق مى افتد يك جوان متدين نمى داند چه وظيفه اى دارد.
رئيس قوه قضائيه با اشاره به اينكه هر كس ممكن است به رفتارى متفاوت دست بزند كه نه مفيد باشد و نه سازنده، افزوده است: در بعضى از موارد اين رفتارها باعث ايجاد مشكلات قانونى براى امر كننده به معروف و نهى از منكر شده است.

ادامه...


قدرتی يگانه برای زيبا ديدن

چشم ما عادت کرده عکس ها را به شکل اسلوب های تعريف شده هنری ببيند . با ورود دوربين ها و امکانات ديجيتال در عين اينکه دست عکاس برای هر مانوری باز است ، باز هم عکس ها به واقعيتی که می بينيم نزديک تر است و در عين حال روش های مختلفی برای نزديک کردن عکس به مفهوم هنری وجود دارد.اين قدرت يگانه در عکاسی وجود دارد. يکی از ويژگی های عکاسی هنری در اين است که گاهی باورکردن عکس و سوژه سخت می شود. سوژه به واسطه ترکيب بندی و نور آنقدر آرمانی و رويايي می شود که تا حد زيادی دور از واقعيـت به نظر می رسد. تکنيک های عکاسی نقش اساسی را در آفريدن اين گونه عکس ها تشکيل می دهند.همين مورد خاص باعث شده تا عکس های اين شاخه دارای تنوع و گوناگونی باشند. ادامه در سايت عکاسی ...

حرفه : روزنامه خوان يا روزنومه چی !

 من معتقدم که در اکثر مطبوعات آن طرفی ، به خصوص آنهايي که مربوط به زنان و  جوانان است ( کودکان که ديگر جای خود دارد ) ، زندگی در انحا مختلف موج می زند. زندگی که با رنگ ، عکس و ديزاين در لابه لای موضوعات جدی وجود دارد ...زندگی بين کلمات ساده و راحت..زندگی از نوع آسودگی غربی... از آن نوع که دوست نداريد وقتی يک مقاله را در مورد " زيبايي واقعی  چيست ؟ بخوانيد ، به چيز ديگری هم فکر کنيد... از آن نوع که وقتی ورق می زنيد و اينهمه عکس و طرح می بينيد ، برای چند دقيقه يادتان می رود که غذايي روی اجاق داريد ، مقروضيد ، انباری از کار سرتان ريخته يا کودکتان ونگ می زند...

مطبوعات ما اما.. از هيچ کاری دريغ نمی کنند تا شما را به ياد قرض ها و بدبختی هايتان بياندازند! دقت کرده ايد که حتی اگر جدول باز هم باشيد ناگهان حوصله تان سر می رود و آن را کنار می گذاريد؟ چقدر روی يک عکس تمرکز کرده ايد يا چقدر توانسته ايد يک مقاله را تا ته دنبال کنيد؟  

زيادی شلوغش نمی کنم... اين چيزی است که باعث شده مدتی مجله نخرم .. امروز اگر کسی از من بپرسد کدام مجله را بيشتر می خوانی يا دنبال می کنی ، مثل بز نگاهش می کنم ..  فيلم؟ گلستانه ؟ هفت؟عکاسی؟ فيلم نگار؟ معمار؟ يا حتی خانواده ؟؟؟  گاهی نمی دانم چه فرقی با هم دارند؟  اگر قرار باشد وقت پر کنم همه يا هيچکدام و يا اگر قرار باشد با روش عادلانه چيز ياد بگيرم  ... ؟  

 

ايده کليشه ای با اجرای قوی

در نمايشگاه فتوکينای امسال ، عکس های والتر شلز با استقبال خوبی مواجه شد. عکس های او درواقع مميک نوزاد چند ساعته ای است که با همان شکل و مشايل در کنار يک مميک: پيرمرد چند صد ساله ! قرار گرفته. از نظر من که کار زياد هم جديد نبود ولی عده زيادی از اين ايده بسيار خوششان آمده بود .

اگر ديديد ، از دست ندهيد :

Midaq Alley ، مکزيک ... گرمای زندگی ..عشق و سرنوشتی که خودمان انتخاب می کنيم و از همه مهم تر ..سلما هايک ...

- Passionada ، پرتقالی های مقيم آمريکا...وفاداری ..طنز و رابطه يک مادر و دختر ... و از همه مهم تر سوفيا مايلوز

- Woman on top ، باز هم آمري:ای لاتين... عشق به آشپزی ..چيزی شبيه رمان مثل آب برای شکلات ... گرم..گرم...

- Tesis ، اسپانيا ... وحشت..ترس ... گاهی نبوغ ... تلخ...

- Swimming pool ، فرانسه ... تعليق... بهشت .. و زيبايي ...

- Assassination Tango ، آرژانتين ... تانگو...رقصی که در خون جنوبی هاست و مهربانی شان...

تصوير

چهار سال ديگر... و باز هم گزارش تصويری ...

کمبود گزارش تحليلی

گزارش های تحليلی و بررسی ( غير از ترجمه ) جوانب مختلف يک موضوع ، موردی است که در مطبوعات ما بی نهايت ناياب است.

بچه های شرق در بعضی موارد ثابت می کنند که آنقدر ها هم نبايد نااميد بود ؛ ويژه نامه 13 آبان ، ويژه نامه انتخابات آمريکا ، ويژه نامه کتاب و سينما و ... نشان می دهد که بعضی از اين بچه ها واقعا روزها وقت می گذارند تا يک موضوع را بررسی و تحليل کنند و بعد بنويسند. اين نسل جديد و تازه نفس ، اگر ريشه بدوانند و به بقيه نشريات ( کدام نشريه ؟) هم منتقل شوند ، آينده خوبی برای خيلی ها خواهد بود : برای روزنامه نگاران... نويسندگان..محققان .... دانشجويان و مردمی که عادت کرده اند عميق ترين مسائل را سرسری بخوانند و رد شوند !

نوئل زنانه !

Santa

شبيه

اگر داستان " بارتلبی محرر " نوشته بی نظير هرمان ملويل را خوانده و در چنين موقعيتی هم گير افتاده باشيد ، راه حل چيست؟ من تا به حال بيش از 5 بار در شرايطی مشابه چيزی که ملويل نوشته ، قرار گرفته ام... و تا حالا که نتوانسته ام کاری بکنم..حداقل برای فرار از اين موقعيت ! با وجدانی راحت !

حکايت يک ژاپنی در صحرای استراليا

داستان ژاپنی ... شيرين با پايانی غافلگير کننده ، با ساختاری زنانه و حسی .... و لهجه عذاب آور استراليايي !

بدون دوربين ، سفرهای شما بخش گمشده خاطراتتان می شوند

يكي از خاطرات استيو مك كوري ....

سال پيش به " بوستوانا " رفتم . ناگهان متوجه شدم که مجموعه دوربين 35 ميليمتری قوی و سنگين و لنزهای مختلف عکاسی ام را فراموش کرده ام . بعد از چهار روز ، در هزار کيلومتری شهر ، پرده شاتر دوربين کوچکم کاملا جمع شد و هيچ جايي برای تعمير آن وجود نداشت. دوربينم در شرايطي غير قابل استفاده شد که من برای اولين بار، بی نهايت سوژه های تاپ عکاسی و غيرقابل چشم پوشی را از دست می دادم و می دانستم که بازگشت به چنين شرايطی غيرممکن است. نه راهی برای ثبت حيات وحش و لحظه های مربوط به آنها وجود داشت و نه می توانستم از آن هم صورت و چهره های مردم و کودکان محلی که لحظه های بی بازگشتی را به وجود بياورند ، بگذرم. وقتی آن سفر تمام شد من فقط به يک چيز فکر می کردم : ای کاش اصلا به اين سفر نرفته بودم !


st-05.jpg
عکس ها از استیو مک کوری

چيزی که مرا شگفت زده می کند اين است که آيا از تعداد سفرهايي که بدون چسبيدن به بدنه محکم يک دوربين و قاپ زدن تصاوير بين راه انجام می شود ، کاسته شده ؟ آيا ميزان در دست داشتن دوربين بين مسافران بستگی به حرفه ای بودن آنها دارد يا اينکه ترس از فراموشی لحظات شيرين سفر و نداشتن آرشيوی تصويری از چند روز لذت در يک مکان ما را وادار به همراه بردن دوربين می کند؟

ادامه مقاله در سايت كارگاه ...


زمان بي زماني ...

ساعتم را همراه نمي برم ... زمان هم عصبي كننده است و هم آسايش بخش !‌ تقويم را هم نگاه

نمي كنم ...

مي دانم..اصلا خوب نيست... !‌

تعبير خواب !

چند وقت پيش خواب داريوش مهرجويي را می ديدم. جايي نشسته بوديم و گپ می زديم..نه يک گپ معمولی ! مصاحبه ! ...

شايد خوابم عملی شود .. مصاحبه با مهرجويي !

خواب آبی

asleep in Blue !

اشتباه نکنيد ! اينجا ايران نيست ، چون رنگ دارد..ايران نيست ، چون می توانی روی زمين و پشت صندلی ها بنشينی و به خواب بروی... اينقدر آسوده و بی دغدغه !

از يك آرزو ...

- وقتى زلزله بم اتفاق افتاد در همان لحظه نيت كردم تا روزى و فرصتى فراهم شود كه بتوانم با بچه هاى بحران زده تجربه ديگرى را در عرصه موسيقى صورت دهم.

- آنها ساز نداشتند، امكانات ما نيز براى خريد ساز بسيار اندك بود و ما براى پركردن اين خلأ به خصوص در سازهاى كوبه اى چندين گلدان و چند متر پوست از تهران برديم تا ساز هاى كوبه اى هم ساخته و در اختيار گروه قرارگيرد. صرفه جويى ما سبب شد تا با هزار تومان يك ساز كوبه اى ساخته شود.

- وقتى موسيقى را برايشان پخش مى كرديم، براى آنها همانند هديه اى غافلگيركننده بود، چرا كه موسيقى سه بعدى است و از عروسك و حتى نقاشى زودتر و عميق تر تاثير مى كند.

سودابه سالم را همان روز پياده روی در پارک جمشيديه ، معرفی کردی. يادت هست ساناز ؟ و من مثل بز ماندم که يک زن با تحصيلات موسيقی درمانی و دست خالی بلند شده و می خواهد به بچه های بم به شکل جديدی کمک کند !

بعد فهميدم که بنياد دانش و هنر هم ياری اش کرده تا کنسرت را در تهران برگزار کنند و حالا می بينم که" فعاليت گروه موسيقى كودكان بم كه به سرپرستى سودابه سالم، موسيقى پژوه عرصه كودكان و نوجوانان، از اوايل سال جارى كار خود را آغاز كرده بود، به دليل نبود امكانات و پشتيبانى هاى لازم متوقف شده است. "

می بينی ؟ هنوز هم می گويي از تو حرکت ؟ هنوز هم معتقدی که با آرزو و همت می توان رسيد؟

تايم اين هفته

همان تايم هميشگی با عکس های هفته در مورد عرفات و گزارش تصويری از فلوجه زير آتش ...

Read My Lips

Read My Lips جوايز زيادی را برده . فيلم معروفی است وتوسط يکی از آن فرانسوی های با شعور که می داند تصوير چيست ! ساخته شده.

ماجرای دختر ناشنوا و منشی يک کمپانی شلوغ است . او به راحتی از چند متری لب خوانی می کند و همين ويژگی اش باعث می شود ، که وارد يک ماجرای دزدی و قتل شود .

readmylipspstr2.jpg (28632 bytes)

کاری به موضوع کليشه ای فيلم ندارم ..برای من آن زن و بازی اش معنای همه فيلم بود. دلم می خواست فقط او در صحنه ها حضور داشت با آن مميک خاص و بازی عجيب و واقعی .

چرا بازيگران ما نمی توانند چنين دلنشين و برجسته بازی کنند ؟

فيلم پر است از نماهای نيمه و رها شده ..جزئيات ، کادرهای کج و تصوير های ساده ساده که به تنهايي و بی کسی زن کمک می کند .

Read My Lips (Sur Mes Lèvres) (2001)

She is almost deaf and she lip-reads. He is an ex-convict. She wants to help him. He thinks no one can help except himself. (more) (view trailer)
Its Intersting ..find and watch it before read about it!





هوای قونيه و مولانا

دلم بدجوری هوای قونيه را کرده ...خيلی بد... آنقدر که مقالات شمس را با اشک می خوانم و موسيقی سماع سال گذشته را با لرز می شنوم .

همه لحظات آنجا قابل بلعيدن است.. همه هوای پر از مه و دود زغال سنگ آنجا را بايد نوشيد . همه خاک آنجا را مولانا قدم زده وروی آن چرخيده و چرخيده ...

photo by: M. Nasiri

سه هفته ديگر به مراسم مانده. از دو هفته پيش آژانس های مختلف ، نويد تور مسافرتی قونيه و زيارت مولانا را می دهند و من هر روز آنها را می خوانم ...هر روز...

شايد امسال نتوانم بروم.. . شايد هم در آخرين لحظه همه چيز درست شد و رفتم. اينبار ولی بی دوربين و تجهيزات ...اينبار می روم که ببلعم و بنوشم آن ديار را . اگر بروم...

M.Nasiri

اولين ديدار

در مورد اولين ديدار مولانا و شمس روايات مختلفی نقل شده . يکی از آنها که جامی در نفحات الانس روايت کرده ، اين است : شمس به مدرسه مولانا وارد می شود و می بيند که او کنار حوض نشسته و يک دسته کتاب هم تلنبار کرده و در حال مطالعه است .از مولانا می پرسد : اينها چيست؟ مولانا جواب می دهد : تو به اينها چه کار داری ( يعنی تو چه می فهمی ! ) ؟ اينها قيل و قال است ! شمس هم نامردی نمی کند و کتاب ها را هل می دهد توی آب ! مولانا فرياد می زند : اين چه کاری بود که کردی؟ شمس که می بيند او به کتاب ها خيلی اميد بسته ، آنها را يکی يکی از آب بيرون می کشد. هيچ کدام حتی خيس هم نشده اند! مولانا بهت زده می پرسد : چطور؟ شمس جواب می دهد : تو به اينها چی کار داری ؟ به اين می گويند ذوق و حال ! مولانا همانجا تعطيل می شود و دست شمس را می گيرد و به مدت سه ماه در اتاقش می مانند و در به روی خود می بندند و خدا را درمی يابند .

مشاغل "سخت و زيان‌آور" حوزه‌ي روزنامه‌نگاري

بر اساس تعريف كارشناسي وزارت ارشاد كه اغلب موارد آن مورد پذيرش كارگروه ويژه اوامر كميسيون فرهنگ دولت قرار گرفت، عنوان شغلي موجود در موسسات مطبوعاتي مشتمل بر؛ خبرنگار، گزارشگر، مصاحبه‌گر، خبرنگار عكاس (عكاس ـ خبرنگار)، دبير سرويس، معاون و يا دستيار دبير سرويس مشمول كار خبرنگاري شناخته شده و از مزاياي سخت و زيان‌آور بودن اين شغل بهره‌مند خواهند شد. مهم‌ترين تاثير اجراي قانون مذكور ايجاد امنيت رواني و شغلي براي خبرنگاران و روزنامه‌نگاران است كه به دليل خطرپذيربودن اين حرفه، شاغلان عناوين مصوب، از مزاياي بازنشستگي پيش از موعد با (20 سال سابقه كار) برخوردار خواهند شد. با اجرايي‌شدن قانون مذكور نبايد تجربيات روزنامه‌نگاران با سابقه ناديده گرفته شود و به دنبال ورود نيروي جوان و با انگيزه به طور قطع در عرصه كار مطبوعاتي از استعدادهاي موفق دو دهه كار روزنامه‌نگاري در كشور بيش از پيش بهره‌گيري خواهد شد. ... Isna برای چيزهايي که مثل روز روشن است و قرن هاست در کشورهای ديگر پذيرفته و اجرا می شود ، نيازی به اين همه جلسه و قانون و تصويب هست ؟

يک هفته ديگر با تايم

گزارش تصويری از جنگ عراق و يک هفته با عکس های تايم ...

با چنين اقدامی در مقابل خليج عربی موافق نيستم ...

بر خلاف خيلی از دوستانی که اقدام ايران را در برابر مجله نشنال جئوگرافيک ستايش می کنند ، معتقدم که اين کار اصلا درست و حساب شده نيست و کاملا از روی احساسات تصميم گيری شده. اين حرفم اصلا به دليل علاقه ام به اين مجله نيست ... اگراين عکس العمل در مقابل يک مجله درپيت اروپايي هم شکل می گرفت من معتقد بودم که نبايد فروش آن مجله در کشور ممنوع شود و از آن مهم تر، درها به روی خبرنگاران و عکاسانش بسته شود! ما همين حالا هم در مطبوعات جهان نقشی نداريم. از کشور ما در حد يک شبه جزيره رو به انقراض هم نامی برده نمی شود مگر اينکه بحث تروريسم و شتر سواری مطرح شود که تازه آن موقع هم به اشتباه فکر می کنند ما عرب ! هستيم ! حالا با بستن همه درها و دروازه ها به روی يک مجله بسيار خاص و ممنوعيت فروش آن ، خودمان به نابود شدن اسم کشور، فرهنگ ، طبيعت و مردممان در ميان کشورهای ديگر کمک خواهيم کرد. جواب يک اشتباه را با اشتباه دادن می تواند نتايج بدتری داشته باشد ... اينکه هر ماه در اين مجله اسم امارات و ترکيه هست و ايران نيست ، خودش بايد کافی باشد که کمی به جنب و جوش بيفتيم نه اينکه راه را صعب العبور کنيم. کافی است که نشنال جئوگرافيک فقط يک گزارش تصويری از ايران داشته باشد ( که البته شنيده ام سه روز قبل از زلزله بم در ارگ بم اين کار را کرده اند ولی هنوز منتشر نشده !) ..کافی است يک بار 4 فصل طبيعت مارا در اين مجله ثبت کنند ... می دانيد چه اتفاقی برای فرهنگ ما می افتد؟ گويا همين روزها آنها در تب و تاب چنين کاری بودند که ...

افشاگری های 20:30

مدتی است از تلويزيون برنامه ای با نام 20:30 پخش می شود . اوائل زياد توجه نمی کردم و فکر می کردم مثل بقيه برنامه های خبری و احمقانه تلويزيون است . ولی با خبرهايي که در مورد قاچاق از فرودگاه پيام کرج داد ، شوکه شدم. کاملا جانبدارانه سراغ وزير اطلاعات و وزير ICT می رفتند و می پرسيدند که آن طرف ماجرا کيست ؟

بعد ماجرای قاچاق بنز مطرح شد و هنوز ادامه دارد ..بعد افطاری مرعشی با آن مخارج سنگين و بعد هم موضوع کانديد های رياست جمهوری که هر شب سراغ طرفداران يک کانديد

می روند تا ته ماجرا را در بياوردند!

اول از تلويزيون و اين عمليات محيرالعقولش مبهوت شدم و بعد از آنجايي که مارا آدم های بدبينی تربيت کرده اند ، فکر کردم به قول دايي جان ناپلئون کار کار انگليسی هاست ! يعنی ....

نمی دانم عمر اين برنامه چقدر باشد ، شايد خيلی زود دستشان را کوتاه کنند با اين افشاگری ها ! به هر حال خوشحالم که غير از پاچه خواری های معمول يک عنصر جديد هم از اين تلويزيون دولتی پخش شد ! به هر دليلی حالا !

ساعت 8:30 هر شب اين برنامه نمی دانم از چه شبکه ای بخش می شود !!! ( اين هم اطلاعات پانوشت!)


باز هم يک عکس از شهر ری

online advertising !

برای مردم خيلی عادی است که همه وسايل از جمله عينک، آفتابگير، چادرمعمولی ، روسری ، چادر عربی  و حتی پارچه های مختلف را يک جا روی سروکول مانکن ببينند !  

شايد غذايشان فقط همين باشد!

bread family

افغانی بودند. برای زيارت شاه عبدالعظيم آمده بودند ، ولی قبل از زيارت ترجيح دادند نفری 5 تا نان بگيرند !

دوره ما

دوره ديکنزی است رفيق ..آدم ها هم شبيه همان مردمان مه گرفته و آلوده شده اند که به بچه های معصوم جيب بری ياد می دادند !

بيدار بمانيم...

چشم که می بندم تو می آيي تو می گويي تو می خوانی من حرف می زنم تو دور می شوی و اتاق روز می شود تاريک من راه می روم تو می مانی و من ... تو ... حوصله آدميزاد نداريم از کتاب" بيدار بمانيم تا نقطه" مجتبی ويسی

آقا! پوست کلفتی هم عالمی دارد !

کم کم کرگدن ها هم باجی می دهند و رد می شوند از ما و ما به خود و پوستمان ازصبوری اين همه نامردمی ، می باليم!

جوان ری آمد

امروز هفته نامه " جوان ری" منتشر شد و من شور و شوق يک نوجوان پرنفس را در چشمان يک نفر ديدم که خودش پای چاپ و توزيعش رفته و مديريت همه چيز را هم به عهده گرفته تا توزيع به بهترين شکل انجام شود. کاش برای همه چيز و همه کارها اين همه انرژی داشتيم. به خدا دنيا را می ترکانديم. نشريه بيشتر در شهر ری توزيع خواهد شد ولی در بخش های ديگر تهران هم می توانيد پيدايش کنيد. کار جالبی شده. با نيروهای جوان و نگاه تازه به زندگی ، کار و درس در شهر ری ، می تواند جای خود را باز کند و بی پروا تر در مورد مشکلات بگويد.

آقا شکلکی !!

بالاخره با همت پرستو موفق شدم تاتر شکلک ، آخرين کار کيومرث مرادی را ببينم. کار بسيار حرفه ای است و ديالوگ ها و بازی ها کولاک ! ولی همه چيز يک طرف بازی پانته آ بهرام يک طرف... عجيب خودش را نشان می دهد در اين کار.. فکر می کنم همه آن تماشاگرانی که تا خرخره توی صحنه هم نشسته بودند فقط به خاطر بازی اين دختر آمده بودند. ساناز و پرستو بهترين جای سالن نشستند و تا آخر کار از همه امکانات تاتر استفاده کردند ! من و بقيه بچه ها هم روی زمين توی دهان بازيگران نشسته بوديم. با همه اين سختی ها !!! اگر بتوانم يک بار ديگر هم دوست دارم " شکلک " را ببينم... عجيب کاری است..

يک روزنامه ديگر

روزنامه " آسيا " فردا صبح بدون صفحات عکاسی و کتاب منتشر می شود. اولين شماره فقط مربوط به کامپيوتر و بازار است .

بی خيال ...

Lucky Bamboo

Some believe it will make them wealthy. Others hope it will improve their love life.

In Asia, "lucky bamboo" is a symbol of good luck, thought to bring success in business, positive energy and a long and healthy life.
The ornamental plant is now catching on around the United States, from Los Angeles and Chicago to New York and the side-walks of Savannah, Georgia.

اگر می خواهيد عشق را در زندگی خود توسعه دهيد، فضايتان را پاکيزه کنيد و موفق باشيد ... لاکی بامبو را دريابيد ! ...

خاک بر سرمان با اين ادعای قدرت !

دو روز کامل تب و لرز، استخوان درد ، هذيان و درد و درد و ... باعث شد تا در خانه بمانم، آنهم روی تخت، به زور دارو و قرص و اصلا نفهمم چطور روزم شب شد و کی بيدار شدم! دو روز بدون فيلم ديدن ، کتاب خواندن و ديدن آدم ها و کار و حتی مشغله فکری ... اين دو روز فقط به يک چيز فکر می کردم . آدم به چه زنده است؟ آدمی که يک ويروس می تواند به اين روز بياندازدش و زندگی و سلامتی اش را تباه کند ، به چه چيز خود می نازد؟ آنهم منی که ادعای سلامتی و شادابی ام می شود ، شديد ! تازه فهميدم آقا جان ! شمايي که ادعايتان می شود به اين راحتی ها سرما خوردن را مزه مزه نمی کنيد ، خدا چنان بلايي بر سرتان می آورد که از درون سرما بخوريد و زمين گير شويد. .. آنقدر که فقط بفهمی شش ها ، روده ها ، کليه ها و معده ات سرما خورده نه اينکه با يک آبريزش بينی ساده و سردرد معمولی طعم بيماری پاييزی را بچشی ، جوجه جان ! و ..زين پس ما هيچ ادعايي در مقابل بيماران و سالمان و انسان های همه جوره نخواهيم داشت که حسابی جوابمان را گرفتيم !

فعلا" مشکل داريم!

این وبلاگ فعلا برای چند روزی می تونه دوام بیاره، تا بعد سر فرصت درستش کنم

October 9, 2006

فيلمی برای جيغ زدن!

خوابگاه دختران می توانست فيلمی قوی تر و دلهره آور تر باشد ولی حالا فقط يک سرگرمی است. عده زيادی از جوان ها برای دومين يا چندمين بار آمده بودند تا فقط نيروی بالقوه " جيغ " و " فرياد " را در خود بالفعل کنند. فيلم به جای دلهره با جيغ های آنها در همه صحنه ها جلو می رفت و من فکر می کردم که چقدر خوب ! بالاخره يک جايي پيدا شد که جوان های ما از ته دل داد بزنند و فحش بدهند ! و کسی کاری به آنها نداشته باشد!

يک قانون جديد!

کاش يک قانون توپ وجود داشت که؛ روزهای کاملا ابری ، بايد در خانه بنشينيد و با کتاب و شير کاکائو داغ( نوشيدنی بستگی به مود شما دارد ! قهوه،دلستر ...) ، سرگرم باشيد و بعد که کمی دلتان گرفت برويد ونک و تا ته تجريش و بازار ميوه پياده گز کنيد ! اينها يعنی اينکه سرکار رفتن در روز های ابری پاييزی ممنوع !

فيلمی از کلينت ايستوود کابوی با مايه های انسانی !

کاری به حرف خيلی از منتقدانی که " رودخانه مرموز " را دوست ندارند ، ندارم ! من اين فيلم را دوست دارم چون به کارما و سرنوشت اعتقاد دارم. شون پن و تيم رابينز نمونه واقعی انسان هايي هستند که گاهی ذهن مرا مشغول می کنند ؛ اگر اين يکی به جای آن يکی بود ، چه اتفاقی می افتاد؟

هنرمندان آنوری و اينوری !

با ديدن فيلم   passionadaجذب اين زن شدم.  جذابيت فوق العاده ای که مديون رگ يونانی اش هست.

 او در اين فيلم می خواند و وقتی شما گوش می دهيد ...نمی دانم چطور بايد وصفش کرد.  آنقدر اين صدا در من تاثير داشت که برايش ايميل زدم . او هم بر خلاف همه هنرمندان عزيز وطنی ظرف 24 ساعت جوابم را داد و معذرت خواهی کرد که اينقدر دير !!! جواب می دهد ؛ چون سر فيلمبرداری بوده !

سوفيا مايلز نوشته بود  :  ايران را زياد نمی شناسد ولی می داند که هر فيلمی در آنجا قابل اکران نيست. بنابراين  فيلم بعدی اش ( را که خودش هم خيلی دوست دارد ) ، شايد از طريق دی وی دی به دست ايرانی ها برسد .  

بعد هم جواب داده بود که صدای خودش هست. همان صدايي که جادو می کند در سراسر فيلم و واقعا خودش

می خواند !

الان هم در يک سريال پرطرفدار ، به اسم ميامی CSI در نقش يک پليس بازی می کند  و تازه فهميده که تلويزيون چقدر در به شهرت رساندن آدم ها موثر است !

همين... فکر می کنيد بيش از اين لازم است که يک هنرمند با طرفدارش ( به قول خودشان Fan)  همکلام شود تا حفظش کند!

تايم

تايم اين هفته عکس های خاصی دارد و يک گزارش تصويری  جديد ...

يک روز بدون ابر !

امروز هم که تعطيل بود از ابر خبری نبود. چقدر دلتنگ يک ذره ابری بودم که اين هفته آسمان را قاپيده بود . دلتنگ و منتظر تا روزم را با شير کاکائو داغ و کتاب بگذرانم و بعد بروم تا تجريش پياده و درخت ها و پاييز را تماشا کنم. امروز اما ابری نبود. آفتابی بود که بعد از باران ريز صبحگاه سرزده بود. من هم دل خوش کردم به ابر های درخشان و ترسو ورفتم تا ته تجريش و بازار ميوه و تا چشمم کار می کرد ، دعوا ديدم و نامهربانی و فرياد !

این آمار واقعی است

چهار هزار دختر در خیابان های تهران شب را به صبح می رسانند! • رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران: هرشب چهارهزار دختر در خیابان های پایتخت شب را به صبح می رسانند که بسیاری از آنان مورد خشونت و آزار جنسی قرار می گیرند. • این تعداد ارقامی است که از سوی مراجع رسمی اعلام شده است و رقم واقعی تعداد این دختران خیابان خواب مشخص نیست • تمامی این دختران همانند سایر آسیب های اجتماعی زاییده پدیده فقر هستند در ایران آمار آزار جنسی دختران توسط پدر خود بالا است و زمانی نیز که از این پدران در مورد علت آزار رساندن به دخترشان سوال می شود اغلب عنوان می کنند که چون دخترشان است و حق مالکیت بر آنها دارند. اقلیما با بیان این که در ایران آماری در مورد آزار جنسی کودکان وجود ندارد، تاکیدکرد:وضعیت کشور ما مشخص نیست ولی امیدواریم که نداشتن آمار بدلیل پایین بودن میزان آزار جنسی در کشور باشد.

زنی با صدای فرشتگان !

پری صابری همانطور که تا حالا ( از ديد من ) به مولانا و شمس و حافظ به نحوی آزار رسانده ، فروغ را هم بی نصيب نگذاشته. " من از کجا ، عشق از کجا" قرار است نشان ارادت يک کارگردان با نشان شواليه ، از فروغ فرخزاد باشد. قسمت هايي البته هست ولی کار از نيمه دوم چنان مغروق واريته و حرکت های ناموزون می شود که خود فروغ و اشعارش گم می شوند! همه تاتر را اگر فراموش کنم با بخش زيادی از بازی های مصنوعی و زمان طولانی، صدای آن زن هيچوقت از گوشم پاک نخواهد شد. هليا مهدی خوانی تنها کسی بود که در تمام طول کار حواسم را به خود جلب کرده بود. صدای آسمانی و شيوه اپرايي اين زن ، همه چيز را تحت تاثير قرار می داد. گاهی يادمان می رود که در کشورمان چنين موجوداتی هم وجود دارند !

قونيه

مراسم شروع شده است. از جمعه ... قونيه غوغاست. همه دراويش و عرفا دور هم هستند . شب های آنجا با آن مه غريب شب هايي است که يک سال همه منتظرش بودند. ياد ما هم باشيد دوستان ...

وصف العيش !‌

به دليل مصاحبه با فرماندار شهر ري در اين دو روز 4 بار سوار مترو شدم. در تمام مدت انتظار و حتي توقف كوتاه در ايستگاه هاي مختلف تنها چيزي كه توجهم را جلب مي كرد ، تبليغ سن ايچ بود. انگار مسول بخش تبليغات يا روابط عمومي سن ايچ واقعا مي داند كه چه چيز را كجا بايد مطرح كند. آدم در مترو به شكل عجيبي هوس يك نوشيدني مي كند . سن ايچ هم با آن آگهي هاي باحال و جذاب در هر ايستگاه جلوي چشم آن آدم تشنه ايستاده... در ضمن هر چقدر مي گردي ، هيچ كيوسك كوكا كولا ( از آنها كه در امارات و تركيه و مغرب زمين و حتي هند !فراوان است !) وجود ندارد كه با يك سكه به تو خوراكي و نوشيدني بدهد ... پس فقط بايد به همان آگهي و تصاوير هوس انگيز سن ايچ اكتفا كني !‌

توفان برگ

" توفان برگ " يکی از داستان های عجيب مارکز است که به شکل جديدی نوشته شده. داستان از مرگ شروع می شود و در يکی از شهرهای آمريکای جنوبی می گذرد. ماجرا مربوط به مرگ و دفن دکتری است که رفتار عجيب و نامتعارف داشته و مردم عهد کرده اند که اگر روزی او مرد ، بگذارند بوی گندش همه شهر را بردارد . اين مساله باعث يادآوری خاطرات مختلفی می شود . چهار نفر راوی داستان می شوند و شما بايد حدس بزنيد که هر بار چه کسی از دکتر و چگونگی ورودش به شهر می گويد ، چون خاطرات اصلا از هم جدا نشده اند . دو روزی اين کتاب من را مشغول کرد وواقعا از خلاقيت و ايده مارکز بريدم. سوالم اين است ؛ يک نويسنده چقدر می تواند خلاق باشد و چقدر توان دارد که ايده های ناب بيرون بريزد؟

گاف خوشخويي !!

نمی خواستم در مورد اين گاف چيزی بنويسم ولی به خواهش و درخواست مرتضی قديمی اين خيانت را در حق يک دوست پرگاف می کنم ! آرش خوشخو يکی از منتقدان کله گنده سينماست که حتما خيلی از سينما دوستان می شناسندش ! و با کلام شيوا !! و شيرينش آشنا هستند! اين ديالوگ بين او و مرتضی ردو بدل شد : " آرش می دونستی که بزرگ ترين و گرون ترين سينما توی بندر عباسه؟ " "اه ! نه چطور؟" "بليتش دو هزار تومنه ! " "نه بابا ! مگه توش چی درس می دن ؟ !!! " و تصور کنين قيافه من بدجنس را !! که به دليل خستگی و تعطيلی آرش زير لبی گفتم: من شنيدم ولی چون تعطيلی ، بروز نمی دم که بقيه بفهمن ! ... ولی بيش از 5 ثانيه طول نکشيد که ... ! فقط بليتش 2 هزار تومنه ! فقط بليتش 2 هزار تومنه !

هيچ چيز اتفاقی نيست!

 عجب فيلمی است اين Wicker Park   

Josh Hartnett and Diane Kruger in MGM's Wicker Park

چقدر به لحظه های تعيين شده در زندگی اعتقاد داريد؟ به اينکه همه چيز تصادف نيست؟ اينکه پشت همه اتفاق ها( از ديد ما) ، فلسفه ای است. پشت اين دير رسيدن ها ، اشتباه رفتن از يک مسير، جا گذاشتن يک شی ء و ... چيز عميق و غريب تری نسبت به يک اتفاق ساده نهفته است.  

همه اين فيلم در مورد همين قضيه است و ...  

PICTURES OF THE YEAR 2004

photo

A visitor passes by an installation titled 'Autorotation' by Austrian artist Leo Schatzl during the 26th Sao Paulo International Biennial, September 29, 2004. 135 artists from 60 countries, are exhibiting theirs paintings, sculptures, photographs and installations, at the 26th Sao Paulo International Biennial, which the theme is 'Free Territory', and will run until December 19. REUTERS/Paulo Whitaker

فمينيست نيستم . ولی اين را بخوانيد :

يک انسان به خاطر دير آماده کردن نهار کشته می شود! فهميديد که آن انسان يک زن بوده و قاتل هم بايد شوهرش باشد ! زن ضربه مغزی می شود؛ به خاطر ضربه هايي که سرش روی ديوار تحمل می کند ...

مولانای ما يا ترک ها؟

عكس اول شرق امروز شوكه ام كرد : سماع درويشان به ياد مولانا نگاه كه كردم ديدم گزارش خبرنگار اعزامي شرق به تركيه است. و خواندم..با ولع...محمد رهبر از سفرش نوشته بود ..از قونيه..سماع.. مولانا و زندگي اش در آن شهر كوچك . سال پيش گزارش قونيه شرق را من دادم ولي براي صفحه عكاسي. دلم مي خواست براي همه مطبوعات بنويسم. دوست داشتم فرياد و بغض فروخورده را از مولانايي كه از ما دزديده اند به گوش همه برسانم. ولي فقط رضا جلالي كمك كرد تا گوشه اي از اين بغض را خورد كنم. نوشته من با محمد رهبر خيلي فرق داشت. من از مقهور شدن شهري گفته بودم كه به خاطر وجود يك عارف همه رشدش را مديون او شده .از اينكه روحيه مولانا مثل بودا چنان بر مردم تاثير گذاشته كه تا قرن ها بعد هم مي تواني عرفان و مهرباني و عشق را بين مردم و همشهريان قونيه اي ببيني ولي پا را كه بيرون مي گذاري ..در استانبول و آنكارا ...ديگر آن حس كمرنگ شده . از دوستداران مولانا نوشته بودم..از شب هاي مه آلودي كه دراويش از همه دنيا در خانه اي محقر جمع مي شوند و با نام مولانا و شمس مست مي شوند و چرخ مي زنند و چرخ مي زنند و از آنها با هويج و سيب سبز پذيرايي مي شود. از صلح... از زندگي ساده جوانان و دوستداران رومي ...از ناتوان شدن عكاسان براي كار ...از مستي و شور سماع زن ها ... و از نوه مولانا كه به چشم هاي من نگاه كرد و گفت: مولانا ترك است و شما اشعارش را به فارسي ترجمه كرده ايد !‌ !‌ من هم پشت صحنه سماع زن ها را ديدم . من هم آنها را ديدم ؛ شيخ پوست نشين را ديدم و موقع لباس پوشيدن و شال بستن به کمرش با او همکلام شدم. با سماع زن ها همان پشت صحنه نشستم و همراهشان چای خوردم. نی زن ها و نوازنده هاشان را ديدم و با آن خواننده دوست داشتنی که با اسم مولانا اشک به چشمانش می نشيند ، دقايقی حرف زدم... شما نوشته بوديد اگر وقت کنيد ، بعد از مراسم سری به اينها بزنيم و ... ! ولی من فقط برای همين رفته بودم و وقتم هم کاملا برای همين ديدار و همراهی بود و بس! آنجا موبايل ها زنگ می زدند ، پليس ها رفت و آمد می کردند و دراويش آرام در گوش هم زمزمه می کردند و به قول شما توی سروکول هم می زدند ولی من نديدم که معنويت خاموش شود و برود تا فردا برای توريست ها بازگردد! مولانا از آنجا سفر نخواهد کرد ... چرا که اهالی قونيه آنقدر مهمان نواز هستند که ماايرانی ها را هم شرمنده می کنند. آنها از مولانا خيلی بهتر از خود ما پذيرايي کردند ... آنها مولانا را پذيرفتند و حالا حتی مليتش را هم ترک می دانند ... و ما چه کرديم؟ اگر مزارش همين جايي بود که بر سر خليجش دعواست ، چه می کرديم؟

نگران چی هستم من؟

من خر را بگو که نگران گياه های خورده شده ام هستم؛ کاکتوس های تازه رشد کرده در گلدان سفالی که گذاشتم روی تراس تا پاييز را ببلعند ولی پرنده ها مجالشان ندادند . کی می خواهد نگران همه آن آدم هايي باشد که زير پل حافظ می خوابند و به آتش کوچک جعبه های ميوه دلخوشند که با يک سوز بلعيده می شود و خاموش !

کمی تکنيک و کمی محتوا !

 

 با همه ستايش هايي که فيلم " مرثيه ای برای يک رويا " شده، بگذاريد که من هم بگويم که برای دومين بار در اين سال ها ديدمش و همچنان  تحسينش می کنم.

اين فيلم برای بعضی از فيلمسازان عزيزمان شبيه يک کلاس درس است ؛ برای کسانی که مدام با شعار و حرف های کليشه ای و آينه عبرتی می خواهند جوانان را از از مواد مخدر قرص های مختلف دور کنند و ..همچنين برای کسانی که همچنان درگير فرم هستند و محتوا!

يک پنجشنبه تعطيل !

فيلم ديدم و دو تا از داستان های کتاب " روزی روزگاری ، ديروز " را خواندم...شيرکاکائو خوردم وبه  گلدان هايم رسيدم.  همه اينها را امروز انجام دادم. امروز که سر کار نرفتم و صبحم را با ورزش و موسيقی شروع کردم .  ..

نياز به سفر را اينطوری در خودم می کشم !

انتخاب شده های 2004

فيلم های برگزيده شيکاگو فيلم در سال 2004 که نامزد دريافت جايزه شده اند .

چرا فقط خودم لذت ببرم؟

هری بنسون عکاس تايم است که عکس هايش موفق ترين صفحات سياسی ، ملی و بين المللی اين نشريه را زينت داده. 

به قول حميد هامون اگر می خواهيد شور را ببينيد، عشق را، سوز را و تکنيک و فن و کادر و تاريخ را  ... اين عکس ها را ببينيد.

دوستداران گروه بيتلز ( جوانان آن سال ها!) می توانند عکس های ناب و تاپی ازآنها را در ميان عکس های اين عکاس درست و حسابی پيدا کنند .

اين هم تقديم به آن عزيزی که هشدار داده بود سينما را جايگزين عکس کرده ام!!

وقتي يك ستاره مادر مي شود

 

قضيه خيلي قديمي است ولي عكسش آنقدر زيباست كه مدت ها پيش مي خواستم در موردش بنويسم. مونيكا بلوچي اي نيستم و حتي گاهي خوشم هم نمي آيد ... ولي ببينيد ... مادر شدن او در يك عكس آن هم روي جلد ونيتي فير چقدر زيباست !‌ عكس نياز به هيچ توضيحي ندارد . هيچ عنصر مونيكايي هم در كادر نيست ! فقط زيبايي است و همه عناصري كه قرار است در يك نوشته عريض بيايد تا حس يك زن را در مورد مادر شدن نشان دهد‌!‌ عكس خوب با كادر درست همين است ديگر !‌

او هم شبيه ماست !

Photo by : Mohammad Kheirkhah

بر خلاف بقيه عکس های شجريان که عکاسان وادارمان کرده اند ، او را هميشه جدی و توی حس و حال خاصش ببينيم، اين عکس بخش ديگری از حضور يک هنرمند را نشان می دهد. اين عکس شبيه عکس هايي است که عکاسان خبرگزاری های خارجی ، از هنرمندان و بازيگران وبازيکنانشان در حالت های واقعی می گيرند .

 می بينيد ! اينجا شجريان وارد بم شده ..زير باران و با خنده ! اينجا نه غزليات شمس دستش هست و نه دستش زير چانه ! يک لحظه واقعی !

چقدر کم داريم اين نوع عکس ها را که بيننده حس کند هنرمند محبوبش مثل همه انسان های ديگر زندگی می کند !

واقعا خودش بود !

فکر می کنم ديگه همه در مورد جلسه دلپير و سارامون نوشته باشن. همه جلسه و حرف هاط مربوط به برسون و اندرسون  يک طرف و آقايي که منو ياد کمدين های دهه 60-70 فيلم های فرانسه می انداخت ، يک طرف !  يلدا چيزهايي از اين آدم نوشته .

من بيش از همه بخش های جدی مراسم با اين مرد ارتباط برقرار کردم . کسی که قبل از همه عکاسان روی صحنه رفت ..با اون دوربين ديزلی و کوچولوی آماتوری ، جايي رو انتخاب کرد که تقريبا هيچ کدوم از عکاسان يادشون نبود از اون زاويه هم می شه عکس گرفت و بدون هيچ ترديدی رفت روی سن !  همينطور عکس گرفت و گرفت و يه دفعه پشت به صحنه و آدم ها نشست و رو به پيانو، شروع کرد به عکاسی !

فکر می کنم از سفارت اومده بود يا يکی از آشنايان زن و شوهر فرانسوی بود . هر کی بود ، نمک کل برنامه بود. درست برعکس ما ايرونی ها سرشار از حرکت و انرژی و راحتی ! تصور نمی کنم حتی يه بار هم حس کرده باشه که چقدر برای ما تماشاگر ها جذاب شده ! چون واقعا خودش بود !  باز هم برعکس ما !

Dirty Pretty Things

اگر آدم حساسی باشيد با ديدنش از رفتن و مهاجرت و غربت بيزار می شويد ولی اگر کمی پوست کلفت تر باشيد ترغيبتان می کند که حتما برويد ...آن هم نيويورک !

فيلم خوش ساختی است اين Dirty Pretty Things  و برای اولين بار مسائل واقعی شرقی ها را با تيزهوشی نشان می دهد. کمی ظريف تر و واقعی تر از" خانه ای از شن و مه ".  

سادگی چهره و زيبايي شرقی ادری تاتو (يا توتو)  هم به معصوميتش کمک کرده که شما را  يا  مخالف کند  يا  موافق !

آب در کوزه و ما ...

از يک ماه پيش منتظر کنسرت ناظری بودم . از هر کسی می پرسيدم ، می گفت هنوز زمانش معلوم نيست . اين کنسرت را نه به خاطر ناظری ، بلکه برای حضور مشکاتيان و بيژن کامکار و عندليبی نمی خواستم از دست بدهم که دادم ! همکار اتاق بغلی ! ديروز می گفت : چرا تو رو توی سالن پيدا نکردم ؟ و من همين جمعه داشتم از بچه های اهل موسيقی می پرسيدم که می دانند بالاخره اين کنسرت برگزار می شود يا نه ؟ اين هم از اطلاع رسانی مطبوعات ما ... نابود شدم ...

محرم راز هاى كاخ سفيد

تنها عكاس زن درون كاخ سفيد

تا به حال شده فكر كنيد پشت درها، قفل ها و پرده هاى كاخ سفيد غير از نقشه جنگ و سياست و امضاى قرارداد ها چه مى گذرد؟ هيچ وقت علاقه مند شده ايد كه بدانيد اين همه بانوى اول آمريكا در آن طبقات و اتاق هاى امن معروف ترين مركز دنيا چگونه زندگى مى كنند يا روز خود را مى گذرانند؟
مى دانيد كه عكاسى از اتفاقات روزمره در كاخ سفيد و ثبت بسيارى از لحظات در آن بسيار سخت است و قوانين شكلى دارد كه بايد با همه تبصره هايش رعايت شود. با اين حال  زنى وجود دارد كه به مدت ۲۵ سال لابه لاى همه اين قوانين با همه مسائل زندگى كرده و وارد همه مواضع و شرايط زندگى خصوصى ۵ رئيس جمهور آمريكا شده است. زندگى عجيب او با ۵ رئيس جمهور چنان بوده كه خودش هنوز در ۶۰ سالگى هم باور نمى كند چنين روزگارى را گذرانده.
 
 I was trying to see where the press could not go-no mics and lights-and here the Clintons were about to pose for an official portrait for the Inaugural book, when Chelsea, surrounded by her pals, gestures to her very proud dad.
دايانا واكر كارش را با عكاسى از مراسم دفن جان.اف كندى و يادبود لينكلن در ماهنامه واشينگتن آغاز كرد. چيزى نگذشت كه در سال ۱۹۷۹ با مجله تايم قرارداد بست كه به شكل اختصاصى سفر رزالين كارتر در آمريكا را پوشش دهد و به اين ترتيب وارد كاخ سفيد شد.
President Reagan and a large group share a hearty chuckle at the White House., ? Diana Walker, UT Center for American History
او جدا از همه نوع محافظه كارى يا حفظ منافع به بازگويى آنها در كتابش « عمومى و خصوصى۲۰، سال در فضاى رياست جمهورى » ( تصاوير رئيس جمهوران آمريكا در فضاهاى اجتماعى و شخصى) پرداخته: « كلينتون در مجامع عمومى بسيار به خودش مسلط بود ولى در فضاى شخصى و خصوصى اصلاً اينطور نبود و به همين دليل بهترين سوژه براى عكاسى من بود. او و همسرش هيلارى، اهميت، قدرت و مفيد بودن عكاسى پشت صحنه را درك كرده بودند. آنها با خاطرى آسوده مرا پذيرفته بودند و كاملاً قبول كرده بودند كه حضور مرا ناديده بگيرند و خودشان باشند.
نانسى ريگان از ديد من يك شخصيت بسيار خونگرم و انسان دوست بود. او به من اجازه مى داد تا در اتاقش حضور داشته باشم و مهربانى اش را به تصوير بكشم. در مورد رونالد ريگان بايد بگويم كه هر چه مى گيرى، همان است! خوشگذرانى و شادى در وجود او موج مى زد. او در بذله گويى و گفتن جوك هاى روز، نابغه بود و معمولاً در ميان بقيه سياستمداران باب خنده و شوخى را باز مى كرد. در مورد جورج بوش هم بايد به اين نكته اشاره كنم كه اصلاً با دوربين راحت نبود ولى زمانى كه با خانواده اش بود، بهترين وقت براى عكاسى بود، چون ژست و دوربين را فراموش مى كرد.»
In Uganda, President Clinton holds a newborn baby that had been named in his honor.
عكس هاى دايانا واكر به تنهايى رازهاى زيادى را از فضاهاى مختلف و گوشه و كنار هاى اتاق سياستمداران و كاركنان كاخ سفيد برملا مى كند. او در هر كدام از عكس ها توانسته يك شخصيت معروف و تاثيرگذار سياسى را در حالتى غير عادى به تصوير بكشد. چند عكس او بعد از ماجراى مونيكا لوينسكى از رابطه خانوادگى كلينتون و مراسم مهمانى بعد از آن، از نگاهى ديگر كمى بيننده را به فكر مى اندازد.
او رئيس جمهوران و دستياران و معاونانشان را در حال حفظ جملات سخنرانى از روى كاغذ به دام انداخته و عكس العمل هاى آنها را قبل و بعد از مناظره هاى مختلف ثبت كرده. قهقهه هاى ريگان و كلينتون و ترس يا ترديد آنها موقع رويارويى با مردم، روى فريم هايى نقش بست كه مردم را حيران مى كرد. به همين دليل حسادت بسيارى از همكاران مرد خود را برانگيخته و تشويق همجنسانش را!

برای دوستان دلسوز

وقتی از يک عکاس داخلی اسم می برم ودليل دوست داشتن عکس يا نگاهش را می گويم بلافاصله برايم ايميل يا کامنت می آيد که" ای بابا ! تو هم که نون به نرخ روز خوری ! تو هم که داخل اين مافيا برای خودت حال می کنی! " مدت هاست که اگر عکس خوب داخلی ببينم يا مستقيما به آن اشاره نمی کنم يا سعی می کنم اسم عکاس را غير مستقيم بياورم تا نه من و نه آن عکاس ، نوک پيکان اين عزيزان قرارنگيريم. در مورد عکسی که از شجريان گرفته شده و اين پايين آورده ام دوباره يک سوء تفاهم پيش آمده. کافی است اين عزيزان که خيلی هم عجولانه قضاوت می کنند کمی روی عکس مکث کنند تا اسم عکاس آورده شود. به نظر شما حتما بايد اسم را بولد شده و گنده جايي بنويسيم که مثلا کپی رايت رعايت شود؟ نمی دانم دوستان چه تصوری از تعريف يا انتقاد دارند فقط می توانم بگويم که گاهی متاسف می شوم از اينکه حتی نظرم را در مورد چيزی گفته ام ! قبل از نوشتن مطلب شجريان، به نوعی کاملا مستقيم به عکاسش پيغام دادم که کارش را بلد است و ... تحسينش کردم! اما از ترس همين برداشت ها ، کاملا در خفا! و حالا به نوعی ديگر درگير همين ماجرا ها شده ام !

ديوانگی

Hose of fools ( the exact shot! )

گاهی واقعا به اين نتيجه می رسم که آدم ها اگر ديوانه باشند،صادق ترند وانسان تر!

در فيلم   House of fools  ( اندری کونچالوفسکی) صحنه ای وجود دارد که سرباز چچنی از دختر معلول ذهنی روس ، به شوخی می پرسد که دوست دارد با او ازدواج کند؟

دختر جوابی نمی دهد ولی ساعتی بعد در هيبت يک عروس با لباس و کلاه و آرايش مقابلش می ايستد .

زلزله در اولين شماره تايم در سال جديد

اين هم تايم و عکس های منتخبش از زلزله . راستش بنا به دلايلی واقعا دلم نمی خواست اين نوع عکس ها را بياورم ولی آقای حقيقت امر فرمودند.

هي مرد گنده ...

تاتر اگه نطلبيده باشه عاليه و اگه كار ي قوي با ديالوگ هاي ظريف باشه ،عالي تر ! "هي مرد گنده گريه نكن" پر از كنايه و طعنه اس و بسيار شيرين ! قبلا از جلال تهراني نمايش نفرتي تي رو ديده بودم و كلي از روش و شيوه كارش خوشم اومده بود. نمايشنامه اين كار واقعا معركه است ولي مثل خيلي از كارگردان هاي صاحب نام ‏، توي پيچ و خم زياده گويي خسته كننده مي شه. پانتا بهرام توي اين نمايش هيچ كار خاصي نمي كنه و فقط ديالوگ رو همونطور كه حفظ كرده مي گه ولي ديالوگ ها اونقدر جذابه و با فرهنگ و وضعيت اجتماعي ما جور در مي ياد كه حسابي از تماشاگر خنده مي گيره. البته بيشتر بخش مربوط به شيزو كه مردي دائم الخمره و مثل بهلول پر از حرف هاي ممنوعه!‌ بعضي وقت ها هم ساز دهني و گيتار آنلاين توي صحنه وادارتون مي كنه كه فكر كنين توي كنسرت نشستين... موسيقي اين كار محشره ... خب ! توي جمع خبرنگار ها و با حضور اون همه روزنامه نگار ديدن اين كار حال و هواي ديگه اي براي آدم مي سازه. مخصوصا اگه كنارت يه عدد ساناز گرسنه و سرماخورده و يه پرستوي خندون و توي ترافيك مونده (عوامل اصلي رفتن و ديدن اين كار) ، نشسته باشن‌! و بيش از 100 تا آزاده توي سالن !‌

آخر هفته ...

به خدا ستمه که آدم 7:30 صبح پنجشنبه مصاحبه داشته باشه! ظلمه...

قدمگاه

فکر می کنم اگر قدمگاه با چنين موضوع جالبی کمی محکم تر و جاندارتر ساخته می شد ، می توانست طرفداران جدی تری را داشته باشد. تدوين کار را خيلی ضعيف کرده و بعضی مواقع ديالوگ های تکراری تعليق را می گيرند. با اينهمه من موضوع را دوست دارم و بعضی از صحنه ها را. کاش فيلم با حوصله بيشتری ساخته می شد.

عکاسی از فاجعه و سرعت عمل

U.S. Secretary of State Colin Powell, right, talk with Sri Lankan tsunami victims during his visit to a Red Cross aid center at the coastal city of Galle, southern Sri Lanka, Friday, Jan. 7, 2005. (AP Photo/Pierre Terdjman, Pool)

عکس های عکاسان مختلف از فاجعه تسونامی را می توانيد اينجا با شرح عکس ببينيد که هر لحظه تصوير جديد به آن ها اضافه می شود.

نمی دانم چرا عکاسان ما اينقدر دير روانه شدند . درست بعد از 10 روز تازه بعضی از عکاسان ايرانی برای عکاسی به مناطق زلزله زده می روند .( البته چند نفر با هزينه شخصی ،که بايد از آنها قدردانی کرد.)

کسی می داند اين موضوع مربوط به خبرگزاری هايي است که نمايندگانشان در ايران حضور  دارند يا مساله ديگری است؟

 

 

شبی که مثل همه شب ها شروع شد

 

 

شايد ديدن يک کار حرفه ای و واقعی از سازنده Heat  و

  The insider   می توانست بی حوصلگی و خستگی اين روزها را از بين ببرد.

مايکل مان بار ديگر در فيلم" وثيقه "( Collateral  ) شعور تصويری و سينمايي اش رانشان می دهد.

ماجرا بيشتر در خيابان های نيمه شب لس آنجلس می گذرد. راننده تاکسی درستکاری که به استخدام يک قاتل حرفه ای در می آيد تا او را به 6 محل برای کشتن 6 نفر تا صبح برساند. يکی از آن افراد زن زيبايي است که راننده همان شب او را سوار کرده و ...

داستان فوق العاده است و کشش عجيبی دارد. تام کروز اين بار در نقش قاتل قراردادی سنگدلانه شاهکار می آفريند .

و ساختار... اگر صحنه غريب گفت و گوی رابرت دنيرو و آل پاچينو را در Heat  دوست داشته باشيد ، در اين فيلم تعداد زيادی مشابه آن صحنه و ديالوگ ها را پيدا خواهيد کرد.

 

A cab driver finds himself the hostage of an engaging contract killer as he makes his rounds from hit to hit during one night in LA. He must find a way to save both himself and one last victim. (more) (view trailer)

 

تصاوير تايم

گزارش تصويری تايم(به اشتباه نوشته شده 1-7 ژانويه 2004 ؟)

انکار نکنيم... نصيحت فايده ندارد...

هفته پيش همين موقع با رئيس شبکه بهداشت شهر ری در مورد ابتلا به ايدز در ری مصاحبه داشتم. اول کمی سختش بود ولی آرام آرام توانست خيلی واضح در مورد همه چيز ايدز حرف بزند. خيلی از حرف هايش را می دانستم ؛ نه از طريق رسانه های ملی و مکتوب عزيزمان که هنوز هم با رودربايستی از ايدز می گويند در واقع از طريق NGO هايي که در اين زمينه فعال هستند و بی پروا حرفشان را فرياد می زنند چيزهای زيادی می دانستم . با اين حال دکتر تاملی چيزهايي گفت که تا امروز هنوز هم وقتی از کنار آدم ها رد می شوم فکر می کنم که اين آدم هم ممکن است يکی از آنها باشد ! - طبق معمول هيچ آمار دقيقی از مبتلايان و بيماران در دست نيست ( اين هم يکی از شگردهای مسوولان ماست که نشان دهند شهر در امن و امان است !) - تعداد مبتلايان تزريقی خيلی زياد است و هر روز هم به آنهااضافه می شود . تعداد افرادی که از روش های نامشخص مبتلا شده اند هم به همان نسبت بالاست ؛ احتمال اينکه اين افراد از طريق رابطه جنسی مبتلا شده باشند زياد است ولی خودشان را به ندانستن می زنند ! -فعلا تعداد زنان مبتلا و بيمار پايين است ولی ظرف چند سال آينده حتما آمارشان بيشتر می شود چون هنوز آماری از تعداد زنان خيابانی که اين ويروس را منتقل می کنند ، وجود ندارد .از طرفی خيلی از زنان که به همسرانشان وفادار مانده اند ، از طريق شوهر به ايدز مبتلا شده اند چون آن آقا با چندين نفر ديگر در ارتباط بوده . در نتيجه آمار زنان کم کم به مردان نزديک می شود. - زنان مظلوم ترين بخش مبتلايان هستند چون معمولا ناخواسته مبتلا می شوند ؛ تجاوز، همسر، فقر و ... ولی من فکر می کنم کودکان مظلوم ترين ها هستند چون آنها واقعا ناخواسته و ندانسته از طريق مادر در دوران جنينی مبتلا می شوند. - زنان به دليل ارگانيسم بدن و طبيعتشان دو ونيم برابر مردان زودتر مبتلا می شوند. ( در ضمن بسياری از مردان در بخش های دورافتاده و حاشيه نشين به زنانشان اين حق را نمی دهند تا از وسايل پيشگيری استفاده کنند .) -تعداد زيادی از مردم حامل اين ويروس هستند ولی خودشان نمی دانند چون هنوز علائمش ظاهر نشده و آن را به راحتی به ديگران انتقال می دهند. اين مساله بين زنان خيابانی و کسانی که از تيغ يا اشيای برنده مشترک در آرايشگاه ها استفاده می کنند، شايع تر است. - مسوولان طبق معمول با ترديد جلو می روند و همه چيز را انکار می کنند. جوانان قرن 21 راه حل های همين قرن را می خواهند. آنها با نصيحت و تنبيه، پرهيزگاری ياد نمی گيرند. جوانان می خواهند همه چيز را تجربه کنند در نتيجه بايد راه حل های درستی پيدا کرد. راه حلی برای نياز جنسی آنها و کم کردن اعتياد. ... حرف ها خيلی زيادتر از اينها بود...

ارزان ترين کالا در کشورمان جان آدم هاست

13 بچه زنده زنده سر کلاس درس سوختند و معاون آموزش وپرورششان گفت : چرا اولياءشان برای ثبت نام پول نمی دهند؟

گاهی آنجا هم مثل اينجاست

Respiro
مردهايش مثل مردهای ايرانی متعصب و عجولند و زن ها هم عين زنان ما عاشق غيبت و حرف های درگوشی.
Respiro  ايتاليايي است و ماجرای زنی را در يکی از جزاير اين کشور می گويد که عاشق  بچه ها ، طبيعت و سگ هاست ؛ آزاد و ساده و زيبا و همين کافی است که آدم های ماشينی، او را ديوانه بدانند و طردش کنند. شوهرش نمونه بارزی از شوهران ايرانی است که بارها ديده ايم؛ از آنها که زنشان حق ندارد جايي باشد که مردان ديگر ببينندش ،نبايد عاشق چيزی غير از او باشد (حتی سگش )و سرويس دهی اش از همه لحاظ بايد عالی باشد. از آنها که زنشان بايدها و نبايدهای زيادی دارد ...
 
 Respiro  is a respected Italian movie which I've seen.
On an impoverished Italian island, a free-spirited woman is accused of madness by townspeople fed up with her antics. (more) view trailer)

عادت می کنيم

هی آمدم بنويسم ، ديدم چه فايده دارد من هی بنالم و بگويم و بغض بترکانم ! عادتی است ديگر .. تا همه چيز آرام می شود و غرق شدن آن همه دانش آموز و پارک شهر را فراموش می کني ،برنامه ديگری راست و ريس می شود تا حالت را جا بياورد. وقتی يادت می رود اين همه کودک زلزله الان کجايند و چه می کنند ، وقتی می خواهی به اين همه شکنجه کودک در خانه ها فکر نکنی (چون پدرومادرشان حق دارند هر بلايي سرمايملکشان بياورند! ) و .. و ... حالا هم چند روزی تحمل کن. همه يادمان می رود که 13 بچه در روستايي که اسمش را هم نشنيده ای کباب شدند. يادمان که برود هجوم آدم های خير و دوربين ها شروع می شود که مدرسه سازی می کنند و مرکز IT می سازند و کتابخانه سوار می کنند و روستا را شهر می کنند... طبق يک مد که از قديم مانده...

عکاسی که به روح اهميت می دهد

This man mourns the death of his daughter and walks around her body on the funeral pyre before lighting the cloth in her mouth to start the cremation, as family members weep.

 

روزانه صحنه های تاثيرگذار زيادی را می بينيم که اگر واقعا عکاس باشيم در ثبت آن لحظه درنگ  نخواهيم کرد. عکاسی از مسائل معنوی و مواردی که ذاتا به در روح و درون آدم ها برمی گردد ، نه تنها کار سختی است بلکه اگر ذره ای اشتباه کنيم ، تصوير دلنشينی نخواهيم داشت.

A child curls up in her mothers lap.

 

تايم در يکی از شماره های 2004 به بحث ايمان و نگرش مردم به ايمان پرداخت و عکس هايي را انتخاب کرد که آرامش و زيبايي حاکم بر آنها ، روح بيننده را دگرگون می کرد.

 

جاک فيزتيک يکی از آن عکاسانی است  که در گردآوری اين مجموعه به تايم کمک کرد. او با پسزمينه مذهبی و ديدگاه شخصی اش به مساله مذهب تا به حال عکس های زيادی در اين زمينه گرفته که معمولا جوايز مختلفی را نصيبش کرده.

A monk meditates

يکی از عکس هايی که برايش شهرت زيادی را به ارمغان آورد ماجرای عجيبی دارد :  او ماموريت داشت تا از خانه ای که در يکی از شهرهای اطراف در آتش می سوخت ،عکاسی کند. او به محض اينکه رسيد متوجه شد آتش تحت کنترل درآمده ولی يک مشکل وجود داشت ؛ يکی از بچه ها فرياد می زد که سگ های کوچکش در آتش مانده اند و می خواست به محل برگردد تا نجاتشان دهد. بالاخره توله سگ ها پيدا شدند ولی خيلی دير. آنها بر اثر دود خفه شده بودند. دختر بچه با صورتی خيس از اشک يکی از آنها را در آغوش گرفت .

جاک لحظه ای درنگ کرد. زمان سختی بود . او تحت تاثير احساسات زيبای دختربچه شک داشت.. ولی ناگهان کليک کرد. اما پدرومادر و همسايه ها از اين کار او به شدت عصبانی شدند و بر سرش فرياد کشيدند که تنهايشان بگذارد.

روز بعدعکس در نشريه تريبون چاپ شد و ساعتی نگذشت که در ميان شبکه های تلويزيونی و کانال های مختلف نشان داده شد. اين عکس به دليل نشان دادن حاشيه ای قوی از يک آتش سوزی عظيم هم از نظر زيبايي شناسی و هم ديد عکاس بيش از همه عکس هايي که آن شب از حمله های شعله آتش به ساختمان گرفته شده بود، تاثير گذاشت. همان زمان سيل کمک های مردمی و غذا و لباس برای کسانی که در آن خانه زندگی می کردند، فرستاده شد.

ادامه در شرق ...

عکس های بيشتر از جاک ...

 

ماه بين !

يک دوست امروز از قول يک دوست می گفت : " زن بايد مثل ماه باشه ...وقتی صبح می شه ديگه نبينيش ! "

راحت می کشيم و می میریم

اعدام..اعدام... حوادث را حتی اگر نخوانید .. تیترهایش را هم  که نبینید .. اگر فقط رد شوید..باز هم اخبار اعدام را می شنوید و می بینید که مثل اسباب صورت برایمان عادی می شود.

این همه اخبار اعدام  را که کنار همه آزار جنسی شده ها  و از خود دفاع کرده هایی بگذارید که حرفشان به جایی نمی رسد و به جای متعدی ،مجازات می شوند ... کمی دلتان درد نمی آید؟

می بينيد؟ همش نشسته ايم و می گوييم خشونت برای آن وری ها بزک دوزکی است که حال می کنند و ککشان هم نمی گزد! و حالا خودمان را ببينيد!  کمی زيادی مرگ آدم ها و کشتنشان عادی نشده ؟

هنر + نيايش

مراسم افتتاحيه هميشه بيش از روزهای ديگر نمايشگاه به آدم می چسبد با اين حال ترجيح من در اکثر مواقع روزهای معمولی نمايشگاه است. همانقدر که حضور دوستان به شادی و بهتر ديدن کمک می کند، گاهی بهتر است در آرامش و بدون حضورشان يک نمايشگاه عکس را از نظر گذراند. به خاطر برف دو ساعت تمام در ترافيک ماندم تا به فرهنگسرای نياوران رسيدم و به محض اينکه رسيدم صدای دست زدن برای اتمام مراسم را شنيدم . چيزی نگذشت که همه نسکافه و دانمارکی به دست کنار عکس هايشان ايستادند ! فقط عکس ديدم. تصاويری از ايمان و اعتقاد از همه دنيا جمع شده و در طبقات مختلف فرهنگسرا جلوی چشمان ماست. خيلی از عکس ها را در دفتر تصويرسال ديده بودم ،چون همه کارهای اجرايي آنجا انجام می شد ولی ديدن اين همه عکس خوب آن هم لمينيت شده ودر قطع بزرگ حال ديگری دارد. عکس هايي بود که بيش از همه بيننده را ميخکوب می کرد ( که بعدا در موردشان می نويسم) ، عکس هايي هم بود که نمی توانستم بپذيرم در بخش مسابقه شرکت داده شده و باز عکس هايي را در بخش جنبی پيدا کردم که نفهميدم چرا به بخش اصلی راه نيافته اند؟ امشب کلی عکس خوب ديدم وسردرد عجيبی که از صبح توی مغزم پيچ می خورد،با اين همه زيبايي فراری شد . برای نوشتن و بررسی درست نمايشگاه بزرگی مثل" هنر و نيايش " بايد باز هم بروم. اينبار بدون حضور آدم هايي که از شوق ديدنشان ، نتوانم عکس ببينم!

گول خوردم

وقتی " روی پاشنه های بلند را ديدم" هول شدم چون بر اساس مقدمه اش مجموعه نسبتا کاملی از داستان های زنان جهان بود . حس کردم که خب ! می توانم در يک کتاب به اين کوچکی شمه ای از خيلی از نويسنده ها را داشته باشم . اصولا عاشق داستان کوتاه در هر نوع مجموعه ای هستم و معمولا ترجيح می دهم به جای کتاب های قطور يک انتخاب از همه نوع نويسنده را داشته باشم . ولی متاسفانه بايد بگويم که گول خوردم. کتاب ترجمه چيستا يثربی و شقايق قندهاری است ؛ نمی خواهم از ترجمه ضعيف و اشتباهات مختلف آنها چيزی بگويم . نمی دانم نويسنده ها بر چه اساسی انتخاب شده اند! فقط داستان ها همگی خسته کننده و بدون جذابيت هستند (از ديد من) و اصلا نمی توانم ماجراها را تصويری ببينم. شايد همه اينها به ترجمه بستگی دارد... نمی دانم..ولی کاش به جای اين کتاب چيز ديگری گرفته بودم .

زرد پرطرفدار

هر چه مي خواهيد در مورد روزنامه نگاري زرد بدانيد ...

چيزی برای خواندن در مترو

در کشورهای پيشرفته برای همه لحظات برنامه ريزی فرهنگی می شود. مثلا حتما در نظر می گيرند که يک مسافر يا شهروند در مترو نياز به يک نشريه کوچک و جمع و جور دارد تا بتواند نهايتا برای هر صفحه 1تا 2 دقيقه وقت بگذارد. اين نشريات کوچک به رسانه مترويي معروف شده اند که اتفاقا از صفحه بندی و کيفيت عکس های خوبی هم برخوردارند و رايگان توزيع می شوند. نمونه ای از آنها را می توانيد در متروهای فرانسه، انگليس و سوئد ببينيد و اينکه تبليغات و آگهی روی جلد و صفحات داخلی آنها با استقبال عجيبی روبه رو می شوند. چون مردم فرصت دارند که روی تک تک آگهی ها تمرکز کنند و يک مارک يا نام را به خاطر بسپارند. شايد فکر کنيد که برنامه های روز کنسرت ها، تاتر، فيلم های سينمايي و نشست های ادبی و فرهنگی در کشور و شهرهای ما آنقدر نيست که بتواند مثل آنوری ها يک نشريه روزانه يا هفتگی را پوشش دهد اما شايد برای آشنايي مردم بد نباشد که هر از چندی در محيطی غير از روزنامه و مجلات به آنها پرداخته شود . مدام به اين فکر کرده ام که مثلا اگر شهرداری تهران به جای اين همه برنامه های جنجالی برای ساخت توالت يا دستشويي و روشويي وسط خيابان ها ، کمی به چنين فرهنگسازی فکر کنند ، خودش هم می تواند بهره برداری اساسی از تبليغات آن بکند. داستان های کوتاه و پاورقی ، خبرهای کوچک علمی و فرهنگی ، دانستنی های مختلف در مورد مسائل مربوط به سلامتی ، خانه داری يا حتی حيوانات می تواند نکات جذابی برای مسافرانی باشد که در مترو يا حتی اتوبوس های بين شهری از شدت بی کاری نمی دانند چه بکنند و از خيره شدن به صورت همديگر هم خسته شده اند!

عکاسی خلاق آمد

اولين شماره نشريه عكاسي خلاق.كليك كنيدنشريه را آقای شاهرودی  روز افتتاحيه نمايشگاه هنر و نيايش در ميان آن همه شلوغی و ازدحام به من داد . ساعاتی بعد توانستم آن را ورق بزنم و دقيق تر نگاهش کنم.

کار حرفه ای است .چاپ عالی و انتخاب موضوعات دقيق و متنوع .  فقط فکر می کنم يک اشکال کوچک در نوع صفحه بندی ياچيدمان عکس ها وجوددارد که کمی خواننده را خسته می کند.

قبلا که چند صفحه ای را پيش از چاپ در دفتر عکاسی خلاق ديده بودم ،  از نوع صفحه بندی کلی استقبال کردم ولی شايدحالا اولين چيز ی که جلب نظر می کند ، عکس روی جلد و چيدمان تيتر هاست که  کمی به نظر طبيعی نيست. حالا چرا همين را به حساب کار خلاق نگذاريم؟

استفاده و انتخاب عکس های عکاسان خارجی که کمتر برای ما ايرانی ها آشنا هستند و نوع کارشان زياد طبيعی به نظر نمی رسد ، يکی از بهترين بخش های مجله است. 

يکی از بخش هايي که خيلی دوست دارم ماجرای شعر و عکس است... اشعار به شکل عجيبی به روح آدم فرو می روندو با آن عکس ها حس غريبی را به وجود می آورند..حسی پر از صداقت کودکانه ...

کارگردانی که دوست می داشتم!

                                                  

 نه ... به پای حس ششم نمی رسد . آدم را نمی ترساند و کنجکاو نمی کند که دنبال ماجرا را بگيری.

آقای شيامالان ، The village  را سرسری ساختی و حالش را نداشتی بیش از 5 ستاره نصيبش کنی ؟ نه ؟

سادگي و ديوانگي

آنقدر كار هست و برنامه هست و درگيري كه حتي وقت ندارم فكر كنم!‌ حداقل تا 15 بهمن كه همه اين كنفرانس ها و برنامه ها و همايش ها تمام شود ‏‌‏،‌هيچ فكري نمي توانم بكنم چه برسد به نوشتن‌! آييييييي...جشنواره فجر...امسال آمدنت را حس نمي كنم سينماي بين الملل !‌ -------------------------------------------------------------------------------- معني ندارد هر چقدر خسته و درگير باشم به اتفاق زيباي امروز هم فكر نكنم. امروز آلفرد يعقوب زاده آنجا بود با دنيايي عكس و روحي ساده و كودكانه . آلفرد امروز صدها عكس را در تالار خليج فارس نياوران برسرورويمان ريخت و حتي مهلت نداد يكي را هضم كنيم و برويم سراغ بعدي. تا دلتان بخواهد عكس بود و زيبايي و انسانيت و تاريخ ... بمباران عكس را كه رها كنيم ، شايد خود يعقوب زاده برايمان آلبوم عكس باشد. او كه همزمان با راه افتادن كودكانه خيلي از ما ، عكاسي را جدي تر شروع كرد ردپايي از همه آن روزها را در نگاه و صدايش نگه داشته. ساده است. بلد نيست حرف بزند ...يعني بلد نيست بگويد كه كيست و چه مي كند. اصلا نمي تواند ميكروفن را تحمل كند . به سوالت كه جواب مي دهد از تو مي پرسد كه درست مي گويد يا نه؟ فريادش را در تصاويرش مي زند و ديگر نيازي به دادزدن خودش ندارد... آلفرد با همه سادگي و شفافيت ، پر از پيچيدگي و عطش است. عكس هايش را دوست دارم . سري فلسطينش را نه زياد . نمي دانم چرا ؟ ولي سري دوم عكس هايش را به حد ديوانه واري دوست دارم. دلم مي خواست همه آنها مال من بود. همه آن شيدايي و ديوانگي و صداقت در عكس ها را مي گويم... همان كه دوستانش مي گويند زمان جنگ داشت و برسر آن با كاوه گلستان دعوايش شد...

زنان اول

کلی حرف دارم از اين روزها .  از هنر و نيايش گرفته تا آدم ها و حواشی که به زودی می نويسم...

شايد اين عکس ها را ديده باشيد : زنان اول آمريکا روی جلد  تايم در اين سال ها  ...

ببينيد چقدر متنوع کار می کنند و مخاطب را از هر قشری چگونه جذب می کنند؟

اين هم گزارش تصويری از خيلی چيزها به خصوص ماجرای سوگند بوش !

انسان ، نه عکاس

 

 Chris &Samadian after workshop- photo by:Mansour Nasiri

 

جايزه جهانی هنر و نيايش بهانه ای شد تا با چند انسان آشنا شوم. می گويم انسان چون معتقدم قبل از اينکه عکاس يا هنرمند باشند ،انسانند ! 

آلفرد ، ميشکت کريفا  و کريس تعدادی  از آنها هستند.

کريس مالوشنسکی يکی از کسانی است که در موردش زياد نوشته شد و دوستان تا به حال  در مورد ديد و نگاه و عکس هايش گفته اند.

دوشنبه هفته پيش او را ديدم که بين طبقات و اتاق های فرهنگسرای نياوران گيج می زد . من و بقيه بازديد کنندگان  نمی دانستيم کدام يک از عکاسانی است که عکسشان روی سينه ديوار خورده . صمديان ما را به هم معرفی کرد . گفت : اين جوان خوش تيپ که می بينی ، همانی است که توی کف عکس هايش بودی ! همان قاسم است که  از مراسم مذهبی  يهوديان در يک شهر دورافتاده عکاسی کرده بود . "

در لحظه تصميم گرفتم که قاسم !!( کريس برای صمديان همان قاسم است !) را دريابم ( چون تا قبل از ديدنش واقعا دلم می خواست با صاحب آن عکس های قوی از نزديک صحبت کنم ).   

 همان جا گفتم که  می خواهم مصاحبه کنم . او هم در لحظه ، برنامه رفتن به کنسرتش را کنسل کرد و گفت و گوی ما ساعت 7 شب شروع شد و تا 9:30  همچنان ادامه داشت.  حضور منصور هم باعث شد که وارد بحث های تکنيکی و کيفی عکس  شويم.

او می گفت که قبل از عکاسی از سوژه های خاص ، اصلا دست به دوربين نمی برد. می گفت : برای عکاسی از چهره های مشهور سوئد ، مدتی با آنها مراوده داشتم. کمی از دور و کمی هم نزديک . سعی می کردم ( می کنم) اول روحيات آدم ها را بشناسم. آنکه وسواسی است و روی سرووضعش حساس هست ، بايد درست حسش منتقل شود و در برابر يک هنرپيشه که  دوربين  برايش معمولی شده، قرار گيرد.

Tory and Joby just got married on the roof of a Manhattan highrise. After the ceremony a photographer and his assistants are taking their wedding pictures.

عکس هايش را نشان داد. در همه آنها کاملا محسوس بود که با سوژه ارتباط روحی برقرار کرده. احترام به سوژه و گيردادن به نقطه حساس هر کدام از آنها در عکس ها فرياد می زد. او کنار يکی از ثروتمندترين مديران زن سوئد ساعت ها قدم زده بود ، تا بتواند او را در يک حس واقعی اسير کند و عکس بگيرد. برای عکاسی از يک زن نويسنده معروف که از مطبوعات و عکاس ها فراری بود، 7 ساعت رانندگی کرده بود تا او را در ييلاق و در اوج تنهايي ثبت کند.

می گفت : زمانی که در روزنامه عکاس بوده، با همه محدوديـها و مشکلات برای عکاسی از آدم های کسل کننده، اتاق های بی روح کنفرانس و مصاحبه های مطبوعاتی دست و پنجه ترم کرده ولی به اين نتيجه رسيده که اگر عکاس کمی دقت کند و انتظار بکشد، حتما سوژه خودش را نشان می دهد واو می تواند از زاويه و شرايطی عکس بگيرد که بقيه موفق نشده اند .

 

systrar. photo:Chris

او آدم باحوصله و حساسی است . حساس نه از آن جهت که ما می گوييم هنرمندانمان در آن غوطه می خورند! برای همه وقت می گذارد، حتی اگر برای اولين بار چند تا عکس گرفته باشيد ساعت ها در مورد تکنيک ، روانشناسی و نگاه منطقی و حسی که می توانيد در آن عکس آماتور به سوژه داشته باشيد ، با شما صحبت می کند.

آقا قاسم ، در کارگاه آموزشی خودش که سه روز بعداز مصاحبه ما برگزار شد، خيلی از اين حرف ها را تکرار کرد. نمی دانم چقدر برای کسانی که آنجا درگير کادربندی ، تکنيک و نوع عکاسی کريس بودند، ديدگاه انسانی او به سوژه هم جالب بود. ساعاتی که او در مورد چهار پروژه عکاسی اش حرف زد در کنار صمديان ، يک کلاس درس اساسی بود.

روز مصاحبه من با کريس ، روز تولدش هم بود و روز کارگاه آموزشی کريس ، تولد صمديان  !  کريس وقتی اين موضوع را فهميد سريع کتاب عکس هايش از خواهران مقدس را در آورد وروی آن نوشت :" برای مترجم و راهنمای ايرانی ام که در اين سفر خيلی چيزها از او ياد گرفتم ... "         

بايد اعتراف کنم که من هم با وجود  کريس و دوستانش خيلی چيزها يادم افتاد !  گاهی يادمان می رود خودمان باشيم...يادمان می رود گوش بدهيم و اينقدر حرف نزنيم !  فراموش می کنيم که ما هم می توانيم اشتباه کنيم .اينکه هميشه بايد ياد بگيريم  و کارمان را با عشق ادامه دهيم ، نه در حد يک وظيفه !         

 

 ..........

That was a great experience to meet Chris . He is so genius and psychologist at photography. I had an interview with him during he was here. He said that , taught never touch camera before knowing his subjects .
He is one of a best photographers in Sweden and really like Iran and our culture.
I really love his works and at first like his attitude about his job ! 
He Began his professional career as a photojournalist in 1995 and has since worked for most of the major swedish newspapers including staff positions at Dagens Nyheter, Svenska Dagbladet and Göteborgs-Posten.
Has been awarded numerous prizes in photography including first places in the Swedish Picture of The Year Award in 1999, 2001 and 2003.
His first major exhibition "The Brigittine Sisters" was shown in Sweden 2003.

فيلم در فجر

امروز جشنواره فيلم شروع می شه و من هنوز وقت نکرده ام کارتم رو بگيرم ! نمی دونم چطور قراره وقت فيلم ديدن داشته باشم !

نامه ای به يک فمينيست !

خانم تهمينه ميلانی عزيز ، می خواستم از شما تشکر کنم که باز هم ثابت کرديد در سينمای کشورمان می توان با پول ،موضوع از سرو ته بی منطقی را به فيلم تبديل کرد. شما نشان داديد شعار انتقادی هم می تواند بدون کمی چاشنی منطق ، به سفسطه بيفتد و خود شعاردهنده را گيج کند. باز هم باعث شديد خيلی از زنان داخل سالن به اساس تفکرات فمينيستی بخندند و با ديگران در سوت زدن و خنديدن همراه شوند ! می خواستم تشکر کنم که از هيچ کمکی برای خنده دار کردن مظلوميت زنان فيلم هايتان دريغ نمی کنيد . " زن زيادی " شما بيش از حد تصور ... است و مفهوم اصلی زن ! در آن نابود شده. راستی... می خواستم از شما تشکر کنم که باز هم باعث شديد در همه جشنواره ها دور فيلم های ايرانی را خط بکشم و به همان فيلم های پاره پاره خارجی آخر شب ها بسنده کنم ! ارادتمند ...

رابطه زنان با انگشتان و پارک کردن !

اگر بد پارک می کنيد به انگشتانتان برمی گردد! 

چيزکی در حاشيه جشنواره !

بيش از اينکه ديدن فيلم در روزهای جشنواره دليل رفتن به سينما باشد ،حضور همه دوستان با هم در يک سالن ، حرف های جمع شده برای يک سال، خبرهای جديد و نشستن در جاهايي که همه آدم هايش از يک صنف هستند ، (گاهی) لذت بخش تر است ! همين چيزها به اضافه توصيه های رفقای ناباب باعث شد که امروز هم سالاد فصل(فريدون جيرانی) را ببينم . باور کنيد که اولين دليلم برای ديدن اين فيلم ليلا حاتمی بود ! ليلا مثل هميشه خوب بود ولی باز هم تکرار خودش را بازی کرده. جيرانی طبق معمول ارادتش را به فيلمفارسی و سينمای پليسی نشان می دهد. من فقط دو صحنه از اين فيلم را دوست دارم که به فيلمبرداری و تدوينش برمی گردد و ذره ای هم موسيقی ؛ دو صحنه کتک خوردن ليلا مقابل خانه اش توسط زنان اوباش واقعا سينمايي بود. متاسفانه بايد صبرکنيد تا سال آينده فيلم اکران شود. شايد هم با ديدن يا نديدنش چيز زيادی را از دست ندهيد. نمی دانم..ولی اگر اين دلخوش های حاشيه ای سينما رفتن نباشد ، واقعا در طول سال کسی برای ديدن و تحمل اين سيستم صوتی عجيب فيلم ها وقت می گذارد؟

خدای چيزهای کوچک ...

بعضی وقت ها موج هايي هست که آدم را زيبا می کند؛  حسی غريب می آيد و وجودت را می گيرد و نمی توانی آن را برای هيچ کس توصيف کنی. چيزی شبيه اينکه  "عشق پيری " ايزاک باشويس سينگر را بخوانی يا صبحت را با چشيدن " پرها "  يا

" پاکت شيرينی "  ريموند کارور شروع کنی . يک همچين مزه هايي می تواند روزت را عوض کند. می تواند انرژی ات را تغيير دهد و فکرت را منحرف کند ... 

گفتم که نمی توان توصيفش کرد !


Beyond Borders  را ديدم؛ فيلمی در وصف فعاليت های سازمان ملل و صليب سرخ . صحنه های آن آنقدر اذيتم کرد که نتوانم غذا بخورم و از خودم بدم بيايد . فيلم می توانست قوی تر باشد اگر اينقدر به ورطه رومانتيک گرايي نمی افتاد.

خودش به تنهايي يک فيلم است

راستش را بخواهيد می خواستم حدود 8-9 ماه پيش در مورد تيتراژ شاهکار اين فيلم بنويسم .يادم رفته بود. دوستی امروز يادآوری کرد و گفت که حالا بنويسم. 

Catch Me If You Can  با شروع جذاب و تيتراژ قوی ، نمونه واقعی از يک کار صددرصد حرفه ای است. به هر حال استوديو دريم ورکز محل حرفه ای هاست که معمولا خروجی های شاهکاری دارد .با اين حال اين تيتراژ به تنهايي يک انيميشن يا فيلم است. قدرت فونت، انعطاف پذيری خطوط و تصويرسازی که واقعی می زند، به شکل عجيبی با کارهای قبلی اين کمپانی فرق دارد. در اين تيتراژ اسامی کارگردان ، صدابردار يا موزيسين مثل هميشه با اشکال کليشه ای و تکراری همراه نمی شود. شما با نمادهای غريبی از کفش زنانه، صندلی، در های مختلف و ... وارد ماجرا يي می شويد که نشان می دهد با فيلم خاصی روبه رو هستيد که هم سرگرم کننده است و هم گيج کننده.  يک انيميشن واقعی ! 

اين قدرت اسپيلبرگ را نشان می دهد ، شعور تصويری يا احترام به مخاطب را ؟

 

عکس و نوشته !

تقديم به کسانی که معتقدند نوشته روی تصوير ، ترکيب عکس را از بين می برد و اصالت  آن را می دزدد ! کل مقاله را هم بخوانيد و به محل و فونت  سوتيتر قرمز آن وسط ( که کمی از آن را اينجا آورده ام ) توجه کنيد لطفا  !

عباس مگنوم ، شرق و 26 سال تاريخ ما

Photo by: Abbas Magnum/Attar

شرق از روز 12 بهمن تا الان عکس های عباس عطار را چاپ می کند . در واقع کمکی است به ما که سنمان به زمان نمايشگاه های عباس در تهران نمی رسد. اما موضوع اين است که عباس قصد دارد سوژه هايش را در عکس های 26 سال پيش دنبال کند و دنبال کسانی می گردد که چهره هايشان در عکس هايش قابل تشخيص است. او می خواهد پروژه جديدی را در اين زمينه انجام دهد. فکر می کنم کار غريبی شود اگر حتی موفق شود 4-5 تا از آنها را پيدا کند و وارد زندگی و کارشان شود.

يک آدم، اينقدر عاشق !

آقايي چند وقت پيش ايميل زد که چرا به وعده ام در مورد نوشتن از " رهايي از شاوشانک" عمل نمی کنم ؟  راستش بار اولی که اين فيلم از تلويزيون پخش شد ، موفق نشدم آن را ببينم، اينبارآن را ديدم؛ باز هم با ولع و شور.

راستی کسی از اين آقای دکتر محسن فاطمی که در مورد فيلم صحبت می کرد، چيزی می داند؟ عجب اطلاعاتی دارد درزمينه های ادبيات و هنر و عرفان و روانشناسی !!  عجيب از او خوشم آمد .

رهايي از شاوشانک دومين فيلم محبوب من است. همه نوع محاسبات زندگی را در آن پيدا کرده ام. دومين فيلم منتخب تاريخ سينما است و از سال 94 همچنان در صدر قرار دارد.

سه –چهار باری آن را ديده ام و آنقدر عاشق بعضی سکانس ها شده ام که ديالوگ هايش را حفظ شده ام. اينبار آن را با دوبله ديدم و ميزان زيادی دستکاری در ديالوگ ها و سانسور تصويری ( که دور از ذهن هم نبود!) .

دوستان نسل کازابلانکا وپدرخوانده شايد تلاششان را برای انتخاب بهترين صدا ها و دوبله کرده باشند ولی اين فيلم همچنان جای کار داردو هنوز به دوبله ای نياز دارد که دل و جگر آدم را بسوزاند. صدای مقامی روی صورت تيم رابينز مثل برچسب اخطار است که هی رفيق ! اين من نيستم که حرف می زنم ها !

شاوشانک فيلمی در ستايش اميد و روياپردازی است. دوستی و انسانيت  در آن شکل جديدی گرفته. يک نفر خودش را به خطر می اندازد تا همه زندانيان را به شنيدن موسيقی دعوت کند. طرف تا دم مرگ می رود تا به دوستانش به عنوان کارگران خسته زير آفتاب آبجو خنک برساند و حاضر نيست چيزی را تنهايي بخورد ؛ حتی ته مانده کيک خانگی را تقسيم می کند.

او باعث می شود تا رنگ و بوی جديدی ميان در و ديوارهای خاکستری زندان به وجود آيد. همه از اميد متنفرند و کسی به او اجازه نمی دهد زياد در اين زمينه سخنوری کند ولی او در عمل نشان می دهد که اميد آدم را به جنون نمی رساند ! او يک انقلاب درزندگی روزمره زندانيان ايجاد می کند و وقتی مطمئن می شود که خودش يک انسان کاملا بی گناه است که 19 سال الکی در زندان مانده، دست به يک انقلاب عظيم تر می زند ؛ در آخرين شب  از تونلی که 19 سال طول کشيده آن را کنده، فرار می کند.

فرانک دارابونت از ديد من يک انسان مذهبی است ولی نه از نوع جيمز کامرون. او بيشتر به نيروهای ماورائی و توانايي درونی اعتقاد دارد.   The Green Mile  را اگر ديده باشيد و تا حدی  The Majestic  شايد به اين نتيجه رسيده باشيد که ساختن چنين فيلم هايي از يک آدم معتقد بر می آيد. ولی او مذهب و کتاب مقدس را در شاوشانک تبديل به ابزار می کند ؛ ابزاری برای تظاهرهای رئيس زندان و راهی برای فرار از زندان ( جلب رضايت رئيس و محل مخفی کردن چکش سنگ) . دارابونت رفيق نويسنده قوی و عجيبی دارد. استفان کينگ که همه اين عجايب و عمق را آفريده ولی خودش معتقد است : " فرانک چيز ديگری از داستان من ساخته که از ظرافت و گويش و نگاه ويژه خودش برخواردار است ، نه من. " او چند بار که پشت صحنه فيلم حاضر شده ، آنقدر تحت تاثير ديالوگ ها و بازی ها قرار گرفته که گريه مجال نداده باز هم بماند و تصويری شدن داستانش را توسط يک آدم ديگر ببيند !

من فکر می کنم دارابونت زيادی می فهمد. زيادی به الهامات اعتقاد دارد و بيش از حد عاشق تحول و زندگی است. اگر اينها را با همه وجودش حس نمی کرد بعد از اتمام فيلم شاوشانک مثل بچه ها گريه نمی کرد، اگر ايتقدربه آفرينش و دوبارهسازی عشق نداشت ، حرف هايش اينقدر بر دل نمی نشست.  اگر اينقدر از زندگی کردن لذت نمی برد ، شخصيت های فيلم هايش تا اين حد شيداي  معجزه کردن و از خودگذشتن نبودند !  

 

دير نيست !

فردا اولين روزی است که وارد 27 سالگی می شوم و امروز اولين باری بود که اينقدر در مورد زندگی و گذشت روزها فکر می کردم ! امروز اولين بار بود که روز به دنيا آمدنم اينقدر مغموم بودم. خيلی کارها و ايده ها داشتم که بايد در دهه سوم زندگی تمام می کردم. خيلی چيزها مانده هنوز. آنقدر زيادند که نمی دانم مقصر همه تاخيرها و عملی نشدن های آنها چيست يا کيست؟ هميشه از اينکه بعضی آدم ها روز ميلادشان اينقدر غمگين هستند و در ظاهر نمی توان فهميد به چه فکر می کنند ، تعجب می کردم. امروز آن رابا همه دلايلش لمس کردم...

زندگی = لذت !

از همه دوستان عزيزی که به شکل های مختلف تبريک و تسليت خودشان را به من رساندند ، ممنونم. فقط يک چيز ديگر را بايد بگويم : امسال هم مثل هر سال بچه ها تذکر دادند که بابا جان ! تو 26 سالت تموم شد، تازه تموم شد ! يعنی تا بهمن سال 84 تو همچنان 26 سالته ! و بعد از آن می روی توی 27 ! اين محاسبه ای است که هميشه به مناسبت روز تولد يک خنگ رياضی دان ! انجام می شود و بحث های مختلفی در کنار اين قضيه شگرف ! شکل می گيرد! ولی من معتقدم ، وقتی وارد سومين روز از سال جديد زندگی ام شده ام يعنی پا به همان 27 گذاشته ام! اصلا چه فرقی می کند! درد من چيز ديگری است ! بابک کريمی ( پسر نصرت کريمی ) ديروز می گفت :" دختر جان! از عرض زندگی ات لذت ببر! از همين ساعتی که نشسته ای و قهوه می خوری ، از اين عکسی که می گيری ، از اين غروبی که می بينی و محو رنگ هايش می شوی ، از اين شمع های کيک تولدت ... از همين لحظه لذت ببر و با همين ها زندگی کن ! اين يعنی زندگی نه محاسبه 26 يا 27 ساله شدن! لذت بردن يعنی اينکه فکر کنی اين لحظه آخرين زمان زندگی ات هست و اين سال آخرين سال زندگی ! پس باهاش حال کن و منتظر هيچ نتيجه ای نباش ! "

يک گله خصوصی

ای خدا ! می شه لطفا برای يک بار هم که شده کاری کنی که آخر سالمون اين همه عزادار نداشته باشيم؟ می شه لطفی کنی و مثل سال های خيلی دوربگذاری مزه واقعی نوروز رو بدون طعم مرگ بچشيم ؟ می تونی معجزه ای بکنی که ما هم مثل اسپانيايي هايي که ساختمان با عظمتشان در آتش جزغاله شد، حتی يک کشته و مجروح نداشته باشيم ؟ اون هم جايي که مردم برای صحبت با خودت دور هم جمع شده بودند؟ شايد صدای دلخراش اين همه داغدار در اين سال ها برای فرياد زدن اسم و کمکت کم است؟ شايد هم ما زيادی از تو دور شده ايم !

يک جور ديگر

اين روزها حسابی از زندگی لذت می برم. زمان دست خودم هست و می توانم برنامه ريزی دقيق تری برای کارهای ريزه ميزه ای که معمولا اکسيژن زندگی ام محسوب می شود،داشته باشم. انجمن خيريه ای در آمريکا درخواست کرد تا از کهريزک فيلمبرداری کنم و روی مواردی تاکيد کنم که بتوانند برای جلب حمايت مالی ايرانيان مقيم آمريکا، مانور دهند. عباس هم حسابی کمک کرد و گفت که اين پروژه خوراک خودم هست. زنگ زد و گفت که فقط برای کرم و بيماری مثل تو ، اين نوع کار ها لذت بخش است ! و همه چيز را به خودم سپرد . يک روز کامل را با بچه ها در کهريزک گذرانديم.من که اين يک روز را واقعا زندگی کردم. کهريزک يک شهرک است. آنقدر عظيم که همه کارکنان و حتی پزشکان با دوچرخه رفت و آمد می کنند. درمانگاه، مرکز درمانی MS ، سالن غداخوری و مرکز فيزيوتراپی عظيمی در کهريزک هست که فکر می کنم در ايران نمونه باشند. آخر های فيلم به سرا و بخش ها اختصاص يافت. برای نمونه يک بخش از زنان و يک بخش از مردان را گرفتيم. فقط می توانم بگويم ، همه چيزهايي که تا حالا از تلويزيون در مورد کهريزک ديده بودم، دروغ بود! بخش زنان اگر برويد، فقط می توانيد شور را پيدا کنيد و زندگی و اميد را .بخش مردان اما ، تا حدی حق با صداوسيماست. انگار همه منتظر مرگ نشسته اند !

آقايون، روی اعصابيد!

زندگی بين 7 هيات در سه خيابان مجاور، که همگی با هم رقابت دارند، آسان است ! صدای طبل لحظه ای قطع نمی شود. کافی است يکی از محله سوم پايش به چيزی بخورد و صدايي دربيايد تا بقيه هيات ها تحريک شوند که روی اعصاب مردم محل بروند! کسی هم کاری ندارد که مريض داشتن، خواب نوزاد، اعصاب ناآرام و نياز به استراحت نيمه شب يعنی چه!

مد هندی

خانم منشی گفت: چی شده همه روزنامه نگارا دارن می رن هند؟ و شروع کرد به پرکردن پرسشنامه که چقدر انگليسی می دانيد و چقدر هند را می شناسيد و ... به افسون گفتم : درست مثل ده سال پيش که دور ، دور مالزی بود و تحصيل برای بچه های فنی و کامپيوتری اونجا معنی واقعی داشت حالا نوبت هند و دوره های روزنامه نگاری همراه با مديتيشن و گياهخواری و اين حرف هاست! دفتر جمع و جوری بود.آقای نسبتا خجالتی مقابلمان نشست و بدون هيچ تسلطی شروع کرد به حرف زدن در مورد دانشگاه پونا و آدم های کلاش در وزارت علوم و ارزشيابی مدارک فوق ليسانس روزنامه نگاری از هند و ... راستش تا قبل از اينکه اصلا حرفی در مورد هند بزند ، اينقدر از باليوود بگويد و گاندی و تاريخچه استعمار اين کشور، واقعا دلم می خواست درس خواندن برای فوق ليسانس را در آنجا، تجربه کنم ولی شک و ترديدهای آن آقا همراه با حرف های ضد و نقيضش باعث شد که به افسون بگويم ، بگذار فعلا صبر کنم..شايد رويای دانشگاه کلمبيای آمريکا واقعی شد!

Finding Neverland

 

اعتراف می کنم که چند بار جلوی اشکم رو گرفتم. شعار اين فيلم  Unlock your imagination  هست و معنای واقعی فيلم  با اين شعار کامل تطبيق داره. وقتی همه سد های جلوی تخيلاتتون را می شکنين تازه می بينين که چطور می شه زندگی کرد!

بهش می گن در جست وجوی ناکجاآباد.  آقای نويسنده اما معتقده که اين سرزمين رو می شه پيدا کرد ، فقط بايد ايمان داشته باشيم.

جانی دپ ...تو شاهکاری ... اسکار امسال حلالت !

همه نوع کلک برای زيبايي

هميشه با اين حرف اول صفحات مشکل داشتم. اينکه اولين حرف در ستون اول را بزرگ می کنند و گاهی خواننده هم گيج می شود و کلمه را بدون آن حرف بزرگ شده می خواند و معنی اش را نمی فهمد!

ولی ببينيد، اينجا چقدر اين حرف بزرگ شده اندازه ستون، توی صفحه نشسته و علاوه بر هارمونی ، خواندن را هم ساده تر کرده!

يک فريم و اين همه حرکت!

Photo by:Sarah Silver

می گويند عکس خوب بايد مدت ها نگهت دارد !

باور نمی کنيد خدا پشتش را به ما کرده ؟

آقايان و مسوولان همچنان تلاش می کنند تا نشان دهند اين حادثه اصلا به پای بم نمی رسد. باشد...باورمان می شود که نابودی 40 روستا زير 1000 نفر کشته خواهد داشت ، همه چيز در امن وامان خواهد بود و حتی به کمک مردم هم نيازی نيست !

طلای سرخ ايرانی

واقعا نمی دانم درمورد طلای سرخ چه بايد نوشت ! باور کنيد حتی نمی توان لحظه ای از اين فيلم را تعريف کرد. شما در همه لحظات فيلم حس می کنيد در کوچه و خيابان های خودمان قدم می زنيد و زندگی و اجتماع را با همه جزئياتش می بينيد. فکر نمی کنم "طلای سرخ" به شما حسی غير از ديدن يک مستند واقعی در مورد زنان،پارتی ها، نيروی انتظامی،مردان جبهه های آن سال ها که اين سال ها صاحب همه چيز هستند، فساد لابه لای زندگی ها،شکاف طبقات و انسانيت گم شده  القا کند.

فيلمنامه را کيارستمی نوشته ولی نه ديالوگ ها و نه کليت فيلم شبيه حس هميشگی  فيلم های او نيست. جعفر پناهی ، اين فيلم را با همه وجودش ساخته. منظورم اين است که آنقدر تيزبينانه و صريح اين فيلم را ساخته که از سادگی روايتش ، جاخواهيد خورد.

 دلم می خواست شرايطش را داشتم و اين فيلم را به همه جامعه شناسان و روانشناسان ايرانی تقديم می کردم. به همه کسانی که به دنبال دلايل افسردگی و سرکشی جوانان و مردم ما بين کتاب ها و اسناد و مدارک خارجی می گردند. اين فيلم خود ايران است . درباره ايران...  با صراحت لهجه... نمی دانم پناهی بعد از ساخت اين فيلم و  "دايره "چطور هنوز مشاور تلويزيون است و از صداوسيما حقوق می گيرد؟!

Plot Summary: For Hussein, a pizza delivery driver, the imbalance of the social system is thrown in his face wherever he turns... (more) (view trailer)

عکس های اين شماره تايم

عکس های هفته تايم به اضافه گزارش تصويری اين شماره با موضوع دلتنگی خانواده سربازان آمريکايي در عراق .

وقتی بچه ها مريض می شوند، همراه با عکسی از مژگان عظيمی در تايم .  اين دختر زيبا سه ماه پيش از روی ويلچر تکان نمی خورد. مرسی مژگان ...

photo by:MOJGAN AZIMI / REDUX FOR TIME

شوش يا ميرداماد

" اگه شوش پياده بشه ،معلومه که قرار داره.امروز از پای تلفن تکون نمی خورد ." دختربا مژه های سنگين از تحمل ريمل اين را گفت و با چشم به سمت چپ کوپه اشاره کرد. دخترک مو کوتاه که کرکر خنده را توی صورت من ول کرده بود، گفت:" کلاس آخررو هم نيومد.هی می رفت ته صف و دوباره زنگ می زد.فکر کنم يه کارت تلفن رو امروز تموم کرد. " دختر اولی از ميان سرهای مختلف رنگی ،سرک می کشيد که بداند بعد از ايستگاه جوانمرد قصاب چقدر به شوش مانده. يکی از مژه های پربارش روی گونه کرم زده شبيه کيکش افتاده بود . آدامس می جويد . به دختری که کرکر می خنديد ،گفت:" ... امروز خط چشم هم کشيده!" و هر دو ريز خنديدند. داشتم با دوربين ور می رفتم .نشان می دادم که حواسم به آنها نيست .هر کاری می کردم هدف مورد نظر آنها را که سوژه تفريحشان بود، پيدا نمی کردم. ساعت اوج شلوغی مترو بود و کسی اجازه نمی داد حتی تکان بخوری ،مبادا جای کسی را بگيری. از شهرری يک کول ايستاده بودم و نتيجه مصاحبه با سرپرست اداره ارشاد شهرری توی کيفم بود. هجوم جمعيت در ايستگاه ترمينال جنوب چند نفری را بين من و دو دختر قرار داد. دختر مو کوتاه همچنان قدبلندی می کرد تا آن طرف را باز هم ببيند. هر دو آدامسشان را باد می کردند و ريز می خنديدند. هر ايستگاهی که می رسيديم هر دو برمی گشتند و سمت چپ را نگاه می کردند و باز تق..آدامس می ترکاندند. دخترموکوتاه می گفت:" روزهايي که دعواشون شده کاملا معلومه که آماده می شه برای منت کشی!هر لحظه هم ساعتش رو نگاه می کنه! " ريملی تاييد می کرد:" اه... نگاش کن.. کی مقنعه اش رو عوض کرد..نيگا کن..روسری گذاشته ..عجب آدميه ها..تو اين شلوغی!..." ايستگاه ها رد می شد و سرآنها همچنان به آن طرف کوپه می چرخيد.بينمان بيشتر فاصله افتاد.آنها به در مخالف چسبيده بودند و تکان نمی خوردند. من هنوز دنبال کسی می گشتم که مقنعه اش به روسری تبديل شده و حسابی آرايش کرده و عصبی به ساعتش نگاه می کند. ولی آنجا..در واگن زنانه تا چشم کار می کرد همين بود. دو دختر با من ايستگاه ميرداماد پياده شدند. قبل از پياده شدن داشتم می گشتم. نمی دانم دنبال چه! دوروبر را نگاه می کردم . دو دختر کرکر کنان پله ها را گرفتند و رفتند بالا. مرد از بلند گو مترو اعلام می کرد به علامت های خروجی توجه کنيد.از روی پله بالايي، نگاه که کردم موجی از دخترانی را ديدم که دانشجو ماب بودند.خط چشم داشتند و روسری . نمی دانم چند نفرشان ايستگاه شوش قرارداشتند چند نفر ميرداماد!

کريفا عکس هما روستا را از ما هديه گرفت!

نام ميشکت کريفا برای بسياری از عکاسان و دوستداران اين هنر در ايران آشناست. او با 44 سال سن، تا امروز دبيری، سرپرستی هنری و مشاوره بسياری از پروژه های فرهنگی – هنری بين المللی را به عهده داشته. کريفا مليت فرانسوی – تونسی دارد و در موسسات و سازمان های مختلف اروپايي با سمت مدير هنری يا فرهنگی مشغول به کار است.

Photo by:M.Nasiriميشکت يکی از اعضای هيات داوران جايزه جهانی هنرونيايش بود که چند روزی را در ايران سپری کرد. در همه اين روزها دست يافتن به او مشکل بود چون در حال بازديد و بررسی آثار جديد عکاسی و هنری ايرانيان بود تا باز هم در اين زمينه کاری انجام دهد.
بالاخره چند ساعت مانده به پروازش با وجود همه مشغله ها در هتل لاله منتظر ماند تا برای مصاحبه ای که مدام زمانش تغيير می کرد، مقابلش بنشينم. ..

ادامه در سايت عکاسی ...

به پای شما که نمی رسد !

  اولين عکس با دوربين جديد که دوستش دارم. تاسوعا ... قربانی و نذری ...

 از ياور و مشاور خريد تجهيزات ، خرنده ، تنظيم کننده ، پس انداز بانکی،عوامل افزايش قيمت دلار

و  خانواده رجبی که  مارا در ساخت اين پروژه ياری دادند، بسيار سپاسگذاريم. ..

 By: me !  

 

جنگ حرفه اوست !

" بعضى وقت ها بعد از اينكه كارت را انجام داده اى و عكست را گرفته اى... وقتى صداى شليك و فرياد هاى دلخراش كمرنگ مى شوند و تو به يك فضاى طبيعى تر برمى گردى، تازه متوجه زيبايى زنده بودن مى شوى. من بعد از ماموريت هاى سنگين و وحشتناكم تا مدتى فقط راه مى روم، نفس مى كشم و هواى بدون باروت، دود و مرگ را به ريه هايم مى كشم و مى بينم كه زنده ام... دست ها، پاها، روح و زندگى ام وجود دارند! اين زمان است كه از همه چيز زندگى لذت مى برم."

كريستوفر موريس يكى از اين عكاسان است كه زندگى اش را در جنگ هاى مختلف گذرانده. نگاه گذرايى به عكس هاى موريس نشان مى دهد كه او در دل خونريزى و مرگ عكاسى را ياد گرفته و رشد كرده است. سال ها جنگ در افغانستان، كلمبيا، چچن، پاناما، روسيه، يوگسلاوى، عراق و... از او فردى ساخته كه مجلات مختلف براى پوشش رسانه اى خود در هر نوع جنگ و نزاعى از او دعوت به همكارى مى كنند.كريستوفر متولد سال ۱۹۵۸ در فلوريداى آمريكاست. او با گرفتن مدرك ليسانس خود در رشته عكاسى، بورسيه ICP را دريافت كرده و به گروه عكاسان خبرى اسطوره اى مى پيوندد كه سرنوشتش را تعيين مى كنند.

ادامه در شرق...


 

زن روز !

کی می گه زن ها نمی تونن انيشتن بشن؟ !

به سوژه نزديک نمی شويد !

by:m.nasiri

عکس هايش در ميان بقيه عکس های خارجی به شکل عجيبی مخاطب را نگه می داشت. چند بار که مقابل يهوديان در حال عبادت می ايستادی و رد می شدی باز هم احساس می کردی، چيزی در اين عکس ها هست که نديده ای و بايد دقيق تر نگاه کنی. کادرها گويا امضا دارند و نور و کنتراست به شکل دلهره آوری تصوير را منحصر به فرد کرده.
پيدا کردنش زياد سخت نبود. معمولا يا در ميان طبقات فرهنگسرای نياوران با دوستان ايرانی اش حرف می زد يا دوربين به دوش از زوايای عجيبی در حال عکاسی از آدم ها و عابران بود.
کريس مالوشنسکی، وقتی در ايران بود 30 ساله شد. تا به حال به بيشتر کشورهای اروپايي مثل لندن، ايرلند، اسپانيا، ايتاليا، هلند، فرانسه، کشورهای اسکانديناوی، روسيه و آمريکا سفر کرده ولی خودش معتقد است: "همه اين کشورها شبيه به هم هستند. سال هاست که دلم می خواست به ايران بيايم و اينجا عکاسی کنم ، چون ايران پر از تفاوت است و همه نوع فرهنگ متناقض و متفاوت را در خود پذيرفته. فکر می کنم بهترين و بکرترين سوژه ها را می توان در ايران برای عکاسی پيدا کرد که البته برای عکاسان ايرانی، عادی شده اند. "
اصليتش لهستانی است و از 7 سالگی همراه با خانواده اش به سوئد مهاجرت کرده. علاوه بر رشته فيزيک و مهندسی الکترونيک، تاريخ هنر، تاريخ عکاسی و ارتباطات تصويری را تا فوق ليسانس در دانشگاه سوربن فرانسه و دانشگاه لينکوپينگ خوانده و در نهايت عکاسی را انتخاب کرده است.
کارش را با عکاسی مطبوعاتی شروع می کند و در روزنامه های معروف سوئد مشغول به کار می شود.
او می گويد:" تجربه های زيادی در عکاسی خبری ومطبوعاتی پيدا کردم. محدوديت های زيادی در اين زمينه وجود دارد. مثلا بايد سريع عکس را بگيری و برسانی. بايد اتاق های کسل کننده کنفرانس، رنگ های مرده ميز و صندلی ها و شخص مصاحبه شونده ای را تحمل کنی که هيچ جذابيتی برای عکاسی ندارد. اما ياد گرفتم که صبور باشم و در چنين شرايطی منتظر يک اتفاق بمانم تا بتوانم عکس دلخواهم را بگيرم. گاهی واقعا هيچ چيز خوبی در جايي که می خواهی عکاسی کنی وجود ندارد که به کادرت کمک کند؛ نور وحشتناک است و فرد هم خسته کننده ولی من به عنوان عکاس يا بايد حرف جديدی برای گفتن داشته باشم يا اينکه بی خيال عکاسی شوم! "

...ادامه در عکاسی ...

يادش به خير ...

آنجا از شب های عيد ، فشردگی کار، زنگ موبايل ، نگاه های بی روح آدم ها و دويدن برای کار و عمل کردن به قول ها خبری نبود... 

by :me (Nails & sands)

ياد گرفتم لبخند نزنم !

شرط می بندم 13 سالش نشده بود. تپل و توپر بود . از روبه رويش رد شدم و کيسه های کتاب را جابه جا کردم. با شلوار ورزشی و بلوز شماره 13 تيم فوتبال انگلستان ايستاده بود و نگاهم می کرد. بهش لبخند زدم . زيپ کوچک جيب شلوارش را با حالتی عصبی بست و باز کرد. نگاهش را به کتاب ها و کاغذهای کادويي دوخت که بين دست ها و بازوهايم جابه جا می شد. رد که شدم از پشت سر صدايش را شنيدم :" خانم..خانم..." ايستادم . لپ های تپلش را نگاه کردم که آرام سرخ شد و بعد صورتی : " می تونم کمکتون کنم ؟" خنده ام گرفت. از حالا اينقدر احساس مردانگی می کرد و احتمالا مرا در حد پيرزنی می ديد که توان حمل اين هدايای کوچک و عيدی ها را ندارد ؛ " نه عزيزم... ممنونم..." دوباره راه افتادم. اينبار پريد جلوی راهم. درست مقابلم ايستاد. صاف توی چشم هام نگاه کرد. با دست پشت سرم را نشان داد. پشت در مغازه اخوان دريانی. با صدايي که هنوز اول دورگه ای اش بود، گفت: " می يان يه لحظه اونجا؟ " - " کجا؟" - " اونجا...کارتون دارم... " تقريبا می لرزيد. روی يک پا ايستاده بود و سنگينی اش را روی همان تحمل می کرد. - " چی کار داری؟" - ... " راستش... می خوام باهات دوست شم..ازت خوشم اومده ... " !! يادم نيست چه گفتم يا چه کردم. فقط زيپ کوچک جيبش را می ديدم که مدام باز و بسته می شد. يادم هست تهوع پيدا کردم. يادم می آيد دلم می خواست از ته دل فرياد بزنم و پسرک را برانم... ولی فقط گفتم : "برو ... بزن به چاک ... "

ايرادات را بفرماييد !

راحت تکيه می دهی به صندلی تمام چرم که تا بالای سرت ادامه دارد. ليوان بزرگ قهوه داغ را در دست داری و نمی توانی از تبليغات حرفه ای و رنگارنگ پيش از شروع فيلم چشم برداری. صداها روی مخت هست و درست شنيدن موسيقی واقعی را حس می کنی.

 صدای خش دار و زيبای پيرمرد را تازه درک می کنی و بينی شکسته و چشم بادکرده دخترک را از نزديک می بينی. گويا همان جا روی رينگ بوکس هستی. با مگی درد می کشی و با فرانکی پيری را لمس می کنی و اينکه در مرامش ياد دادن بوکس به زنان وجود ندارد !  را از خطوط چهره اش می فهمی. معنی درونی کشتن آنچه را با دست های خودش آفريده را هم حس می کنی. کسی که حالا يک ميليون دلار قيمت دارد روی تخت بيمارستان افتاده و حتی نمی تواند بدون دستگاه نفس بکشد!  اين تاثيرگذاری را مديون پرده و صدا و صندلی های راحت و حتی قهوه ملس و داغ هستی يا نه؟  اين همان دختر ( تيکه) ميليون دلاری است که در کشورت ،  روی سی دی های پرده ای بايد ببينی . همان که نه کپی رايت دارد و نه آداب نشستن و ديدن می خواهد. لازم هم نيست 8 هزارتومان بدهی تا آن را با چنين امکاناتی ببينی !

 

روزهای بعد که می خواهی  هوانورد را ببينی   و خودت را مهمان اسکورسيزی نازنين کنی، روی صندلی های بزرگ ماساژورانتظار می کشی که زمان فيلم برسد.  دخترک با لباس فرم جلو می آيد. مجله فيلم پروپيمانی را به تو هديه می دهد و خواهش می کند که اگر مزاحم نيست و وقتت تلف نمی شود،  پرسشنامه ای را پر کنی.

 در آن نوشته: چه چيز سالن نمايش فيلم را نمی پسندی؟ به نظرت چه چيزهايي بايد برای آسايش بينندگان در سالن انتظار و سالن نمايش فيلم باشد که نيست؟ آيا از سيستم صدا و پرده نقره ای راضی هستی؟ پيشنهادی برای بهتر شدن وضعيت ارائه فيلم داری؟  آيا کسی که سالن را نشانت داده، با تو همکاری کرده يا باعث سردرگمی ات بين 10 سالن نمايش فيلم شده؟ آيا سالن به اندازه کافی تميز و خنک بوده و تهويه مناسبی داشته؟ آيا ... 

همنام ساده

راستش را بگويم، همنام مرا به خود آمريکا برد. آمريکايي مملو از فرهنگ های شرقی و غربی . قبل از اينکه به هند ببرد مستقيم مرا گذاشت توی خود آمريکا، نيويورک ، ماساچوست ... خيابان پمبرتن آنقدر برايم آشنا بود که فکر می کردم بايد زمانی در يکی از زندگی های گذشته ام آنجا زندگی کرده باشم. زندگی ساده آمريکايي با همه مصرف گرايي اش را لابه لای خريد ها و پخت و پز های زنانه آشيما حس می کردم. آشيما وآشوک همان پدرومادرهای ما هستند که به گذشته و سنت و خانواده بيش از هر چيزی بها می دهند و گوگول و موشومی خود ما ... مايي که می خواهيم مستقل باشيم و با همه پرباری فرهنگمان دنبال چيزهای جديد و تجره های نو می گرديم. گوگول در نهايت برمی گردد به آنچه که داشته و در اين سال ها تلاش کرده از خود دورشان کند. به چه بهايي؟ به قيمت 30 سال زندگی که چند سال دانشگاه و ازدواج و عاشق شدن های پياپی اش ، خود واقعی اش را ساخت. برمی گردد اما نه پشيمان و سرخورده... از همه اينها گذشته من عاشق مکسين شدم. عاشق اين همه آزادی و راحتی و ساده گرفتن زندگی. خانه عجيب و نوع زندگی غريب او و خانواده اش باعث می شد که مدام به اين فکر کنم، اگر روزی يک بمب وسط اين خانه بيفتد ، آنها دست همديگر را می گيرند و می روند تعطيلات تا خوش باشند و به انفجار فکر نکنند؟ يا خانه را رها می کنند و می گذارند آثار آن بمب به عنوان يک دکور همانطور بماند! کاش می شد اينقدر ساده و بدون گيردادن به زندگی، روزها را گذراند! همه اينجا تنهايند. همه کسانی که حتی در سرخوشی و بی دغدغه گی زندگی می کنند، تنهای تنها در عالم خودشان درگيرند. يکی می خواهد گذشته اش را پاک کند يکی به دنبال چيزهايي است که در گذشته از دست داده. همه با درون خودشان زندگی می کنند نه اجتماع و ... ترجمه حقيقت خوب بود...روان و ساده ..مثل نوشته های جومپا (جامپا) ... عين خود زندگی... بدون وررفتن با کلمات و آوردن چيزهايي قلمبه. آنقدر که معلوم می کرد مدتی با اين داستان زندگی کرده و بعد دست به ترجمه زده. نمی دانم در مراسم رونمايي چه گذشت..شايد همين حرف ها ردوبدل شد؟!

Harem

حرم در مورد زنان حرمسرای آخرين پادشاه عثمانی در بغداد است که با همکاری فرانسوی ها، ايتاليايي ها و ترک ها ساخته شده. فيلم زياد عميقی نيست و بيشتر شبيه تله تاتر است ولی برشی از تاريخ را نشان می دهد که ما هنوز نتوانسته ايم نمونه اش را در کشور خودمان انجام دهيم و بسازيم!

زرتشت هم برباد رفت ...

سردرد 5 روزه ام داشت خوب می شد که بزرگداشت آخرين چهارشنبه به بهترین روش باعث سه چندان شدنش شد. بچه ها و جوانان ما دارند از دست می روند آقايان! ببينيد چقدر بدبخت شده ايم که زيباترين سنت هايمان به گند ترين و احمقانه ترين شکل ممکن برگزار می شوند؟ ببينيد جوانانمان چقدر عقده و خشونت و ميل به مردم آزاری را در خود حمل می کنند که حاضرند جلوی پای زن حامله نارنجک منفجر کنند و زير ماشين ها ترقه بترکانند تا به ترس و شوک عابران بخندند و فقط يک شب را بگذرانند؟ می بينيد؟ اين همان چيزی بود که زرتشت خواسته بود و از زيبايي و مهر و عشق در اين شب گفته بود؟ جوانانمان آخرين بقايای زرتشت را هم نابود می کنند . تقصيری ندارند... بی کارند و تفريح می خواهند و به جايي رسيده اند که اين تفريح را با هر نوع امکاناتی به دست بياورند...

استخوان و روی ماه خدا!

" روی ماه خداوند را ببوس" را دوست داشتم چون داستان سرراست و صادقی داشت.با يک جست و جو و کنکاش غريبی شبيه به "پری" مهرجويي همراه بود که مجبورت می کرد يک روزه داستان را تمام کنی. " استخوان خوک و دست های جذامی " اما نه. مصطفی مستور ديگر آن مستوری نيست که آدم هايش را قورت می داد و آنقدر ملموسشان می کرد که برای خواننده زنده بودند .گويا با خواننده حرف می زدند . حالا ...اين حس القا می شود که کل کتاب با اين همه شخصيت پاشيده شده لابه لای فصل ها، با اين همه دردسر و مشکل و عياشی و غم و تنهايي فقط برای پيام نهايي کتاب آمده اند . همه اينها مثل مهره بازی هستند. بايد سوخت بشوند . بايد تمام شوند تا پيام نويسنده منتقل شود... نه! اين را دوست نداشتم آقای مستور ... " اگه روزی زن ها بخواند از اينجا برند ، تقريبا همه ادبيات و سينما و هنر دنيا رو بايد با خودشون ببرند .اما اگه قرار باشه مردها برند چی؟ اگه قرار باشه مردها گورشون رو از اينجا گم کنند، قول می دم که هر چی جنگ و کشتار و کثافت کاری های ديگه ست رو با خودشون می برند.دنيا عينهو گوشت خرگوش می مونه.نصف حلال، نصف حرام. زن نصفه حلال دنياست. هرچی کثافت کاری و گندکاری هست توی مردهاست.هرکی قبول نداره ورداره آمار رو بخونه.تاريخ رو ... تليوزيون تماشا کنه... " "بخشی از استخوان خوک و ... "

هانس کريستين اندرسن رو گم کردم!

خيلی حالم گرفته است. در حد گريه کردن. .. هر چی می گردم نيست. تا حالا همچين چيزی اتفاق نيفتاده بود. نوار يک ساعته يک ميزگرد درباره هانس کريستين اندرسن را گم کرده ام. يعنی گم که امکان نداره...چطور ممکنه از اتاقم بيرون رفته باشه؟ هر چی نوار مصاحبه تا حالا داشتم رو گوش کردم...هيچ کدوم نيست... کلی با آرمن اون روز زحمت اين مصاحبه رو با زنان نويسنده کودکان کشيديم که برای يک هفته مهمان ايران و جشنواره کتاب کودک کرمان بودند.الان نه دسترسی دوباره هست و نه می توانم گفته ها و یحث های آن شب را عينا نقل کنم ... حالم بد گرفته شد...جواب آقای سيدآبادی رو چی بدم که قرار بود بعد از عيد اين گزارش رو تحويل بدهيم؟

يک مشت ترقه ...

درسته که پسر عليدوستی به خاطر يک کوله پشتی مواد منفجره روز چهارشنبه سوری از بين رفت؟ برای يک تفريح احمقانه؟

از همان حرف های تکراری

از اين روزهای آخر سال و اول سال بيزارم. هميشه به اين فکر می کنم که مردم اين شب ها و روزها از ويترين مغازه هايي که غير از بنجل و جنس های 2 سال قبل چيزی برای فروش ندارند،چه می خواهند؟ حالا که ديگر نوروز نه طعم دارد و نه بو ، چرا بايد به نونواری و شيک پوشی با اجناس سال پيش انباری ها دلخوش کرد؟ می دانم سنگدلی است...اينجور حرف زدن برای دوستان آن سوی آب ها که به تنگ ماهی قرمز و سبزه خارجی! دلخوشند و ساعت تحويل سال را حفظ می کنند که به خانواده شان زنگ بزنند و بغضشان را فرو دهند، نامردی است...

سال تحويل مرگ آور

اون سال لعنتی ..وقتی که بوش دستور حمله را داد ،بيدار بودم. نشسته بودم توی تراس و داشتم به سياهی بين علفزار و صدای گرگ ها از دور گوش می کردم.

پدر سيگار می کشيد و چشم به گوينده اخبار دوخته بود که از شروع حمله می گفت. شب قبلش حرکت کرده بوديم و با ترافيک آخرسال چالوس نزديک 10 شب رسيده بوديم .باران تيز می باريد و سوز آتش نيمه جان روی تراس را بی حال می کرد. نمی توانستم بخوابم.قرار بود يکی دو ساعت بعد سال تحويل شود.  داشتم به صداهايي فکر می کردم که در ميان انفجار ها و بمباران خفه می شوند. به زنانی که با همه لعن و نفرين های رفته بر کوفيان هنوز نسل در نسل می زاييدند و به شيرپسرانشان می باليدند.حالا همه مردان عراق به زنده ماندن فکر می کردند؛به هر بهايي.

سال که تحويل شد اشک امانم را بريد.پدر همه را بيدار کرده بود. سرهفت سينی که بوی دريا می داد نشسته بوديم. وقتی صدای اذان با موسيقی درهم آميخت ، وقتی می خواستم آرزو کنم، همان زمانی که آتش توی باغ خاموش شده  و باران به برف تبديل شده بود، لحظه ای که از خودم و عيد و طبيعت و گوينده نحس اخبار متنفر شده بودم، اشکم ريخت. هيچکس دردم را نمی فهميد. خودم هم نمی دانستم چه مرگم شده.

حالا تايم از زخم های عراق نوشته .... از قربانيان ...کودکان و زنان ..از خودخواهی های يک قدرت طلب... و از صلحی که هيچوقت شکل نگرفت... و دوباره آن شب سرد با بيداری زجرآور و ساعت های کشدار جنگ را به يادم آورد..شب سال تحويل را ...

به جرم رنگ پوست ...

اين آدم همه وجودش را سرشار از عشق کرد تا بتواند بعد از سال ها تحمل زندان( در اوج بی گناهی) نجات پيدا کند. او با نفرت از آدم ها رفت توی سلول و با عشق به تک تک موجودات توانست آزاد شود!

The Hurricane يکی از فيلم های معروف نورمن جويسن است که در مورد سياه پوستان و عدالت و نژادپرستی ساخته شده. فيلم دردناکی است. حتی تصورش هم آزار دهنده است که کاملا بی گناه باشيد ولی محکوم به حبس ابد شويد ! بهترين انتخاب دنزل واشنگتن بود که از پس نقشش برآمد.

هيچ و ...

به SMS ها جواب نمي دم و تلفنم هم روي پيغام گيره ... امسال حتي جوابي براي اين همه تبريك و اظهار لطف دوستان ندارم...يا من زيادي پير شدم يا بهار هيچ لطفي برام نداره... مدام به رفتن فكر مي كنم..رفتن و كندن... ديگر خيلي چيزها برام قابل تحمل نيست... حتي خواب سفارت رو مي بينم و مصاحبه براي ويزا و ...رفتن و كندن.... تلخ شدم...دعاي تحويل سالم هم تلخ بود... يه جور دعوا با خدا...

عكس هاي تايم ....

گزارش تصويري و عكس هاي هفته تايم ...

تقديم به همه زنان آويزان

 

تنها Recto 10 (TEN) (73Ko)چيزي كه معمولا در فيلم هاي كيارستمي نگهم مي دارد‏ ، حس انسانيت و سادگي جملات است. يكي از فيلمهايش كه بي نهايت دوست داشتم ، هماني بود كه به مناسبت 100 سالگي سينما ساخت.فيلمي كه تمام مدت يك دست، كره، تخم مرغ و صداي يك زن فرانسوي روي پيغامگير تلفن در حال التماس و درخواست به مرد ،بازيگران فيلم هستند. اين 100 ثانيه عجيب رويم تاثير گذاشت.

و حالا 10 را ديدم. فيلمي ساده با يك بازيگر ثابت در حال رانندگي در خيابان هاي تهران كه مدام آدم هاي پرمشكل را سوار مي كند و پاي حرف هايشان مي نشيند. دوربين فقط در يك جا ثابت مانده و آدم ها آنقدر عادي حرف مي زنند كه انگار نمي دانند دوربيني وجود دارد.

فيلم عملا در ستايش زنان ساخته شده  و به دور از زنجموره زنانه هميشگي ، بغض سنگيني را مهمان گلويتان مي كند. بعضي وقت ها ما زن ها لازم داريم كه تلنگري اين شكلي به وجودمان بخورد تا يادمان بيايد در چه حاليم‌!‌ و باز متاسفانه اين تلنگر را يك مرد به ما مي زند نه آدمي مثل تهمينه ميلاني !‌

چند جمله اساسي در فيلم وجود دارد كه در ذهنم ماند:

فاحشه : آدما  مدام در حال بده بستونن. شما زنا عمده فروشين و بابت يه عمر زندگي با يه مرد معامله مي كنين ‏، ما خرده فروشيم !

بچه  به مادر :‌ بابام هر زني بگيره ، اگه از تو خوشگل تر نباشه ، بهتر كه هست. حداقل مجبور نيستيم شام ديشب رو نهار هم بخوريم .

مادر : خوشحالم كه همه هستي توي شكم خلاصه شده !

زن: چرا بايد توي اين دنياي به اين بزرگي  وجود مون توي يه آدم خلاصه بشه ؟ ما زنا بدبختيم...خودمونو دوست نداريم...نمي تونيم براي خودمون باشيم... بايد خودمونو براي يه مرد بسازيم تا ازمون خوشش بياد... هميشه آويزونيم... اصلا دوست داريم خودمونو تخريب كنيم و وابسته باشيم تا هر چي داريم ازمون بگيرن... چرا نبايد خودمون باشيم...

 

آدمم من؟

سعي مي كنم مثل آدم باشم... كمي مثبت تر..آدم قديمي ..پر شروشور... سرحال... خواهرم مي گه كم كم يادش رفته چه جوري بودم... و دوستان سرزنشم مي كنن كه چه جوري با اين انرژي انتظار برآورده شدن خواسته هامو دارم؟

تعطيلات 1

اين دريای لعنتی جنوب معجزه می کند. می تواند آدم را از همه افکار احمقانه و ماليخوليايي جدا کند. حداقل برای چند روز آنقدر آرامت می کند که می توانی گرمای زندگی را با سلول هايت بچشی ؛ به شرط اينکه جايي بروی که آدم ! نباشد... اين همه موجود زنده مغروق در جوانی و زيبايي آزاردهنده اند...  کسانی که به هر چيزی آويزان می شوند تا بيشتر توی چشم بيايند با قيافه های برنزه بی درد ، اذيتت می کند. هر جايي هم که بروی هستند..روی دريا...کنار ساحل نيمه شب... لابه لای کوچه های قديمی عرب نشين... توی رستوران های شيک يا ارزان... 

 پس مشکل از خودت هست عزيز من... 

by the beach - by me

 

بهترين جا همانجاي است که  صدا و حرکت اين پستانداران وجودت را می لرزاند...کاش می شد ساعت ها با اين دلفين ها تنها بود .

gifts from the sea

تعطيلات 2

کاش می توانستم مثل يک مربی با اين حيوان زندگی کنم... شنا و بازی با اين موجود زيبا و باهوش عجيب و جالب است.

Deep Blue

برای خودشان عالمی دارند کنار دريا . نبايد بفهمند  نگاهشان می کنی . فکر می کند اين يادگاری با هيچ موجی پاک نخواهد شد. هر بار که موج می آيد و می رود دوباره دست به کار می شود ...

wave & boy

با تذکر دوستی ، زيرنويس را عوض کردم...

Youth by the sea

پاپ هم رفت

درميان دعای مردم و دوستدارانش رفت . حتی او.. با اين که پاپ بود !

تلاش برای حفظ يک ذهن بی لک!

دو ماه پيش پرده ای اش را ديدم ودو هفته پيش درست و حسابی ..يعنی DVD  . ديدنش اعصاب می خواهد و دوست داشتن ماليخوليايي چنين سبک هايي.

اتفاقات غيرقابل باور است ولی شما در آنها غرق می شويد و واقعا می خواهيد بدانيد که در اين عمليات چندش آور پاک کردن ذهن ، چه چيزهايي بالاخره حفظ می شود. 

حميد رضای عزيز به نکات خوبی در مورد فيلم اشاره کرده که من ديگر بازنويسی شان نمی کنم. 

 Eternal Sunshine of the Spotless Mind  را ببينيد اگر از اين سبک های به هم ريخته پازلی خوشتان

می آيد .

تعطيلات 3

آواز می خواندند.چشم به غروب و دست در گردن هم، می خواندند. خلوت ترين جای ساحل نشسته بودند و کاری نداشتند پشتشان چه می گذرد.

Lovers

همان پسرک با موج ها و يادگاری اش روی شن ها ...

Boy-wave2

پوليتزری ها ديشب جشن گرفتند

برندگان معتبرترين جايزه روزنامه نگاري در امريكا موسوم به پوليتزر كه در چندين بخش اهدا مي شود ديشب معرفي شدند. روزنامه هاي لس انجلس تايمز و وال استريت مهمترين بخش هاي اين جايزه را به خود اختصاص داده اند.

کپی دست سوم بی بی سی هم نمی شويم!

بی بی سی نيوز، چند وقت پيش گزارش مفصلی داشت در مورد وضعيت کشت پنبه در مالی . آنها خبرنگارشان را به مالی فرستادند. طرف از زمين های کشت پنبه شروع کرد و به ميان کشاورزان رفت و همراه با آنها توی زمين کشاورزی کار کرد. بعد به کارخانه های نخ ريسی رفت و همينطور به خانه های کوچک کشاورزان که خودشان از پنبه ها نخ می رشتند . با آنها حرف می زد. در مورد کارشان..دانششان و زندگی شان. به ميان پچه ها رفت و بدون شعاردادن آنها را نشان داد که در سنين پايين همه نوع کار را برای پنبه رشتن می کردند! بعد به خيابان ها رفت. تی شرت های نخی و پنبه ای را نشان می داد که زنان و مردان در بازارهای سنتی می خريدند و همان جا امتحان می کردند! با فروشنده ها همکاری کرد و نشست تا تی شرت های دست دوز را با مارک های مختلف آمريکايي و ايتاليايي تقلبی ، بفروشد و با مردم همکلام شود. همينطور پيش رفت تا رسيد به وزير اقتصاد و کشاورزی و مسوولان مختلف. زنی که فکر می کنم سمت مهمی را در زمينه کشاورزی و صنعت کشور داشت به گزارشگر خوشتيپ بی بی سی گفت: " ببين... بيا تعارف نکنيم. خودتان هم خوب می دانيد که شما انگليسی ها و آمريکايي ها از صدقه سرما توسعه يافته شده ايد. شما هميشه به عقب ماندگی ما کمک کرديد تا خودتان را توی بوق کنيد. ما هر چه داريم در سياهی و ظلمی که شما برسرمان ريختيد، به دست آورده ايم. حتی مزرعه های پنبه مان را ! اين گزارش بيش از 17 دقيقه طول کشيد. مدام داشتم فکر می کردم که اگر يک صحنه يا جمله يا حتی حضور گزارشگر حذف شود، اتفاقی می افتد! و می ديدم که بله! می افتد! همه چيز سرجای خودش هست. موضوعی که می تواند خسته کننده و تکراری باشد چقدر شيرين جلو می رود. مردم حرف می زنند..راحت و بدون توجه به حضور يک دوربين خارجی.هر جا هم خنده شان می گيرد يا کلمات را اشتباه تلفظ می کنند ، دست نخورده مانده. انگار همه به زندگی شان ادامه می دهند و حتی حضور سفير آمريکا و آن زنان سفيدپوست همراه سفير هم هيچ ارزشی برايشان ندارد. بعد باز به اين فکر کردم که اگر اين کار يا مشابهش را يک گزارشگر ايرانی انجام دهد ، چرا همه از بوی جوراب خفه می شويم؟ شايد بزرگ ترين دليلش اين باشد که گزارشگر عزيز ما با حضور تحميلی خود و صدايش وادارمان می کند کانال را عوض کنيم... شايد هم اصولا نمی توانيم چنين گزارش هايي را تهيه کنيم چون اجازه نداريم همه راش های صريح و بی پرده و رک را نگه داريم. کلمات هم بايد شسته رفته باشد. آدم ها بايد شيک نشان داده شوند و بلد باشند درست حرف بزنند يا حرف هايشان را قبل از رفتن توی زمين کشاورزی حفظ کنند ...

دستت درد نکند ضرغامی جان

U.S. President George W. Bush (L)  and first lady Laura Bush (2-R) arrive for the funeral of Pope John Paul II in the Vatican's St. Peter's square April 8, 2005 near Iranian President Mohammad Khatami (top). A simple cypress coffin bearing Pope John Paul's body was carried out of St Peter's Basilica  as the world's most powerful leaders joined an ocean of humble pilgrims to say goodbye on Friday at the biggest funeral in modern times.   REUTERS/Yves Herman      

Photo by: Yves Herman

ضرغامی عزيز ...از تو و زحمات خالصانه ات متشکريم که اجازه نمی دهی مردم ما با نگاه کردن به صحنه های تکراری و کسل کننده خاکسپاری يک پيرمرد، افسرده شوند. ممنونيم که ناگهان دکتر ها و متخصصان پاپ شناسی جديد را رو می کنی که پشت به تصاوير آرشيوی پاپ نشسته اند و از زندگی و کارها و گذشته او می گويند و  با اشاره به اشتباهاتش ،رفتارش را تحليل می کنند، با اين کار حداقل يک چيزی هم ياد می گيريم . شما و همتای سابقتان ثابت کرديد که ما ملت احمق بايد با عناصر و ارزش های خبری به شکل حرفه ای آشنا شويم ؛ مثلا به جای اين موارد تکراری در مراسم شاهانه خاکسپاری بايد در صدر هر خبر بدانيم که هر روز دقيقا چند غيرنظامی در عراق کشته می شوند و چند کودک و نوجوان با دست های خالی در فلسطين به شهادت می رسند. 

Iran's President Mohammad Khatami (centre row R), Syria's President Bashar al-Assad (rear 3rd L) and Israel's President Moshe Katsav (centre row L) stand amongst other dignitaries during the funeral of Pope John Paul II in St. Peter's Square at the Vatican April 8, 2005. REUTERS/Yves Herman

شما آنقدر به کارتان وارد هستيد که می دانيد درست چه زمانی بايد فيلم زيبای محمد رسول الله با آن دوبله جانانه ما را پای تلويزيون نگه دارد و زمان آن رسيده که يادمان بيايد فخيم زاده عجب علم و تسلطی به ساخت سريال های مذهبی و تاريخی دارد. گاهی هم لازم است يک تاتر روی صحنه تاتر شهر را برای اولين بار به شکل کامل و بی نقص از صفحه تلويزيون ببينيم، چه می فهميم آخر که تاتر مذهبی را کجا بايدديد ؟ ما همين که بدانيم رئيس جمهورمان دو روز در پاريس و وين برای گفت و گوی تمدن ها از نوع اسلام چه گفت، از سرمان هم زياد است. ديگر چه کار داريم کنار کی می نشيند و با کی دست می دهد و چه اتفاق هايي می افتد در يک مراسم خسته کننده ؟ 

 ممنون که اينقدر نکته سنجی که می دانی چه موقع  برگ رو کنی تا مردم  در ميان اين همه آوا و نوای غمگين گاهی با چيزهای جديد و زندگی های غربی هم آشنا شوند و حس کنند که ای بابا! خوشی زده زيردلشان.

صورت صدام زير پرچم آمريکا

A U.S. Marine covers the face of a statue of Saddam Hussein in Baghdad in this April 9, 2003 file photo. Bloody turmoil reigned in Iraq on Friday, the first anniversary of Saddam Hussein's fall with Sunni and Shi'ite rebels battling U.S.-led forces and holding three Japanese and several other hostages.This week's bloodshed, engulfing the hitherto quiescent Shi'ite south and the bastions of Sunni insurgency in central Iraq, has shown how far the United States is from securing the country whose dictator it toppled on April 9, 2003. Photo taken on April 9, 2003. REUTERS/Goran Tomasevic

U.S. Marine covers the face of a statue of Saddam Hussein in Baghdad in this April 9, 2003 file photo. Bloody turmoil reigned in Iraq on Friday, the first anniversary of Saddam Hussein's fall with Sunni and Shi'ite rebels battling U.S.-led forces and holding three Japanese and several other hostages.This week's bloodshed, engulfing the hitherto quiescent Shi'ite south and the bastions of Sunni insurgency in central Iraq, has shown how far the United States is from securing the country whose dictator it toppled on April 9, 2003. Photo taken on April 9, 2003.

REUTERS/Goran Tomasevic

نگاهي به فعاليت جان مور يكي از عكاسان AP برنده جايزه پوليتزر

پاداش كابوس ها

by:John Moore

جان مور يكي از  عكاساني است كه عكس هاي تكان دهنده اش در عراق، آسوشيتدپرس را در بخش Breaking News صاحب معتبرترين جايزه روزنامه نگاري آمريكا و جهان كرد. پوليتزر 2005 ‏، فقط به يك عكاس تعلق نگرفت و آژانس خبري  AP  به دليل ارائه يك سري عكس هاي متنوع از مبارزات خونين طي يك سال گذشته در عراق ،دريافت كننده اصلي اين جايزه نام گرفت.

همه چيز از زماني آغاز شد كه او شروع به بالا و پايين كردن دوربين عكاسي در زمان مدرسه اش كرد. همان موقع عكس اش همراه با دروبين عكاسي كوچكش در كتاب سال مدرسه چاپ شد. نوجواني را كه گذراند ، فهميد عكاسي بايد ممر درآمدش شود. با اين حال اوايل دهه 1980 به دانشگاه تگزاس رفت و در كنار روزنامه نگاري رشته ثانوي روانشناسي را هم ادامه داد.

همانجا در روزنامه دانشگاه شروع به كار كرد و به شكل آزاد با خبرگزاري AP كارش را شروع كرد. AP متوجه استعداد و شامه خبري جان مور شد و بعد از فارغ التحصيلي، او را استخدام كرد. مور همان موقع به نيكاراگوئه فرستاده شد و بعد از يك سال پوشش اخبار آمريكاي مركزي مأموريت يافت تا در هند خدمت كند. او در هند در هيأت يك عكاس تمام عيار ظاهر شد. جان، ديگر رسماً عكاسي مي كرد و فعاليت و كنجكاوي خبرنگاري اش را در عكس ها نشان مي داد. شش سال زندگي در هند و در اين ميان حضور در مكزيك و آفريقاي جنوبي از او عكاس كاركشته اي ساخت كه ديگر همه چيز را ساده نمي ديد.

ادامه در آفتاب ...

تابستانی که هم طولانی است و هم داغ

لعنت به اين سينمای دهه 50 آمريکا که آدم را شاکی می کند چرا 30 سال دير به دنيا آمده . .. دوبله و ترجمه فيلمنامه بعد از اين همه سال هنوز هم گرم و دوست داشتنی است. هنوز همه چيز حرفه ای است ..هنوز هم دلت می خواد مثل پدر و مادرها ، با اين فيلم ها نوستالژی داشتی...هنوز پل نيومن ديوانه ات می کند ...

The Long,Hot summer ساخته مارتين ريت ...برگرفته از کتاب ويليام فاکنر... بيش از 7 ستاره ...

چند شات دندان شکن

Indiana Pacers forward Austin Croshere gets hammered by Ben Wallace on his way to the basket at The Palace at Auburn Hills in Michigan, battling the Detroit Pistons in game 3 of the Eastern Conference Finals.

دوربين کجاست ؟

PEACEFUL ORPHANS - Napping orphans at the Cherith International Children's Center in Freetown, Sierra Leone. The bed is about the size of American king size. After lunch, 10 boys take a half hour long afternoon nap. (From left to right) - Alhassan Bangura, 6, Khalil Bangura, 4, is center left. Ibrahim Bangura, 6, is second from right. Abass Tarawalie, 4, is far right with different green shirt on. STORY INFO - Many of the orphaned children in Sierra Leone are without parents due to the decade long Civil Wa

بافت و حجم و انسانيت و ...

...

Shaquana Brown, 16, is comforted by her family at a funeral service, held at the Community Baptist Church of Love in Paterson, for her brother Donald Beal, 21, who was killed in a car accident along with two others. 7/11/04

خداحافظ

له !

اينها را ببينيد و اينها را هم ....

 

100 چهره

تايم دوباره ماجرای 100 چهره سالش را رو کرد. 2005 و آدم های آن ...  به قول علی خليق ، فقط سروش،  يک ايرانی در اين فهرست بلند بالاست !

سه زن

فيلم غريبی است.سرد و وهم انگيز و موذيانه... سه زن داستان استحاله و تبديل شدن و دزديدن هويت هاست.  اصطلاح معروف سه زن رابرت آلتمن اين است :

1 woman became 2/2 women became 3/3 women became
آنقدر اين فيلم جذبم کرد که ظرف يک روز دو بار ديدمش. شب هم خوابش را ديدم... فکر می کنم يکی از معدود فيلم هايي است که دهه 70 را آباد کرده و از رکود نجات داده.

 

قلب پدر

عاقبت به اين نتيجه رسيد كه عمل كند...


زندگی

قلبش را نو کرده اند اما پيرمرد داغان شده... روی کشاله ران، مچ و بازوها آن همه کبودی و خون مردگی آزارت می دهد. سر بخيه از بالای شش و زير شکم بيرون است. دست هايش توان گرفتن يک ليوان خالی را ندارد. به سختی نفس می کشد .سيگارها ريه هايش را به هم چسبانده اند. زيگزاگ بخيه های سياه روی قفسه سينه و پا از زير لباس بيرون است . همه را با مسخره بازی و بازيگردانی ناديده می گيری تا نفهمد ،چقدر می سوزی. ولی چشم های بی فروغ و گودی زيرشان را چطور نبينی وقتی به آنها چشم می دوزی تا نه بخيه ببينی و نه کبودی ؟

در انتخابات شرکت نمی کنم

حالا که به شرايط عادی برمی گردم و ذهنم کمی آرام تر می شود، بيشتر به اين موضوع فکر می کنم. امسال هم مثل دوره پيش شرکت نمی کنم چون نمی خواهم به قول آقايان سرنوشت مملکتم! را تعيين کنم. اصلا من چه کاره ام که رای ام بتواند سرنوشت يک کشور را تغيير دهد؟ حرف هايم نه برای تشويق ديگران است و نه حکم براندازی ! دارد. راستش را بگويم ؟ در ميان اين آقايان که داد از ساخت يک کشور با شرايط جديد دارند، کسانی هستند که با آب و صابون هيچ مراوده ای ندارند. من نمی خواهم رئيس جمهورم در ملاقات های عمومی و شخصی بو بدهد و کسی آرزو کند که او را به حمام ببرد و با هزينه شخصی مرتبش کند ! رئيس جمهور ايده آل من آن کسی نيست که با آداب و رسوم شهر ها آشنايي ندارد و تنها بلد است پيشانی دخترک گل به دست را که برايش شعر می خواند ،دستپاچه ببوسد و وارد شهر شود. رئيس جمهور من گاهی در اوج کار، با موسيقی تمرکز می کند و آرامش می گيرد. او ژنتيک سياس است ، اسلوب گرا و البته منعطف. دوست دارم رئيس جمهورم بشاش باشد، خوش برخورد و صدالبته خوش تيپ ؛ روانشناسی رنگ ها را بداند . استيل حرف زدن و حرکاتش حساب شده و آموزش ديده باشد. در کنفرانس ها و مراسم امضای معاهدات خارجی نياز به مترجم نداشته باشد. لبخند واقعی ، بلد باشد. وقتی با زنان حرف می زند مستقيم به چشم هايشان نگاه کند. ورزش کند. رمان بخواند. معذرت خواهی بلد باشد. اينترنت باز باشد و سايت شخصی اش را خودش به روز کند...گاهی حتی جين بپوشد با تی شرت رنگ روشن ! ...حقيقتش را بخواهيد من ديگر دلم نمی خواهد رئيس جمهورم کنکور را حذف کند، دوره سربازی را محدود کند، بنزين ارزان شود و گوجه فرنگی و گوشت مثل نخود و لوبيا و سويا اسباب راحتی مردم شود. گوش هايم نمی خواهند اين همه فرياد آزادی طلبانه و بشردوستانه را بشنوند. بوی اين همه شعار گنديده در روابط بين المللی و آزادی بيان و زندگی راحت ، مثل جوراب کپک زده ، شامه ام را بی حس کرده. خنثی شده ام ... حالا ديگر نه آن آدم آرمان پرور در پارک لاله سال 77 هستم و نه شبيه خيلی از دوستانم که با سرود ای ايران جان می گيرند. امروز برای من آرامش مهم است. اينکه يک رئيس جمهور صلح طلب و مستعد فعاليت داشته باشم با قيافه ای موزون، صدايي رسا و آشنا به اصول و قواعد رياست جمهوری. کسی که بتواند افکار عمومی کشورهای ديگر را نسبت به ايران و ايرانی بودن تغيير دهد. کسی که با نگاهش آدم را ميخکوب کند . با کاريزمايش نفس را حبس کند. کار کند...کار... و حتی کلمه ای شعار بلد نباشد. بين اين همه نامزد ، کسی را با اين مشخصات پيدا می کنيد؟

نه آقای معين! به شما هم رای نمی دهم

 Moein & Youth

دکتر معين عزيز ،

می دانم که يک پدر مهربان و پزشک دلسوزی، اين را وقتی فهميدم که موقع استراحت ، کنار آن دختر زيبای روی ويلچر نشستی .پرسيديم خودت آمدی يا هم حزبی هايـت گفتند برو کنار آن فرد بنشين؟ گفتی: "من يک پزشکم... قبل از هر چيزی به سمت درد جذب می شوم... "

فهميدم آنقدر مثبتی که حتی نمی توانی بپذيری بخش اعظم جوانان و نسل سومی های کشورت مايوس و سرخورده و بی انگيزه اند. نمی خواهی انکار کنی ولی همچنان با اين واقعيت تلخ کنار نمی آيي.

صدايت از يک حد معينی بالا تر نمی رود. مثل يک استاد در ميان شاگردان شلوع و پرانرژی ، آنقدر ساکت می شوی تا با سکوتت ساکتشان کنی.

 غذايت هر روز همان ساندويچ کوچکی است که همسری مهربان در کيفت  می گذارد.عاشق رنگ صورتی ای. ده سال است که با اينترنت کار می کنی و تحقيق و جست و جو اولين سرگرمی ات است. آرامش داری و با طمانينه سخن می گويي. از دور مستقيم به چشم ها نگاه می کنی ولی نزديک که می ايستی سرت را با همان حجب و حيای سنتی پايين می اندازی. معتقدی اسلام واقعی چيزی غير از راحتی و آسايش را برای مسلمانان حکم نکرده ولی ما در اجرای آن از خود دين هم جلو افتاده ايم. برای اقتدارت در سمت رئيس جمهوری بيش از 6 محور را مشخص کرده ای. زندگی را دوست داری. شادی را هم. می گويي جوان باستانی هستی که هنوز با کوچک ترين عناصر، شادی را تجربه می کند. می گويي دانشگاه ها برايت اولين محل هايي خواهند بود، که به آنها به شکل ريشه ای رسيدگی می کنی.

 

ولی معين عزيز... می دانم که به شما رای نخواهم داد. شايد هنوز آن جرقه..لحظه...همان چيزی که می گويند کاريزما ... آن حس فراتر از يک پدر و پزشک ... و خيلی چيزهای ديگررا در شما پيدا نکرده ام. هنوز نمی توانم تصور کنم که با اين همه آرامش بخواهی اين همه خشونت و وحشی گری را تحمل کنی و مثل ماجرای کوی ، استعفا ندهی. نمی توانم قبول کنم که با اين روش صحبت کردن مونوتن ، با اين سادگی و بی پيرايگی بخواهی گاهی آب زيرکاه شوی و سياس؟ چگونه می خواهی بمانی؟ چطور می خواهی يک روز مقابل ما بايستی و بگويي شرمنده شما هستم؟

حداقل در آن 8 ساعت اين را حس کردم. در آن استوديوی کوچک و در ميان همه دوستانت...

کاش همين پدر ، استاد و پزشک مهربان بمانی  ...  البته بدون آن کت و شلوار سبز و پيراهن پسته ای...  

بوی شيرين هندوانه

بوی هندوانه توی راهرو پيچيده بود. انگار همان موقع چاقو را وسطش فرو کرده و گلش را در آورده بودند . حتما توی بشقاب های کوچک ميوه خوری می گذاشتند و هر کسی مال خودش را برمی داشت. حتما با چنگال هر قاچ را بيشتر خرد می کردند تا آماده توی دهان گذاشتن شود. شايد هسته های ريز و سياه را همان گوشه بشقاب سرمی دادند تا در آب کم عمق صورتی رنگ غوطه بخورد. صدايي نمی آمد. معلوم بود زن همسايه بغل از سرکار برگشته.منتظر است که مرد هم بيايد و در اين فاصله با دو دخترش مشغول خوردن هندوانه خنک بودند. خنکی اش از بوی ملس و شيرينش پيدا بود. شوهر که بيايد دوباره صدای به هم خوردن شيشه های نوشابه در راهرو می پيچد . مرد به همه اينها فکر کرد و کليد را در قفل پيچاند.چراغ را روشن کرد. در را که بست ، بوی خنکی و شيرين قطع شد. نان سنگک را روی فرش گذاشت تا کفش هايش را درآورد. امروز هم بايد با همين نصف سنگک سرمی کرد. سيم برق يخچال را 4 روز پيش از پريز کشيده بود تا برق اضافی مصرف نشود.

ورود زن و سگ ممنوع !

حوزه جای مقدسی است و زنان نباید با حضورشان آنجا را نجس کنند!

همان شد که بايد می شد

حالا ديگر بين بدتر و بدترين ها بايد دنبال يکی باشيم! انتخاب ديگری نداريم . راستش چه رای بدهيم و چه ندهيم ، هيچ اتفاقی نمی افتد، بالاخره يکی از همين 5-6 تن آل شهر و نظم و تصوير و سازندگی افسارمان را به دست می گيرند. هيچ اتفاقی هم نمی افتد. مملکت رضاخانی مگر نمی خواستيم؟ چه فرقی می کند 16 سال به عقب برگرديم يا فوروارد بزنيم؟ اگر اهل ماندن هستيد باز هم اميد داشته باشيد...اميد... چه تحريم و چه غير تحريم ، همينی است که هست !

تحصن يا تجمع ؟

هر جاي اين دنيا برويد وسط خيابان بنشينيد ‏، مي آيند سراغتان ببينيند دردتان چيست.كاري به فرياد يا سكوت نمادينتان هم ندارند. يا با مصالحه حلش مي كنند يا توجيه و دليل مي آورند . دوستان...فايده ندارد.هر چقدر هم تحصن يا تجمع كنيم فايده ندارد. به قول علي حكمت تازه بايد منتظر حمله هاي گسترده و وحشيانه تری عليه روزنامه نگاران اصلاح طلب باشيم.فكر مي كنيد جوابمان را با تحصن مي گيريم؟ نه... من كه فكر مي كنم كسي ككش هم نمي گزد بيايد حداقل درد اين جماعت را گوش كند... اين تحصن ها به نشان اعتراض برگزار می شود ولی فکر می کنيد حداقل شعور و فهم برای درک اين نوع کارها وجود داشته باشد؟

همه منتظر يك بله

تصور نمي كنم‏، راستش كمي مطمئنم كه معين مي آيد. حداقل 80 درصد جمع خبرنگاران ديشب با آمدنش موافق بودند. حس كردم بين آنها تنهايم كه فكر مي كنم او نبايد بيايد. اين ربطي به اعتقاد شخصي من براي شركت كردن يا نكردن در انتخابات ندارد.حداقل معين تنها كسي است كه با آدم ها و شرايطش تا حدي آشنا شده ام . به همين دليل هم فقط در مورد او مي نويسم. من فكر مي كردم كه او نبايد بيايد به همه دلايل الف و ب و 1و 2و 3و ... كه تا به حال در همه تحليل ها نوشته شده ولي حالا ديگر معتقدم نبايد بيايد چون حس مي كنم اين يك بازي جدي است. بازي كه مي تواند منجر به نابودي يك چهره براي زنده نگه داشتن يك حزب شود. مهم نيست كه معين عضو حزب مشاركت نيست ، مهم اين است كه تا به حال برايش هزينه شده و حالا نمي تواند به تنهايي تصميم بگيرد. معين بايد بيايد تا كسي رودست نخورد . بازي غريبي است ...در اين بيست و چند سال بي سابقه است ... نتيجه اين همه مشاوره و كنگره هم مي شود آمدن معين... نتيجه نهايي امشب اعلام مي شود. در ضمن شانس معين كمي بالاتر رفته . مردم به دنبال لجبازي با دولتند...پس كسي كه اول ردصلاحيت شده و حالا وارد مي شود مي تواند برايشان يك ملاك براي لجبازي باشد.

اين يک بايکوت است نه ضد زن بودن !

اينکه می گويند نمايندگان و سخنگويان بعضی از آقايان با حضور کولايي در برنامه 22:30مخالفت کرده اند، ربطی به زن بودنش ندارد. من فکر می کنم اين مساله در راستای بايکوت کردن معين انجام شده. در برنامه های مختلفی که در مورد انتخابات از راديو و تلويزيون پخش می شود، به وضوح از معين خبری نيست.بنابراين قضيه زن بودن سخنگوی معين نيست. هر کسی از اين تيم قرار بود در ميزگرد حاضر شود، حذف می شد. اين آدم های متفکر حتی تصور نکردند بهانه ای بهتر بتراشند تا آبروی خودشان حفظ شود؛ چطور می خواهند تکليفشان را با آن همه شعار تبليغاتی برای حضور زنان و توسعه فعاليت های زنان در اجتماع به خورد مردم دهند؟ (وقتی هنوز به جايي نرسيده ، وعده ها را فراموش می کنند!) مردم اگر بفهمند که تلويزيون يکی از کانديداها را بايکوت کرده ، به خاطر همان لجبازی هم که شده، به سراغ او می روند. اگر بفهمند و درک کنند ...

آقای عدالت اجتماعی و صرفه جو !

ديروز برای مصاحبه به چاپخانه ای رفته بودم که گران ترين و جديدترين دستگاه چاپ را وارد کرده و تنها کسی است که با اين دستگاه عظيم در کشور کار می کند. همانطور که می رفتيم و می آمديم نگاهی به کارهايي که در دستگاه چاپ می شد انداختم. آقای احمدی نژاد توی دستگاه بالا و پايين می پريد! يکی را برداشتم.يک بروشور دو رنگ در مورد آقای محترمی بود که شعارش صرفه جويي و عدم استفاده از بيت المال است. عکس های شهردار محترم همه جای بروشور چيده شده و در مورد کار و عدالت اجتماعی و ديدارهای ايشان از شهرهای مختلف و در ميان مردم مومن و خداجو انواع خبرها کار شده بود. او برای چاپ اين بروشور به سراغ گران ترين چاپخانه در ايران رفته! مهم نيست که آقايان از کجا برای تبليغاتشان هزينه می کنند ، مهم اين است که عمل و شعار خيلی از آنها از همين اول کار يکی نيست. هر چه کردم نتوانستم اطلاعات بيشتری بگيرم . مسول چاپخانه نه اطلاعاتی در مورد قيمت می داد و نه در مورد اين کار خاص...می دانست ممکن است دردسرساز شوم! با اين همه توانستم بفهمم که مشتريان اين چاپخانه اصلا معمولی نيستند و معمولا کسانی اين دستگاه را انتخاب می کنند که کارشان صادرات و واردات است!

يک سيلی ...

چند سال پيش به خاطر نشريه اختصاصی شهرداری رفسنجان، هر از چندی به آنجا می رفتيم تا علاوه بر ماجراهای شهرداری، کمی هم به موضوع و مشکلات اجتماعی بپردازيم. در همان اولين سفر به خوابگاه دختران رفتيم. همه دخترانی که از شهرهای مختلف برای تحصيل به دانشگاه رفسنجان آمده بود يک مشکل مشترک داشتند : " مردان و پسران در خيابان مزاحممان می شوند ... به هر شکلی ..گاهی حتی چادر را از سرمان می کنند و ... " می گفتند دو سال قبل دختر جوانی را در بن بستی گير انداخته و لختش کرده بودند و مردم به زحمت توانستند او را نجات دهند... می گفتند که به تنه زدن ها و ... در خيابان عادت کرده اند...می گفتند فقط در شرايط اضطراری از خوابگاه بيرون می روند ، اين مشکلات را زنان و دختران بومی هم داشتند ولی راه حلش را اين می دانستند که بدون مرد بيرون نروند. هيچکدام از آنها حاضر نبود در اين مورد کاری بکند. از اين می ترسيدند که پدران و برادرانشان از موضوع با خبر شوند و ديگر اجازه ندهند تحصيلشان ادامه پيدا کند. هيچکدام حتی اعتراضی هم نمی کردند..از ترس آبرو ! رفسنجان يک دادگستری دارد که قاضی آن مرد بی نظيری است. او بر خلاف همه علما و مسولان که اين مشکل را کاملا انکار می کردند، می گفت بارها به چشم خودش ديده که موتورسواران چگونه دختران را آزار می دهند ،به آنها دست درازی می کنند و همه جوره مزاحمشان می شوند. می گفت بارها از دختران خواسته که شکايت کنند تا خودش شخصا اين مساله را پی گيری کند ولی آنجا همه در حجب و حيای زنانه، می ترسند حتی به نامشان پرونده ای تشکيل شود.اين گونه پرونده ها حکم ناموسی دارد و برايشان دردسرساز خواهد شد. اين را هم بدانيد که بعد از چند شماره رسما به ما اعلام شد که ديگر اين مساله را پی گيری نکنيم و هيچ چيزی در موردش ننويسيم! امام جمعه هم فرمودند که حتما اين دختران يک کاری می کنند که پسران مجبور می شوند به غريزه خود جواب بدهند... ! دختران ما از نوجوانی ياد می گيرند که اعتراض نکنند، آبرو..حرف مردم ... حيثيت ... اينها آنقدر به گوششان خوانده می شود، که حتی در خيابان می ترسند بر سر مزاحم فرياد بکشند و از حقشان دفاع کنند. حق اين دختران است که بتوانند آزادانه فدم بزنند و خريد کنند .آنهابرعکس با اين کار به مردان و مزاحمان اجازه می دهند که به عادت کثيفشان ادامه دهند و اتفاقا اين را حق قانونی ! خود بدانند. دليل اصلی نوشتن اين موضوع سيلی بود که ديشب دوستم وسط بازار تجريش نثار پسرک تازه بالغی کرد تا دستش را جمع کند. پسرک شوکه نگاهش کرد و در ميان همه سرهايي که به سمتش برگشته بود ناباورانه گفت: " حيف که زنی ، ... " !

دموکراسی ديجيتالی

تفاوت ديجيتالی دوره قبل و اين دوره

بی خيالی ...

 

- خب...فيلم  The Vanishing  را ديدم ؛ زوج تازه عاشق هلندی در سفر زمينی به فرانسه هستند.پمپ بنزين و فروشگاه بزرگی به آنها فرصت استراحتی کوتاه می دهد. وقتی دخترک  می رود نوشيدنی بخرد ، همه چيز شروع می شود. تا سه سال بعد از دخترک هيچ خبری نيست و مرد همچنان پوسترهای مختلفی از او تهيه می کند و او را به عنوان گمشده به همه جا معرفی می کند. بعد از سه سال مردی پيدا می شود که ادعا می کند او دخترک را دزديده و درست همان بلايي را بر سر مرد می آورد که قبلا دخترک تجربه اش کرده..زنده به گور...

 

- The Innocence  ماجرای غريب و عاشقانه زن و مرد جوان انگليسی است که بعد از مدتی يکديگر را گم می کنند و عاقبت در70 -60 سالگی همديگر را پيدا می کنند. چيزی از عشق آنها کم نشده .در اوج پيری همچنان عاشق هم هستند با اين تفاوت که هر دو خانواده دارند و از فرزندانشان هم حساب می برند. زن جلوی چشمان شوهر با پيرمرد رابطه دارد و معتقد است اين اصلا خيانت نيست ! پيرمرد سرطان دارد ولی زن زودتر از او می ميرد .آن هم از شور عشقی که ديگر روحش توان حفظ کردن آن را ندارد.  

 

 

- subway   لوک بسون را هم دوباره بعد از 5 سال ديدم. همچنان ايزابل آجانی را دوست دارم. همچنان زيبايي اش را تحسين می کنم.  

 

--- همه اينها را نوشتم آقای حقيقت ولی راستش را بخواهی وقتی زيبارويانی را می بينم که با پوستر کسی عکس يادگاری می گيرند که از دهه های فعاليتش بی خبرند، وقتی اين رای اولی های شاد و سرخوش را می بينم که تمثالی از رضاخان را مشتاقانه در دست دارند ، وقتی ماشين های شيک در اتوبان ها با عکس و سربند های مردی از کنارم عبور می کنند که رعب و وحشت دهه 60 را همچنان در وجودمان حفظ کرده ... وقتی هنرپيشه اول کشورمان دست يک مرد را می بوسد که ذره ای به او اعتماد ندارد و ديگری در وصفش سخنرانی می کند و.. وقتی بهترين هنرمندانمان برای همين آدم ها عکاسی می کنند و پوستر طراحی می کنند ... نمی توانم از عکس های زيبا و فيلم های خوب بنويسم . هر کاری هم بکنی تلخ می شوی و نااميد. به قول قاصدک ، حداقل کاری که اين نسل سوی ها می توانند بکنند اين است که چند تا سوال کوچک از بزرگ ترهايشان بپرسند  و کمی به گذشته برگردند. ديگر زمان موج سواری گذشته... بيشتر اينها به حفظ  همين مانتو های کوتاه و روابط بی دردسر فکر می کنند. چيزی که آقايان شعارش را می دهند. .. و به همين راحتی خريداری شده اند ...   

همچنان بايد بجنگيم

فوتبال برايم اهميت چندانی ندارد. در واقع چيزی نيست که بخواهم برايش وقت و انرژی بگذارم يا حتی برای ديدن يک بازی از نزديک ، هيجان زده شوم. شايد ديدن تنيس، گلف يا حتی بسکتبال از نزديک بيشتر با روحياتم سازگار باشد و حاضر باشم يک روز وقتم را بگذارم و در سالن بنشينم ، آبميوه بخورم، تشويق کنم يا فرياد بکشم. درست است که به فوتبال علاقه چندانی ندارم ولی اين دليل نمی شود که با دوستان و دخترانی که ديدن مسابقه از نزديک برايشان يک آرزو محسوب می شود ، همصدا نشوم. درست است که حتی اگر در اعتراض ها و امضای درخواست نامه ها چيزی برای شخص من تغيير نکند ولی حس اين آزادی ( فقط لمس معنوی اين تساوی) برايم کافی است و همانقدر به من انرژی می دهد که دختران عشق فوتبال در تب آن می سوزند. برای همين چهارشنبه می روم. ساعت 4:30 .ضلع غربی ورزشگاه آزادی. می روم تا با همه کسانی که می خواهند مثل 20 دختر جمعه پيش بدون در دست داشتن تراکت های مهرعليزاده ، فرياد بکشند و ايران را تشويق کنند، همراه شوم. چقدر وقيح است که هنوز درگير گرفتن حقوقی هستيم که زنان قرون وسطی آن را پشت سر گذاشته اند. آقايانی که شعار می دهيد به شما رای دهند تا ورزشگاه ها را ده برابر کنيد، بی خيال شويد...ما به همين دلخوشی های ساده ، دلخوشيم. همانقدر که در حد يک انسان به ما هم احترام گذاشته شود و درهای آن ورزشگاه ها برای نامحرمان! هم باز شود. همه آنهايي که فردا می روند به شعار شما پوزخند هم نمی زنند...همه آنها می دانند که حالا حالا ها بايد برای همين حق و حقوق کوچک مبارزه کنند ، پس می گويند: همه آن ورزشگاه ها با درهای تک رنگ مردانه پيشکش خودتان ...

زنان با روسری های سفيد

photo by: M.Nasiri

روسری سفيد تا شده توی کيفم نشسته... يک بطری آب معدنی خنک هم . پوسترها آماده شده . پرستو و ساناز با شوق و ذوق ماشين( نازگل) را تزئين می کنند.بخش اعظم برنامه ريزی با تيم آنها و معصومه است. گيسو هم همه تلاشش را برای انرژی دادن و پخش مهربانی می کند!  بيرون تعدادی از زنان با روسری های سفيد و صورت خندان ايستاده اند، منتظر تا اتوبوس بيايد.

آن بالا يکی آب قند می رساند و ديگری می گويد جلوی کولر بنشينم. صدری معاينه می کند و می گويد بايد بروی زير سرم، حق  نداری به استاديوم حتی فکر کنی ! فشار و قند خون تعطيل ... مقاومت می کنم تا زمانيکه نيروی در بدنم نمی بينم که بتوانم حتی يک قدم بردارم...

ساعت 12 شب است. بازی تمام شده ، بوق و ترقه، جيغ و موسيقی ، رقص و تبريک هم. هيچ کدام از بچه ها در دسترس نيستند.آخرين خبر مربوط به زمانی می شود که هماهنگی ها انجام شد و بچه ها وارد استاديوم شدند. حالا همه در راه برگشتند.با ماشينی پر از پوستر که روی آن نوشته نيمی از ورزشگاه آزادی هم مال ماست ... می دانم همه خوشحالند..می خندند.در راه می مانند. صدای ضبط ها بلند است.عشق و شور لابه لای جمعيت موج می زند.می دانم که ديگر جمع زنانه و مردانه نيست.الان همه مست پيروزی اند. شايد جام جهانی آنقدر پررنگ شده که کسی فعلا به پيروزی زنان فکر نمی کند.

photo: Parastou Dokoohaki ! who is in !

می دانم که اين حرکت در تاريخ ثبت می شود. می دانم... ولی يادم نمی رود که هدف فقط همين يک بازی سرنوشت ساز نبود.بين همه آن زنان پشت در غربی استاديو م آزادی ،  بودند کسانی که عشق فوتبال نبودند و فقط آمدند تا اعتراض کنند. می دانم که صدايشان ميان آن همه بوق و نعره به سختی به گوش می رسيد اما اين خودش يک پيروزی است. پيروزی سفيد... پيروزی که اين زنان با روسری های سفيد برای نسل های بعد به يادگار می گذارند. شيرينی اين طعم فراموشمان نشود...هزينه هم داشت...پای شکسته محبوبه و بی نصيبی آسيه از حضور، بخشی از آن هزينه سنگين است... هنوز استاديوم آزادی هست. مسابقه فوتبال هم...به اضافه تلويزيونی که برای زنان فقط سهم پخش صدا را قائل است...  و زنانی که بايد بجنگند..برای همين حقوق اوليه زندگی ... اينبار من هم خواهم بود..اگر زنده بمانم...

اين عکس ها پروسه مستند واقعه است...      نمی دانم چرا از 100 نفر فقط 30 نفر آمدند...

....> عکس اول بدجوری بغضم را ترکاند...

.............................

Women with white scarfs

This is the first time for Iranian women who could  enter in a footbal match  . in fact, They are not allowed into football during the game.These women wanted their rights to be the same with all men spectators.

  Last night in the final match between Iran & Bahrain they could improve  their rights : they Have gone and watched the soccer inside with taking refuge in a sanctuary. 

I am proud of all of them .

some photos about last night .  

مسابقه عكس زن،آب و برق !


آخه من چی بگم؟ اينم از نحوه حال دادن به زنان !


حمايت بزرگان از اعتراضات زنان

" ... ما همصدا با شما و بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی که جمهوری اسلامی ایران نیز ملزم به اجرای آن است، اعلام می‌داریم هیچکس را نمی‌توان صرفا به دلیل جنسیت از هیچیک از حقوق طبیعی، شهروندی و سیاسی محروم کرد. ما خواستار برچیده شدن تمامی قوانینی که شهروندان را بر اساس جنس و جنسیت، قومیت، مذهب و اعتقاد مورد تبعیض و ستم قرار می‌دهد، هستیم و امیدواریم با حمایت مردم ایران، زن و مرد و جوان و پیر، ازمبارزات حق طلبانه شما، مسیر دمکراسی، توسعه پایدار و شکوفایی اقتصادی و فرهنگی ایران هموار گردد و فرهنگ و تمدن کهنسال ایران از آلودگی‌های دیرینی چون استبداد، و سنت‌های زن‌ستیز و خشونت آمیز و قوانین تبعیض‌گرا پالایش یابد. ... "

بخشی از نامه فعالان حقوق بشر از تجمع اعتراض آميز زنان ...

هميشه وقتی نامه يا ايميلی از اينطور جاها می گيرم يا می بينم، يک فکر به ذهنم می رسد؛ هميشه به اين فکر می کنم که اين آقايان و خانم های مقيم خارج ، هر چقدر هم که اهل تحقيق و جست و جو باشند، هر چقدر هم که بدترين و پيچيده ترين مشکلات را مدنظر داشته باشند ...هر قدر هم که اين کاره باشند ...باز هم ممکن نيست درد زنانگی ايرانی و عرب و آفريقايي را حس کنند.بيشتر عزيزانی که اين نامه را امضا کرده اند عده زيادی ايرانيانی هستند که سال هاست از وطن دورند. نمی دانم آنها می دانند يا نه...ولی عمق قضيه خيلی دردناک تر از چيزی است که آنها فکر می کنند...!

++ بعد از يک کامنت

فتانه جان... باور کن در تمام مدتی که اين موضوع را می نوشتم و به آن فکر می کردم ، تودر نظرم بودی. تو با همان چهره پردغدغه و نگاه خاص ات. خواستم جايي به خودت اشاره کنم که يکی از آن بزرگانی هستی که از هيچ کاری برای برطرف شدن مشکلات زنان ، دريغ نمی کنی. خواستم بنويسم که مثل تو هم هستند کسانی که شب آن سوی آبشان را هم به سختی می گذرانند ؛با فکر به اعدام ها و سنگسار ها و خفه کردن ها ..و اينکه چه ها می توانند بکنند برای اين مظلوميت به فلک کشيده شده. بين کسانی هم که اين نامه را امضا کردند آدم هايي هستند که دغدغه روزمره شان همين دردهاست. خودت يک بار به من گفتی که همين جا..در اداره (...) حالت از برخوردهای مردانه با زنان به هم خورد.گفتی ديگر نمی آيي چون به خاطر زن بودنت ، توهين و وحشت و نگرانی را با سلول های بدنت تجربه کردی...! يادت هست؟ گفتی طرف حتی به صورتت نگاه نمی کرد تا حرف هايت را گوش کند !

می خواستم بنويسم قاصدک های زيادی هستند که آن سوی مرزها از هيچ حمايت و پشتيبانی دريغ نمی کنند ولی تجربه واقعی آنها زمانی اتفاق می افتد که همه چيز را با نفس های خودشان حس می کنند. وقتی که ديگر آنجا ها نيستند..نه در آمريکا و نه کانادا و نه هلند و نه... 

 وقتی زن بودنت مسخره می شود..وقتی به راننده ای که کوچه يک طرفه و تنگ را خلاف می آيد و به سختی می توانی به او راه دهی  و او وظيفه تو می داند که راه بدهی .از کنارت که رد می شود داد می زند:برو کهنه ات رو بشور ! وقتی که بايد برای همسر توضيح دهی که دقيقا کجا هستی و با کی ولی او تو را در حدی نمی داند که بگويد شب را کجا می گذراند...زمانی که اگر چلاق باشی و ناکار و زشت قانون اجازه می دهد طلاقت دهند ...وقتی... اين ها آنجا ها چه معنی دارد؟ خودت خوب می دانی که می فهممت..می دانم که وجودت پر از درد است و نگرانی . می دانم که خواندن اين جملات برای تو درس پس دادن من است. می دانم که دوست داری هر چه در توان داری برای آزادی و دموکراسی بکنی..می دانم..ولی اين را هم بدان که درد ما را اينجا می توان لمس کرد..همين جا..توی همين به قول تو سرزمين گربه خفته ...

تو برای من هم بزرگی هم فعال و هم مدافع.تو همانی که جوانی ات را برای همين حرف ها گذاشتی. با همين درد هم مجبور شدی بروی جلای وطن. من کوچکم..بی تجربه و خام ...کله داغی دارم و دل ناصبور...  يقين دارم که دوری بيشتر بی تابت می کند تا بيشتر تلاش کنی .برای همه اهدافت و برای زنان و آزادی... هم تو و هم خيلی از آن بزرگان. ولی قبول کن که وقتی اينجا می آيي ديگر حتی توان فرياد زدن هم نداری...اينجا جور ديگری است... دردهايش هم خاکستری ترند.نه؟ 

 کاش همان موقع که می خواستم ، همه اينها را نوشته بودم...

ماجراهای شيرين

چند ماجرای شيرين اتفاق افتاد که در همين چند دقيقه حسابی حالم را جا آورد:

1- حضور شون پن ... در ايران ... خوابش را هم نمی ديدم... کسی او را در نماز جمعه نشناخت ولی فکر نمی کنم توی خيابان ها و در اين اوضاع و شرايط انتخابات که جوان ها همه کاره اند، باز هم اين ناشناس ماندن برايش شانس بياورد.اينبار نمی تواند با اين آرامش بنشيند  و نظاره گر باشد.

Photo

به روزنامه کرونيکل به خاطر ماجرای گزارش تصويری خانم ديان فيتزموريس ارادت خاصی دارم و حالا اين دوست عزيز و محبوب ، به عنوان خبرنگار اين نشريه به ايران آمده. وقتی آرمن خبرش را داد تا چند دقيقه در شوک بودم . همانجا تصميم گرفتيم ترتيب مصاحبه را بدهيم !

Photo

2- دوستان شجاعمان با همان روسری های سفيد روی خبرگزاری ها و سايت های خارجی هم غوغا کرده اند. اين يکی از سايت های محبوب آمريکايي است که به ماجراهای ايران علاقه زيادی دارد. ماجرا در واشنگتن پست وچندين شبکه راديويي و تلويزيونی  هم دنبال شده .

3- به شدت از درون پرانرژی و اميدوار شده ام ...خودم هم می دانم چرا..چون تازه دارم کشف می کنم که خدای من خدای تشويش و ترس نيست.خدای من خدای شادی و شور و زندگی است...

4- ... بماند برای بعد...

Oscar-winning U.S. actor Sean Penn attends Friday prayers at Tehran university June 10, 2005. Penn arrived in Iran as a reporter for San Francisco Chronicle

... 

می خواهم بنويسم، مزاحم نشويد !

شون پن قصد ندارد با هيچ خبرنگاری حتی يک کلمه حرف بزند. فکر نمی کنم به دست آوردن دلش چندان کار راحتی باشد. او ديشب در لابی هتل لاله خيلی راحت گفت که به هيچ عنوان روی مود صحبت کردن نيست. گفت که استراتژی و کارهای تعريف شده ای دارد و فقط در همين زمينه ها جلو خواهد رفت. بعد هم رفت و در ادامه جلسه شروع به حرف زدن کرد. او گفت که فقط و فقط می خواهد بنويسد و ببيند و فکر کند. حرفی هم ندارد که بزند!

مديربرنامه هایش هم گفت که ليستی از آدم هايي مشابه ما را به او داده وخواسته که فکری بکند.ولی پن باز هم روی حرفش هست. نمی خواهد تمرکزش به هم بخورد .درست است که سوپراستار است...آدم پيچيده ای هم هست  ... درست است همه دنيا او را می شناسند...شهرت و درخواست ملاقات و مصاحبه برايش عادی است و نور فلاش ها بخشی از زندگی اش شده اند. ولی ..لطفا اين تکروی و گوشه گيری اش را به حساب همان مسائل ايرانيزه خودمان نگذاريم ؛ او نه خودش را گرفته و نه کلاس می گذارد.فقط می خواهد از وقتش نهايت استفاده را بکند البته نه استفاده دکوری و کليشه ای !  با اين همه او گناهی ندارد که اين اتفاق برای اولين بار در تاريخ مملکتی می افتد که از 26 سال گذشته ،تکراری نداشته! او حق دارد که تنها باشد و بخواهد شناخته نشود و فقط کارش را بکند . مشکل از ماست که تا به حال از حضور آدم هايي اينچنينی ، محروم بوده ايم . 

photo by:Arash khamooshi

دليل اصلی آمدن او به ايران اين است تا به قول دوستی فقط معنای واقعی " مرگ بر آمريکا" را کشف کند! فکر کنيد به عنوان يک خبرنگار مقابل سردبير بايستيد و بگوييد که می خواهيد برويد به يک کشور که حتی جايش را روی نقشه نمی دانيد تا معنای يک شعار را درک کنيد. بعد هم نماز جمعه را انتخاب می کنيد که منبع اين شعار است و بعد آنجا گيج می شويد و نمی دانيد چه بنويسيد در آن دفترچه کوچک !

کاش ما هم اين شرايط و امکان را داشتيم تا برای حس يک واقعيت ، راهی يک محل ناشناخته شويم و البته همه خطرهايش را هم بپذيريم.

شون پن ، می خواهد بفهمد پشت همه اين مسائل ، دعوا و مناقشات بين ايران و آمريکا چيست .او می خواهد پشت صحنه و دلايل اوج گرفتن بحران و فشار بين تهران و واشنگتن را ببيند.   چه چيزی بهتر از اينکه درست در اين شرايط به ايران بيايد ؛هم انتخابات هست..هم فوتبال ..هم حضور پررنگ جوانان در کوچه و خيابان و هم...

دلم می خواست به او بگويم که بهترين کار برای نوشتن و درک کردن شعار و عمل اين است که پای حرف های مردم عادی بنشيند. اگر خودش می خواهد قضاوت کند نبايد نتايجش را مستقيم از سياستمداران بگيرد... مردم  بهترين منبع هستند.

...........

I am Here to write ...that's it

“Leave me alone ! “ sean penn said in Iran when all the photographers and journalists wanted to talk to him.

Hollywood actor Sean Penn, adopting the role of a journalist, scribbled all the time  in his notebook as Friday prayer worshippers in Tehran chanted "Death to America."

He is in Iran to understand and realize the whole meaning of growing tensions between Washington and Tehran.

It’s the first time in Iran after revolution ( 26 years) that a super star has  come  and been between people.

He is accommodated  as a journalist in Iran and have a plenty  appointments with politics.

“ I just want to read and write here and absolutely  focus on the events as a researcher. that’s it “. He said after demanding of journalists to have interview with him.

He will be in Iran up to Monday  and after that he is going to write his articles about whatever he ‘s  seen.

کلاس کجاست؟

 

Sean Penn

اگر اين آدم به قول خيلی ها اهل پز و کلاس بود ، موقع سيگار کشيدن حال نمی کرد کنار اين آدم بنشيند ! خيابان فرشته يکی از همين روزهايي که پن در ايران بود ...

ممنون از سينا تابش عزيز...

فيلم هندی هاشمی 2005

فيلم تبليغاتی هاشمی روی مرز حرکت کرد. اين فيلم به همان نسبت که می تواند برايش رای آور باشد، از رای هايش هم کم می کند. درست است که سوالات مطرح شده ، سوالات ما هم بود. درست است که جوانان به شکل زجرآوری راحت نشسته بودند..می گفتند و می خنديدند و جوک هاشمی 2005 را تعريف می کردند..درست است که بعضی ها بغض کردند و بعضی ها جبهه گرفتند ولی بخشی از اين حرف ها که تقريبا واقعی و هماهنگ نشده به نظر می آمد ، حذف شده بود. کسی دنباله حرفش را نمی گرفت.جواب ها زيرکانه و از سرباز کنی بود. هاشمی هر وقت احساس می کرد سوال کمی برخورنده است به خود پرسشگر پاس می داد ونظر خودش را در مورد سوالش می پرسيد. بعضی از جواب های سازنده برای رای اش را کاملا عوض می کرد؛ مثلا به جوانی که پرسيد با محکوميت های بين المللی تان چه می کنيد ؟ گفت: شما داريد من را محکوم کنيد..کدام محکوميت..من جايي پرونده ای ندارم! يا آن يکی که از پوشش و لباس زنان پرسيد ؛ گفت: فقط يک چيزی بپوشند..لباس باشد..مهم نيست چه! در مورد گنجی هم گفت که اصلا با زندان مخالفم..يعنی چطور می توانم با اين دل نازکم يک آدم را به خاطر کينه شخصی در زندان نگه دارم! در مورد روابط دختران و پسران ، هم گفت هيچ مشکلی نيست ،خانواده ها را در جريان بگذارند و بعد هم به اعتراض جوان ديگر جواب داد که راه حل کنترل غريزه جنسی در اسلام هست ! همان کسانی که می خواهند هاشمی را انتخاب کنند اگر کمی به اين حرف ها دقت کنند، می فهمند با چه آدمی روبه رو هستند. البته دوستی می گفت او بايد هر دو طرف را داشته باشد. بازار و اهالی تجارت را يک جور ديگر نگه می دارد و جوانان را به نحو ديگری! ولی واقعا کسی بين اين بيننده ها نيست که شلختگی اتاق ، روميزی چروک، دستمال کاغذی چشمک وسط ميز، سيم های آويزان از دوربين ها و فيلمبرداری بد و سرسام آور اين فيلم را نشانه ای از شخصيت واقعی يک فرد بداند! اينها به کنار..لبخند های مصنوعی..تلاش برای راحت بودن... مهربانی ساختگی و بخش هندی آخر فيلم درمورد راضی کردن يک دختر به رای دادن! چی؟ لازم نيست کسی دقت کند..فقط کافی است ببينيم...

فريادهای هميشه خاموش زنانه

من هم يکی از آن کسانی هستم که با هر گونه تجمع و تحصن اعتراض آميز در ايران مخالف بودم.حالا به اين نتيجه رسيده ام که در مملکتی که به زور به حرفت گوش می کنند بايد به زور حرف بزنی. حتی اگر گوش هم نکنند... در هر صورت به وظيفه ات عمل کرده ای و همين حرکت های کوچک تبديل به يک موج خواهد شد.

تحصن يا تجمع يا نشست اعتراض آميز زنان ديروز با استقبال بی نظيری روبه رو شد. عده بيش از حد زيادی آمدند تا در تکرار شعار و فريادهايي که هميشه فرو داده بودند، شرکت کنند. جای نگرانی نبود.معلوم بود با نيروی انتظامی هماهنگ شده.يک اتوبوس و چندين مينی بوس بين خيابان و پياده روی دانشگاه گذاشته بودند تا هيچ چيز از اين سو به آن سو نرود! ماموران با باتوم دوروبرمان بودند.جمعيـت به حد غيرقابل تصوری که رسيد ديگر اجازه نمی دادند کسی از آن سوی خيابان به اين طرف بپيوندد. بچه هايي که زودتر آمده بودند مزه باتوم ها را چشيده  و مورد غضب واقع شده بودند ولی باز هم نشسته و سرود خوانده بودند تا بقيه برسند.  صدا ها از اعماق وجود زنان بلند می شد. فرياد " ما زنيم، انسانيم ،اما حقی نداريم" از يک نقطه شروع شد و به آن سوی خيابان هم رسيد. عده زيادی حرف زدند ولی زنان زيادی تحمل شنيدن چيزهايي که با پوست و گوشتشان حس کرده اند را نداشتند..همه حرف ها تکرار بود حتی شعر سيمين بهبهانی و بيانيه شيرين عبادی...همه می دانستند دردشان چيست. همه بيانيه ها و مقالات و سخنرانی ها هم برايشان تکرار واقعيات بود...گويا همه می خواستند در اين اعتراض فقط فرياد بزنند و خشمشان را بيرون بريزند.معلمان و پرستاران و خانواده های سياسيون زندانی هم برای خود شعارهای شخصی می دادند. مقابل دانشگاه تهران يک اتفاق ديگری افتاد.حسی که شايد به قول دوستی ، خيابان انقلاب و سردر دانشگاه هم دلتنگش بودند.

همه ما آن لباس شخصی های دوربين به دست را ديديم. همان هايي که آرام گوشه هايي را انتخاب می کردند و با زيرکی فيلم می گرفتند.همه ديديم که آقای سرهنگ استاديوم که قصد کمک کردن داشت، گوشه ای با بيسيم حرف می زد و دستور می گرفت. همه ديدند و هيچ توجهی نکردند.شايد حضور آن خبرنگاران و عکاسان سوئدی گيج و مبهوت که درست وسط جمعيت نشسته بودند و نمی دانستند چه بکنند، برايمان جالب تر از هضم  تلخی حضور لباس شخصی ها بود.

مردمان زيادی آن سوی خيابان نگاهمان می کردند.دانشجوهای مختلف و رهگذران.کمی بعد آنها هم تجمع کردند ..يک تجمع سياسی با فرياد و شعار برای تحريم انتخابات و مرگ بر ديکتاتور و... گويا همه منتظر يک شروع کننده اند تا حرکت کنند. کاری ندارم درست يا غلط...

She posed infront of cameras a symbol of needing freedom

اين خانم معتقد بود همه خانم ها بايد با اين المان جلوی دوربين خبرنگاران نياز به آزادی بيان و دموکراسی را نشان دهند!

He advertised a kind of privet university between women

يک نوع اعتراض يا تبليغ !

بخش زيادی از اخبار يا تحليل هارا از اين طريق می توانيد ببينيد.

با اين ايده هم موافقم.اين نشست ها و اعتراض ها بدون حضور زنان هنرمند و نويسنده و اهل سياست ديرتر به جواب مي رسد...

Hundreds of Women Protest Sex Discrimination in Iran

The protest was the first public display of dissent by women since the 1979 revolution.

 They wanted their rights in Iranian Islamic low.

عده ای پودر می شوند و هيچکس کاری نمی کند !

کاش ما هم مثل آنوری ها بوديم و حداقل می توانستيم منتظر بمانيم يک نفر مسوليت اين همه انفجار را به عهده بگيرد... اين انفجار ها برای کی رای می آورد؟

عكاس قلب شير

photojournalist Deanne Fitzmauriceوقتى قدر كارتان را بدانند آنقدر انرژى مى گيريد كه چند برابر سختى هاى قبل را تحمل خواهيد كرد. اين بار با ديد انسانى تر و نگاه جديد.
تصور كنيد چند سال يا چندين ماه وقت گذاشته ايد و به سراغ پسرك آسيب ديده در جنگ رفته ايد. همه از او قطع  اميد كرده اند ولى گزارش هاى تصويرى شما حاكى از اين است كه او با تلاش خود و پزشكان رو  به بهبودى مى رود. مردم هم جذب اين تصاوير مى شوند. به زودى پول و مخارج بهبودى پسرك از سوى مردم جمع مى شود. همه دست به دعا برمى دارند و عكس هاى دلسوزانه شما مردم را همسو مى كند تا براى بازگشت پسرك جنگ زده همه كار بكنند. شايد مزدتان را با همين دعا و تشويق همگانى و بهبودى كامل پسرك گرفته باشيد ولى چه چيزى بهتر از اينكه جايزه پوليتزر را به خاطر يك سرى عكس هاى خلاقانه و منفعت طلبانه براى يك خانواده به دست آوريد؟
ديان فيتزموريس (Deanne Fitzmaurice) زنى ۴۷ ساله است كه ۱۶ سال براى «سانفرانسيسكو كرونيكل» عكاسى كرده. رشته عكاسى را در دانشگاه سانفرانسيسكو خوانده و عكس هايش در نشريات معروف آمريكايى مثل تايم، نيوزويك، يو اس نيوز، پيپل و... چاپ شده.

Saleh Khalaf, a 9-year-old Iraqi boy, was severely maimed by an explosion. His indomitable spirit -- which earned Saleh the nickname Lion Heart -- moved Air Force surgeons in Iraq to launch an international mercy mission to save him. Throughout the ordeal Saleh's father, Raheem, stayed at the boy's side, ready with a comforting touch like this. او همان كسى است كه جايزه پوليتزر ۲۰۰۵ يعنى معتبرترين جايزه روزنامه نگارى آمريكايى را در بخش گزارش تصويرى از آن خود كرد.
او صالح خلف را پيدا كرد، مجروح ۹ ساله جنگ عراق كه تا سرحد مرگ از او خون رفته بود. مردم با صالح با تيتر «جراحى قلب شير» آشنا شدند. ديان فيتزموريس در ۵ نوبت، گزارش هاى مفصل تصويرى از پروسه جراحى تا سلامت كامل صالح را در روزنامه كرونيكل چاپ كرد. اين گزارش ها از صحنه هاى دلخراش و جراحات عميق به چشم و صورت صالح شروع شد و تا دويدن او در سالن بيمارستان و شادى اش در ميان پرستاران ادامه يافت. در اين ميان سيل اى ميل و نامه به سردبير كرونيكل سرازير شد و مردم خواستار قرارگرفتن در مورد جزئيات بيشتر اين شير كوچك عراقى شدند. مردم ديگر مى دانستند كه صالح با پدرش رحيم در بيمارستان اوكلند روزها را مى گذراند و جراحى هاى بزرگ و كوچك روى او انجام مى شود. اعضاى ديگر خانواده صالح هم در اين مدت به او پيوستند.
ديان مى گويد: «خيلى از مواقع من و مرديث (گزارشگر اين ماجرا) با هم مى نشستيم و گريه مى كرديم. بعد دوربين را برمى داشتم و جلو مى رفتم. بايد به اين خانواده روحيه مى داديم. صالح تنها كسى نبود كه در اين جنگ ظالمانه تا سرحد مرگ رفته بود. مجروحان زيادى از عراق به بيمارستان اوكلند منتقل شده بودند ولى چيزى در صالح كوچولو وجود داشت كه از روز اول مرا جذب خود كرد. صالح به ما اجازه مى داد تا حتى در اوج دردكشيدن در كنارش باشيم. روح شاد و زيباى صالح بهترين وسيله براى آشنايى و پيوند ما بود. او فقط عربى مى دانست و من فقط انگليسى. اما وظيفه انسانى عكاس است كه در چنين شرايطى با سوژه ارتباط روحى برقرار كند. من از او عكس مى گرفتم و عكس ها را روى ال سى دى دوربين نشانش مى دادم. او آنقدر هيجان زده مى شد كه مرا به وجد مى آورد. صالح و خانواده اش به من آنقدر اعتماد داشتند كه روزهاى آخر واقعاً جزيى از فاميلشان شده بودم.»


His major surgeries behind him, Saleh started taking classes at Park Day School. When it was his turn in the storyteller's chair, Saleh riveted the other children with tales of his life in Iraq. He talked about catching fish in the river near his house and how wild animals roamed the neighborhood.

ادامه مقاله در شرق...  

 مجموعه عكس هاي صاحب پوليتزر...

چطور می سازمت وطن؟

استاديوم دانشکده تربيت بدنی آنقدر بزرگ هست که هر چقدر جمعيت در آن بنشيند ، باز هم به نظر نمی رسد پرشود. نمی دانم اين همه آدم از کجا آمده بودند.خيابان ها لبريز از اتوبوس های اياب و ذهاب همين جوانان بود با ماشين های شخصی که حتی يک جای پارک هم بين آنها پيدا نمی شد.

رفتم تا از حضور خبرنگاران خارجی در استاديوم بنويسم.فضای سبز و چمن بازی وسط استاديوم مقر خبرنگاران بود  ؛ سوئد،فرانسه، آلمان،روسيه، انگليس، ژاپن و ... نمايندگانشان را فرستاده بودند .می گفتند بی سابقه است. می گفتند در تجمع و همايش های هاشمی و قاليباف هم بوده اند ولی خبری از اين همه جوان نبود. می گفتند احساس راحتی اينجا بيشتر است. مردم شادترند.دست می زنند.سرود می خوانند. نوع لباس پوشيدنشان هم فرق می کند ولی در تجمع های ديگر به هر حال فضا ها بسته بوده و مردم انگار زياد هم دلشان با نامزدشان نبوده! باور کنيد..اينها را فقط يک نفر نگفت...حتی خبرنگار آلمانی گفت که مقاله اش را برايم می فرستد که دقيقا به همين اشاره کرده. برای آنها جالب بود که در سرزمينی که آن را برابر با کلمه تروريست می دانند ، جوانان موقع صحبت های سعيد حجاريان فرياد"مرگ بر تروريست" سرمی دهند. جالب بود که يک زندانی سياسی اين قدر بين مردم محبوب است که حالا بعد از گذشت سال ها هنوز همه می گويند" کديور" ..."کديور"...

اوج تشويق مردم را زمانی ديدند که ابراهيم يزدی با همان صراحت لهجه گفت: "می خواستم تحريم کنم ولی حالا وقتش نيست.."  ..آنها نمی فهميدند بين اين کلمات و حروف چه چيزی هست که اين همه دست و سوت و فرياد شوق را بين جمعيت می ريزد.فقط ميکروفون به دست صداها و شور را ضبط می کردند  !

Francise Harrison is recording the voice of people خبرنگار ارشد بی بی سی

وقتی که همه چيز تمام شد..معين که با آن همه تاخير صحبت کرد و وقتی ديگر کسی توان ايستادن و دويدن نداشت، نشستيم روی زمين. بطری های آب معدنی وسط چمن ولو شده بود.وسائل جمع می شد و کيف های بزرگ دوربين در ميان سرود " ای ايران" بچه های وسط چمن بسته می شد... همان لحظه از من هم پرسيدند..از منی که با سوالاتم کلافه شان کرده بودم:" تو به کی رای می دی؟"  استفان خبرنگار اشترن و پائلو عکاس آژانس عکس رجينا ماريا همزمان پرسيدند... چشمم به کاور های يک دست قرمز بچه های ستاد معين بود که روی تن سرودخوانان ، می درخشيد. گفتم: " هنوز هيچکس...راستش... هيچکدام از اين مردان آن کسی نيست که من فکر می کنم، ولی تا حدی به فکر رفته ام..شايد تا آخرين لحظات تصميم گرفتم..شايد هم..." ...

برای آنها اين حرف طبيعی بود.شايد در کشور خودشان عادی ترين بخش حضور درانتخابات بود. آنها جايي زندگی می کنند که مردمش به حرف نامزدها درمورد بيمه اجتماعی، ماليات و امکانات پيچيده زندگی اهميت می دهند.شعار آنها دموکراسی، آزادی بيان و آزادی زنان نيست.آنها معنای " دوباره می سازمت وطن" را درک نمی کنند و مفهوم "دولت عشق" و "هوای تازه" و ... برايشان بی معنی است. شک و دودلی آنها برای انتخاب يک نامزد، با ما خيلی فرق دارد..خيلی... به اندازه معنای دموکراسی و عمل به آن در کشور ما...  با اين حال وانمود کردند که حرفم را فهميده اند... !

rebuilding Iran

( فتوشاپ لعنتی همچنان مشکل دارد...عکس زياد دارم...)

تمرين آزادی در خيابان وليعصر

آخرين ساعات تبليغات،  تصوير و لحظات زيبايي را در ذهنم حک کرد.

covering a car with  Moein  poster at midnight

جوانان که مخاطبان و حاميان اصلی اين انتخابات هستند در طول اين  چند روز به خصوص آخرين لحظات  به وضوح تمرين دموکراسی می کردند.ديشب تا 3 صبح وليعصر،پارک وی و ميدان ونک تبديل شده بود به محل ابراز عقيده و راضی کردن آدم ها به رای دادن. اين برنامه برای يک گروه ،از ساعت 5 عصر شروع شد.ميدان های شهر با بچه های اصلاحاتی پوشش داده شد. گاهی يک نفر بيش از 45 دقيقه با فردی حرف می زد تا متقاعدش کند .بچه ها 3 کار را انجام می دادند؛ اول همه را  توجيه کنند که دوره اصلاحات خاتمی چه چيزهايي در برداشته که ما مدام ناديده می گيريم و از آنها تا 8 سال پيش هيچ خبری نبوده، دوم اگر به معين رای بدهند چه می شود و سوم اگر اصلا رای ندهند چه اتفاقی می افتد.

می ديدم که مردان و زنان زيادی وارد بحث می شدند. صداها بالا می رفت.نقدهای شديد با نگاه های تند و دوآتشه  درمی گرفت و در نهايت تعدادی از همين آدم ها تراکت و پوستر معين دردست از جمع دور می شدند. شايد تصاوير سال های اول انقلاب با بحث های همان دوره برايشان زنده می شد و می رفتند ...

آخر شب اما زمانی بود که اين بچه ها بايد با پای پياده بين ماشين های شيک با برچسب های رنگارنگ، بين دختران و پسرانی که ذهنشان را از همه وقايع 8 سال قبل ری ست کرده اند، می چرخيدند ؛ با کاور و سربند و پلاکارد در دست تا با تمام سلول های بدنشان فرياد بزنند:" خاتمی گفته به من،زنده باد دشمن من " ... صدايشان گاهی بين موسيقی تند و تيز ماشين ها گم می شد. گاهی طرفداران قاليباف با ويراژ موتور و صدای اگزوز سعی می کردند آن را خفه کنند و گاهی نوحه خوانی طرفداران احمدی نژاد با لباس های تيره و موتورهای مختلف روی اين فرياد ها فيکس می شد.

زيباترين لحظات زمان برقراری ديالوگ بين اين بچه ها بود با خانواده های گيج بين ترافيک کارناوال ها.آنها می پرسيدند و با روی گشاده و پرحوصله بچه ها جواب می گرفتند که چرا معين؟ وقتی می فهميدند خاتمی طرفدار اوست، نظرشان مثبت تر می شد. خودشان قضاوت می کردند: اين همه شور و از خودگذشتگی در مقابل آن همه رنگ و شيک سواری وپخش  آبميوه و بيسکوييت  ...بوی ديگری می داد !

پليس و نيروی انتظامی همه جا ايستاده بود و لبخند به لب نگاه می کرد.جناب سرهنگ از بچه ها سی دی معين را خواست. چند تا کارت کوچک تبليغاتی هم آرام در جيب پليس ها نشست. اينبار پليس ها گيج نبودند.با آرامش يا در ماشين ها نشسته و نگاه می کردند يا بيرون می ايستادند و لبخند می زدند.خودشان هم باورشان نمی شد که اينقدر راحت می توان دموکراسی را در خيابان های نيمه شب تهران تجربه کرد.عادت نداشتند که اين همه صداهای مخالف و فرياد های دلسوزانه را از نزديک بشنوند وبه سوتشان ندمند . نه از باتوم خبری بود و نه تذکربرای "حرکت کن آقا...سريع... " ، انگار هر کسی وظيفه اش را می دانست و مراقب بود تا رقيبش هم آسيبی نبيند. آنهايي که قصدشان فقط وقت گذرانی و استفاده از آخرين لحظات برای آزادی و خوشی بود، کارشان را بلد بودند. آنها هم مزاحم ديگران نمی شدند ولی کلامشان تند بود و ناسالم. آنهايي که هدف محکم تری داشتند باز هم به رقيبان فراموش کار ، لبخند می زدند و برايشان دست تکان می دادند.

 

من به اين فکر می کردم که همين ذره آزادی و جنبش خودجوش با همه تضاد ها ،اگر هميشگی باشد ، چقدر به کارمان می آيد؟ اگر همين ديدگاه برای هميشه ماندگار شود  که مردم شعور دارند و می توانند خوب را از بد تشخيص دهند، چقدر جلو خواهيم رفت؟ اين ساختن و دوباره سازی کشور با همين چيزهای به ظاهر کوچک به وجود می آيد. همين آزادی های فردی و اجازه به جوانان تا با ديالوگ مسائلشان را با هم مطرح کنند. ولی همه آنهايي که ديشب از آخرين ساعات تبليغات استفاده می کردند، همه کسانی که صدايشان گرفت، برای يک قطره آب همه جا رفتند و برای تغيير عقيده آدم ها به ابزار محبت و احترام متوسل شدند ، می دانستند که تاريخ مصرف دارد...همين آزادی های کوچک خيابانی ..همين شادی ها... و همه اين راحتی ها..تاريخشان خواهد گذشت... مثل همان دوره موعود خاتمی..مثل همان زمان پرشر و شوری خودمان...

Reza Ansari Rad



رای می دهم اگر ...

اگر قرار باشد احمدی نژاد همينطور بالا بيايد ، رای می دهم و خیلی ها را راضی می کنم که این کار را بکنند.تصور اینکه او رئیس جمهورم شود، وادارم می کند دست به هر کاری بزنم ... می دانید که اگر نخواهم او رییس جمهور شود، چه َکسی را انتخاب می کنم ... ! با همه ناامیدی و بی اطمینانی...

ديگر حتی درجا هم نمی زنيم... به عقب می رويم...

دو روز است بغضم را نگه داشته ام. خشمم را هم. گاهی اما اگر زورم به کسی برسد ، کمی صدايم را بالا می آورم تا ذره ای آرام تر شوم.  هيچوقت فکرش را نمی کردم که روزی مجبور به فکر کردن در مورد انتخاب بين ... و...  شوم.

ديشب معين آرام بود. بين آدم هايي که در گوشش می خواندند اين کار را بکن و آن کار را توصيه کن ، لبخند می زد. راضی بود ... او وظيفه اش را برخلاف خواست قلبی خودش انجام داده بود و حالا کنار می رفت و می گفت ديگر به کسی رای نمی دهد و توصيه هم نمی کند که جوانان چه بکنند! همه می خواستند مشروعيت رای دادن را از زبان او بشنوند!

اينبار اما قضيه شخصی است. اينبار بايد فکر کرد که اگر دوست نداری مرزهای کشورت بسته شود، اگر می خواهی مطبوعاتی غير از کيهان توليد شود،اگر از بوی گلاب و جوراب و صدای موتور و نگاه های ترسناک ، دوری می کنی... کاری بکنی. اگر هم هنوز حالت از ماجراهای قبل از 76 به هم می خورد، فساد اقتصادی برايت اهميت دارد و از فکر حضور مافيايي و خانوادگی در امور اقتصادی ترس برت می دارد، باز هم کاری بکنی. خيلی ها از من پرسيدند چه بايد کرد؟ و من ..خودم هنوز نمی دانم...خيلی ها نمونه مشابه انتخابات را در فرانسه يادآوری می کنند و عکس العمل مردم و سياسيون را... آن زمان حتی تيم فوتبالشان هم اعلام کرد در صورت روی کار آمدن دولت راست افراطی ، ديگر بازی نخواهد کرد. عقل می گويد ..به وضوح هم می گويد که چه بايد بکنی..ولی چطور می خواهيم با خودمان کنار بياييم ؟ به قول فتانه ، تحريم ،ترحيم آزادی شد. حالا هم خيلی ها نمی خواهند به دور دوم حتی فکر کنند ... ولی بعد چه می شود؟ شنبه بعد چه اتفاقی می افتد؟ حالا آرا خرد می شود.آراء لاريجانی و مهرعليزاده هم می رود توی صندوق راست ...اگر سه برابر اين تعداد هم کار ديگری بکنند باز هم شانس پايين است. من که از ترس حضور سايه سنگين آقای عدالت اجتماعی در آخرين لحظه همه کار کردم، ديگر نمی دانم بايد چطور منطقی باشم و چه کاری از دستم برمی آيد؟ حالا حتی می ترسيم که بنويسيم!

خانم ها و آقايانی که معتقد بوديد خاتمی در اين 8 سال هيچ نکرد؛ حالا تحويل بگيريد ! از اين به بعد نوشتن، حرف زدن با تلفن و حتی پچ پچ کردن هم می ترساندتان ... از حالا حتی صدای زوزه موتور هم مو بر اندامتان راست می کند...حالا به يک عقب گرد عظيم تاريخی می رسيم..شايد به زمان ارتباط با عثمانی ها! ديگر حتی درجا هم نمی زنيم...

ماجرای بدی را بازی کرديم... بدون فيلمنامه... راست می گويي فروغ جان...

 

اولين برخوردها

شروع شد.روزنامه ها به شکل فله ای دوباره طعم توقيف را می چشند؛ توسعه(هفته پيش)، اقبال ،اعتماد،آفتاب يزد و حيات نو و ... امروز صبح خيلی از اين روزنامه ها به دليل چاپ نامه کروبی به رهبر، داخل چاپخانه تعطيل شدند...

خداحافظ اقبال

Photo by Vahid Salemi

روز سختی بود ... اقبالی ها امروز را با بدترين شرايط روحی گذراندند... اگر می خواهيد عمق فاجعه را حس کنيد، عکس ها را ببينيد..اينجا هم با سياهی و تلخی تمام اين حس را لمس می کنيد... اينجا هم ...

امروز آنقدر بغض داشتم و عصبی بودم که پايم را آنجا نگذاشتم..ولی می دانم ، بچه ها چه کشيدند... هر چقدر هم که عادت کرده باشند... همه انگار می دانستند منظور از توقيف موقت ، همان حرفی است که هميشه قبل از بسته شدن روزنامه ها می زنند. اينبار خبرنگاران خارجی هم رفتندتا آخرين لحظات را ثبت کنند...

...

Iranian female journalists, staff of the reformist daily Eqbal, stand after the hard-line controlled judiciary banned their paper, in its office, in Tehran, Iran, Monday, June 20, 2005. Hardline clerics fired a warning shot in Iran's run-off race for president by barring Monday's issue of a pro-reform newspaper, while the race's front-runner denounced some clerics as 'reactionaries.' The judiciary ordered the reformist daily Eqbal closed temporarily, its senior editor Karim Arqandehpour told The Associated Press Tuesday. AP Photo/Vahid Salemi

 

پست قبل دود شد...

چشم ..پاک شد... ممنون آرش جان... سگ هم روزهای انتخابات "بينايي" ساراماگو را نمی خواند! ... تک تک صحنه ها و خطوطش در ذهن تصويرسازی می شود که برای اين روزها اصلا خوب نيست... فعلا " اينجا همه آدم ها اين جوری اند" می چسبد... خدا کمی تمرکز و بی خيالی هم بدهد...

هديه غيرمنتظره ...

 _  وقتی اسمش را روی برگه نوشتم بغضم ترکيد.از انگشت آبی ام حالم به هم می خورد. بين ه و الف مکث زيادی کردم... نمی خواستم به هيچکدام از خواهران و برادران پای صندوق نگاه کنم تا چشمان خيسم را ببينند. آنجا فقط من بودم با اينحال ،معطلم کردند. ساعت از 7 گذشته بود ... خانم همانطور که چادرش را به دندان می گرفت ،سرتاپايم را نگاه کرد. شناسنامه را که داد،زدم بيرون...انگشتم را به آجرهای ديوار مدرسه کشيدم... آنقدر که پوستش برگشت  و رنگ آبی اش کمرنگ و خون مرده شد...

Fortune Teller

_ الان آنجاست. روزی رسيد که ما رای را هم داده بوديم و چشممان به آمار بود. زودتر از سه ماه کارهايش درست شد.اجازه نداد برويم فرودگاه. بعداز 10 سال دوستی...او رفت..جمع کوچک چهارنفره مان خيلی زود سه نفره شد و بعد هم دونفره . او حالا آنجاست. کنار مادرش نيست که وقتی سينی قهوه را مقابلمان گرفت ، اشکش توی فنجان افتاد.حالا ديگر نمی بيند که مادرش چقدر بی تابی  می کند..غذا نمی پزد و به ياد دختر سفرکرده اش تا ظهر در تخت می ماند تا شايد گذر زمان را کمتر حس کند. آمريکا رفتن را از 4 سال پيش توی سرش انداختم.. می توانست برود..شرايطش از من بهتر بود.اقليت بود و پاسپورت کشور ديگری را هم داشت.  پدرش اجازه نمی داد . بالاخره...مسيح کمکش کرد.همان که شب ها در کمال خستگی و بی حالی برای احترام به او، کنار تخت زانو می زد و نيم ساعت دعا می خواند. همان که به او ايمان داشت . ظرف سه ماه..هم ويزا گرفت و هم به زندگی فکر کرد.رفت که بماند.به کنسول آمريکايي اين را نگفت.گفت می روم ببينم اين آمريکای بی دروپيکر را ..می روم تعطيلات..و مرد جوان مهر را زد توی پاسپورتش . گفت پايم که برسد آنجا، همه کار می کنم که بمانم...

و مادرش..برايم فال قهوه گرفت آن شب..شب قبل از سفر بود...دو شب قبل از جمعه ... گفت اميدوار باش..جواب دعا و صبرت را می گيری. بيشتر ايمان داشته باش تا آن کاغذ لعنتی برايت برسد... گفت که بايد منتظر يک هديه غيرمنتظره بمانم... گفت اينقدر حساس نباشم و کارها را به زمان بسپارم...

چهار فصل +بهار

ممنونم مسعود عزيز که در  چنين روزهای مه آلود ‏ فيلمی را دادی که آرامش مطلق بود و درستی ‎: يک زندگی ايزوله در ميان طبيعت و رودخانه ای که با نام بودا تقديس شده، با حس تسليم نسبت به سرنوشت ، تصاوير و محتوای فيلم عجيب " بهار،تابستان،پاييز،زمستان و بهار است. من ديوانه فصل زمستان شدم..اوج تنهايي و خودسازی است.

Movie poster of Spring, Summer, Fall, Winter... And Springکره ای ها اگر اراده کنند که دور از کارهای کليشه ای و ورزش های رزمی احمقانه، فيلم بسازند، با وجود دستمايه های بودا و داستان های معنوی شان،  کارهای اساسی می کنند. اگر به دنبال آرامش هستيد..روی مود فيلم ديدن هم نيستيد و با تصاوير طبيعت زنده می شويد، بگرديد به دنبال اين فيلم ساده و عجيب...

Plot Outline: This film takes place in an isolated lake, where an old monk lives on a small floating temple. The wise master has also a young boy with him that teaches to become a monk. And we watch as seasons and years pass by... (more) view trailer

کمی آبروداری کنيم بد نيست !

مشکل دارم. با اين آقا..با ... و با ...  و چيزهای ديگر ... ولی در همين وسط ها به چيز ديگری اعتقاد دارم. من معتقدم اگر بدترين و وهم انگيزترين و نابسامان ترين آدم ها مسووليت های بزرگ کشورمان را به عهده دارند، بايد در مجامع بين المللی کمی آبرو داری کنيم._ راستش ..شايد کمی وطن پرستانه باشد که خيلی ها معتقدند در وجود من از آن خبری نيست !_ ولی فکر می کنم ، خبرنگاران و عکاسان کشورمان که برای رسانه های آن طرفی کار می کنند ، نقش مهمی در اين آبروداری دارند.من اگر جای خيلی از اين عکاسان بودم ، حتما با سختی تمام می گشتم ( هر چند غيرممکن) تا عکسی از ميان عکس هايم پيدا کنم که القای چندش يا وحشت و ترس نکند ! درست است که حقايق را نمی توان پوشاند يا واقعا نمی شود از مواضع بين المللی گذشت، اما ايجاد چنين تصوری در ذهن و افکار عمومی به ضرر خودمان تمام خواهد شد. بعضی ها معتقدند که بايد به همين عيانی و وضوح نشان داد که ما کجا زندگی می کنيم ! ولی تصور می کنم از چيزهايي که منفعتی برايمان ندارد،ضرر هم نکنيم بهتر است.  

گاردين فقط يک نمونه ومثال است... شايد حتی عکاسش از ما نباشد...

 

The Da Vinci Code

عجب فضايي دارد اين کتاب "راز داوينچی" ... می روی به دل پاريس و لوور . پانوشت های بلند بالايش (که گاهی بيش از صفحات اصلی داستان است ) ، آنقدر اطلاعات عمومی در بردارد که از خواندن انواع کتاب های تاريخی بی نيازت می کند...

 فيلمش ( ران هاوارد) هم در دست ساخت است. با بازی تام هنکس ، ادری تاتو  و ژان رنو ...  اين کتاب پرفروش روز را از دست ندهيد...

در دست تعمیر ...

ویندوزم پرید ...

دو كتاب دوست داشتني...

- فروردين بود كه يلدا كتابش را برايم آورد.؛ “يك معشوق مرده “ مجموعه داستان هاي كوتاهي است كه نشر باران در استكهلم چاپ كرده و فقط تعدادي از كارهاي يلدا معيري (نويسنده جوان) را دارد. داستان ها همه ماجراهايي را بيان مي كنند كه زنان بدون هيچ سانسوري از احساسات و ذهنياتشان مي گويند ؛ يكي مي رود امامزاده تا از او بخواهد ببردش ترمينال تا معشوق غيرشرعي اش ! را ببيند ‏ ، يكي در فضاي گوش تا گردن مرد صندلي جلويي اش در سالن سينما يك دنياي جديد را كشف مي كند ، يكي ديگر از فكر كشتن بچه هايش مي گويد به خاطر اينكه مي خواهد راحت فكر كند و دو فرزندش اجازه نمي دهند ،‌ و ... داستان ها سرتاسر چيزهايي است كه اگر ما بخواهيم بنويسيم حتما دچار خودسانسوري مي شويم ! بهترين حسن اين كتاب صرفه جويي در كاربرد كلمه است...هر كلمه درست به جاي خود و سروقت آمده و نويسنده الكي چيزي را اضافه نكرده. فكر مي كنم عكاس بودن يلدا در نوشتن اين همه فضاهاي تصويري و توضيح مختصر جزئيات تاثير زيادي داشته باشد. اين كتاب به يك طراح و گرافيست آنقدر ايده داد كه به من و يلدا قول داد حتما نمايشگاهي از تصويرسازي هاي يك معشوق مرده را برگزار مي كند.. . دالوند ديوانه داستان هاي يلدا شد... خيلي دلم مي خواست اين كتاب را جايي معرفي كنم..با چند روزنامه و مجله هم هماهنگ شد ولي در آخرين لحظه همه ترسيدند كه آن را معرفي يا حتي نقد كنند ! - عليرضا ميراسدالله را با عروسك هايش شناختم . يك سال و نيم پيش . تازه به ايران آمده بود و سخت مشغول عروسك سازي و آفرينش شخصيت هاي ساده و عجيب براي هر كدام بود.بعد عكاسي كرد و نمايشگاه هم گذاشت. بعد نقاشي هايش را ديدم و كتاب هاي كوچك جيبي با طراحي خودش . كتاب هاي مختلفي را ترجمه كرد از جمله “كارمن بن لادن“‌ . درست وسط انتخابات نمايشگاه جديدي از عروسك هاي دوست داشتني اش در نشرثالث گذاشت كه پرستو هم از آن نوشت. برخلاف جذابيت كارهايش ‏،‌ آن روزها كسي دل و دماغ ديدن چنين كارهايي را نداشت. روز اول يا دوم نمايشگاهش بود كه دوستان مشتركمان زنگ زدند و گفتند بلند شو بيا كه فقط اينجا مي تواني از همه كلمات سياه و نا اميدي ها دور شوي...رفتم و او همانجا كتاب شعر دوست داشتني اش را ،هديه داد ‎‌: “‌خوي وارونه ديوها “ ... دفتر مشق آن سال ها با جلد پلاستيكي و خط هاي آبي يادتان هست؟ يادم آمد كه چك نويسش را زمستان نشانم داده بود و چقدر با اين ايده كه شعرهايش روي دفتر مشق چاپ شود، شاد شده بودم ... اين عليرضا از آن شاهكارهاي روزگار است.هيچوقت بيكار نمي نشيند.براي هر لحظه يا ايده دارد و يا كار... كارهايي مي كند كه آدم هاي معمولي حتي فكرش را نمي كنند ، بتوانند از پس آنها برآيند. همه دنيا را با كوله پشتي گشته و از همه كشورها برايتان مثال فرهنگي و هنري دارد. به راحتي مي تواند بهترين دوست آدم شود و از همه چيز خود بگذرد. در زمينه موسيقي اول و آخر حرف را مي زند با مثال و تجربه ... راستي..يادم رفت بگويم...قهوه هاي عليرضا شاهكارند..او سال ها قهوه چي خارجي ها بوده... دلم مي خواست كسي نمي مرد و كسي به دنيا نمي آمد اصلا وهر چند سال رنگ موهامان عوض مي شد و رنگ پوستمان وهركس به همان اندازه سياه بود كه سفيد است .... كتاب عليرضا چاپ نشرمركز است.هفته پيش هم يك كتاب ديگر از او روانه بازار شد و تا چند وقت ديگر ترجمه كتاب آخر نويسنده “راز داوينچي “ را مي فرستد بيرون... بعد هم مي رود پاسپورتش را از انحصار اداره گذرنامه درمي آورد و مي رود تا دوباره مثل يك سوار بي كس و تنها سفر كند....

آرامش آن سوي اقيانوس ها

هنوز ده روز نشده كه رفته ولي حالا در حال گذراندن دوره حرفه اي كامپيوتر است و زبانش را توسط دوره هاي كليسايي كامل مي كند. برايم نوشته : “نمي داني اينجا با وجود همه شلوغي و ترافيك چقدر آرامش دارم. اينجا به عنوان توريست آنقدر به تو احترام مي گذارند كه خجالت مي كشي... اين آمريكاي لعنتي همه چيز را با هم دارد... “ مي دانم..مي دانم..اگر شهروند آنجا باشيد همه چيز متفاوت مي شود..ولي آليناي من هم در حال شهروند شدن است...

زنان ما در اين 25 سال چه كردند ؟

زن ايراني در 25 سال گذشته ... عجب لوگو تايپ و سركليشه هاي ساده اي دارد !

 وين در چند روز آينده منبع اخبار و گزارش هاي جالبي خواهد بود...

مهرجويي و انتظامي براي يك تولد

انتظامي 80 ساله مي شد و قرار بود به همين مناسبت مهرجويي كنارش بنشيند و او را به حرف آورد !

Mehrjouyi & Entezami

عزت الله انتظامي يكي از پايه هاي اصلي چند فيلم مهم مهرجويي است و شايد فقط داريوش مهرجويي بود كه مي توانست آن بعد از ظهر گرم ، او را بر سر ذوق آورد تا از خاطراتش بگويد و زندگي و تنهايي هاي بازيگران قديمي...

برنامه را نشرفرزان روز تدارك ديده بود و آقاي دهباشي آن را اجرا مي كرد. فكر مي كنم عملا اگر حداقل دو ميكروفون بي سيم و بدون پايه روي ميز بود و دو مرد را تنها مي گذاشتند تا هر چه مي خواهند در آن سه ساعت بگويند، همه چيز بهتر مي شد.

Daryoush Mehrjouyi

مهرجويي مثل هميشه راحت بود.راحت پوشيده بود و چشمانش بين جمعيت مي چرخيد و با اعتماد به نفس بالايي حرف مي زد.وقتي وارد سالن شد به عكس هاي سرد روي ديوارها اشاره كرد و بي رودربايستي گفت:اينا كه همه اش صنعتيه كه!

انتظامي با انسانيت و خلوص حرف مي زد.از شروع سخت كارش در لاله زار مي گفت و از كار با مهرجويي. از سختي هاي بازي كه امروز به زرق و برق و جوان پسندي سينمايي تبديل شده... با حوصله جواب مي داد حتي به تكراري و بي محتواترين سوالات مردم: نقشي هست كه آرزويش را داشته باشيد؟ حستون در مورد خانه خلوت چيست؟ دوست داريد چه نقش هايي را بازي كنيد؟ و ....

حركات و درخواست هاي مردم كلافه كننده بود...همه امضا مي خواستند و عكس تكي... همه مي خواستند با اين دو مفصل حرف بزنند و از احساسات هاموني تا پري و سارا بگويند و در مورد گاو و اجاره نشين ها نظر دهند...اين درخواست ها آنقدر تكرار شد كه هر كسي غير از اين دو شايد عصبي مي شد...ولي هر دو ايستادند. حرف زدند و با مردم خنديدند و عكس گرفتند... 

حرف زياد دارم در اين زمينه...وقت كم است..مي نويسم و عكس هاي بيشتري مي گذارم...

 

مريم مجدليه را فاحشه شناساندند تا از قدرتش بي خبر بمانيم!

Last supper

مي دانستيد آدمي كه كنار مسيح نشسته(سمت چپ) “زن “ است ؟ مريم مجدليه...همسر مسيح و مادر سارا ،فرزند مسيح ؟

حداقل دن براون و دير صهيون اين را مي گويند و قرن هاست سينه به سينه مي چرخد. من كه تعطيلم...از اين قدرت زنانه ...از اينكه زماني زنان والاترين مقام ها را داشتند و حالا كنار گذاشته شده اند....از دانستن اينكه مرد ها و اديان چقدر از قدرت زنان مي ترسند..از اينكه عقب رانده شديم به خاطر صلاحديد مردان و به اسم مذهب...

الان پر از شك و ترديدم..پر از ايهام و نگراني..پر از احساس ناشناخته از خيلي چيزها...

 

اين همه اتفاق ناخوش ...

كمي به گيجي  مسلط شده ام.دوستان كمك كردند. حداقل در يك روزبراي 3 بار ، تا آخرين حد تصادف به شكل كامل نمي روم!

كريم امامي را با ناباوري باور كردم ؛‌يك غروب برفي...به مغازه اش در پس كوچه هاي تجريش خزيديم تا كمي آسمان آرام گيرد... چاي گرم و حضور گرم تر گلي را فراموش نخواهم كرد... يادت هست؟

براي گنجي به اعتراض جمع شدند...مخابرات عصر ديروز را رسما براي خودش و سيستم هاي تلفني تعطيل كرد...خوئيني ها كتك خورده و در بيمارستان بستري است.

تظاهرات اعترضی زنان به مناسبت روز جهانی زن سال ١٣٥٧

عكس از سايت 8 مارس...

نوشي داغان است. او فقط يك نمونه از آدم ها و زناني است كه دردشان را داد مي زنند.بچه ها دست به كار شدند تا گزارشي از اين قضيه بروند. وكيل هم برايش پيدا كردند.اگر اراده كند همه حاضرند برايش دست به تحصن و اعتراض بزنند. درد من چيز ديگري است اما نوشي خانم...درد من زناني است كه مثل تو اينقدر محبوب و آشنا نيستند و كسي حاضر نيست براي آنها جلوي دادگستري يا دادگاه خانواده ساعت ها بنشيند و شعار دهد... كساني كه حتي از حق شان هم بي خبرند...

دكتر كلروديازپوكسايد 5 ميل تجويز مي كند و سرباز مي زنم. خواب..خواب...مدت هاست به آن احتياج دارم...

آدم ها...حالم را به هم مي زنند... فردا به ديدن كار بيضايي مي روم...مي دانم كه بهتر خواهم شد.حداقل بغضم مي تركد و ...

مجلس شبيه؛در ذکر مصائب استاد نويد ماکان و همسرش مهندس رخشيد فرزين

استاد اخراجی..نويد ماکان عزيز ...

Photo by: Hossein Salmanzadeh

 ديشب کابوس تو را من هم ديدم.سه پالتوپوش اما نبودند؛ آنها صدها و هزار ها آدم سياه پوش بودند با قيافه های سرد و توهم آلود... آدم ها ما را مثل جوجه های بی سرپناه محاصره کرده بودند.تهديد می شديم..تهديد که اگر فکر کنيم بلاهايي را به سرمان می آورند که اشک صدها رخشيد فرزين هم برايمان کم باشد. تا صبح بيدار ماندم.شايد برای مجلس شبيه تو و فرزين... خواب آسايش می ديدم. خواب بيضايي را ...خواب می ديدم که داستان خودش را در بيست پرده بی فاصله روی صحنه تاتر آورده .خواب ديدم مژده شمسايي نقش خودش را بازی می کند؛ نقش زنی که شوهرش را به زور ساکت می کنند و دست هايش را می بندند تا روزی شاهد "دسته گلی برای هميشه"نباشد. زنی که لاشخور های زيادی مثل روانشناس و سرکلانتر منتظرند تا طعمه شان شود . بعد که بيدار شدم ديدم ای بابا...فقط نويد و رخشيد،مژده و بهرام نيستند ..اينجا زيادند کسانی که به قول ستوان برآبادی می ترسند مرده شان هم فکر کند ! اينجا آدم هايي که در خانه هايي متوسط دارايي شان کتاب و دفتر شعر و رموز اسطوره هاست ولی مهر سکوت را بر قفل درهاشان زده اند.. بيدار ماندم تا صبح... شايد اگر به خاطر بچه هايي که ديشب هر کدام بعداز ديدن تاتر بيضايي می خواستند تنها باشند و تکليف شان را با بغض شان روشن کنند، خودم را کنترل نمی کردم حالا حال و روزی بهتر داشتم.

نه آرمن جان..من مثل تو اعتقاد ندارم که وضع بهتر خواهد شد...همه چيز همين است..همه بايد سکوت باشيم وسمبل سکوت... گنجی را که می بينی؟

دولت الکترونيکی دولت خاتمی !

قبل از اينکه شروع به شمارش روز ها کنم،رسيد. سال ها پيش وقتی جهانگرد و گروهش دم از دولت الکترونيکی می زدند نمی توانستم خودم را کنترل کنم تا اين فکر به سرم نيايد که چه خواب های خوشی! حتی فکرش را نمی کردم در عرض چند روز بتوان يک گواهينامه را تمديدکرد يا پاسپورت را دم در خانه بدون کاغذ بازی و رد مدارک ،تحويل گرفت! رفتم يکی از همين مراکز پليس 10+1.با همه مدارکی که روی پوشه سبز نوشته شده بود .دلم نمی خواست پاسپورت قبلی را از دست بدهم و واقعا ترجيح می دادم همان جلد قهوه ای زشت را دوباره تمديد کنم. کمتر از يک ساعت همه چيز تمام شد و خانم سروان يا سرگرد به حرفم خنديد که روز به روز سليقه آقايان آن بالا زشت تر ها را می پسندد.به او گفتم مثلا با اسکن شدن عکس زير اين همه نوشته و مشخصات و با فرمت جوات اين پاسپورت های جديد ،چقدر حال می کنند که حاضر نمی شوند قبلی ها را تمديد کنند؟ خنديد و آرام گفت: موافقم ولی چاره ای نيست..سليقه ای است ديگر! برای اولين بار احساس کردم که اين سروان و سرگرد ها هم خنده بلدند .بی جنبگی کردم و هر چه دلم می خواست می گفتم و او می خنديد! آخرش هم گفت اگر تا 15 روز ديگر پاسپورتت نرسيد زنگ بزن يا يه سری بيا همين جا تا درستش کنم. و در کمال تعجب روز پنجم عصر، آقايي تماس گرفت که خانم عصاران لطفا منزل باشند تا يک ساعت ديگر پستچی پاسپورتشان را می آورد... همين هم شد... اولين کاری که کردم دعا به جان جهانگرد بود و فرار از ريشخند های بی انصافانه خودم. پاسپورت به سرعت به دستم رسيد وخدا را شکر بر خلاف ساناز ، جنسيتم "زن" ذکر شده و نيازی هم به کارت پايان خدمتم نبود! هر چند هنوز معتقدم اين سری جديد از جلد قهوه ای ها زشت تر از سابق هستند ولی کار دولت الکترونيکی حرف ندارد.

جشني براي همه هنرمندان

S.Samadian

شنبه آينده ساعت 18 افتتاحيه سومين جشن تصوير سال است. اين جشن شامل نمايشگاه بزرگ تصوير سال و دربرگيرنده آثار هنرمندان عکاس،گرافيست،کارکاتوريست و نقاش است.در کنار اين نمايشگاه جشنواره فيلم تصوير هنرمند هم برگزار می شود.

اگر مجری و برگزار کننده بسياری از جلسات مطبوعاتی و نقد ها صمديان باشد، نه احساس خستگی می کنيد و نه دلتان می خواهد کار زودتر تمام شود و برويد سر صفحه بندی روزنامه تان!

 او جدی ترين حرف ها را هم طوری بيان می کند که احساس می کنيد " اينطوری هم می شد ديد!" خودش معتقداست که بزرگ ترين ويژگی جشن تصوير سال اين است که اصلی ترين گردهمايي همه هنرمندان در مدت 14 روز محسوب می شود و همه هنری های کشور با وجود مشکلات و *حتی جبهه گيری های مختلف عليه يکديگر (* اين بخش اعتقاد شخصی خودم هست) به راحتی در اين مدت کنار هم جمع می شوند .

در برنامه امسال 270 عکاس،30 فيلمساز داخلی،30 فيلمساز خارجی، 30 گرافيست و 20 کاريکاتوريست شرکت کرده اند. عکس اصلی ترين پوشش تصوير سال و جشنواره آن است. صمديان معتقد است که ديجيتال کمک کرده تا بخش عکس محدود به يک سری آدم يا سبک نشود و در بخش های هنر و هنرمند،خلاقه،ورزشی،مستند اجتماعی،خبری،انتخابات و جشن فوتبال ،انتخاب عکس ها انجام شود. سال قبل همه تلاشم را کردم تا بخش زيادی از فيلم های جشن تصوير هنرمند را ببينم. امسال اما می خواهم همه را ببينم .امسال برای اولين بار اين جشن بين المللی شده و با کمک آرشيو فيلم های خيلی از بزرگان سينمايي ، فيلم های عجيب و غريبی وجود دارد که هر کدام به تنهايي کلاس محسوب می شوند. راستی می بينيد که تلويزيون طبق معمول کاری به اين برنامه ها ندارد.صمديان حرف جالبی زد: اين بی اعتنايي و تفکر قرون وسطی اي يا ناشی از اين است که گردهمايي 350 هنرمند در کنار هم برای تلويزيون به اندازه برگزاری يک گالری نقاشی کوچک هم اهميت ندارد، يا دوست ندارند از اين اتفاق ها در کشور بيفتد و يا اينکه اصلا نمی فهمند موضوع چيست!

 در همين زمينه ...

اولین مقاله در اولین همایش

اولین همایش بین المللی روابط عمومی به امید ایجاد یک حرکت جدید برگزار می شود.

فکر می کنم سال 77 بود که از طرف دانشگاه به شکل خودجوش سمینار روابط  عمومی برگزار و با استقبال دانشجوها روبه رو شد.آن موقع تعداد زیادی از اساتید دانشگاه خودمان مقاله ارائه دادند و همه تلاش ما این بود  که کنار مقاله کسانی که دوستشان داریم علامت بزنیم و در سالن کانون پرورشی منتظر بنشینیم تا بروند روی سن .حالا می دانم تعداد زیادی از همان استادان در این همایش شرکت می کنند،ولی نمی دانم حرف ها و نگاهشان چقدر با گذشته فرق کرده. حالا بحث روابط عمومی الکترونیکی است و خیلی از کسانی که می شناسم و قرار است در همایش حاضر باشند یا سمت های دولتی پیدا  کرده اند یا مشاور جاهایی هستند که همچنان با روش سنتی اداره می شوند.

دلم می خواهد برای این همایش مقاله ای ارائه دهم .تا 3 روز دیگر فرصت هست تا خلاصه مقاله را بفرستم وبعد 15 روز وقت دارم کل آنرا برای هیات علمی ارسال کنم.سوژه جالبی هم در ذهن دارم اگر یک نفر!کمکم کند تا سریع قضیه را ببندم، همه چیز  حل است . شاید بتوانم کنار همان کسانی که با آنها نوستالژی دارم مقاله ارائه دهم...کنار همان اساتید ...

مشکل خوشگل

آقایان بلاگ نگار..فکر کنم یک اتفاقی افتاده! تا کی قرار است که نتوانیم سایت را باز کنیم؟ حلش می کنید تا این همه چیز که برای نوشتن دارم را رو کنم؟(خودخواه)

چی بنویسم آخه؟

اینقدر لخت و بی هیچیه در و دیوار این خونه جدید که فعلا .. نمی تونم مخم رو کار بندازم. بچه ها دارن زحمت کار و طراحی و ... اینا رو می کشن و خودم هیچ کاره ام فعلا ..در عوض دنبال یه فرم و قالب درست و باحال می گردم.و منتظر هر نوع پیشنهاد .
Moving-House.jpg

اسباب کشی اولش سخته ...برای من که اصلا سخت نبود . همه کارش روی دوش مرد خونواده بوده تا الان . کمکی؟ همکاری؟ همیاری؟

October 10, 2006

سالگادويي که آدم را تعطيل می کند !

اين آقای سالگادو می گفت ،فقط يک لنز تله در زندگی اش داشته که بيش از چند مرتبه خيلی انگشت شمار از آن استفاده نکرده. او می گفت : وقتی از تله استفاده می کند از خودش بدش می آيد چون حس می کند اصلا با انسانی که نفس می کشد و توی عکسش ثبت می شود، نزديک نيست و ارتباطی ندارد. سالگادو می گفت: بايد آنقدر بروی نزديک که سوژه احساس کند توی شکمش رفته ای ! آنقدر که همه انسانيت ،احساسات و حضور يک کارگر زحمتکش را با سلول هايت لمس کنی ... همين آقای سالگادو باز هم می گفت ،اول با کارگران زندگی می کرده و همراهشان نيشکر می بريده و ريل آهن را با چکش می کوبيده و بعد دوربين را برمی داشته. اين آقای سالگادو، با همه غريبی و نجابت و جسارتش در نهايت از کارگر و کشاورز کاکائو در برزيل پرسيد که چند تا شکلات در زندگی اش خورده و کارگر سياه پوست با آن بازوهای قوی و در محاصره 3 بچه قد و نيم قدش گفت: دريغ از يک شکلات ... او می گفت حتی دستمزدش به خريد يک شکلات هم نمی رسد.. اين آقای سالگادو با همه دنيای سياه و سفيد و آن کنتراست های قوی ..با حضور همسر به شدت فهميده اش برای برگزاری نمايشگاه هايش و با وجود اين که می توانست در شاخه مد و ورزش پولدار شود، زندگی با کارگران را در سخت ترين شکل ممکن انتخاب می کرد... اين آقا مي گفت كه هيچوقت به سوژه هايش نگفته چطور بايستند يا بخندند چون در اين صورت اين عكاس است كه در عكس به چشم مي آيد نه سوژه... سباستيانو سالگادو بد موجودی بود..بد ... اين را از فيلمش هم می شد فهميد ..همانطور که از عکس هايش برداشت می شود ... شايد عصر دوشنبه خانه هنرمندان با اين فيلم رنگ ديگری گرفت... با اين ديد و با اين آدم ..با اين عکاس... ما چه می کنيم اين وسط؟

سرزمين لعنتی من با بی خيالی ها

در اين موقعيت..با وجود تغيير دولت..با همه اتفاقاتی که در حال افتادن است ..با وجود فيلمی که معصومه از روزنامه نگاران بی کار ساخته و تلاش های بچه ها برای فرياد ...با وجود خداحافظی امشب خاتمی با جوانان و روزنامه نگاران و ... ملت..با وجود اينکه آقا يا خانم آسمانی باز می نويسد با توت فرنگی خوردن ، فرنگی نمی شوم و ادا در نياورم و با وجود غم بزرگی که امشب به نهايت خودش رسيده ... با همه پرخاشگری های اين روزهايم! و مسائل مختلفی که کابوس را از من دور نمی کند...

می خواهم بگويم که برويد و کارتون The Emperor's New Groove را از اولين سی دی فروشی يا دستفروش بخريد و از ته ته دل بخنديد. برويد و به همه اين مهملات زندگی پشت پا بزنيد.برويد برای دو ساعت هم که شده از آينده نگری و پيش بينی و ناراحت بودن ،دور شويد. اين کارتون ديزنی  با دوبله جانانه فارسی اش چنان جانی گرفته که شايد شما را ياد قدرت دوبله زمان کودکی مان بياندازد..زمان بازرس دودو و مورچه خوار و معاون کلانتر... کاری محکم که در حد يک فيلم سينمايي کار برده و به نظر می رسد، تک تک پرسوناژها بازی می کنند!

آنقدر ارزش دارد که به عنوان روز زن هديه اش بدهيد يا هديه بگيريد...

               The Emperor's New Groove


If you liked ALADDIN, you'll love Disney's THE EMPEROR'S NEW GROOVE, where outrageous comedy rules! Audiences and critics alike raved about this hilarious animated adventure. "Ebert & Roeper And The Movies" gave it "Two Thumbs Up." Faster than you can say "Boom, baby," arrogant Emperor Kuzco is turned into a llama by his devious advisor, Yzma, and her hunky henchman, Kronk, who want to rid the kingdom of this beast of burden. Now the ruler who once had it all must form an unlikely alliance with a pleasant peasant named Pacha. Together, Kuzco and Pacha must overcome their differences as they embark on a hilarious, "groovy" adventure that will have you howling with laughter.

 

شايد آخرين جشن باشد !

امشب خيلی چيزها با پارسال فرق کرده بود؛ غير از دو برابر شدن جمعيت ...غير از آدم های رنگارنگ... به جز فيلم زيبای "In the middle of moment" ،جدا از سوز دودوک گاسپاريان و فيلم درست و حسابی ساسان از کل جشنواره ، ...يک چيزهاي وجود داشت که خيلی با گذشته فرق می کرد. سومين جشنواره تصوير هنرمند، امشب بعد از بستنی و ساندويچ هايدا تمام شد. بعد از يک دور کامل و بی دغدغه در نمايشگاه..بعد از ديدن دوستانی که معمولا سالی يک بار به دليل چنين مراسمی دور هم جمع می شوند و بعد از حرف های غمگين غريب پور از آينده نامعلوم خانه هنرمندان... همه چيز تمام شد. و من مدام فکر می کردم چيزی اين وسط ها هست که با سال قبل فرق می کند... هنوز نفهميدم اما...

كركره ها را بكشيد !

هزار و يك راه براي توسعه آي تي در كشور وجود دارد ‎؛ يكي از آنها محدود كردن وبلاگ نويسي است و بهترين كار براي كاهش خودبزرگ بيني و اعتماد به نفس نويسنده وبلاگ ها بستن و مسدود كردن بلاگ رولينگ و نداستيت است. بنابراين كسي نه بايد منتظر باشد كه ببيند چند بازديد كننده دارد و نه مي تواند به روز شدن سايتش را فرياد بزند ! شكر كه هدف اصلي اين روزها افزودن ارج و قرب آي تي نيست...شهرام خان شريف كار وبار رديفه كه ؟

چه فرقي مي كند اين روز خبرنگار با روزهاي ديگر؟

مي گويند امروز روز خبرنگار است.برادر بزرگ درياني ها صبح تبريك گفت و اس ام اس هاي نيمه شب تا حالا هم همين را نشان مي دهند. ما كه كل امروز را با نيم كيلو شيريني كشمشي آرش خوشخو و نيم كيلو نان خامه اي خودم گذرانديم. همه به جاي نان و گوجه عصرانه تحريريه ها با يك دل پر از حرف سر ميزها براي غيبت و تحليل و بررسي ماجراهاي روز... كي دل رفتن به وحدت و پي گيري بهترين هاي مطبوعات را داشت ‏ ، نمي دانم...ولي مي دانم امروز ريختند خانه گنجي و خانواده اش را كتك زدند.همين امروز كه ما شيريني خورديم و متلك گفتيم و آه كشيديم براي سال آينده ‏ ،‌ همسر او زير مشت و لگد (به قول كيهان) دشمنان و مدافعان آمريكا ، له شد... حالا هزار بار هم كه تبريك بگوييم و جشن بگيريم و ليلي ويژه نامه خبرنگار دربياورد...چه تفاوتي مي كند امروز با همه روزهاي ديگر...

فرق کارتون های ما ...

وقتی هوای ديدن دوباره The  Incredibles به سرم زد از طرف يک آدم خيلی با شخصيت پکيج کامل و دی وی دی اورجينالش را هديه گرفتم ، با همه مخلفات مربوط به ساخت و پشت صحنه و حرف های سازنده ها ...

و چند روز بعد سی دی دوبله شده به روش درست و حسابی که اين روزها روی  کارتون های ديزنی ، با صداهای جديد و خلاقيت بالا می شنويم پيدا شد و ...

هنوز نمی دانم اين کارکنان ، طراحان و شخصيت پردازان استوديوی پيکسار چه می کنند که می توانند به عکس و نقاشی تا اين حد جان دهند و از آنها مثل آدم ،بازی بگيرند ! ولی با ديدن و شنيدن حرفهايشان فهميدم که اگر طراحان ما هم می توانستند اينقدر احساس آزادی عمل داشته باشند و کارگردان به نظر و کارشان احترام بگذارد ، حتما خيلی جلوتر از آنها بوديم. همانطور که لی اوت علاءالدين و خيلی از کارتون های ديزنی را رسول آزادانی يک آقای ايرانی انجام می دهد و حتی مدير توليد همين The  Incredibles  کاترين صفاريان ،يک خانم ايرانی است .

 طراحان اين کارتون هر کدام به شکل مجزا يک شخصيت را طراحی کرده و فقط روی همان تمرکز داشتند.کارگردان می آمد و فقط می گفت : "ببين..می خوام شخصيت باب صورت گنده ای داشته باشه با گونه های برجسته و ابروهای پرپشت و توی هم رفته. ببينم چی کار می کنی..." و ديگر هيچ دخالتی در کار طراحش نداشت و روی اعصابش راه نمی رفت.

 بعضی از طراحان می گفتند که شخصيت دخترک يا پسر را از آدم های واقعی الهام گرفته اند و ظرافت های حرکتی يا حتی نوع نگاهشان را با توجه به نوجوانان واقعی ، کارتونی  کرده اند.  

فضای استوديو کاملا صميمانه بود.آدم ها با نقاشی و طرح با هم حرف می زدند و حتی شوخی هايشان با کاريکاتور و نقاشی سريع از قيافه يکديگر بود. در عين حال يک نفر گاهی ساعت ها جلوی مانيتور می نشست ،قهوه می خورد و سيگار می کشيد ولی چيزی به فکرش نمی رسيد ..در اين شرايط هم همکارانش او را راحت می گذاشتند . گاهی هم به کمک هم می رفتند و در مورد رنگ يا نوع حرکت نظر می دادند..گاهی حتی بحث شان می شد... همين ارتباطات لعنتی و درست بين آنها باعث شده که اتفاق های نادری مثل " Finding Nemo  " بيافتد و شخصيت حيوانات و جانوران هم با روابط انسانی و احساسات خودی شکل بگيرد.

شنيده ام در ايران هم اتفاقات خوبی در مورد انيميشن سازی در حال وقوع است ولی تا به حال هر چه ديده ام پر از تصنع است. دلچسب نيستند اين شخصيت هايي که حتی از مثنوی مولانا گرفته می شوند و بچه ها را بيشتر دور می کنند از ادبيات و زيبايي شناسی. نمی دانم مشکل کجاست ..اگر مساله تکنيکی است ،پس اين همه انيماتور ايرانی آن سوی آب ها چطور شاهکار می آفرينند ؟  اگر هم مساله محتواست که ما از آنوری ها چنته پرتری داريم ! لهجه های مختلف و صداهای گيرای جوانان اين روزها هم که صداگذاری را چند برابر جلوتر برده و جذاب تر کرده... پس... ؟

صدسال عکس در نيويورک تايمز (لعنتی ها !)

7 ميليون عکس ازلی و ابدی در نيويورک تايمز کم نيست بابا جان..يک عمر درس عکاسی است و سيروسفر...

Politics

The New York Times Photo Archives contains historic images carefully preserved over the past 100 years ? one of the largest and most comprehensive collections of photographs in the world. Search from more than 1,200 images online, or contact us to find images not yet posted.

بتی و آنجلا

دو فيلم جشنواره ای خوب و خوش ساخت که جوايز زيادی را برده اند ؛

- Betty Blue ...فرانسوی.. ( By Jean -Jacques Beineix ) شخصيت عجيب دختر جوانی که زندگی را به شکل ديگری می بيند .زير بار زور نمی رود و هر چيزی  که جلوی آزادی اش را بگيرد ، نابود می کند و در نهايت به خاطر يک اشتباه ،نابود می شود...درست وقتی می فهمد که مادر نشده !

- Angela ، آمريکايي( By Rebecca Miller ) ، ماجرای مذهب و خرافاتی که در مغز دو دختر بچه نشسته آنها را وادار می کند تا خطر کنند . فيلم به نحوی تئوری های کوئيلو و نظريه پردازان عرفانی را تمسخر می کند... شايد مدام منتظر باشيد تا فيلم شروع شود ولی در نهايت ..درست وقتی که فيلم تمام می شود، همه چيز آغاز می شود.

يک اتفاق

هنوز نمی دانم..نفهميده ام...

 از شادی مادر و اشک پدر موقع در آغوش کشيدن دخترش فهميدم که اين اتفاق آنقدر ها هم ساده نيست. اصلا اتفاق نيست ... يک زندگی تازه است با همه کشف و شهود هايي که انتظارش را نداری. با مردی که مطمئنی به انسان بودنت احترام می گذارد و نه وظايف تعيين شده در قرارداد کاغذی !

my Friend's wedding

من فقط عکاس اين عکس هستم ،نه سوژه !  فقط  به عنوان جواب ايميل ها و کامنت ها در اين زمينه ذکر شد.

نمی دانم می توانم آنقدر که ته دلم می خواهد در اين رابطه به چيزهايي که می خواهم برسم يا نه ولی اين را می دانم که آزادی، استقلال و شور بيشتری برای روزهای زندگی ام خواهم داشت...

اين حرف ها، ادا نيست ...

نه مشغول کارهای خانه هستم و نه نقش عروس جوزده را بازی می کنم و نه درگير مهمانی های خانوادگی ! راستش چند مقاله عقب افتاده ، امتحان سرنوشت سازی که مهرماه دارم و بايد از آن 600 بگيرم، چند قول کاری که مدام به تاخير افتاده ،راهی شدن يک دوست نازنين به آن سوی آب ها ، دلی که برای سفر لک زده و آدم هايي که مدام می خواهند يک آزاده جديد را ببينند ، تنها دلايلی است که باعث شده دل و وقت نوشتن نداشته باشم. فعلا هيچ خبری از شوهرداری نيست. يعنی هنوز به آن مراحل نرسيده ايم و شايد برنامه های قانونی و محضری اش حالا ها انجام نشود. تا اين جايش که همه چيز مثل يک شوخی بود...آزمايش خونی که از زنان گرفته نمی شود ،چون بعيد می دانند در اين روزها دوشيزه ای مبتلا به ايدز يا هپاتيت باشد .اصلا ممنوع می دانند که دخترک تا قبل از ازدواج آفتاب مهتابی ديده باشد پس چرا بايد از چيزی ترسيد غير ازنشان اعتياد در ادرار؟ فقط در صورتی که يک بار ازدواج کرده باشی و به قول آنها دوشيزه نباشی يا همسرت کم خونی داشته باشد بايد يک سرنگ خون حرام کنی . خانواده همه شرايط ات را می پذيرند؛ می خواهی لباس عروس نپوشی و از مراسم خبری نباشد و مهمانی در کار نباشد و اين اتفاقات می افتد. باورم نمی شد که پدر و مادر همه شروط ام را بپذيرند به شرط اينکه نامزد هم توافق کند . و واقعا اين يک شوخی نبود...در خانواده همه چيز بی سابقه بود . ساده ، بی سروصدا و باخيالی راحت همه چيز تمام شد. به آدمی که زندگی با او را شروع کرده ام از ته دل اطمينان دارم و اين اصلا مربوط به قرارداد سنتی نيست.مال سال ها و ماه هاست . هيچ نيازی به گرفتن حق طلاق،حق کار،حق سفروحق مسکن وتحصيلات از اين انسان ندارم ولی اين حقوق را می خواهم و به شکل قانونی هم در موردش اقدام خواهيم کرد. قرار است خيلی از بند های احمقانه و بی بته آن قرارداد را امضا نکنيم.قرار است در محضر بدون هيچ مشکلی بر خلاف آدم های ديگر به جای چيزی حدود 40 امضا با دو امضا آن هم برای بخش های انسانی انرژی بگذاريم . با اين مفاد مشکل دارم...شخصا برايم مهم است که زيربار موارد احمقانه ای که تصور می شود به صلاح زن است، نروم.برايم اهميت دارد که برخلاف زن های ديگر موقع امضا همه را بند به بند بخوانم و با سرافرازی امضايشان نکنم .آن هم درست جاهايي که می گويند به نفع خودم هست اگر مرد را به دام اندازم و امضايم را کنار امضايش بکارم ! من نمی خواهم اين منفعت حيوانی را که به دور از حس انسانی و مساوات بين طرفين است. آن حقوقی را هم که در موردش به توافق رسيده ايم ننوشته قبول دارم هرچند اين هم حقی است که زن ها دارند و از آن بی خبرند. من اما می خواهم در همان سند احمقانه آورده شود... در کنار همه شروط امضا نشده و ناحق ... نه فقط برای برخورداری از حقوق انسانی خودم با روش قانونی و اجازه مرد!

فرزندان قرن

ژوليت بينوش آنقدر توانايي دارد که بقبولاند يک نويسنده رنجيده از دنيای مردان در روزگار قديم پاريس است.آنقدر که شايد ناراحتتان کند مرد هنرمند و نويسنده ديگری کنارش قرار بگيرد و مثل محمدرضا فروتن به شکل روانی عاشقش باشد . مرد بوالهوس و مشمئز کننده ای که به آن زن الهام می دهد تا بنويسد ولی شما را رنج می دهد.

فيلم CHILDREN OF THE CENTURY  نشان می دهد که زنان از همان زمانها چطور زير ظلم و يوغ مردان حتی حق نداشتند از مسائل طبيعی ،جنسی و کمی آن طرف تر از حدود تعيين شده خود بنويسند يا بگويند.

يک شوخی کوئنی !

اگر بردادران کوئنی باشيد حتما تا حالا اين فيلم را از دست نداده ايد ولی اگر مثل من منابع فيلمی يا حتی رئيس دفتر تان! کمی عقب تر از زمان 2000 باشند شايد دير به اين نتيجه رسيده باشيد که عجب کمدی کوئنی را از دست داده ايد تا حالا!

The Big Lebowski

فيلم The Big Lebowski  يک موضوع کاملا احمقانه دارد ولی آنقدر شيرين و قوی که حماقت آن فراموش  و تبديل به يک شوخی گنده می شود؛ اين آقای لباسکی با يک مرد ميلياردر اشتباه گرفته می شود و دو دزد به خانه اش می ريزند و او را تهديد می کنند که پول از او بگيرند .در همين ماجرا  يکی از آنها مستقيم روی قاليچه نازنين او ادرار می کند !اشتباه نکنيد .موضوع اصلی که او را وادار می کند مرد واقعی را پيدا کند و موضوع را به او بگويد تهديد جانش نيست.او برای گرفتن خسارت قاليچه ايرانی اش پيش لباسکی اصلی می رود و در اين راه همه نوع خطر را می کند . ..شوخی های فيلم با پليس و فيلم های جنايي و پليسی ظريف و منحصر به فرد است. از قاب بندی و نوع فيلمبرداری هم نمی گويم که مثل عکاسی حرفه ای کل نما ها کنار هم چيده شده اند...

Save Your Life

 اگر به سلامتی خودتان زيادی اهميت می دهيد و از همه مهم تر سلامت قلب و روش های جديد مراقبت از آن برايتان مهم است حتما کاور استوری اين شماره تايم را بخوانيد.

خبری از نشانه های زير نور ماه نيست !

دقت کرده ايد "خيلی دور،خيلی نزديک" فيلمی است که در کنار شعار ها و معنويات خيلی نخ نما شده ،برای مدح و ستايش بنز ساخته شده؟ می دانيد چقدر سوتی می توان از اين فيلم ستايش شده در جشنواره فجر و ... گرفت؟ چند اشکال کارگردانی و حتی منشی صحنه ای؟ کمی سخت نيست که شايعه حضورآن را در مراسم اسکار بشنويد... کارگردانی با اين فيلم؟

آمريکا ضعيفه! شيرفهم؟

اين تلويزيونی های عزيز ، حسابی دارن روی ماجرای کاترينا مانور منفعت طلبانه می دن. گزارش ها ، تحليل ها و ميزگردهاشون رو ديدين؟ اينکه آمريکا در مقابل يک حادثه طبيعی چقدر کم آورده و به خاطر نژادپرستی کاخ سفيدی ها اين همه سياه پوست و فقير از بين رفته ان و باقی مانده ها بيچاره شده ان. اين آقايون تحليل می کنن که ابرقدرت و کله گنده دنيا از پس طوفان که برنيومده هيچ، آمار و اطلاعات غلط  هم منتشر می کنه و مسوولان به مردم اجازه نمی دن حقيقت رو بفهمن. اونا اصرار دارن که عمدا هيچ کمکی به آسيب ديده ها نمی شه يا خيلی کند در اين زمينه اقدام می شه و مردم گرسنه،بيمار و عصبی ان .اينکه هر روز به تعداد خودکشی های آسيب ديده های کاترينا اضافه می شه.... و .... از همه جالب تر آقاي مولاناي عزيزي است كه همه زندگي و تجارت و مقامش را مديون آمريكاست ولي هميشه بدگويي اين قاره رو مي كنه. حالا هم دوباره بهترين شرايط براي ابراز علم و كوباندن آمريكايي ها براي پروفسور پيدا شده كه در كنار زندگي مرفهانه و با بهترين امكانات براي خود و خانواده اش از آنها مي گويد .

It's time for President Bush to fire someone.I dislike this man but let's be honest about our broadcasting's tricks. Click image to expand.

کاری به راست و دروغ و غلو حرف های تلويزيونی های محبوبمان ندارم. مساله من اينه که چطور همه اين چيزهايي که خود همين دوستان در مورد زلزله بم و سيل های مختلف گلستان و ... پياده کردن ، هيچ بازخوردی نداشت.چطور ما هر روز با آمار غلط و اشتباه مرگ و مجروحان بم مواجه می شديم يا کمک ها به راحتی از جاده ها غيب می شد ...چطور اين همه خودکشی ،دزدی و تجاوز بين خرابه های بم بود و رسيدگی ها کند انجام می شد ...چطور اين همه بی توجهی به آسيب ديدگان همچنان ادامه داره و ... ولی هيچکدوم از اينها جايي منعکس نمی شه؟

فکر کنم اين قدرت رسانه ها در تخريب باشه يا چيزی به اسم جريان سازی خبری که تلويزيون ما در مورد آمريکا و چند کشور ديگه به راحتی از پسش برمی ياد !

آمدی محبوب قلب ها؟ !!

بالاخره موفق شدی آقای قاليباف خوش تيپ!! چه فرقی می کند ؟احمدی نژاد قبلی باشی يا بعدی ؟ فعلا پست را غنيمت است و عزت و صدالبته تيريپ قهوه ای با کت و شلوار 150 چوب . شايد خودت ندانی ولی مردم ديگر حوصله داداش سيا و و داود خطر و بالعکس را توی 20 منطقه شهرداری ندارند.مردم خيلی چيزهای ساده تری می خواهند.ساده تر از خط اتوی شلواری که با فريم نازک عينک هماهنگ شود. ساده... چيزی که بوی فريب و دزدی و باندبازی و تراکم و آسفالت هزارباره و دوربرگردان و ... ندهد... چيزی در حد همين مردم عاشق ساده زيستی ... بزن فوروارد تا ببينيم چی توی چنته داری غير از عکس های خندان و نگاه های معصوم و دست های لرزان ؟

تعرض وحشيانه به زندگی و مرگ

آدم قصد مردن داشته باشد ،چنين پسر برومندی هم داشته باشد ... چه راحت خواهد رفت؟ پسر با همه تنفرش از پدر ،همه کار برای او کرد تا در آخرين روزهای زندگی نه در بيمارستان بميرد و نه تنها . پدر غرق در پول پسر ..هروئين و  در کنار همه معشوقه های قديمی در يک ويلای تروتميز حتی نوع مردنش را هم خودش تعيين کرد..عجب پسر درستی...

ببينيد اين فيلم را چيزهای خوبی برای يادگرفتن لحظه های زندگی دارد. The Barbarian Invasions

Gustav Klimt

يک نفر اسم اين آقای گوستاو کلايمت (کليمت) را چيزی در حد گليم تلفظ می کرد. اين نقاشی را با اجازه استاد تقديم می کنم به همان آدم تا 20 بار نامش را تکرار کند و نقاشی هايش را حفظ کند.

اين آقا يکی از نقاشانی بود که با رويکرد نسبتا شرقی بيشترين سوژه هايش را زنان تشکيل می دادند ؛مرگ،عشق،زيبايي،سادگی و حتی داستان های پيچيده را او با قيافه و حرکات زنان نقاشی می کرد.

What I hate about cable TV journalism

News You Can Lose
.
By Jack Shafer
 
When al-Qaida attacks, the United States invades, or mother nature strikes, I increase my newspaper, Web, and TV diet to stay on top of events. So it's during times like these, as I surf from CNN to Fox to MSNBC and back again, that I comprehend how truly, deeply, madly I hate TV news.

Not to take anything away from  the reporters and producers slaving away on Katrina and the corporate owners who've spared no expense to capture the story, but the medium's conceptual blinders and stupid conventions keep it from projecting the story in a coherent way.

In no particular order I …  continue article

عشوه برای کرم و حنا!

آزاده اکبری..کجا بودی تا حالا با اين چيزها؟

تولدت مبارک

... يکی از همين روزهای آخر تابستان بود. رستوران زيتون. با جمعيتی بيش از 20 نفر ... وسط شام آقای سيدآبادی،گيسو،آرمن،پرستو، آزاده ،بنفشه،علی دهقان و آرش حسن نيا قاط زدند که ای بابا ! پس چرا نمی زنيم سايت را..حالا که روزنامه ای در کار نيست..وقايعی نيست و ...!

و بعد..گويا باز هم خانه هنرمندان بود که باعث شکل گيری يک تجمع کوچک و به تفاهم رسيدن برای اين کار شد. .. حالا ؛ هر چند که هر وقت آرمن می نويسد يک زن و شوهر با نخواستنی از ته دل نوشته اش را هل می دهند زير ،هر چند که پرستو اصلا نمی نويسد،اميد برايش سخت است با کلمه های insert photo  کنار بيايد ، بنفشه هر از چندی پيدا می شود ، دهقان ناگهان قاط زده می شود و ... هر چند که دور هم جمع شدن همين گروه کوچک با خنده و خاطرات نوشتاری همين هنوز يکساله ،نمک می گيرد و ... ولی آقا جان..يک سال گذشت... واقعا يک سال گذشت...

نکته !

اگر از مصاحبه های استخدامی کلافه شده ايد ، چند کلک وجود دارد که می تواند پيروزتان کند. کمی هوش و حاضر جوابی هم بزنيد تنگش... 

اين scarpati سايت عجيب و بانمکی دارد. عکس ها کاملا حرفه ای است ولی بيش از همه بخش تبليغاتش آدم را وسوسه می کند . ايده ها ظريف و ساده است ولی نمی دانم چرا به ذهن ما و گرافيست هايمان نمی رسد! (بگذريم از آن دليلی که من می دانم ،شما هم می دانيد!)

بازی های اسلامی و زنان

چهارمین دوره بازی های اسلامی زنان جمعه شروع می شود و تقریبا توان بچه ها در حال ته کشیدن است. منظورم بچه هایی است که سه ماهی است به شکل کامل درگیر ماجرا شده اند؛ بچه های ستاد خبری... کار سنگینی است ، اما اگر فقط حس کنیم که عمق زحمات بچه ها توسط بالایی ها درک می شود، سختی ها قابل فراموشی است... در هفت روز بازی ها هفت شماره بولتن منتظر می شود که کار همین بچه های ستاد خبری است و خیلی کارهای دیگر که شاید زیاد به چشم نیاید چه زحماتی در پشت صحنه آنها کشيده می شود.

زنان قهرمان در هتل آزادی و لاله

اهل لندن است.مادرش انگليسی و پدرش پاکستانی. از 12 سالگی اسکواش را شروع کرده و تا 18 سالگی برای انگلستان بازی می کرده . حالا که 24 سال دارد برای پاکستان مقام می آورد. در رنکينگ جهانی اسکواش رتبه 23 را دارد و آنقدر شناخته شده هست که تا ديروز تيتر يک روزنامه های پاکستانی باشد!

Carla Khan

قرار مصاحبه مان به دليل جلو کشيدن ساعت ها گيجش کرده بود. ساعت 9 مصاحبه داشتيم ولی او از 8 منتظر بود.بالاخره به دليل شروع تمرين و بعد هم قرعه کشی رفت . بعد از ظهر با اينکه از خواب بيدارش کردم ولی آنقدر خوش اخلاق بود که به راحتی ظرف 15 دقيقه صحبتمان تمام شد. برای اولين بار به ايران آمده و از ديدن اين همه چهره بشاش و زنان پرانرژی ورزشکار ايرانی تعجب کرده.

Carla khan in Tehran

کارلا کان يکی از قهرمانان معروف اسکواش زنان در دنياست. برای حضور در چهارمين دوره بازی های اسلامی زنان آمده و اولين بازی اش با يک دختر ايرانی است. در حد شهرت او يک شناگر بوسنيايي ،يک تنيسور ايرانی-فرانسوی ، يک دونده آمريکايي ،يک بدمينتون باز اهل مالزی و ... هم حضور دارند. اگر می توانيد اين بازی ها را ببينيد ،فرصت را برای ديدن رکوردداران جهانی از دست نداردي..البته اگر " زن " هستيد !

لينک های مربوط به کارلا ... 1-  2-  3-

Pakistan's Carla Khan captured her second WISPA World Tour title in only her second appearance in a final when she defeated unseeded Australian Melissa Martin in a five-game thriller in the climax of the Women's Ottawa International Squash Championship in Canada.

Seventh seed Khan, aged 22 and based in England, reached the final after upsetting England's No2 seed Dominique Lloyd-Walter in the semi-finals.

Martin, originally from Adelaide but now based with her husband Brett Martin, a former world top five player, in Southport, Connecticut, raced to a 2/0 lead in the final.

Khan, ranked 32 in the world, 15 places above her opponent, rediscovered her form in a dramatic fight back - and ultimately claimed a resounding 3-9 4-9 9-4 9-7 9-3 victory in 54 minutes.

يقه کی را بگيريم؟

همه تلاش مان را کرديم.حتی فائزه هاشمی هم ...خودم ديدم که به چند جا نامه نوشت و خواست که اجازه عکاسی و فيلمبرداری از بازی ها را بدهند ..حتی به شکل نمايشی... حالا که خيلی جاها موافقت کردند ، مديران حراست هر بخش اجازه نمی دهند. ديروز اما.. حتی مدير حراست هم اجازه داد ولی نگهبان دم در نه!

تسليت

حميد عزيز...اصلا نمی دانم چه بگويم برای تسلا... کاش کمکی از دستم برمی آمد برای آرامشت...

اميدي هست ؟

امروز آخرين روز بازي هاست. در اين روزها كلي خبرنگار از ايتاليا. روسيه .. فرانسه .. آلمان ... ايتاليا و ... به ايران آمده اند تا ورزش زنان را از نزديك ببينند. آنها مي خواهند گزارش هاي مفصلي از محدوديت ها و مسائل ورزش زنان مسلمان تهيه كنند. جياني مرلو رئيس انجمن ورزشي نويسان جهان همراه با 10 خبرنگار زن از روزنامه هاي تاپ ايتاليا با اين شعار آمده اند: حمايتتان مي كنيم ! حتي رئيس كميته المپيك بازي هاي زمستاني تورينو 2006 هم با تمام شور و اشتياق از تغييرات آينده در ورزش زنان و حضور بين المللي زنان مسلمان در مجامع ورزشي بين المللي حرف مي زند. نمي دانم بايد از اين ماجرا خوشحال بود يا نه ! ما زنان ايران آنقدر ترحم برانگيزيم كه نياز به كمك اين همه آدم داريم؟ ...

آخر فصل !

با سالن ها و امکاناتی که زمان اردوی تيم ها ديده بوديم ، خيلی بعيد به نظر می رسيد که ايران بتواند حتی بين چند تيم اول قرار بگيرد. وضعيت و شرايط فيزيکی برای تمرينات دختران خيلی بد و نامناسب بوده و هست ، با اين حال دختران ايرانی توانستد مقام اول را در ميان 41 کشور حاضر در بازی های اسلامی زنان به دست آورند. بعد هم سنگال که در دو و ميدانی و جودو خيلی قوی ظاهر شد و بعد ارمنستان . چقدر پرشور و پرانرژی اند اين دختران ورزشکار...ايرانی ها را نمی گويم. برعکس..دختران ايرانی در طول اين بازی ها و در مدت اردو مجبور بودند مقنعه بپوشند ،جدی باشند و رنگ سرد و بيمارستانی لباسشان را تحمل کنند.آنها در کنار اين همه رنگ سرخ ،زرد،نارنجی،بنفش ،سبز و صورتی و در مقابل فريادهای شادی و چشم های پرانرژی تيم های رقيب که حتی از کشورهای فقير آفريقايي آمده بودند بايد نقش جوانان نجيب و محجوب را بازی می کردند . روز اختتاميه ... روزی بود که همه تيم ها در گوشه و کنار فرياد می زدند و نام کشورشان را با آواز و کف زدن و رقص پرچم صدا می زدند ولی باز هم دختران ايرانی از ترس نگاه و مراقبت های آقايان اطلاعاتی که وحشت را به دل ها می انداختند، از جايشان تکان نمی خوردند ! The results of the 4th Islamic women games First : Iran second: Senegal Third: Armenia

بهانه شرعی

هيچ چيز برنامه ريزی شده نبود.فقط يک انرژی کنترل شده در جوانان بعد از مراسم رژه برای همراهی با موسيقی تند" ای ايران" رها شد و بچه ها شروع به بالا و پايين پريدن و کف زدن کردند. همه چيز پشت مه مصنوعی و بعد هم خاموشی مطلق زمين تنيس پنهان شد ولی همين کافی بود تا در کل بهانه ای به خاطر يک حرکت زنانه (همه بخش های مسابقات ) دست خيلی ها بيايد .

photo by: Amir kholoosi 

آنها حرفه اي اند

خيلي چيزها از اين خبرنگاران خارجي مي شود ياد گرفت: مثلا اينکه فقط حرف بزنيم و به آدمي که مقابلمان نشسته اجازه دهيم بدون حس مصاحبه شوندگي خودش را تخليه کند.اينکه دنبال کسي نباشيم حتي در سفرهايي که دسته جمعي و به صورت همکار با بقيه دوستان به ماموريت مي رويم سوژه هاي ذهني و قديمي خودمان را کاملا فردي دنبال کنيم. سعي کنيم ذهن قوي داشته باشيم نه دستي مدام در حال نوشتن و يادداشت برداشتن . از برداشت ها ي خود بگوييم و اجازه دهيم فرد مقابلمان تاييد يا تکذيب کند. تا مي توانيم دوست پيدا کنيم..فرقي نمي کند..قد و نيم قد... همه آنها نمونه هاي آماري از جايي هستند که در موردش مي نويسيم. تاريخچه و سابقه کاري آدم ها را با ذهنيت خودمان بسازيم و بعد اجازه دهيم آنها پازل را کامل کنند. اينطوري خيلي از صفر و يک هاي فرمولمان تکميل مي شود و مي توانيم از زبان آدم هاي مختلف يک گزارش کامل و جامع را تهيه کنيم.
 شما به عنوان يک آدم يا خبرنگار مي توانيد هيچ حرفي از اوريانا فالاچي نزنيد و  فقط از فرانچسکو بپرسيد که چرا ايتاليايي ها نسبت به او بي اعتنا هستند؟ همين کافي است تا سوژه گزارشش شويد و البته اطلاعاتي اشتباه از شما را با بقيه همکاران قاطي کند .
گزارش فرانچسکو پاچي را دوست داشتم چون زيرکي و پدرسوختگي زيادي از آن ياد گرفتم. 

 آنها حرفه اي اند...

به سوژه نزديك نمى شويد

آنقدر گرفتار شدم که يادم رفت اين موضوع را بگذارم.

روزنامه شرق ...

139857.jpg

مى گفت: زمانى كه در روزنامه عكاس بوده با همه محدوديت ها و مشكلات براى عكاسى از آدم هاى كسل كننده، اتاق هاى بى روح كنفرانس و مصاحبه هاى مطبوعاتى دست و پنجه نرم كرده ولى به اين نتيجه رسيده كه اگر عكاس كمى دقت كند و انتظار بكشد، حتماً سوژه خودش را نشان مى دهد و او مى تواند از زاويه و شرايطى عكس بگيرد كه بقيه موفق نشده اند.
او مى گويد: «تجربه هاى زيادى در عكاسى خبرى و مطبوعاتى پيدا كردم. محدوديت هاى زيادى در اين زمينه وجود دارد. مثلاً بايد سريع عكس را بگيرى و برسانى. بايد اتاق هاى كسل كننده كنفرانس، رنگ هاى مرده ميز و صندلى ها و شخص مصاحبه شونده اى را تحمل كنى كه هيچ جذابيتى براى عكاسى ندارد. اما ياد گرفتم كه صبور باشم و در چنين شرايطى منتظر يك اتفاق بمانم تا بتوانم عكس دلخواهم را بگيرم. گاهى واقعاً هيچ چيز خوبى در جايى كه مى خواهى عكاسى كنى وجود ندارد كه به كادرت كمك كند؛ نور وحشتناك است و فرد هم خسته كننده ولى من به عنوان عكاس يا بايد حرف جديدى براى گفتن داشته باشم يا اينكه بى خيال عكاسى شوم!»

كريس مالوشنسكى عكاس سوئدى بود كه به خاطر چند مجموعه عكسش به ايران آمد و موفق شد جايزه هزار دلارى هنر و نيايش را به دست آورد يكى از موسسان آژانس عكس مومنت (momentagency.com) در سوئد است و همه وقت و دلايل سفرهايش به اين سايت برمى گردد. وقتى در ايران بود ۳۰ ساله شد.

ادامه مصاحبه  با کريس مالوشنسکي ...

اين امتحان لعنتی امانم رو بريده

مغز نمونده ...تعطيلی... فقط کلمه و اصطلاح ..گرامر و ... همه اينها مغزم رو تا 23 مهر تبديل به پنج راهی کرده که هر نو تريلی و ماشين سبک و سنگين از روش رد می شن و دستشون رو از روی بوق برنمی دارن! هوا و بوی مزخرف روزهای کنکور ...8 سال پيش ... حالم رو به هم می زنه..با همه دلشوره ها و اضطراب ها و زشت شدن چهره زندگی که دنبالش می ياد.

بعد از ساعت 6 ؛ قورمه سبزی پزون

آقايانی که از زن فقط و فقط انتظار مادری،خواهری و همسری را دارند آنهم به نحو احسن،  سا ل هاست همين اطراف زندگی می کردند ، با اين تفاوت که در اين چندسال اگر حرفی از عقايدشان می زدند ما يا مستقيم می زديم زير خنده يا با ايما و اشاره و کنترل حسمان موضوع را عوض می کرديم.آخر موضوع آنقدر مسخره بود که حتی حوصله  و وقت نمی گذاشتيم طرف را توجيه! کنيم .

حالا اما... دور دور آنهايي است که عاشق کانون گرم خانواده اند و از فريب و حيلت زن بعد از غروب آفتاب می ترسند و حضور يک زن و مرد را در يک اتاق حرام می دانند ، به راحتی حکم می دهند که با رفتن خورشيد زن ها هم بايد بروند سرآش و کاسه و شوهرداری شان. 

 راستی ...يک نفر هم گفته بود ورزشکاران زن از سفرها و مسابقاتی که مدت زيادی طول می کشد و آنها را از همسرانشان جدا می کند،پرهيز کنند ...يعنی کاری کنند که از لحاظ شرعی برای شوهران پرهيزکار و محتاج به حضور شبانه همسرشان، مشکلی پيش نيايد...حالا يکی بيايد بگويد اين راه حل ها برای کمک به مردان است يا زنان؟

برای مردان بهشت را می سازيم؟

راديو : آقای مسنی که از نحوه حرف زدنش به نظر می رسد روحانی ! باشد در برنامه خانه و خانواده : روزی زنی در شرف ازدواج پيش پيغمبرمی رود و از او توصيه می خواهد .پيغمبر هم جواب می دهد که من به تو نصيحت می کنم سه کار را انجام بده.اگر می توانی از پس اين کارها در زمان تاهل برآيي ، برو جلو . 1- بايد تمکين کنی.در همه شرايط.تمکين يعنی اينکه به هيچکدام از خواسته های مردت به خصوص تمايل جنسی او نه نگويي .حتی اگر خودت نخواهی...درهر وضعيتی بايد او را راضی نگه داری. 2- نگهدارنده مال و دارايي همسرت باشی و دست از ولخرجی و خواسته های واهی برداری و به افزايش و بهتر شدن وضعيت مالی همسرت کمک کنی. 3- شبی نباشد که شوهرت از تو راضی نباشد.اگر او از دستت دلخور باشد و شبی بگذرد تو گناه کرده ای.هميشه بايد از او دلجويي کنی . زن بايد گذشت کند و اجازه ندهد همسرش طعم دلخوری را بچشد. زن می پرسد:اگر حق با من باشد و من از او دلخور باشم چطور؟ پيغمبر می گويد:چه حق با تو باشد ،چه نه ،اين وظيفه زن است که به خاطر حس گذشت عميقی که خداوند در وجودش نهاده، از حق خود بگذرد تا شوهرش راضی باشد. زن اينجا ديگر شاکی می شود و در حاليکه قاط زده می گويد از پس آن دو مورد به هر حال برمی آيم.يعنی تلاشم را می کنم ولی اين مورد سوم را نمی توانم بپذيرم.چرا وقتی من محق هستم باز هم بايد با ندامت بروم عذرخواهی. پيغمبر هم می گويد پس اگر نمی توانی حتی يکی از اين سه مورد را انجام دهی،ازدواج نکن ! تلويزيون: يکی از همين برنامه های معطر افطار که مجريانش با القای حس روحانيت! مقابل دوربين افطار می کنند: امام صادق به مسلمانان توصيه کرده که اگر می خواهی بهشت را در همين دنيا تجربه کني ، زن خوب بگير ...

Un annuncio

خريدار هر گونه موسيقی و مجله به زبان ايتاليايي هستيم !

کثافت های پولدار !

شايد برای خيلی ها پيش آمده باشد که نتوانند  اصطلاح يا کلمه خاص محاوره ای را ترجمه کنند. بهترين کار شايد در اين مرحله يک تحقيق يا پرس و جوی کوچک باشد . به زحمتش می ارزد تا اينکه به خاطر ندانستن معنی filthy rich  ، اصلاح پولدار کثيف را به کار ببريم!

 آقا يا خانم مترجم که اين مطلب را برای سايت ميراث ترجمه کرده حتی به اين فکر نکرده يا يک تحقيق کوچک انجام نداده  که  بداند جی . کی رولينگ يک زن و نويسنده محبوب بين المللی است و از فقر به همه چيز رسيده ، به همين دليل تا حد زيادی به فقرا کمک می کند و تا به حال هيچ خطايي از او سرنزده که تبديلش کند به يک پولدار کثيف!  کلمه filthy rich  که برای آدم های اولترا ثروتمند به کار می رود به هيچ وجه نشان دهنده شخصيت نويسنده هری پاتر های مختلف نيست! همچنين نمی تواند دليلی برای کثيف بودن "تايگر وودز"، گلف باز معروف و "ريچارد برانسون"، موسس پول سازترين شرکت جهان باشد.حتی اگر اينطور باشد مجله فورچون بايد به دليل کثيف بودن اين آدم ها حداقل اشاره کوچکی بکند ! مترجم به اين هم توجه نکرده ...

احترام !

فکر نمی کنم بابت کارش پولی بگيرد.فکر می کنم بيشتر به خاطر عشق به روزنامه نگاری و همکارانش می آيد و می نشيند در آن اتاق کوچک و کارهای بيمه و طرح ترافيک را انجام می دهد. تصور می کنم انجمن صنفی روزنامه نگاران با وجود هجوم رعب آور تيم های جوان همچنان بايد هوای اين قديمی ها را داشته باشد.با اين حال برخوردی که آن روز در انجمن ديدم کمی تکانم داد و باز هم مطمئن شدم ، دوره احترام به نسل قبل و حتی باتجربه های روزگارمان گذشته... وقتی يک نفر می آيد و همه اين لطف ها را وظيفه آن مرد می داند و معتقد است از تشکر خبری نيست تا زمانی که کار تمام شود ، يعنی احترامی وجود ندارد، حتی اگر آن آدم آقای صميمی باشد با بيش از 30 سال سابقه کار مطبوعاتی که لحظه ای لبخند را فراموش نمی کند... حتی در اوج کار در آن اتاق پرازدحام و ...

بابا ! نامزدهای بين المللی !

گفته شده که اگر ببرند، شام در خدمتمان خواهند بود!  اينجا فقط می توانيد به يک وبلاگ رای دهيد که مطمئنا با وجود بررسی های به عمل آمده از ميان بقيه وبلاگ های فارسی به هنوز رای می دهم! انتخاب سختی است از بين بقيه دوستان که کارشان را به همان نسبت خوب انجام می دهند.

ولی اينجا...در ميان خبرنگاران بدون مرز مطمئنا پرستو را که الان آن سوی آب ها به سر می برد انتخاب می کنم ...در ضمن ديگر لب به غذاهای آرارات نخواهم زد!

نيويورک در حسرت گنجينه موزه ما

سه هفته بيشتر است که می خواهم بنويسم وارد موزه اين روزها که بشويد احساس می کنيد از ايران خارج شده ايد .هی آمدم بنويسم برويد اين کارهای لعنتی را ببينيد حتی اگر مثل من آدم بی سواد و نادانی در هنر هستيد..برويد ببينيد ،بعضی از آدم هايي که اين کارها را آن سال ها يعنی در اوج دوره پاپ آرت دهه 1970 برای ايران جمع و آرشيو کرده اند چقدر شعورشان از مردم حالا و آن زمان بالاتر بوده ... آمدم بگويم زمان نمايشگاه تا يک هفته ديگر هم تمديد شده و هی وقت نشد و ...

Alberto Giacometti with his creation

اولش شايد زياد حالتان دگرگون نشود وقتی عکس هايي از مجسمه های هنری مور را در ورودی موزه   می بينيد ،چراکه اصل سوژه  اين عکس ها به اضافه مجسمه های پرقدرت و عجيب "مرد و زن در حال قدم زدن" جاکومتی در باغ پشتی و حياط کوچک موزه در دسترس هست (هرچند که حالا حتی شانس لمس کردن آنها را از دست داده ايم.حالا ديگر در را هم بسته اند تا حسرت ديدن يک قدمی مجسمه مگريت را هم در دل داشته باشيم! )

ولی وقتی وارد سالن شماره دو و سه می شويد شايد ديگر نفس کشيدنتان هم دست خودتان نباشد! آنجا امضای خوان ميرو پای " گاوباز" و "پرندگان غار" ،ماکس ارنست پای " تاريخ طبيعی " و پيکاسو زير  "چهره زن،ميمون و بچه ميمون "،"زنی می گريد" و... هست...شايد حس دست هايشان را هم ببينيد وقتی که با خشم يا عشق قلم مو را می چرخاندند و رنگ می پاشيدند و ... اولش باورم نمی شد..حس می کردم اينها بايد کپی باشد ...بعد حس کردم اينجا بايد موزه هنرمدرن نيويورک باشد و بعد باز به خودم آمدم و فهميدم اينها مال حالا نيست..اينها سال ها در انبار خاک خورده اند ..اينها را همان موقع در حراجی ها يا حتی از دست کلکسيون دارهای معروف خريده اند ... وقتی کاندينسکی موضوع بحث های هنری دانشجويان دهه 60 ايران بود ...وقتی فرنان لژه فقط يک اسم بود با چند عکس پاره در کتاب های تاريخ هنر ... زمانی که سالوادور دالی فقط يک مد بود برای کشيدن رويا ها يا خودنمايي فلسفی عشاق سورئال ... اصل همه اين کارها به اضافه مدرن ترين کارهای مفهومی آمريکا و فرانسه در انبار ها ی ما خاک می خورده ... همه اينها پشت نوار قرمز باريکی روی ديوارهای موزه هنرهای معاصر نشسته تابا کوچکترين لغزش  بوق ممتدی تکانتان دهد...

بعد دقيقا متوجه می شويد که در ايران هستيد. چون يک جوان موفرفری با پيپ خاموش و کلاه چهارخانه برای دو دختر همسن خودش که گيج به دنبالش روان هستند ،از تجربياتش در مورد همه سبک های مقابل چشم شما می گويد و آن طرف تر يک خانم 30 ساله کوبيسم را جراحی می کند و برای بازديد کنندگان توضيح می دهد که ونگوگ چطور رنگ ها را کنار هم قرار می داده...آدم های زيادی هم هستند که شاسی طراحی زير بغل قدم می زنند و کتاب رنگ خود را در دست جابه جا می کنند .  مردان و زنان موبور و چشم روشن زيادی را هم می بينی که محو شده اند در تک تک آثار و جلوی هر تابلو  بيش از نيم ساعت می ايستند و در سکوت مطلق نگاه می کنند .بعد چيزکی می نويسند و آرام به کار بعدی چشم می دوزند. آنها مقابل کتاب فروشی موزه دلار می دهند و هر کدام بيش از سه تا چهار کتاب از مجموعه موجود را با قيمت 35 هزار تومان ما می خرند ... کنار آنها هم جوانان هنری ما ايستاده اند که با بی ميلی چند کارت پستال از کارهای پيکاسو را انتخاب می کنند و بقيه کار ها را در حدی نمی دانند که کتابش را داشته باشند . اينجاست که متوجه می شويد بودن و ديدن اين آثار برای حالا هم زود است...

 

...

علی دهقان عزيز... اين جور مواقع نمی دانم با چه کلام يا جمله کليشه ای می توان خود را در غم ديگری شريک دانست...

به روش لينك باز ها

باز هم رضا دقتي و شعور و درك فرانسويان ...

كمرنگ شدن مذهب در ايران خوشحالم نمي كند ...

آن شب به دوستم گفتم اميدوارم در اين ميهمانى حداقل هيچ كس خودكشى نكند.

آخرين بار كه ديدمش  با خنده ‏داد زد: بابا اينجا شده صمديان دات كام ! همه سايت خانه هنرمندان اخبار و اتفاقات تصوير سال را منعكس مي كرد . آن موقع مدير سايت بود و حالا ...

اين همه خبرنگار ايرانی در حکم آفتابه لگن هفت دست

مدت زيادی است که فکر می کنم با وجود اين همه خبرنگار صداسيمايمان در انواع و اقسام کشورها چرا هيچ ماجرای خاصی مخابره نمی شود ؟ به هر حال در اين دنيا هزار و يک مراسم خاص ،محلی، فستيوال های مختلف فرهنگی ، بزرگداشت ماجراهای اسطوره ای و تاريخی و انواع برنامه های سنتی اجرا می شود و ما از ديدنشان محروميم.خبرنگاران ما در همه اين پايتخت ها روزگار می گذرانند و فقط زمانی جلو من و شما ظاهر می شوند که می خواهند يک خبر دو پاراگرافی از اغتشاش های فرانسه ، عمليات انتحاری در عراق ، زندگی فقيرانه و سخت در افغانستان يا جنون گاوی و آنفولانزای مرغی در ايتاليا و آلمان گزارش بدهند. ذهن ما با زاويه دوربين آنها از همه کشورهای دنيا پرشده از انفجار،تصادف قطار ها، افسردگی جوانان غربی، بيماری های مسری ، تظاهرات و راهپيمايي عليه بوش و رايس و ... ، رو شدن فسادهای اقتصادی دولت ها، آمار بالای طلاق در غرب ، اعتياد نوجوان و ... و انگار ديگر هيچ خبری در کل دنيا نمی گذرد که نياز به تصوير و تحليل داشته باشد. دوست دارم بدانم از ميان اين همه خبرنگار يک آدم خلاق وجود ندارد که برود لابه لای مردم و اتفاق های روز جوامع مختلف و از ميان آنها يک ماجرای شيرين برای گزارش ظهر يا شب اخبار ايران پيدا کند ؟ يا مساله اين است که اجازه ندارند غير از موارد فرمايشی سراغ ماجرای ديگری بروند؟ اين به نظر من بی انصافی است... اين همه سرمايه گذاری می شود و بهترين امکانات صوتی و تصويری در اختيار يک سری آدم قرار می گيرد که کسی نه آنها را در دانشگاه های روزنامه نگاری ديده و نه آموزش خاصی برای اين کار ديده اند ...بيشترشان بدون حتی يک تجربه کوتاه شده اند خبرنگار صداوسيمای ج.ا.ا در قلب اروپا،آمريکا و آسيا و فقط قادرند خبر و تحليل را از روی کاغذی بخوانند که کسی ديگر آنها را نوشته ! اگر يکی از آنها هم کمی حرکت جديدی بکند و مثلا گزارشی از فروش کتاب های معروف رو کند، به نوعی پيچانده می شود و از دور خارج. قضيه خيلی حساس است. من فکر نمی کنم مسولان با کمبود نيرو مواجه باشند يا اينکه هيچ کدام از برنامه ها و اتفاق هايي که در دنيا می افتد کاربرد و لياقت تصويری شدن نداشته باشد.احتمالا مشکل از جای ديگری آب می خورد...

کاوه عکاسی می کرد تا وجودمان را بتکاند

نمی دانم طبيعی است يا نه ولی وقتی از نمايشگاه بيرون می آمدم..وقتی پله ها را از پشت بام تا همکف پايين می آمدم ، اشک می ريختم. اين دومين بار بود که تصويری از جنگ اشکم را در آورده بود. اولينش مال آن زمان ها بود که نعره مرد نابازيگر روی پرده سينما کنار رود راين به خدا می توپيد که چرا اينجا ؟ چرا حالا جانم را می گيری ...در غربت، نه جبهه ... از تصاوير لت و پار و عکس هايي که مغز و و بدن های متلاشی را نشان می دهند بيزارم..از خيلی از عکس های زلزله بم به همين دليل متنفر بودم چون معتقدم هنر در اين نيست که آدم های خونين و متلاشی را مستقيم توی کادر ثبت کنی تا بگويي عکس گرفته ای . اما کاوه گلستان کاری کرد که توانستم چنين تصاويری را با همان بی رحمی که او گرفته تماشا کنم ! جمله ای از او در ابتدای نمايشگاه " به مجنون بگو زنده بمان" ، نوشته شده :" در آبادان با صحنه ای از اجساد قطعه قطعه نوزادان مواجه شدم که آنچنان شوک و خشمی در من به وجود آورد که خودم را مجبور کردم مظلوميت مردم خودمان را به دنيا منتقل کنم." و او اين کار را با شقاوت تمام کرده.نمی دانم چقدر دوربين را کنار گذاشته و بغض اش ترکيده..نمی دانم چند بار نگاهش را دزديده يا سعی کرده به خود بقبولاند بايد به وظيفه اش عمل کند.نمی دانم وقتی چهره پيرمرد جنوبی را ديده که به همه زندگی اش در چند کارتن و حلب تيکه داده و به دوردست ها چشم دوخته چه حسی داشته يا وقتی پرتره جوان رزمنده را در سوراخ کوچک سنگرش که با تمام وجود دعا می خواند و نمی فهمد اطرافش چه می گذرد ، روی نگاتيو ثبت می کرده به چه فکر می کرده... ولی موفق شده اوج شقاوت و بی رحمی جنگ را نشان دهد .او از هيچ کاری برای منزجر کردن ما از جنگ و بمباران دريغ نکرده. کاوه مجبورتان می کند که همراه با او مستقيم به نوزاد بی سر و گل آلود ، جنازه بی دست و پا و جوانان زيادی با بدن نصفه نيمه چشم بدوزيد و معنا را فقط خودتان درک کنيد. ويژگی کادر های او اين است که هيچ کدام از آدم های درون کادرش به دوربين نگاه نمی کنند.انگارخودش به عنوان عکاس وجود ندارد.اين يک هنر است که عکاس باشی و سوژه تو را نبيند و به جای اينکه خودت را در عکس ها فرياد بزنی ،موضوع عکس هايت خودنمايي کنند. همين روند باعث می شود که محو موضوع شويم و با آواره های جنگ و زخمی ها و کشته ها همراه. همين دلیل است که کمک کند ذهن قصه پردازتان داستان هايي بسازد از آن همه نوزادی که حالا بزرگ شده اند با يک پا و يک چشم يا روی ويلچر و حالا گوشه و کنار همين مملکت روزگار می گذرانند . آلفرد يعقوب زاده می گفت : يکی از مشکلات من با کاوه در روزهای جنگ اين بود که در بدترين شرايط بمباران يا حمله ، باز هم می خواست برود خط مقدم عکاسی کند. او معتقد بود که آنجا چيزهايي هست که در شهر نيست. .. و همين جا بود که بحثمان می شد و از هم جدا می شديم . من نه شاگرد گلستان بودم و نه مريدش ... نه مثل خيلی از کسانی که با رفتن او دفتر خاطراتشان باز شد... ولی اين را با عکس هايش می فهمم که اصلا آدم معمولی نبود. او از معدود عکاسانی است که هيچوقت در عکس هايش خودنمايي نداشت و فقط می خواست عکس بگيرد تا تکانتان دهد.برای همين هم به راحتی اشک آدم را در می آورد.کاری که اينهمه فيلم و سريال و گزارش و بزرگداشت نتوانسته...

در من و در خود منگر

انگشتش را روی شيشه کشيد و با چند حرکت نوشت : " تو رو خدا ... " همان موقع بسته فال هايش را جلوی ماشين گرفت و از ميان حروفی که در ميان خاک های روی پنجره نوشته بود، خيره شد. حضورش بوی افغانستان می داد و جنگ. بدون کلام ،نگاه 12 ساله اش را به "خدا" دوخت. چراغ سبز شد ...

ايرانيان جوان

به مناسبت روز جهانی ايدز مسابقه فوتبالی بین تیم آرارت و تيم هنرمندان در باشگاه آرارات برگزار می شود .10 آذر ماه از معدود روزهايي است که زنان و دختران ما هم می توانند در کنار دختران ارمنی با حس آزادی ، مسابقه فوتبال را از نزدیک ببینند.شايد اگر پای يونيسف در ميان باشد يا روز جهانی ای باشد يا مسائل مالی مهم تر از حاشيه ها به نظر برسد ، دختران ما هم بتوانند همسان با بقيه از نزديک يک مسابقه را ببينند. دختران مسلمان البته ، چون دختران مسيحی هيچ مشکلی برای ديدن مسابقه های باشگاه شان ندارند .

- برای اميد خيلی خوشحالم.آنقدر که انگار خودم تقدير شده ام! از اميد معماريان در مراسم سالانه ديده​بان حقوق بشر در کانادا تقدير شد.
- ماجرای نيويورکر و روزبه ميرابراهيمی قديمی است ولی حيفم آمد ننويسم. فعلا ميرابراهيمی مصاحبه يک خبرنگار ديگر نيويورکر را با همکارشان را که به ايران آمده روی سايتش گذاشته. لورا سکور آنقدر خوب در مورد ايران حرف زده و تحليل کرده که آدم احساس می کند سال ها در اينجا زندگی کرده. تيتر مطلب هست: "ايرانيان جوان "

- دن هلر اين بار به ايتاليا رفته و کلی عکس های عجيب و اساسی از آلپ و ونيز گرفته که فقط بايد پوستر شوند تا چشم به اين همه زيبايي عادت کند ! بعد هم به آلاسکا و کانادا رفته . خبرنامه اش را هر بار بعد از سفرش می فرستد و زيرش می نويسد : می دانم که سايتم (آنجا) فيلتر است ولی ترجيح می دهم برايت بفرستم تا هر از چندی ياد هم بيفتيم. (اگر می توانيد عکس هايش را با فيلتر شکن حتی ببينيد، از دست ندهيد) ...

عکس هايمان تکرار می شود و تکرار

منتظر شدم تا مدتی از برنامه های گلستان بگذرد و بشود راحت تر نوشت. می خواهم چیزهایی را بگویم که از دوره اول هم در ذهنم مانده بود و بعد که دقت کردم دیدم در همه مسابقات عکاسی اتفاقات مشابه گلستان می افتد و انگار کسی حواسش نیست که چه شرایطی برای عکاسی ایران رقم خورده!

عکس های برگزیده و حتی تقدیر شده این دوره گلستان دیگر راضی ام کرد که بنویسم ما مدام در حال تکراریم. عین فیلم های جشنواره ای،  هر سال و هر دوره عکس های مسابقه ای می گیریم و همه این عکس ها فقط از صافی چند داور ثابت عبور می کنند و باز همین دایره می چرخد و ...  البته مساله داوری چیزی است که در همه مسابقات يا بينال های ما اتفاق می افتد ؛ از دوسالانه کاريکاتور گرفته تا گرافيک و نقاشی... می بينيد که همه چيز مدام تکرار می شود و بخشی از اين تکرار به اين دليل است که از ديد و زاويه نگاه داوران جديد خبری نيست.

حس من از مسابقات عکاسی( مخصوصا سال های اخير)  اين است که داوران محدودی با خوش آمدن يا دوست نداشتن رويه عکس ها ، به راحتی خط مش عکاسی ( به خصوص خبری  و مستند را) را تعيين می کنند. کاملا شخصی ...  به همين دليل بقيه عکاسان به راحتی می دانند که سال يا دوره بعد بايد چه بکنند که مورد پسند داوران باشد و بالا هم بروند و ...  اين اتفاق در بيشتر رويداد های هنری ما حتی فيلمسازی  عادی شده .  وقتی شيوه عکاسی  يکی از داوران به نوعی است که به راحتی می توان تشخيص  داد عکس های مشابه رويه خودش را بهتر می پذيرد باعث می شود که عکس های يک مسابقه تبديل شوند به کپی کاری هايي که بيشتر مواقع حتی عکس خوبی هم از ميانشان درنخواهد آمد . 

 تعداد زيادی از عکس هايي که در مسابقه عکاسی گلستان شرکت کرده اند شايد به همين دليل پذيرفته يا رد شده اند ولی  ديدن نمايشگاه و چندين بار کتاب (کاتالوگ) اين مسابقه مدام باعث می شود که از خودتان سوال کنيد خب! که چی؟  اين را يک دوست عکاس سوئدی به من ياد داد  و گفت :هر عکسی که می بينی از خودت بپرس که چی؟  ببين واقعا چه چيز تکان دهنده يا جديدی به تو می دهد .ببين،  نگاه عکاس چقدر برايت  جديد هست يا حتی کليشه ای است که وجودت را بلرزاند؟ 

می دانم که مواخذه خواهم شد در اين دوره داوری بنی اعتماد و شکرخواه و ... را ناديده می گيرم .با وجود احترام به اين انتخاب ولی فکر می کنم شايد بهتر باشد در مسابقاتی که با اعتبار عکاسی مثل گلستان برگزار می شود آدم هايي مثل جهان عمار  و حتی جبرئيلی  و يا عکاسان و اديتورهايي با چندين درجه بالاتر از همين ها داورانمان باشند و اتفاقا نظرشان را کاملا  پياده کنيم !  ديدگاه های جهان عمار در مورد گزارش های تصويری يا  Photo Story  ها برای عکاسانی  که مدام با داوران مشابه طرف هستند  ، خيلی جذاب بود. او به وضوح  می گفت که چرا بايد بعضی از اين عکس ها کاملا حذف شوند و چه می شد کرد تا  بعضی ها  قوی تر شوند. چون تخصص اش حذف و جراحی عکس است و خيلی بهتر از يک کارگردان سينما می تواند در مورد " عکاسی"  تصميم گيری کند. 

نمی دانم  چقدر در مورد شما هم اتفاق افتاد... وقتی که نمايشگاه د ومين جايزه گلستان را نگاه می کرديد ...چقدر از خودتان پرسيديد ؛ خب ! که چی ؟

راستی...قرار شده جايزه سالانه(گرافيک) مرتضی مميز هم برگزار شود ... !

موسيقی و نمايش برای ايدز

فردا ساعت يک ظهر يا بعد از ظهر ... عده زيادی از کسانی که در زمينه ايدز فعاليت کرده اند يا برای مبارزه با آن تلاش می کنند، مقابل تاتر شهر جمع می شوند.مجوز هم دارند.می خواهند سخنرانی کنند و نمايش خيابانی بدهند و خيلی از موارد را گوشزد کنند. من جزو گروه اول نيستم ولی هر وقت توانستم در اين مورد تلاش کردم..هر چند که مصاحبه و گزارش های رک و پوست کنده ام در اين زمينه کاملا قصابی شده اند ! با اين حال می روم پارک دانشجو...جايي که شايد تا حدی منبع همين مساله هم باشد ! اگر می توانيد کاری در اين زمينه بکنيد يا برنامه خاصی به ذهنتان می رسد به بچه های فعال در اين زمينه اطلاع دهيد. فکر کنم کاوه مشکات اولين نفری باشد که آن جلو ها با يک Badge و آرم مخصوص نشسته تا جمعيت زياد تر شوند! در ضمن ساعت 4 باز هم به همين مناسبت ، بازی فوتسال در باشگاه آرارات هست که قبلا مصيبتش را برايتان گفته ام!

درد بی شجر...

photo by:Satyar

خوش به حال آقايان و خانم هايي که بليت شجريان در دستهايشان هست و امشب را هم حال کردند... خوش به حالتان که رو دست نخورديد..خوش به حالتان که به اميد تلاش کسی ننشستيد که برايتان بليت بی دردسر بگيرد...خوش به حالتان که قاچاقی هم بليت گيرتان آمد...

عکس های شانسی ساتيار هم که داغ دل آدم را تازه می کند...

اصلاحاتی ها دست به کار شده اند

اين حرکت دکتر معين تحسين برانگيز است که همچنان تلاش دارد ارتباط اش را با خيلی از کسانی که قبل از انتخابات همراهش بودند، حفظ کند. اما من تصور می کنم باز هم مشکلاتی هست که بعضی از آقايان حواس شان به آن ها نيست. ماجرای انتخابات امسال ثابت کرد که کار کردن روی قشر روشنفکر و ساخت و پرداخت ذهن اين بخش از جامعه کار چندانی نمی کند.مردم عادی کوچه و بازار هستند که حرف تعيين کننده را می زنند چون اکثريت جامعه را تشکيل می دهند. همان روزهای انتخابات مدام از مسولان می پرسيدم ... حتی روز رای دادن هم که دانشگاه اميرکبير محل اصلی رای دادن اصلاح طلبان بود می پرسيدم که چرا اين همه روی دانشگاه و روشنفکر مانور می دهيد و جواب می گرفتم که از همين جاهاست که حرکت شکل می گيرد و هدف ما شکل دادن به اين حرکت از گلوگاه های علمی است . ولی آقای معين! خودتان ديديد که حرکت را شام و ناهار رايگان و پول توجيبی ماهيانه و شربت نذری شکل می دهد. ديديد که بايد کارهای عميق تری در مورد همين جامعه ای کرد که بحث وبلاگ نويسی و روزنامه نگاری اش فقط درصد ناچيزش را تشکيل می دهد. جوان برومند و و تفکر جامعه را بايد از لابه لای کوچه های نازی آباد و شهرری کشيد بيرون نه آدم هايي که به راحتی به اينترنت دسترسی دارند و حرف و حرکت و شعارشان هم در حد سيگنال های صفر و يک می ماند. پشت در خانه های شهرهای ايران زنانی زندگی می کنند که از کودکی ياد گرفته اند حق شان همين است.همين که زندگی را بايد سابيد چون موجودی به نام زن با همين هدف شکل می گيرد و ازدواج می کند و مادر می شود و کوچک ترين مشکلی با اين مانيفست ندارند . روزهای انتخابات اين زن ها در مورد خانم کولايي چه تصوری داشتند؟ شايد به راحتی کانال تلويزيون را عوض می کردند و فکر می کردند تافته جدا بافته آن هم يکی در ميان يک ميليون حتما اتفاقی به جايي رسيده که الان هست و حتی ذهنشان هم درگير حرف هايي کولايي در مورد حقوق زنان و آزادی و حق برابر و ... نمی شد. اين آدم ها کم نيستند . جوانان مشتاق شنيدن اخبار تازه در مورد وام ازدواج و خريد سربازی و ... کم نيستند.کاملا ثابت شد که اگر در مورد مسائل مادی حرف بزنيم و شعارهای انتخاباتيمان بشود نابودی آقازاده ها و برابری طبقات،چقدر جواب خواهيم گرفت.مردم خسته و کوپن به دست ، دنيايشان با دنيای اقليـت ها خيلی فاصله دارد. دلم می خواهد موفق شويد آقای معين ولی حس می کنم اين نگاه از جزء به کل باز هم مسير را عوض کند.شايد حرکت تان بايد بسط پيدا کند و برود لابه لای همه لايه های شهرها. در اين مملکت جاهايي هست که به صداقت و نگاه صادق نياز دارد؛ کسانی که حتی نمی دانند اينترنت خوردنی است يا پوشيدنی ولی اگر حرفتان را با زبان و کلمه های مانوس خودشان بفهمند و بدانند حتی يک درصد راست می گوييد و مشکلات اقتصادی شان برطرف خواهد شد ،پشتتان خواهند ماند.

ورود چادری ها ممنوع نيست

سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در اقدامي بي سابقه ، با گماردن مامور در بعضي رستوران‌هاي وابسته به دولت و نيروهاي مسلح، از ورود خانم هاي داراي پوشش مانتو و روسري جلوگيري کرده است....

کافه ای برای مردان

به خاطر پرستويي بود که رفتم. می خواستم ببينم چطور می خواهد يک ترک متعصب باشد ؟ در گوشه ای از مملکت که فرهنگ لب مرزش ناگهان می شود اروپايي ، او چطور می خواهد مقابل زنی بايستد که قهوه خانه لب مرز را می چرخاند.

داستان خوب بود. " کافه ترانزيت" ، آنقدر داستان قوی دارد که نگه تان دارد ولی پرداخت و ساختش به کل قصه لطمه می زند. موضوع تکراری است؛ زنی شوهر مرده جلوی همه مردان يک سرزمين ناآشنا می ايستد تا کار شوهرش را ادامه دهد و خرج فرزندانش را درآورد. بايد منتظر باشيد که در ميان عاشق هم بشود يا از عشق فرار کند .کتک بخورد..زجر بکشد و تحقير شود و حتی تسليم خواست مردانی شود که حرف اول آنجا را می زنند. اما همه اينها حتی در يک نمای نزديک هم درنيامده. داستان با همه زيبايي و مظلوميت ها می ماند در حد يک لانگ شات طولانی که از آشپزخانه به حياط  برادر شوهر می رود و از خانه زن به رستوارن بين راهی همان برادرشوهر ! مردان عاشق زنی می شوند که قرار بوده فقط پشت در و پنجره نيمه باز آشپزخانه آشپزی کند.آنها عاشق دستپخت اش می شوند و وقتی که بارها گفته می شود که قرار نيست زن در انظار عمومی ظاهر شود می بينيد که بين مشتريان آخر وقت نشسته و برنج پاک می کند . او موافقت می کند که بچه به مدرسه نرود و گارسونی کند. بچه را می فرستد قالی بافی . بچه را تنها رها می کند در خانه و سه روز می رود شهر خودش و از آن طرف به دختر جوان روس پناه می دهد و همه تهمت ها را هم می خرد تا او برسد به مقر آرزو هايش ؛ ايتاليا...

اين همه ناهمگونی در قصه می آيد و می رود ولی شايد مظلوميت تکراری زن آنقدر زياد است که توجهی به اين همه تضاد نکنيد. شايد هم درگير يک فرهنگ جاافتاده شويد؛ زن بيوه بايد طبق رسوم با برادر شوهرش ازدواج کند و اين موضوع را ، زن برادر بايد کاملا بپذيرد. اين زن که از قضا خودخواه است و کله شق می ايستد و قبول نمی کند اين شرايط تحميلی را. با اينهمه فيلم می توانست آنقدر تکان دهنده باشد که فراتر از چند جايزه فجر و خانه سيما ، حداقل مردان تماشاچی سينما را هم تکان دهد. ولی در حد همان شات های دور و نيمه می ماند تا شما درد نکشيد با چنين زنی !

پرستويي اما نتوانست باشد آن نقشی که بايد! ترکی که لهجه فارسی اش بيش از ترکی است و صبوری می کنند و با نگاه های دريده اش زن را می کاود...نمی دانم...در نيامده اين نقش ... نقش زن هم .. . او فقط  می تواند خوب از نردبان بالا برود و تند تند برنج زعفرانی بپاشد روی ديس ها ولی حتی نمی تواند نشان دهد چطور به ذلت کشيده می شود؟

اين جمله پيرزن فيلم در ذهنم ماند : "جنگ نکن ... همه چيز رو خراب می کنی...اينجا فقط مردا می فهمن که چه بايد کرد .."  و هر چه سعی کردم نشانش را در صورت بازيگر زن (فرشته صدرعرفايي) ببينم نتوانستم ...

بايد می ديديد ... هيچ کسی باقی نماند ...

...جسد های پيچيده در پتو و کاورهای پلاستيکی هنوز بوی گوشت سوخته می دادند . از زير قالب های بزرگ يخ روی جسد های تلنبار شده در آن اتاق سياه و سفيد، هنوز دود و بخار بلند می شد. کداميک از آن 82 جسدی که مثل گوشت در دست امدادگرها از اين طرف به آن طرف پرت می شدند، برادران بود يا قريب يا ... کدامشان کارمند ساده فنی تلويزيون بود يا سردار و ...

بايد مغز دکتر ومسوول حراست و امدادگر را می جويدی تا اجازه دهند بروی تو . با پناه فرهاد بهمن ،می رويم و می آييم.به دنبال زنده ايم و امدادگر مهربان از پشت ماسک بهداشتی اش می گويد: زنده ؟؟ همه خاکسترند خانم..حتی نمی توانی تشخيص دهی کدام زن است يا مرد ؟

و زنده پيدا می کنيم.به قول خودشان سرپايي هستند.از ساکنان چند طبقه بالاتر بلوک 52 ...در بيمارستان فياض بخش. دختر جوان شوکه به سقف خيره شده.مادرش با پای گچ گرفته و قيافه ای مبهم به پسرش نگاه می کند که از سرکار آمده.به پسر زنگ زده بودند: هواپيما رفته توی خانه تان ... 

 زنده ها همين ها هستند. کمتر از 11 نفر با دست و  پای شکسته و ريه هايي پر از دود که توسط مردم ، نه آتش نشانی و امداد نجات پيدا کرده اند. زنده ای در کار نيست.زنده ای از ميان آن همه مسافر ..از ميان آن همه همکار پيدا نمی شود...

.........

سردار طلايي بهت زده که بيرون می آيد ، در هجوم مردم و خبرنگاران  به سرعت راه را باز می کند و می رود و  می گويد : نمی دانم..هيچی نمی دانم..به اندازه شما می دانم..من فقط آمده ام وظيفه و کار خودم را انجام دهم .... و شب در برنامه تحليل خبر شبکه دو می گويد: اين ملت صبور و مهربان .. ملتی که اين همه شهيد داده اند ...ملت حاضر در صحنه ما ...

سرهنگ فرياد می زند که چه می دانم....مگر من باعث اين مشکل شده ام که جواب اش را از من می خواهيد...من هم داخل نرفته ام...هيچ کسی هم اجازه ندارد برود..نه عکس..نه فيلم...برويد خانه هايتان...چه معنی دارداين همه دوربين و خبرنگار... يک نفر بس است ...متفرق شويد...

و بعد نيروی ضد شورش با سپر و کلاه مخصوص يورش می آورند. هر کسی در مسيرشان باشد با باتوم توی کمر و گردن آشنا می شود. گوش نمی کنند.مثل سنگ هستند.فقط اوامر را اجرا می کنند.داد هم که بزنی ، در نهايت نگاهت می کنند و سپر را می گيرند جلو و هل می دهند .

يلدا معيری را آنقدر زده بودند که ديگر نای فرياد کشيدن هم نداشت. او می توانست جای همسر عليرضا برادران باشد. اشک می ريخت و عکاسی می کرد . همه همينطور بودند.همه عکاسان آنجا ، آنقدر بهت زده و داغ ديده بودند که حتی توان حرف زدن نداشتند.  فيلمبردار شبکه خبر گوشه ای ايستاده بود. تازه از داخل ماجرا با کتک بيرون اش کرده بودند .  آنقدر شانه هايش از گريه می لرزيد که نمی توانست تصوير بگيرد. می گفت: هفت نفرشان را خودم راهی کردم... امروز صبح ..آفيش شدند و رفتند مانور... و من نرفتم...

بخش خيلی خيلی کم از عمق فاجعه ...

 

من هم هستم ...

هر چند به نتايج تحصن اعتقادی ندارم..هر چند می دانم که انجمن صنفی ما هم فقط در شرايط جوزدگی تکانی می خورد، بيانيه ای می دهد و بعد دوباره روزمرگی را از سر می گيرد..هر چند اين ماجرا فقط مال ما نيست ..خانواده های ديگری هم در اين غم شريک اند که فرزنداشان فقط ساکن آن بلوک لعنتی بوده ، ولی با تو موافقم پرستو... با پيشنهاد اعتراض آميزت... با تحصنی که گفتی... و مطمئنم اين تعطيلی ناگهانی دو روزه بهانه ای است برای جلوگيری از چنين مواضعی ...برای اينکه آرام شويم و سه روز ديگر مثل گذشته کار و زندگی سرمان را گرم کند.

 من هم هستم چون اعتراض دارم به حقوق پايمال شده بچه های آماتور يا دم دستی که عضو انجمن هم محسوب نمی شوند ولی بايد فکری برايشان کرد...

عزاداری در انجمن صنفی مطبوعات

فکر نمی کنم نيازی به يادآوری باشد؛ امروز ساعت 12 همه معترضان و داغداران همکاران در انجمن صنفی مطبوعات به شکل کاملا خودجوش ، دور هم جمع می شوند . می توانيد بياييد و اگر اهل انجمن هستيد و روزنامه نگار يا عکاس حرف دلتان را بزنيد يا فقط در اين غم شراکت کنيد.

بيانيه جمعي از روزنامه‌‏نگاران، خبرنگاران و عکاسان به مناسبت حادثه سقوط هواپيماي c-130

چهار بند بيانيه ای که امروز امضا شد : 1. رسيدگي به پرونده اين حادثه فراموش نشود و از آن جا كه خبرها حاكي از نقص فني در هواپيما بود، پيگيري موضوع تا حصول به نتيجه نهايي و روشن شدن همه ابعاد آن ادامه يابد. 2. مقررات بين‌‏المللي در برخورد با بازماندگان حادثه كاملا رعايت شود. ذكر اين نكته از آن رو ضروري است كه در چنين پروازهايي‌‏ روند معمول هواپيمايي كشوري انجام نمي‌‏شود و بيم آن مي‌‏رود كه در برخورد با بازماندگان حادثه، پرداخت غرامت و موارد مشابه، قوانين و مقررات بين‌‏المللي مورد توجه قرار نگيرد. 3. مراجع مسوول، مسووليت اين حادثه را بپذيرند و به صورت رسمي عذرخواهي كنند. اين در حالي است كه تاكنون و پس از گذشت چندين روز از اين حادثه هنوز هيچ مرجعي پاسخگو نبوده است. هر چند عذرخواهي از رنج و اندوه بازماندگان كم نمي‌‏كند و باعث التيام مردم داغديده نمي‌‏شود اما اميدواريم حس مسووليت‌‏پذيري بتواند از تكرار چنين حوادثي جلوگيري نمايد. 4. سند استاندارد ايمني حرفه‌‏اي براي خبرنگاران و عكاسان توسط نهادهاي صنفي و آموزشي تدوين شود. اين حادثه بار ديگر نشان داد مديران رسانه‌‏ها و نهادهايي كه با دعوت از خبرنگاران براي برآوردن نيازهاي اطلاع‌‏رساني خود اقدام مي‌‏كنند، حداقل امكانات و تمهيدات لازم را براي ايمني خبرنگاران و عكاسان در نظر نمي‌‏گيرند. از سوي ديگر نهادهاي مسوول و مديران رسانه‌‏ها نيز مي‌‏خواهيم بدون در نظر گرفتن استانداردهاي لازم از اعزام خبرنگاران و عكاسان به ماموريت‌‏هاي كاري خودداري كنند. ............ تذکر داده شده که ديگر کسی حق ندارد در مورد نقص فنی و اطلاع از آن در روزنامه ها بنويسد !

پريد... !

همه چيزهايي که نوشته بودم پست شد ولی اينجا نيست! کلی از حرف هايم پريد ...! با اين همه يک گزارش ساده از ماجرا اينجا هست و بقيه موارد را به زودی که اعصابم از اين رفرش و بلاگ نگار راحت شود دوباره خواهم نوشت !

ماجرای دو روز پيش

از آنجايي که همچنان از پريدن کل پست قبلی اعصاب ندارم ،فقط يکنکته را که فکر می کنم ضروری باشد می گويم:

کل اين مراسم در عرض دو روز شکل رسمی و واقعی به خودش گرفت.راستش دلم گرفت وقتی ديدم يکی از بچه های شرق که فقط ده دقيقه آخر مراسم را ديد ...و بدون يادداشت کردن يا حتی گوش دادن به ماجرا و سخنرانی ها به سرعت  رفت ، بدون درک واقعی ماجرا ،  می نويسد: "خبرنگاران و عكاسان اعتراض داشتند اما نه آنگونه كه مشكلى از اصحاب رسانه حل شود. خبرنگاران معترض بودند كه چرا مشكلشان مرتفع نمى شود. اما خود خبرنگاران اين نكته را ناديده گرفتند كه از تريبون استفاده كردند تا تنها خواسته هاى غيررسمى داشته باشند و يا شعر، قطعه ادبى و يا مرثيه اى براى دوستان و همكاران خود قرائت كنند. "

کاش او و کسانی که اينطور فکر می کنند،  زودتر می آمدند و می ديدند که بچه ها تا آخرين لحظات روی مقوا ها تسليت و پيام می نوشتند، عکس ها را می چسباندند و ظرف خرما  پر می کردند...کاش اين بی انصافی و بيرون گود نشستن را نداشتيم که به راحتی کل مراسم خودجوشی را که در آن جای سوزن انداختن نبود با اين جمله که خيلی ها اول مراسم ،  آن را ترک کردند، زير سوال ببريم. به هر حال اين مراسم آنقدر حرمت داشت که بزرگان عرصه ارتباطات و حتی شاخص های سياست آمدند و در آن حرف زدند.

مهم نيست..مهم اين است که همه چيز با سرمايه اندک يک جمع کوچک برگزار شد و آنقدر قدرت داشت که دوستان و حتی رقيبان را کنار هم جمع کند. خسته نباشید پرستو،آسيه،ساناز، معصومه، آرش و آرش!، حميدرضا،سينا، مهرنوش، گيسو و همسر گرامی اش و ... و ... 

راستی اين متن اشک همه را درآورد ..حتی معتمدنژاد ...

هلی کوپتر سقوط کرد ولی شما خفه شويد لطفا

وقتی شمس الواعظين خبر سقوط يک هلی کوپتر حامل خبرنگاران در چابهار را داد ، فرياد از نهاد همه حضار بلند شد. ناگهان فضای داخل حسينيه ارشاد تغيير کرد.تازه حرف های کديور تمام شده بود.او داد زده بود: که بابا! آقايان عاشق مهرورزی..به جای اين همه تظاهر و نماز شب و ريش و تسبيح به آدم بها دهيد...به انسان..به جوانانی که در يک عمل نامردانه شما سوختند و جان دادند..او داشت از آمار بيشتر بودن مردگان ما در سوانح هوايي نسبت به کشته شدگان آمريمايي در جنگ عراق و آمريکا و از بالا بودن آمار کشته شدگان سوانح جاده ای نسبت به کشته شدگان فلسطين در کشاکش های اسرائيل می گفت که ... شمس الواعظين اين خبر را داد ولی گفت هنوز تاييد نشده.. همان لحظه، به هزار و يک چيز فکر کردم؛ اينکه تقصير ماست که اينطور رفتار می شود با شغلمان..اينکه اگر يک ماجرای خطرآلود را که جان 68 نفرمان را گرفته بايکوت کنيم ،ديگر اين زخمی و کشته شدن در راه بيهوده را نخواهيم داشت.داشتم فکر می کردم که چرا بايد درست يک هفته بعد و برای همان رزمايش که جان سرنشينان يک هواپيما را گرفته باز هم خبرنگار بفرستيم..آن هم برای ماموريتی که آقايان يک تسليت يا پوزش را در برنامه زنده مانور از خانواده های داغدار دريغ کردند... خبر ده بار تاييد و تکذيب شد. روزنامه ها که بسته شد و تيترهای يک که رفت ...يک تلفن ماجرا را گفت : 4 نفر بودند.خبرنگاران شبکه خبر در يک هلی کوپتر در حال فيلمبرداری ... ولی شورای امنيت ملی دستور داده که به هيچ عنوان هيچ خبری در اين زمينه کار نشود..آنها اجازه نداده اند که کسی جرات کند و در روزنامه ها حتی کلمه ای از يک سقوط جديد بنويسد... كسي چيزي مي داند از اين ماجرا ...ماجرا واقعي است يا دروغ ؟

خبرنگاران داغدار ميزبان سوگواران

مراسم بزرگداشت قربانيان مطبوعاتي هواپيماي 130- C , 7 روز بعد از سقوط در محلي برگزار شد كه روزگاري محفل فلسفه و عشق بود.

حسينيه ارشاد, روز گذشته با سبدهاي گل و پيام‌هاي تسليت مطبوعات و خبرگزاري‌هاي داخلي و خارجي و به همت پنج انجمن صنفي مطبوعاتي و عكاسي, پذيراي خانواده‌هاي داغدار قربانيان و مطبوعات بود. شروع مراسم با دو بار قرا‚ت قرآن رسمي شد و هر چه از ساعت 15 مي‌گذشت, حضور مسؤولان و بزرگان عرصه سياست و مطبوعات افزوده مي‌شد.

پيام‌هاي مختلف تسليت از روزنامه‌ها و خبرگزاري‌هاي خارجي به شكل مداوم بين هر سخنراني, توسط ماشاءالله شمس‌الواعظين كه مجري مراسم بود, خوانده مي‌شد. او مدام يادآوري مي‌كرد كه بهانه اصلي مراسم با وجود انتقادهاي تندي كه مطرح مي‌شود, بزرگداشت از دست‌رفتگاني است كه ناخواسته مرگ آنها را از جامعه مطبوعاتي كشور, ربود.

سالن حسينيه ارشاد, آنقدر وسيع هست كه پر شدن كامل آن تقريبا دور از انتظار است; روز گذشته در واقع کمتر از  نيمي از سالن همكف پر شد ولی خبرنگاران و عكاسان خارجي بعد از مدت كوتاهي مراسم را ترك كردند.

ادامه در سرمايه ...

می خواهم کمک کنم ...

لطفا نگوييد ژورناليستی و آه وناله اش زياد شده .اين روزها احساس می کنم اگر بخواهم به فقط يک درصد از شعارهای اخلاقی زندگی ام عمل کنم همين حالا وقت اش هست...برای همين اين ماجرا را ادامه خواهم داد و جلو می روم.

 برای مرده هايمان اين همه مويه و عزاداری کرديم...حالا اين آدم های داغان و آسيب ديده به کمک احتياج دارند...

 چيزهايي که در اين گزارش نيامده به زودی خواهم نوشت..بخش هايي هم  حذف شده ..آنها را هم می نويسم...

......................................................

فاجعه سقوط 15  آذر...12 روز بعد ...

 12روز از فاجعه گذشته ولي هنوز مي‌توانيد جاي بال هواپيما كه ديوار طبقه اول بلوك 52 شهرك توحيد را شكافته، ببينيد. هنوز بوي گوشت سوخته از لابه‌لاي وسايلي كه تبديل به زغال شده‌اند، در فضا پراكنده است. در ميان همه اين وسايل دودگرفته و سياه، 12 روز پيش خانواده‌هايي زندگي مي‌كردند، خانواده‌هايي كه يا در حال تماشاي تلويزيون بودند يا پذيرايي از مهمان و يا حتي در حمام و ناگهان زوزه هواپيما و سايه غول‌پيكر هركولس، ناخوانده خانه و زندگي‌شان را در هم مي‌شكند. همراه با انفجار هواپيما، آتش به خانه‌هاي طبقات زبانه مي‌كشد; «همه با سرو وضع آشفته بيرون ريختند. شدت برخورد هواپيما و انفجار، تعدادي از ساكنان را به گوشه‌اي پرتاب كرد و وقتي در چند ثانيه از شوك اوليه بيرون آمدند، فهميدند كه بايد از شعله‌هاي آتش فرار كنند.»

اينها را يكي از ساكنان شهرك توحيد مي‌گويد و بارها تقاضا مي‌كند نامش ذكر نشود. همه ساكنان گويا معذوراتي دارند و به راحتي نمي‌توانند از واقعه سخن بگويند، به خصوص با خبرنگاران.

بيشتر كساني كه پابرهنه از ساختمان بيرون آمده بودند، هنوز شيشه‌هاي خرد شده را كف پايشان به يادگار دارند. يكي از آنها مي‌گويد: شيشه كم كم وارد خونم مي‌شود اما كاري از دست بهداري كوچك شهرك برنمي‌آيد. بايد جراحي شوم و هزينه‌اش هم با خودم است. مثل او زيادند زنان مسن و كودكاني كه شيشه‌هاي لابه‌لاي پوست و گوشتشان، مانع راه رفتنشان مي‌شود.    

9 طبقه بلوك 52 غيرقابل سكونت است. همه اتاق‌ها و وسايل باقي مانده سياه و سوخته‌اند. آتش‌نشاني، بيمه صبا و وزارت بهداشت براي خانه‌هاي اين بلوك، صددرصد تخريب اعلام كرده‌اند، اما برخي مسؤولان  معتقدند كه هنوز مي‌توان از وسايل نيمه سوخته و  نيمه سالم آن استفاده كرد. دليل شدت سوختگي، شايد اين است كه مدت زيادي صرف پيدا كردن شلنگ آتش‌نشاني در طبقات شده و هيچ‌كدام از طبقات نه منبع آب داشتند و نه شلنگ. نماي بيرون بقيه بلوك‌هاي مجاور، همچنان سوخته و شيشه‌ها شكسته‌اند. از بيش از 17 خودرو در فضاي بيرون فقط اسكلت سوخته مانده و همچنان در اين مدت تكان نخورده‌اند. ساختمان‌ها محافظت مي‌شوند تا غريبه به درون آن راه پيدا نكند، غريبه‌اي كه اطلاعات خاصي را بيرون ببرد!    

يك كاميون، تازه مصالح را آورده. شن‌ها را خالي مي‌كند و مي‌رود. در كنار آجرهايي كه سه روز است، دست نخورده مانده‌اند.    

فضاي شهرك غبار گرفته و غمگين است. گوشه و كنار پارچه‌نوشت‌هاي هلال احمر به چشم مي‌خورد كه فعاليت‌هاي جديد بهداري را معرفي مي‌كند. رهگذري زير كاغذي كه روي آن نوشته‌اند: «هر حادثه منفي در زندگي به معني شكست هميشگي نيست»، مي‌نويسد: «براي شما حتما!»    

از بهداري مجهز و چادر خبري نيست    

هر چيزي در مورد برپايي چادر و تجهيز بهداري در شهرك توحيد شنيده‌ايد، از ذهن خود پاك كنيد.

اينجا همان جايي است كه هواپيما 130-  C ميهمانش شد و به گفته مجروحان حادثه، تنها امكانات موجود در بهداري، الكل و پنبه بود. اين روزها، قفسه كوچك داروهاي بهداري كه به همت هلال‌احمر پاگرفته، بيش از چند داروي مسكن، چرك‌خشك‌كن و ابزار معمول پزشكي، چيز ديگري ندارد. روي قفسه نوشته شده: داروها فقط براي بلوك 52 رايگان است. تنها كسي كه در بهداري هست، مي‌گويد: من هنوز روانشناسان و پزشكان را نديده‌ام ولي گويا عصرها از ساعت 17 به بعد مي‌آيند. هنوز از برنامه مشاوره استقبال چنداني نشده و با وجود كاتالوگ‌هايي كه هلال‌احمر به همين مناسبت منتشر كرده، ساكنان نمي‌دانند در چه شرايطي بايد به سراغ مشاوران و روانپزشكان بروند.

بچه‌ها كابوس مي‌بينند.  از شنيدن صداي هواپيما، آشفته مي‌شوند. خانمي كه دربهداري است، به بيماران مي‌گويد: «مشكلي نيست. مداوا مي‌شويد ...»

شهرك توحيد از اين حادثه 40 مجروح دارد و تعداد زيادتري كه مشكل روحي و رواني پيدا كرده‌اند. با اين همه 38 خانوار اصلي حادثه ديده را در بلوك يك يا مهمانسرا جا داده‌اند. جايي كه براي اين تعداد فقط دو سرويس دستشويي و حمام مشترك دارد. آنها قبلائ در 9 طبقه 4 واحدي زندگي مي‌كردند.    

آنها مي‌گويند كه روزهاي اول، مسؤولان ارتش سر مي‌زدند و مسايل را بررسي مي‌كردند، اما حالا فقط ناهار و شامي مهمانشان هستيم كه به تازگي ديگر شبيه غذاي سربازها هم نيست! پيش از اين غذاي پادگان را به آنها مي‌دادند.

در راهروي كوچك مهمانسرا، سطل‌هاي زباله قرمز جلوي هر در گذاشته شده است. در را كه باز كنيد، مستقيم وارد يك منزل مي‌شويد; خانه‌اي با موكت، بدون هيچ‌گونه وسيله‌اي براي پختن و حتي خوابيدن.

آسيب‌ديدگان مي‌گويند: «همين وسايل جزيي را هم هلال‌احمر و مردم شهرك كمك كرده‌اند. مسؤولان امكانات قابل توجهي در اختيار ما نگذاشته‌اند.»

بسياري از وسايل قابل استفاده اين آسيب‌ديدگان در 15 دقيقه ابتداي ماجرا، به غارت رفته است. جوان مي‌گويد: هنوز يك ربع نگذشته بود كه از در و ديوار شهرك آدم ريخت داخل، اما نه همه آنان براي كمك ... برخي از آدم‌ها به سرعت از خانه‌ها سرقت مي‌كردند; طلا و جواهر، شناسنامه، كفش و حتي لباس‌ها را از خانه‌هاي شعله‌ور مي‌دزديدند. يكي از مسؤولان ارشد ]...[ هم در جواب استمداد ما گفت: اينجا ارتش است و حفاظت از اين منطقه به نيروهاي ما ربطي ندارد.

با اين همه، اهالي شهرك با كمك بسيجي‌ها، 140 دزد را دستگير مي‌كنند، در حالي كه سربازهاي آموزشي فقط از ديوارهاي شهرك محافظت مي‌كردند.

در راهروي دراز مهمانسراي دو طبقه شهرك توحيد، نزديك به دو هفته است كه حادثه ديدگان يكي از بزرگترين سوانح هوايي ايران زندگي مي‌كنند.

در و ديوار اين راهرو با جملاتي مثل «موفقيت‌ها در پي شكست‌ها مي‌آيند» تزيين شده، اما ساكنان با جيره اندك غذا و لباس‌هاي عاريه‌اي همسايه و فاميل مي‌گذرانند و آنها از زماني بيم دارند  كه حادثه از ذهن مردم پاك شود و برخي از مسؤولان اعطاي همين امكانات اندك را هم فراموش كنند.

آنها از تنها گوساله‌اي مي‌گويند كه در شهرك قرباني شده، از كاميون‌هاي غذا و كمك‌هاي مختلف كه پشت‌درهاي شهرك نگه داشته شدند و از تلاش مردم براي امداد كه با جواب منفي ]...[ مواجه مي‌شود.

آنها از دلجويي برخي ]...[ مي‌گويند: «شب دوم آمدند دم در و فقط پرسيدند: آقاي خانه كجاست؟ و چون آقاي خانه نبود، بدون كلامي رفتند! در حالي كه زن و بچه آقاي خانه بودند كه بال هواپيما ديوار خانه را جلوي چشمانشان شكافت، ما موج، انفجار و خون را ديديم و حس كرديم. اما مسؤولان...

گويا قرار بوده در اولين روزها حدود يك ميليون تومان به هر خانواده تعلق گيرد كه ناگهان تبديل مي‌شود به 150 هزار تومان (فقط براي خريد لباس) تا هر ماه 10 هزار تومان از حقوق آنها كم شود.

خانمي ديگر كه هنوز كاملائ از شوك بيرون نيامده، مي‌گويد: اگر واقعائ مي‌خواهند جبران كنند، 15 ميليون وام به ما بدهند تا همه را به تدريج برگردانيم.

البته، به برخي از آسيب‌ديدگان مبلغ 2 ميليون تومان تعلق گرفته ولي آنها شكايت مي‌كنند: «با اين مبلغ چه وسيله‌اي مي‌توانيم بگيريم، كه جاي وسايل خانه‌مان را پر كند؟»

آسيب‌ديدگان حادثه 15 آذر شهرك توحيد، همه زندگي خود را از دست داده‌اند و اين دغدغه را دارند كه مبادا، به زودي فراموش شوند. آنها نگران آينده هستند. روزهايي كه شايد ديگر صدايشان به جايي نرسد. به آنها گفته شده كه اگر منازل مسكوني‌شان صد درصد تخريب شده باشد، پنج ميليون تومان خواهند گرفت. اما كم هستند كساني كه در ميان آنها صد درصد تخريب منازل آنها مورد تاييد مسؤولان ذي‌ربط باشد.

نوشته و تيترهاي روزنامه‌ها اما چيز ديگري مي‌گويد. خبرها حاكي از اين است كه اين پرونده در دست بررسي است و نهادهاي مختلف از دريچه خود، مسؤول و پيگير فاجعه 15 آذر هستند و ميزان خسارت‌ها دقيقائ بررسي و رسيدگي خواهد شد.

 

اگر بتوانيد لابه‌لاي خرابه‌هاي بلوك 52، برويد، مي‌بينيد كه ساكنان هنوز از ميان خاكسترها و آهن‌هاي مچاله شده خانه‌هاي سابق خود، به دنبال وسيله‌اي براي استفاده مجدد مي‌گردند.

آنها مي‌پرسند كه اين همه مويه و عزاداري براي از دست رفتگان شد، اما چه زماني ما را درمي‌يابيد؟

بيرون كه بياييد حتما  هديه‌اي از طرف آنها دريافت كرده‌ايد... حتي يك قرآن نذري كوچك...

 لينک روزنامه اينجا هم هست...

خاتمی پارتی ...

خاتمی قراره فردا مهمان عده زيادی از  جوون ها باشه. می خواستم برم ولی  امتحان امروز  اونقدر انرژی و توانم رو گرفته که ترجيح می دم پنجشنبه رو فقط مال خودم باشم. چه خاتمی پارتی ، چه مولانا پارتی ... فرقی نمی کنه...احتمالا امتحانم پاس نخواهد شد و مجبور می شم دوباره از اول  E bella festa eh? ...  دوره کنم ! 

با اين وجود ، می دونم که جمعيت فردا که قرار هندونه و آب انار محمد اناری بخورن و فال خاتمی بشنون و سرود چلچراغی گوش کنن ، به حد انفجار زياد می شه . هر چند که ملت مجبور باشن تا فرهنگسرای بهمن هم برن!

کار سايت خاتمی کار جالبيه... معصومه دودره عجب کارايي می کنه! يعنی ممکنه خاتمی رو مجبور کنين که بشينه و تايپ کنه و با ادبيات شل و جوان پسندانه جواب کامنت بده؟

شهرک توحيدی که نمی شناسيم...

زن می گفت: تيمسار و سرلشکر (...) در مسجد شهرک جلسه گذاشتند.فقط يک يا دو بار... کنارشان آقای امنيتی نشسته بود که قلم و کاغذ به دست فقط اسم می نوشت.گفته بودند هر کسی از مسائل بگويد ،نه از 5 ميليون خبری است و نه از امکاناتی ديگر... مردم بلند می شدند که بگويند اتاق شان کف پوش ندارد..بگويند بايد شيشه ها را با عمل جراحی از پايشان دربياورند، بگويند که با آن غذای کم پادگان کسی سير نمی شود ... می خواستند بگويند که کمک ها و امکاناتی که مردم می کنند به دستشان نمی رسد و پول هايي که به حساب نيروی هوايي ريخته شده می تواند خيلی از مسائل را حل کند اما به محض اينکه آقای امنيتـی اسمشان را می پرسيد و يادداشت می کرد ، حرف شان را عوض می کردند...

زن ديگر می گفت : می دانيم که از مزايا خبری نيست ،حرف بزنيم يا نه...اما می ترسيم...

می گفتند :يک روز هم يک آقای مسول با عينک دودی و بنز وسط شهرک ايستاده بوده. در ماشينش را باز گذاشته و با چند محافظ و همان آقای امنيتی ، می خواسته مردم بيايند و دردل کنند تا مورد مهرورزی قرار گيرند.

پسرک می گفت: شناسنامه ها و کاغذ ها را خودش از دزد توی خانه شعله ورشان گرفته و سردار ... (که مورد علاقه خبرنگاران هم هست ) ، گفته حفظ امنيت  اينجا به من ربطی ندارد.

می گفتند آتش نشانی ظرف 15 دقيقه آمده ولی امکاناتش کافی نبوده... همه شلنگ های جعبه های آتش نشانی در 9 طبقه قبلا جمع شده بوده و هيچ امکانی برای خاموش کردن آتش وجود نداشته .آتش نشانی با بيسيم خبر می دهد که برايشان تانکرهای آب بفرستند و تا آن موقع تکه های بزرگ هواپيما به اطراف پرت می شده. آب بعد از يک ساعت می رسد و شدت آتش به ساختمان های دير هم سرايـت  می کند. آتش نشان ها حتی نمی دانستند که بايد آسانسور ها را هم بگردند... چند روز بعد، از پشت در آسانسور يک جسد خفه شده پيدا می شود.

اولين صحنه بعد از خاموشی آتش و آرام شدن نسبی صحنه آنها را آزار داده بود. ساکنان می گفتند اولين چيزی که ديديم جسدهای سوخته و سياهی بود که دست هايشان را در هم گره کرده بودند. بچه هايي که صحنه قبل از سقوط را ديده بودند دست و پا زدن و مشت کوبيدن مسافران به شيشه های هواپيما از ذهنشان پاک نمی شد....

............

خيلی از موارد مشابه را نتوانستم در گزارشم بياورم يا حذف شد. خيلی چيزهای ديگر هم هست که گفته اند ذکر نشود. بچه های دانشکده خبر به شکل جدی پی گير اين ماجرا هستند فقط اگر سايت زودتر راه بيفتد و اطلاعات را کامل منتقل کند، حتما چيزهای جديد و درست تری از ماجرا منتشر خواهد شد...

خاتمي شكلاتي دوست داشتني !

آنقدر اين عكس آرش از خاتمي به دلم نشست كه حس مي كنم كل مراسم در همین عكس خلاصه شده!‌

khatami - باران کوثری - محمد خاتمی - پگاه آهنگرانی

امیدوارم كیهان عكس يك نسازه و تو خودت قند و نبات و شكلاتي رو تيتر نزنه!‌

اينجا توضيحات مختصر پشت صحنه هست ... آقاي خاتمي خوش تيپ و خندان لطفا هميشه بنويس نه فقط همين يك شب ! و لطفا  ساده و راحت تر بنويس ...

يک نفر مرا خلاص کند !

فتس والتر پيانيست آفريقايي – آمريکايي مشهور سبک جاز ، هميشه وقتی خيلی خوب پيانو می زد و اجرای درخشانی داشت ، يک جمله را در ميان جمعيتی که با جان و دل تشويقش می کردند، فرياد می زد: " لطفا حالا که سرخوشم يک نفر با تير مرا بزند ." ديشب که فهميدم ايتاليا را قبول شده ام ، حس واقعی فتس را با همه وجود لمس کردم!

بم و ...

- وقتي بم زير و رو شد، تعداد زيادي از NGO  هاي فعال در زمينه‌هاي فرهنگي و علمي دست به كار شدند تا بخشي از ايده‌هاي خود را در يك منطقهء ويران، عملي كنند.

شايد اين آرزوي بسياري از فعالان در مراكز بزرگ و كوچك فرهنگي و غيردولتي بود كه بتوانند براي كمك يا فعاليت وسيع در زمينه كاري خود، كاري بكنند. اين شرايط را «زلزله بم» ايجاد كرد. هرچند كه بسياري از  NGO ها، در اين مسير به دليل موانع و سنگ‌اندازي‌هاي مختلف موفق نشدند كار خود را به اتمام برسانند و كار را رها كردند.

بنياد «دانش و هنر» مؤسسه فرهنگي غيردولتي و غيرانتفاعي است كه در طول هفت سال فعاليت خود، در مناطق مختلف براي كمك هميشه آماده است.

اين بنياد پس از زلزله، شروع به بررسي نيازهاي متوسط و كوتاه‌مدت در بم كرد و متوجه شد كه راه‌اندازي مركز   ICT مي‌تواند براي مردم و كودكان بسيار تاثيرگذار باشد.

مسؤولان اين بنياد از همان ابتدا با اين نيت شروع به كار كردند كه مردم بومي در آن فعال شده و كليه مسؤوليت‌ها را به عهده بگيرند. به همين دليل، ابتدا از انواع نهادها و متخصصان براي توانبخشي بحران‌هاي اجتماعي استفاده كردند... ادامه در سرمايه

- ديروز سالگرد زلزله بم بود ... نمی دانم چقدر ياد آن روز افتاديد... فقط می دانم ديگر نه آن ترس و اضطراب هست و نه آن شور روزهای اول...همه سرد شده ايم.. .  شايد نمايشگاه عکس " لحظه ای و ديگر هيچ" در خانه عکاسان دوباره به يادتان آورد...يادتان می آورد که ماجرا چه در ايران و چه پاکستان چقدر رعب آور است...

- چون روز آنلاين خيلی جاها فيلتر شده، اصل مطلب را نمی توانم لينک دهم...اما همين بخشش را بخوانيد ...

- از تبريک ها ممنونم ولی قضيه اينقدر ها هم جدی نيست...فقط يک ترم پاس شده! هنوز کلی راه مانده !

بزرگداشت مسولان ، نه قربانيان

امروز خانه عکاسان برای بزرگداشت قربانيان عکاس فاجعه هواپيما بزرگداشتی برگزار کرد .اگر مجبور بوديد خبر آن را کار کنيد ، مجبور بوديد حرص هم بخوريد !

Isna

مراسمی که قرار است در آن به خانواده های قربانيان و حضار رسيدگی شود،تبديل می شود به محل حال دادن به آقايان مديران خبرگزاری های مختلفی که حتی حرف زدن معمولی بلد نيستند. آقايانی که هر حرفشان به عنوان دلگرمی خانواده ها به خاطرات جبهه و حضور خودشان در جنگ برمی گشت . خادم المله ايرنا می گفت که خبرنگار کاری ندارد و سختی نمی کشد و مشکلات به عکاسی برمی گردد که ابوالفضل و سيد الشهدای عرصه های خبری است ... فضائلی فارس می گفت مسير قربانيان مسير خدايي بوده و به همين دليل از تشيع جنازه ها هم اين همه استقبال شده چون به سفر تفريحی نمی رفتند ، در ضمن بايد از اين حادثه درس بگيريم که دنيا بی اعتبار است... مدير روابط عمومی ارتش می گفت حالا که ميکروفن را دست آخوند داده اند حرف هايش را تحمل کنند و وقت بدهند تا بگويد که خداوند فقط گل هايش را جدا کرده که به اين سفر بروند ؛ چراکه آنها می دانستند اين سفر آخرشان بوده و حتی سفر را از دست هم قاپ می زدند  !  معاون مطبوعاتی هم در يک حرکت غيرقابل پيش بينی ادعا کرد که ما با خانواده های قربانيان(بخوانيد شهدا) همدرد نيستيم... چرا که دردشان را نمی فهميم...

بين اين همه کلام بی معنی ، ادعا و خودنمايي کسی فکر نمی کرد که کليپ کوتاه از انفجار هواپيما چه آتشی به دل مادر برادران و قريب يا ...  زد و تصوير بزرگ آنها روی سن چطور آه و ناله همسران و فرزندانشان را درآورد. نمی دانم حرف های دختر کاظم نژاد وقتی داد می زد که چرا از بين شما کسی  جلوی پدرم را نگرفت يا به جای او نرفت ... برای آنها معنی داشت يا نه... نفهميدم که آنها از حرکت نمادين عکاسان برای زمين گذاشتن دوربين هايشان چيزی درک کردند!( هر چند که اين حرکت بيش از حد نمايشی بود و بيش از دو دقيقه هم طول نکشيد ...شايد بهتر بود به شکل درستی در يک روز و ماجرای خبری اتفاق می افتاد و عکاسان چشم از يک سوژه کاملا اساسی می پوشاندند تا روی هم تلنبار کردن دوربين ها گوشه سن...)

به نظر نمی رسد که  موضوع را آنقدر درک کرده باشند، که بدانند بزرگداشت يعنی خلاصه حرف زدن و راه دادن به خانواده ها تا حرف شان را بزنند...آنقدر که با عکس و نامشان به دل داغداران آتش نزنند... به جای تعارف و نوشابه باز کردن برای هم به عمق ماجرايي فکر کنند که برايش وقت گذاشته اند...

گزارش کامل در سرمايه ...

مرگ زلزله ای ...

شايد ديگر ديدن تصاويري از آوار سنگ‌هاي خرد شده روي آدم‌ها و دست‌هاي سردي كه از زير خاك بيرون آمده برايتان طبيعي شده باشد. شايد ديگر تمايلي به ديدن چگونگي له شدن آدم‌ها زير آجر و سيمان يا حمل آنها لابه‌لاي پتو نداشته باشيد. اما چه بخواهيد و چه نه... سالگرد يك زلزلهء مهيب ايراني فرا رسيده و در اين روزها تعدادي از عكاسان عكس‌هاي آن روزها را دوباره رو كرده‌اند. نمايشگاه عكس «لحظه‌اي و ديگر هيچ» نوعي همنشيني عكس‌هاي زلزلهء بم و زلزلهء پاكستان است كه هشت عكاس ايراني در آن حضور داشتند. ديوارهاي خانهء عكاسان قرار است 18 روز اين عكس‌‌ها را در دو قسمت مجزا نشان دهند. كنار هم قرار گرفتن دو نمايشگاه عكس در مورد زلزله باعث مي‌شود كه به اشتراكات مرگ پي ببريد. اما مهمتر اين است كه به اشتراكات ديدگاه‌هاي عكاسان پي مي‌بريم. كادربندي عكس‌ها در هر دو زلزله مشابه است. عكاسان لحظه‌هايي را گرفته‌اند كه جسدهاي پتوپيچ يا گورهاي تازه كنده شده را نشان مي‌دهد. درست است كه سوژه در دو نقطهء جغرافيايي يكي است; زلزله... و فاجعهء مهيب اما نوع كادربندي‌ها و عكس‌ها، مثل امضاي يك عكاس مشترك، انگار يك فاجعه را در يك منطقه نشان مي‌دهد. عكاسان در بيشتر نماها يا امدادرساني را نشان مي‌دهند يا به خاك سپردن. گاهي به سراغ مرده‌ها رفته‌اند و گاهي زنده‌هاي درحال سوگواري. در اين ميان جسدهاي سرد و خون‌آلود عنصر ثابت بيشتر نماها هستند. آن‌قدر كه گاهي مجبوريد چشمانتان را ببنديد تا نماي آزاردهندهء مرگ را نبينيد. ادامه در سرمايه ...

کوير مرنجاب ...

اگر پوست کلفت باشيد و کيسه خواب خوب داشه باشيد و دو دوست سوپر سفری دعوتتان کنند به کوير ، فرصت را که از دست نمی دهيد؟ در اين شرايط حتی شده ابزار و امکانات کوير نوردی را قرض کنيد ولی برويد رمل و درياچه نمک و شب کوير را از نزديک لمس کنيد. دو روز در کوير بودن، نفس کشيدن و کنار آدم های باحال زندگی کردن، آنقدر حالم را خوب کرده که همه درخواست می دهند بيشتر بروم کوير و برگردم ! غاز نديده و شتر نديده و نمک نديده ام که هستم و همه اينها کمک کرده تا قيافه کاشفانه ای پيدا کنم و به اندازه بوره سگ بی آزار شوم و به حد شترهای مهمان نواز مودب ! اين خانم شتر همان اول سلام و احوال پرسی وسط بيابانی که فقط ماشين نديد بديد ها می ايستد ، جواب گفتمانمان را اينطوری داد ...

kindness of camel

یاسن، عکاسی که فارسی می داند

چند روز است که می خواهم در مورد یک جوان یونانی بنویسم که مدتی است در ایران عکاسی می کند ، اما طبق معمول بلاگ نگار لعنتی خفه ام کرد و هیچ امکانی برای نوشتن نداشتم.

یاسن مدت زیادی نیست که عکاسی را شروع کرده اما به خاطر نوع نگاه فیلمسازانه و تحقیقاتی اش در عکاسی خیلی موفق است. هفته گذشته نمایشگاه عکس اش در خانه هنرمندان خیلی از عکاسان و جوانان را به آنجا کشاند .همه کسانی که به نمایشگاه او می رفتند با مردی روبه رو می شدند که فارسی را به راحتی خودمان حرف می زند و عاشق فرهنگ آسیای کبیر است. او زبان عربی خوانده و به راحتی یونانی و انگلیسی ، عربی صحبت می کند.

یاسن آدم عجیب و به شدت باهوشی است. وقتی حرف می زند به خودش اجازه نمی دهد که قضاوت کند؛ در هیچ زمینه ای ...  او می گوید مردم ایران را نسبت به خیلی از کشورهای دیگر بیشتر دوست دارد و آنقدر دوست ایرانی دارد که وقت نمی کند به دعوت همه آنها برای شام یا قدم زدن جواب دهد... در ضمن او مثل نقل و نبات فحش فارسی می داند..فحش های ناموسی و اصطلاحات جوانان این روزها را در هر مناسشبتی به کار می برد... 

در موردش بیشتر خواهم نوشت...مصاحبه ام را که تنظیم کردم ....

چطور می توانيم درست کار کنيم؟

دکتر جعفری رئيس دانشکده خبر می گفت: خبرنگار جاسوس ،  پليس و قاضی نيست. ويژگی مهمی که  خبرنگار بايد داشته باشد و در ايران با اين سه مورد درهم شده، اين است که به شکل بی حد و حصری کنجکاو باشد و پی گيری کنجکاوی اش را کاملا آشکار و روشن انجام دهد...

و حالا ..من مدام به اين فکر می کنم که اگر قرار باشد يک خبرنگار با چنين ويژگی استانداردی باشيد در مورد سقوط هواپيمای فالکن درست 34 روز بعد از  سقوط سی 130 ، چطور پی گير ماجرا می شويد؟ آن هم به شکل آشکار؟ چطور می توانيد ايده و تفکراتتان را شکل دهيد که مثلا چرا در کمتر از 40 روز دو هواپيمای نظامی با حضور مقام های اصلی ، نابود می شوند؟ جدا از جراتی که بايد خرج کنيد، چطور منابع و اطلاعات را آشکارا به دست خواهيد آورد؟

يک خبرنگار اروميه ای که درست در دل ماجرا بود، تلفنی گفت: ما کمتر از يک ساعت به محل سقوط رسيديم اما هيچ جسدی نبود. نظاميان حتی اجازه نمی دادند از دور ماجرا را نگاه کنيم... عکاسان را که اصلا راه نمی دادند... او می گفت :تنها شاهد واقعی ماجرا يک دختر 14 ساله است که همچنان در شوک مانده و نمی تواند کلامی حرف بزند. می گفت که کمی آن طرف تر خانه های مردم روستايي است که با هزار و يک شايعه و تناقض ماجرا را تعريف می کنند...

حالا چطور می توانی در اين مملکت با دوميليون مانع اطلاعاتی و نگاه موشکافانه نظاميان به حقيقت برسی؟ اگر خبرنگاران ما هيچ شباهتی به همکاران آن سوی مرزهايشان ندارند، شايد به خاطر اين است که هيچ وقت محرم نيستند و هيچ اعتمادی به آنها نيست... چون جايگاهی ندارند..چون خطرناک اند...  اينجا کی مقصر است؟ خودمان هم مقصريم .. نه؟

راه حل های ونه گوت

- " اگر می خواهيد والدينتان را برنجانيد و جراتش را هم نداريد که همجنس باز شويد، سراغ هنر برويد ."

حالی دارد اين جمله های غريب و شيرين کورت ونه گوت در زمان لرزه ! 

 - اين مصاحبه لری کينگ را با همولايتی ما ! بخوانيد...

- فکر کنم بايد از شرمين نادری بپرسم که تعبير خواب نشستن کبوتر ها با آرامش تمام روی دست و سر و شانه آدم چه می شود؟ بعد هم دوباره خواب بچه پنگوين ديدن ! ( شايد هم تعبير مستند رژه پنگوين هايي باشد که چند وقت پيش مهمان مولتی ويژن بوديم! )

آدم هايي با خودخواهی کودکانه

حالتون به هم نمی خوره اگه آدم ها رو يه دفعه با خود واقعی شون ببينين؟ ممکنه سال ها و روزهای زيادی عادت کرده باشين که آدمی را با چيزهای ديگه ای که به او چسبيده ، ديده باشين اما فقط وقتی يک نفر تصادفا تبديل به بچه ای لجباز می شه که با خودخواهی زياد ، حماقتش زيادتر می شه، چه می کنين؟ اصلا چطور می شه برای آدمی اين چنين خدا ، توضيح داد که کی هستی و چه می کنی؟

لباس های قديمی زنان

اما فکر می کنم ديدن اين لباس ها بيشتر روی تن زنان ، لذت دارد! اميدوارم که لباس های پرقدمت را تن مانکن های پلاستيکی نکنند و به خورد ملت ندهند...

بوی جشنواره فيلم می آيد...

هيچ کاری به بخش ايرانی جشنواره ندارم...اصلا حالم به هم می خورد وقتی صف های بلند را در برف و سرما برای ديدن فيلم های ايرانی می بينم که منتظر فروش بليت برای دو ساعت ديگر هستند. امسال هم شايد روی هم رفته فقط دو فيلم ايرانی در سينمای بعد از جشنواره ديده باشم: کافه ترانزيت و يک شب ! به هر حال برای ديدن تک تک اين فيلم ها بيش از يک سال وقت هست ؛ تازه اگر چيز قابلی در ميانشان باشد.

چيزی که حسابی حالم را جا می آورد ، حال و هوای روزهای جشنواره است... روزهای بارانی با سينمای اروپا و مستند های آمريکايي، فيلم های کوتاه ،برف و هات چاکلت بين فيلم و فرورفتن در صندلی سينمايي که گاه گاه آشنايي از لابه لای آن دستی تکان می دهد...

اين روزها را دوست دارم هر چند امسال زودتر رسيده اند!

ايرانی ام !

از خواهرزاده شش ساله ام می پرسم ، دوست داری بری خارج؟ -نه..اصلا... چون من ايرانی ام ... يعنی خارجی ها فکر می کنند که بهشون حمله می کنم ، تازه چون ايرانی ام ، خودشون زودتر بهم حمله می کنن و دستگيرم می کنن !

نمايشگاه

نمايشگاه نقاشی اديسه لطفی از 7 تا 12 بهمن ماه در نگارخانه شبنم برگزار می شود. کارهای آبرنگ او را می توانيد در اين نمايشگاه (در برج های ASP ) ببينيد.

March of the Penguins

وقتی شاهکاری مثل "رژه پنگوئن ها" در ايران پخش می شود ، جدا از همه سانسور ها ،از بين رفتن موسيقی و رابطه حسی بين پنگوئن ها ، دوبله آزاردهنده تر می شود.

اين کار با گوينده های فرانسوی امکان ندارد شما را يک لحظه آزرده کند يا حس مصنوعی القا کند. در اصل شما صدای يک مرد،زن و بچه را روی نسخه اصل فرانسوی اش می شنويد که با همه وجود و کاملا دراماتيک روی چهره و حرکات اين موجودات حرف می زنند. در ايران اما ، اين اکبر منانی است که هر سه نقش را بازی می کند و با تصنع و تقليد صدای هولناکی سعی می کند کودک و زن هم باشد!

اين مستند ماجرای زندگی و مهاجرت پنگوئن ها را از ابتدای يک سال دنبال می کند. تا به حال ده هاجايزه برده و دومين فيلم مستند پرفروش بعد از فيلم مايکل مور ( فارنهايت 9/11)محسوب می شود. با اين حال به بهترين حالت در ايران تکه پاره شده و حتی در جشنواره فجر هم نمايش داده می شود.  اگر دو يا سه بار  اصل اين مستند را ديده بوديد ، حتما پخش آن از تلويزيون خودی اعصابتان را به شدت باريک می کرد ...

 اين فيلم تا به حال به بيش از 20 زبان ديگر دوبله شده و فکر نمی کنم کسی گند به اين بزرگی زده باشد...در نسخه های دوبله شده معروف ترين بازيگران يا دوبلورها  روی فيلم حرف می زنند.  روی نسخه انگليسی (آمريکايي) مورگان فريمن نريتور اصلی است و در نسخه ايتاليايي روزاريو فويرلو ...

March of the Penguins is a spectacularly filmed documentary about the Emperor penguins in Antarctica.

 

Every year, all the world’s Emperor penguins return to a breeding ground that is in excess of 70 miles away. Every Emperor penguin is born in this exact spot. Sometimes they walk and sometimes they scoot comically on their stomachs but the penguins make it to this spot every year. One cannot help but to identify with the Emperor penguins as they waddle along, looking much like us waddling to our jobs and back home every evening.

You simply will not find a more magnificent, refined and poignant cinematic experience at the theater this year. I simply loved every frame.  March of the Penguins is a must- see and deserves all the praise it has received. I am about to give it a little more.

چقدر شبيه ما هستند

 

نانسی عجرم خواننده مشهور لبنانی است که سال هاست کوکا کولا روی او سرمايه گذاری کرده. او به عنوان يک زن خواننده محبوب اعراب و حتی آمريکايي ها در همه دنيا کنسرت می گذارد. هيچ ايالتی درآمريکا از کنسرت های اين خانم جوان محروم نمانده. او محصول منطقه ای است که حماس در آن پرورش یافته.

Nancy Ajram was born in  1983 in Al-Ashrafia, Lebanon.She is considered the youngest singer in Lebanon .

فيلم عروسي مختلط 1000 تومان

جوان بساط CD‌هايش را درست مقابل يكي از معروف‌ترين پاساژهاي نرم‌افزار و سخت‌افزار تهران پهن كرده . فيلم هندي، اكشن آمريكايي، كارتون دوبله فارسي و فيلم‌هاي پرده‌اي ايراني روي بساط‌اش ديده مي‌شود. بايد خيلي طبيعي باشيد و شبيه آدم‌هايي كه او مي‌شناسد تا جوابتان را بدهد.

وقتي مي‌فهمد كه دنبال فيلم‌هاي عروسي مي‌گردم، اول وانمود مي كند كه چنين چيزي را نشنيده است. اما وقتي مي‌گويم از بساطي بالاتر مي‌پرسم، هول مي‌شود، مي‌گويد: مهماني مبتذل مي‌خواهي يا عروسي مختلط؟

... ادامه 

لينک درست شده ...صفحه 14 روز 11 بهمن ماه ... گويا لينک و سايت مشکل دارند...

مرگ بر آمريکا!

بوش در سخنرانی خود خطاب به مردم ايران گفت: "ما به خواست شما در تصميم گيری برای آينده خود و دستيابی به آزادی احترام می گذاريم و ملت آمريکا اميدوار است که روزی صميمی ترين دوست ايرانی آزاد و دمکراتيک باشد."

مثبت فکر کنيم... کوروش بخواب که ما بيداريم ...

وقتی با شنيدن چيزی که انتظارش را هم داريد ، شوکه می شويد شايد تا مدت ها توان درست فکر کردن و نتيجه گيری نداشته باشيد. می دانستيم که با همه شايد و اگر ها بالاخره دوستان دوست دارند که پرونده را راهی همان جايي کنند که تصميمات نهايي آدم هايش به ضررمان خواهد بود. و شد...اول اش همه شوکه شدند. کمی بعد سکوت کردند و کمی بعد تر هر کسی سعی می کرد آخرش را بررسی کند. در همين اوضاع و احوال شورايعالی امنيت ملی مصوبه‌ای را به رسانه‌ها ابلاغ کرده که بر آن اساس، رسانه‌ها از انتشار هر گونه خبر و تحليلی که نشاندهنده شکست دیپلماسی ايران باشد، منع شده‌اند و نبايد سوگيری مطالبشان به گونه‌ای باشد که کار تمام شده‌است و همچنين بايد مراقب باشند که ترس در مردم ايجاد نکنند! خب! چطور بايد از تحريم نوشت و از حق مسلم نگفت؟ چطور می توان شور شهادت داشت و خاک سرزمينی را همين جا به آتش نکشيد؟ چطور می توان به حرف های بهارلو و تحليل های آن سوی آب ها گوش کرد و نلرزيد؟ ما اين طرف بايد تحليل های مثبتی داشته باشيم. 200 بار ديگر هم که پرونده گربه نحيف خزيده در نفت را به جاهای بد ببرند، به ريش پدربزرگوار خنديده اند. هيچ غلطی نمی توانند بکنند.

مسابقه ضد کليشه ای

خواهش می کنم از گفتن جمله های مشابه " تولدت مبارک" ، " ايشالله صد  يا 120 سال ديگه" و ... خودداری کنيد.

کسی می تونه اين کليشه ها رو عوض کنه؟ يک جمله جديد و مثبت و پرانرژی...يه چيزی که آدم  توی 27  تا بهمن از زندگی اش نشنيده باشه!

عکاسی از مست بی دست

شايد کمی گذشته باشد اما نمی توانم از حسم در مورد عکس های اين  دو مرد نگويم.

 Yannis Kontos   يکی از دو عکاس پولاريز است که در ورلد پرس فوتو امسال جايزه گرفته است. مجموعه عکس هايش از خانواده سيرالئونی تکان دهنده است اما آزاردهنده نيست.

FINALYannis1.jpg

به شکل عصبی کننده ای خوب عکس گرفته و آنقدر در رساندن تلخی ماجرا موفق هست که وضعيت فيزيکی تان را هم به هم می ريزد. اول شايد کنتراست و سياه و سفي بودن پروژه درگيرتان کند اما کمی که فکر کنيد می بينيد موضوع چيز ديگری است. موضوع اين است که برخلاف تصور بيننده در اين پروژه "عکس سازی " نشده.  کارگردانی هم نشده.  بخش های واقعی زندگی يک آدم که دچار  نقص بزرگی شده ، همينی است که می بينيم. عکاس توی چشم نيست.وسط عکس ها داد نمی زند که هی! اين منم ...عکس ها مال منه! ... عکس ها در ساده ترين شکل ممکن و با تکنيک کاملا کلاسيک گرفته شده اند. نگاه کنيد...

بخش ديگر که عکس های Donald Weber  در مورد زندگی چند الکلی در اوکراين هست ، هم چيز ديگری است. او به کارخانه مشروب سازی نرفته.فساد و عمق کاجرا برايش مهم نبوده.شعار نمی دهد. ادا در نمی آورد .فقط عکس هايي را گرفته که نشان می دهد خودش هم مثل سوژه هايش اسکل شده. با آدم هايي کاملا پاتيل زندگی کرده و تفريح شان را با ساده ترين نماها نشان داده.

 FINALWeber1.jpg

خودتان قضاوت کنيد؛ در مجموعه او هم از نماهای لابه لای ليوان ها  و پيشزمينه های غريب خبری نيست. دوست داشتم ببينم اگر يک ايرانی اين عکس ها را می گرفت چه عناصری را جلوی کادر بزرگ می کرد يا چه اعوجاجی به تصوير می داد تا نهايت مستی را القا کند ؟ 

خبری نبود... اما ممنون از همه چيز...

نه ...هيچ خبری نبود. غير از ميل باکس در حال ترکيدن و تلفن هايي که آرام نمی گرفت ...خبر چندانی نبود. روز تولدم با چهار تا مصاحبه وحشتناک و بلند...يک کلاس دو ساعته... اتمام يک مطلب وقت گير و ... گذشت... حتی شلوغ تر و دلهره آور تر از روزهای قبل...

 اتفاقا امسال خيلی ضد کليشه ای همه چيز برگزار شد. خيلی ...

vogue

http://www.style.com/vogue/feature/020606

http://www.vogue.co.uk/CoverArchive/Default.aspx?Model=Kate%20Moss

http://www.vogue.co.uk/Shows/

http://www.voguetheatre.com/

http://www.vogueknitting.com/homepage.html

http://www.style.com/peopleparties/search/

http://thefrock.com/vogue.html

http://www.vogue.co.uk/Shows/Reports/Default.aspx?stID=32846

http://www.vogue.co.uk/shows/photos/default.aspx?showID=3327&type=Show

 http://www.famousfashionsfound.com/store/index.php?cPath=29&osCsid=c25bb0b8a966908747c1d85104d61fb2

http://fashion-marketing.50webs.com/

http://www.fashcafe.com/

http://bodazey.com/mahla_zamani.html

http://bodazey.com/fashion_n_design.html

http://www.lucire.com/2003/fall2004/0327fe2.shtml

 http://www.bambooweb.com/articles/f/a/Fashion_designers.html

دلمان برای بدنمان تنگ می شود؟

يک خانم مکزيکی که مدتی است در حال يادگرفتن زبان فارسی است و مثل خيلی از توريست ها عاشق ايران، می گفت: بار اول که به ايران آمدم ، بعد از سه يا چهار روز مدام احساس خستگی فيزيکی می کردم. بدنم کش می آمد و دلم می خواست با حرکات کششی سنگين مثل گربه به اعضای بدنم حرکت دهم. بار دوم که آمدم ايران، اين موضوع را کاملا فراموش کرده بودم.اما چند روزی نگذشته بود که دوباره اين حس به سراغم آمد. کمی که فکر کردم ديدم که اين حس را با وجود اين همه سفر ، فقط در ايران تجربه کرده ام. بعد که کمی فکر کردم متوجه شدم که ای وای...چقدر دلم برای بدنم تنگ شده! و ... ناگهان فهميدم که روزهايي که در ايران هستم اصلا بدنم را نمی بينم. اين کاملا شخصی است. ارتباط آدم ها با بدنشان به خودشان برمی گردد .برای منی که مدام در حال دوچرخه سواری ام..لباس کم می پوشم و خودم را زياد در آينه نگاه می کنم اين حس طبيعی است... به همين دليل تصور می کنم شايد زن های ايران ، بخش زيادی از خمودگی و بی انرژی شان را مديون اين همه لباس و قانون پوشش هستند.شايدآنها هيچوقت متوجه نمی شوند که دلشان برای بدنشان تنگ شده! شايد مدام به دنبال دليل می گردند که چرا سرحال و شاداب نيستند و به جای اين احساس به آرايش اينقدر اهميـت می دهند!

Mi Piacerebbe

از آن موقع هايي است که دلم می خواهد بمانم خانه و فقط بخوانم..بخوانم... حتی قواعد و گرامر ...حتی کلمه... فقط بخوانم... جای رمان و تاريخ و مجله و ... که محفوظ است...

دانمارکی نداريم

شيرينی دانمارکی ويلا و پاسداران تابلوشان را برداشته اند. درواقع تابلوشان به زور برداشته شده. صاحب دانمارکی می گفت:همان روزها بود که يک بسيجی با قيافه ای خشمگين موتورش را جلوی مغازه روشن گذاشت و آمد داخل شروع کرد به داد و فرياد. همان روز تابلومان را کندند. حالا جعبه های شيرينی دانمارکی برچسب های سفيد خورده اند. کلمه دانمارکی هر جايي که باشد ؛ روی قبض و فيش پرداختی يا سربرگ ... فرقی نمی کند، يک برچسب بزرگ سفيد روی آن هست که از زيرش می توانيد فونت آبی دانمارکی را ببينيد. صاحب قنادی می گويد: هيچکدام از اين کار ها را از ما نخواستند ولی راستش ...می دانيم جايي زندگی می کنيم که يک موتورسوار با قيافه ای نورانی می تواند ، نان همه کارگران مغازه را آجر کند...

به اين انجمن اميدواريم ...

Photo: Arash Ashoori ...

عکس های بيشتر ...

خيلی دير شده ولی تا الان فرصتی برای نوشتن پيدا نکرده بودم.

در مورد انجمن ملی عکاسی ايران اولين حرفم در مورد ترکيب اسمی است. دقت کرده ايد که نام ملی چقدر نابود شده در اين گير و دار های سياسی نويسی و حزب بازی؟ و حالا چقدر جای خودش نشسته و به نام يک انجمن شکوه می دهد؟

تصور من اين است که راه اندازی اين انجمن با همه جبهه گيری ها ، دموکراتيک ترين روش را داشت.اينکه انتخابات هيات موسس آن مثل يک انتخابات واقعی ، با حضور مردم و با رای حضار انجام شد ، بهترين جواب به کسانی است که هميشه تصور می کنند پشت هر کاری تقلبی هست.

با اين حال در اين فضا خيلی از کانديد ها توانستند در قسمت هايي از برنامه کاملا ناخودآگاه خود واقعی شان را نشان دهند؛ يکی می آمد و با نگاه کردن به کاغذ رای سعی می کرد به زور خودش را هم بچپاند لا به لای شماره ها... يکی بيش از هر روز مهربان شده بود و يکی کاملا عصبی قدم می زد و سيگار می کشيد.

به هر حال انتخابات کاملا منصفانه برگزار شد هر چند فکر می کنم آن آقايي که به زور رای جمع می کرد با همين زور، نامش در انتهای ليست قرار گرفت اما هر چه که باشد قرار است اين آدم ها کار کنند. قرار است به دور از برنامه های چشم درآوردن رقبا جلو بروند و برای عکاسان کار کنند .قرار نيست کسی روکم کنی راه بياندازد يا کسی را دور بزند.

تا چند روز ديگر...

زيبايي شناسی سينمايي (جواتی)!

جايي که جرج کلونی وجود دارد، چطور دختران شيدای برادپيت و حتی تام کروز می شوند؟

Photo

با وجود ظرافت اشلی جود و سلما هايک چطور آنجلينا جولی و کامرون دياز مظهر زيبايي تان می شوند؟

( آقای بالا را سال  96 با فيلم يک روز خوب کشف کرده بودم و مدام دلم می خواست اين سوال را از همه بپرسم! )

 اسکاربازان عزيز ، نتايج... و همچنين عکس های درست و حسابی ...

زنان و برنامه های روزشان

بر خلاف موانع ، کمبود محل و ندادن مجوز امسال بچه های فعال مسائل زنان ، کولاک کرده اند...آدم نمی داند کدام برنامه ،نشست يا سخنرانی را انتخاب کند...

این یکی است ... و این هم یکی دیگر ...  بچه ها کلیپ های شیک و درستی را هم برای این برنامه ها تدارک دیده اند... یک سری برنامه با برنامه ریزی دقیق...اگر می توانید بیایید ، دریغ نکنید...

بابک احمدی در 8 مارچ

وقتی بابک احمدی می گويد :" من همان مرد ايرانی هستم که بازمانده ها و خرافات عقب ماندگی را در وجودم دارم ...يک مرد در يک جامعه مردسالار که حق دارد زنش را کتک بزند و زورگو باشد و مقتدر ..." می توان موج عجيبی را در محيط حس کرد...زنانی که اينجا نشسته اند به بهانه روز جهانی زن جمع شده اند اما ته دلشان دلخوشی ديگری هم هست ؛ آنها می خواهند حرف بزنند... حرف هايي را بشنوند که از مرز چند اتاق کوچک و ترس فراتر باشد ...فرياد بکشند و از ته دل خواسته هايشان را بگويند... بابک احمدی با اين اوصاف می گويد که به خودش اجازه نمی دهد برای زنان تعيين تکليف کنند اما به جنبش مستقل زنان معتقد است. احمدی از معدود مردانی است که با اطمينان می گويد شما جلو برويد. از کتک و ناسزا و زندان هم نترسيد چرا که بايد اين تاوان را بدهيد. دموکراسی فقط با مبارزه شما زنان شکل می گيرد.برويد جلو و منتظر تعيين تکليف مردان نباشيد. من هم به عنوان همراه و عقبه با شما می آيم. آنقدر جلو می رويم که بالاخره حق سقط جنين را هم می گيريم... چقدر دير شد.داشت به ساندويچ کوچک ژامبونش گاز می زد و آرام آرام نوشابه می نوشيد که می خواستم بروم جلو و بگويم: سال هاست که می خواهم بگويم دوستتان دارم... اما دير شد..آنقدر دير که زنان دورش را گرفتند و او ساندويچش را رها کرد تا با آنها همراه شود.

روسری سفيد ها در آفسايد جناب پناهی

بهترين کاری که جعفر پناهی در فيلم آفسايد کرده پرداختن به ماجرای روسری سفيد هاست. او در فيلمش دو بار شديدا تاکيد می کند که همين حالا که اين چند دختر پسرپوش در استاديوم آزادی دستگير شده اند ، روسری سفيد ها پشت در استاديوم نشسته اند و می خواهند با همان شکل و شمائل وارد شوند. اين برای همه آن دختران دوست داشتنی روسری سفيد يک مدرک است..يک مدرک تاريخی که برای سال ها و قرن ها حرکت شان ثبت شده. فيلم پناهی ضعف و مشکلات فراوانی دارد اما بزرگ ترين حسن اش اين است که نشان می دهد چقدر کار در پيش رو هست. اينکه چقدر بايد کار کنيم تا ذهن آن سرباز آذربايجانی متعصب که حتی به صورت زندانی هايش نگاه نمی کند عوض شود..اينکه پسرها قبول کنند که با آمدن دختران به ورزشگاه حق شان ضايع نمی شود و استاديوم به قول خودشان مال بابای دختران نيست که واردش شوند! بايد سال ها و سال ها کار کرد تا اين حجب و حيای احمقانه و عرفی بين پسر و دختر بريزد ... بايد به آنها فهماند نوشته های روی دروديوار توالت های استاديوم آزادی بدتر از توالت های مدارس و حتی عمومی نيست که دختران با ديدنشان يا حتی شنيدن شعارهای جنسی ورزشی! چشم و گوش باز شوند... وای.خيلی کار لازم است..کارهايي که فقط با حرف زدن با استاندار و فرماندار قابل حل شدن نيست...موضوع کثيف تر و تبيعض آميز تر از درست شدن ذهن حاج آقا و جناب سروان است... آقای پناهی ...از شعورتان ممنون..از اينکه يک شب اکران خصوصی ات را حق روسری سفيد ها و بچه هايي که دوباره و سه باره به استاديوم مردانه رفتند ، اختصاص دادی ممنون..از درکت از گنداب يک ماجراي مردانه هم ممنون...

مودليانی و موتزارت

اگر بر حسب اتفاق دو فيلم مودليانی و آمادئوس را حتی با گذشت زمان زيادی از هم ببينيد ، متوجه شباهت های زيادی بين آنها می شويد. اولی مربوط به نقاش همدوره و رقيب پيکاسو( 2004)  و دومی مربوط به موزيسين همدوره و رقيب موتزارت(1984)Antonio Salieri !

در هر دو فيلم زن ها برای همراهی و پيشرفت همسران هنرمندشان اشتباه های مشابه می کنند.در هر دو با داستان وحشتناکی از رقيب کشی و نامرامی روبه رو می شويد و از هر دو فيلم می فهميد که تاريخ چقدر دروغ است ! هر دو هنرمند از تنهايي بيمار می شوندو کسی تا زنده هستند تحويلشان نمی گيرد ... مهم تر از همه از زندگی هر دو هنرمند در هر دو فيلم نتيجه می گيريد که هر چقدر انسان تر باشی و اخلاق و کار برايت مهم تر باشد از قافله عقب تری و راحت تر نابود می شوی .

The incredible story of Wolfgang Amadeus Mozart, told in flashback mode by Antonio Salieri - now confined to an insane asylum. (more) (view trailer

پشت صحنه هایی که از ویژه نامه نوروز حذف شد

شاید برایتان جالب نباشد که این چیزها را بدانید ولی برای آدم های توی روزنامه واقعا جالب خواهد بود که پشت صحنه های خودشان را بدانند!

این رضا انصاری هر کسی را به نامی خوانده در این نوشته سراسر طنزش در مورد بچه های سرمایه ...  ...من را هم فرشته مرگ !

طعم عوض شده چهارشنبه سوری

شک ندارم که جوانان لجباز اين روزها، عشق شان به چند روز خاص فقط برای تخليه خودشان است؛ پيروزی تيم فوتبال ايران، چهارشنبه سوری و شب های انتخابات. آنها فقط همين شب هاست که می توانند تخليه شوند.داد و فرياد، فحش و رقص را فقط در اين مناسبت ها تمرين می کنند. جوانان اين روزها کاری به سنت و مراسم و زردی من از تو و ... ندارند.آنها به عشق انفجار و فرار از محدوديت انتظار همين شب ها را می کشند.شايد حتی برايشان خنده دار باشد که پدرومادرشان دست در دست هم از روی آتش مقابل خانه می پرند و ترکاندن نارنجک را تجربه نمی کنند . نمی دانم چطور اين مردم و جوانانی که حتی پليس را هم تسليم خود کرده اند ،برای خواسته های ديگرشان اينقدر پافشاری نمی کنند؟ اگر همين طور که اجازه نداده اند نوروز ، چهارشنبه سوری و 13 به درشان را ازشان بگيرند، برای به دست آوردن زندگی درست و آزادی پافشاری می کردند ، حالا کجا بوديم؟

چطور لجباز شويم؟

دو چيز می تواند در ايران از يک انسان مثبت و خيرخواه، يک آدم خودخواه و لجباز بسازد؛ رانندگی ماشين های خطی و خريد موتور !

آلفرد یعقوب زاده را گروگان گرفتند

Photo

فکر می کنم حتی اینجا هم آلفرد یعقوب زاده به این فکر می کند که چه تصویر خوبی می توان از این گروگان گیر ها گرفت! او تجربه این مسائل را دارد ...یعنی قبلا هم زندانی شده..شکنجه و بازجویی هم شده... خدا کمکش کند این بار هم جان سالم به در ببرد.

او را با خبرنگار مجله اله در فلسطین در یک حرکت تلافی جویانه ، گروگان گرفته اند...

Foreign journalists, from left, Korean Yong Tae-young, 41, a correspondent for public broadcaster KBS, SIPA agency photographer Alfred Yacobzadeh and French national Caroline Laurent, a correspondent for Elle magazine, are held by Palestinian gunmen from the Popular Front for the Liberation of Palestine in Khan Yunis refugee camp, southern Gaza Strip, Tuseday, March 14, 2006. Nine foreign nationals were kidnapped in protest against an Israeli raid of a West Bank prison. (AP Photo)

آزاد شد

وقتی آلفرد آزاد شد، بلاگ نگار پوکيد و نشد در تکيمل خبر قبلی اين خبر را بگذارم. گروگان گيرها بعد از چند ساعت گروگان ها را آزاد کردند درست وقتی عده ای داشتند از آب گل آلود برای خودشان ماهی می گرفتند اين اتفاق افتاد. حالا هم می گويند آزادی آلفرد نتيجه پی گيری و تلاش رفقا و همکاران ايرانی اش است!

Photo

 

Alfred Yaghobzadeh (R) and Caroline Simon of France wave after they were released by gunmen in Gaza March 15, 2006. Three remaining foreign hostages kidnapped during a wave of violence in the Gaza Strip were freed on Wednesday, Palestinian militants said. REUTERS/Suhaib Salem

مرخصی يا آزادی گنجی، وقتی رسانه ها درخوابند !

  گمان نمی کنم حتی به مرخصی آمدن گنجی ، در آخرين روز کاری روزنامه ها بی دليل باشد...واقعا قرار است سه روز بعد از اتمام مرخصی آزاد شود ؟ به هر حال عيد را کنار خانواده اش خواهد بود...در سکوت سيزده روزه مطبوعات ايران ! و درست زمانی احتمالا  آزاد خواهد شد که هنوز مطبوعات در نوروز به سر می برند. برنامه ريزی استادانه ای است .

1385

رفتم سفر... جايي که فقط عکس هايش کافی است سال ها آدم را وسوسه کند .سال هاست که قرار است تابستان يا بهار را در آنجا ببينم اما فشار کار حتی اجازه فکر کردن به تعطيلات ده روزه وسط تابستان را نداده. حالا می رويم ...چند نفريم که روزهای شادی را با هم خواهيم گذراند. سال تحويل را هم آنجاييم.

فقط ديه كافي نيست

فراموش‌كارتر از همه، ما روزنامه‌نگارانيم كه فقط امروز را مي‌بينيم و فرداي سخت خانواده‌هاي داغدار آنان را هرگز!
مگر روزهاي سخت خانواده‌هاي داغدار فوكر 28 را كه در سال 73 در كوه‌هاي كركس سقوط كرد و 66 نفر در دم جان باختند را ديديم؟!
فقط تيتر زديم: «در سقوط يك فروند هواپيماي فوكر (اف 28) در مسير اصفهان – تهران، 66 سرنشين هواپيماي مسافربري آسمان كشته شدند.»
و اگر خيلي همت مي‌كرديم يادداشتي مي‌نوشتيم كه وزير راه و ترابري و يا رئيس هواپيمايي عذرخواهي كنند يا استعفا دهند.
اما چند هفته بعد به كلي يادمان مي‌رود كه خانواده‌هاي عزادار آنان چه روزگار سختي را مي‌گذرانند و چه روزهاي سخت‌تري را در راهروهاي دادگستري.
پسر و دختري كه به هنگام مرگ پدرشان در سانحه سقوط يك هواپيما 10 سال بيش‌تر نداشته‌اند پس از يازده سال امروز بيست و يك ساله‌اند. بدون هر گونه پشتگرمي، آنان فقط راهروهاي دادگستري را در طول اين سال‌هاي تلخ در ذهن دارند كه مادرشان دست آنان را مي‌گرفته و در سرما و گرماي، زمستان و تابستان از اين دادگاه به آن دادگاه مي‌برده است تا شايد حق قانوني آ‌نان را به خاطر سهل‌انگاري برخي مسوولان بگيرد تا در آينده نبود وجود پدر را كمتر احساس كنند!

.... مطلب وحيد پوراستاد را به دليل بدی لينک و سايت اعتماد ملی دير می گذارم. به مدد سايت دوستمان...

appleman

A different life in a different country

ارمنستان 1

ارمن ها آنقدر قانع هستند که با هر چيزی که دم دستشان باشد ، زندگی را زيبا می کنند.سنگ در اين مملکت بيشترين و راحت ترين ابزار برای نشان دادن هنر است.

 tree statue

اشميادزين که به قم ارمنستان معروف است لبريز از درختانی است که از آنها به عنوان ماده اوليه مجسمه استفاده شده ... اين درخت درست کنار( Main Church (Ejmiatsin Cathedralدر شهر بسيار سنتی و مذهبی ارمنستان است. اطرافش هم پر است از درختان و سنگ هايي مشابه  که هر کدام داستان و موضوع خاص مذهبی يا تاريخی را در خود دارد...

زنان ارمنی 2 women in Armenia

زنان در ارمنستان بيش از مردان کار می کنند. برای زن ها نوع شغل يا چگونگی آن مهم نيست.هر زمان از شبانه روز که در شهر ايروان بچرخيد زن ها را می بينيد که در کيوسک های کوچک يک نفره پيراشکی می پزند و می فروشند. هر دخمه ای که جای ايستادن داشته باشد زنی را در خود دارد که دستفروشی می کند . اين زن های قوی و پرکار پذيرفته اند که مردها با همه ادعاهايشان يا بايد رئيس باشند يا کارمند. مردان اين کشور به شکل سنتی باور دارند که کارهای ريز و پست برای آنها ساخته نشده و اين زن ها هستند که بايد در رستوران ها ظرف بشورند يا تا نيمه شب دستفروشی کنند.

 Armenian woman -working

 

اين جا زيرگذر متروی ايروان است. ايستگاه داويد ساسونزی .اگر وقت بگذاريد و آن را تا ته طی کنيد کمتر مردی را پيدا می کنيد که در مغازه های کوچک بالای مترو در دو مترمغازه کوچک بايستد و کار کند.

 مرد ها را می توان در سطح شهر در حال سيگار کشيدن يا نوشيدن ديد که بی دغدغه با رفقا وقت می گذرانند. اين فضا شايد شما را به ياد جنوب کشور خودمان بياندازد.مردهايي که وقت شان را با چای خرما و قليون می گذرانند و زن هايي که تن به هر کاری می دهند تا زندگی را بچرخانند.

اين ايروان نامه را هم از دست ندهيد...

و اين عکس ها را ...

women in Armenia accept to do whatever that can help their life. but most of the men  dont like to do some cheap working as women do.

نسل جديد زنان ارمنستان3 New generation of women in Armenia

new generation in Armenia

نسل جديد دختران ارمنی کارهای متفاوت تری را انجام می دهند.بعضی از آنها که پشتوانه خانوادگی دارند حتی در سن پايين مدير يا معاون يک محل کار اساسی می شوند.بعضی هم در فروشگاه های شيک يا حتی مغازه های کوچک کار می کنند. بعضی هم درست کنار زنان نسل قبل می ايستند و کار متفاوتی را نسبت به آنها انجام می دهند. بيشتر مغازه دار های ايروان زنان جوان هستند. مغازه هايي که نمايندگی کمپانی های بزرگ خارجی را دارند يا در حد يک مرکز خريد کوچک صنايع دستی ...فرقی نمی کند. حالا ديگر بيشتر دختران ارمنی ترجيح می دهند دانشگاه بروند و يک هنر خاص را بلد باشند. در ارمنستان دختری که تا 21 سالگی ازدواج نکند ، ترشيده محسوب می شود.اين را بعضی جوانانی می گفتند که منتظر پيدا کردن جفت بودند!

Kurds blame Iranians for drugs and more

چرا کردهای عراق ، ايران را در مسائل و مشکلاتشان مقصر می دانند ...

"Drugs are a new phenomenon in our society," he says. "Iran is trying to funnel the drug into Kurdistan and spread it among us. They're trying to weaken our society in every possible way, so as to discourage us from forming our own state."

Such anti-Iranian accusations are increasingly widespread in northern Iraq, where a Kurdish majority is anxious to claim independence.

From Toronto  Star ...

 

اتفاقات خوب امسال ...

معصومه ابتکار همراه با گرباچف برنده جایزه قهرمان زمین سازمان ملل می شود و اکبر گنجی بعد از فالاچی برنده جایزه درفش نقره ای فلورانس ...

بلاگر دوست داشتنی ايرانی ...

زلزله لرستان را لرزاند

اينبار غرب کشور لرزيد..لرستان ..بروجرد...دورود...

بهارمان با مرگ شروع می شود و زمستانمان هم با آن تمام... خرم آباد به شدت لرزيد...

صداهایی که برای شنیدن مجاز نیست

اخیراٌ در ایران اتفاقات عجیبی می افتد. برخی از کانال های تلویزیونی ماهواره ای که برنامه های خود را در داخل ایران تهیه می کنند، مانند "شبکه مهاجر" و "ایران میوزیک"، گروه ها و خواننده های بسیاری را به بازار معرفی می کنند که بسیاری از آنها مانند نسخه کپی خواننده های لوس آنجلسی هستند. "مرتضی لطفی" مانند "شهبال شب پره" می خواند، "مجتبی کبیری" ادای "سیاوش قمیشی" را در می آورد و "بهنام علمشاهی" گویی می خواهد نسخه کپی "شادمهر عقیلی" باشد. با این وجود حضور زنان در این شبکه ها هنوز کم رنگ است و هیچ گروه منحصراٌ زنانه ای به میان نیامده است. اعضای گروه "ارکیده" ترجیح می دهند وارد این رقابتها یا بازار آشفته نشوند و همچنان با اتکاء به سابقه پیشتازی شان، به انتظار روزنه های امیدوار کننده بنشینند. آنها بازیگران صحنه ای هستند که ایشان را به تماشاگران خویش نیز تبدیل کرده است! 

گزارش نادر داودی در واشنگتن پريزم از صدای غير مجاز زنان در پاپ

ژولیت بینوش در روسری ایرانی

183129.jpg

کسی باور نمی کند؟ بعد از شون پن ، بینوش وارد ایران شد. قرار است در فیلم کیارستمی که به قول خودش همیشه آرزوی بازی در فیلم این کارگردان را داشته ، بازی کند. او حالا در اصفهان است. در حالى كه پيش از اين از حضور ايزابل آجانى ديگر بازيگر مطرح فرانسوى براى بازى در فيلم كيارستمى نام برده مى شد حضور ژوليت بينوش كه براى علاقه مندان سينماى جهان در ايران چهره اى آشنا و مطرح تر بود آنها را شوكه كرد.

گزارش مینا اکبری...به عنوان تنها شاهد این ورود به قول خودش !
کاش عکس کمی بهتر بود..اینجا سوژه بیش از بینوش کیارستمی است انگار !

الو ... ژوليت بينوش هستم...

گفت:سلام... ژوليت بينوش هستم. حالتون چطوره؟ و خنديد... از طريق يک دوست موفق شده بوديم پيدايش کنيم. همه درخانه کيارستمی دور هم بودند. دوست هم موبايلش را داد دست بينوش و صدای او از آن سوی خط آمد. من فقط برای کمک به بچه هايي که می خواستند با او وقت مصاحبه بگيرند ، توانستم در حد سه دقيقه با او صحبت کنم. همين سه دقيقه هم به صحبت های او در مورد ايران و عشقی که به اصفهان پيدا کرده بود اختصاص يافت. اماخيلی زود معذرت خواهی کرد و گفت همه منتظرش هستند و بايد برود. بعد کيارستمی گوشی را گرفت و دوباره عذرخواهی کرد که وسط صحبت بايد قطع کنند. اما همان چند دقيقه ...شنيدن صدای بينوش آبی و شکلات همه را تکان داد. هر چند گيسو و اميلی بيش از من هيجان زده شده بودند اما خودم چند ساعت بعد فهميدم که چه اتفاقی افتاده! لينک اين گپ کوتاه با او را در روزنامه سرمايه پيدا نکردم...

مد ريتم جديد

موسيقی اش بوی اکس می دهد...صدايش مريض و ناهمگون حتی شيشه اتاق را می خراشد... نمی فهمم اين ارادت عميق همسايه و راننده های پشت چراغ قرمز که هم صدا با جانشين جديد مريم دی جی ، می خوانند: حالم بده ... حالا سوت عابران هم شده ريتم بيمار بنيامين نامی که بهترين وسيله برای نابودی آرامش آدم است...

Finalmente

جمعه بايد قبول شوم... برنامه 4 ساله آينده زندگی ام به اين امتحان بستگی دارد !

تصويرسال‌ ؛ اتفاقي‌ شيرين‌ درفضاي‌ تلخ‌ عكاسي‌

عكس‌ دسته‌ جمعي‌ اعضاي‌ هيات‌ موسس‌ انجمن‌ ملي‌ عكاسي‌ ايران‌ پس‌ از مراسم‌ راي‌گيري‌ اين‌ هيات‌ هم‌ نتوانست‌ به‌ اندازه‌ عكس‌هاي‌ يادگاري‌ سه‌ سال‌ اخير مجله‌ »تصويرسال‌«، عكاس‌ را كناريكديگر ثبت‌ كند.
عكاساني‌ كه‌ اين‌ روزها با تجهيزات‌ مختلف‌ ديجيتالي‌ حرفه‌اي‌تر مي‌شوند ،سخت‌ مي‌پذيرند كه‌ كارشان‌ با كسي‌ همسطح‌ باشد،چه‌ برسد به‌ ضعيف‌ تر بودن‌. عكاسان‌ اين‌ روزها به‌ راحتي‌ يكديگر را ناديده‌ مي‌گيرندأ يكي‌ از وارد كردن‌ عكاسي‌ خبري‌  توسط‌ خودش‌ به‌ ايران‌ مي‌گويد و ديگري‌ از عكس‌سازي‌ بقيه‌ عكاسان‌ پرده‌ برداري‌ مي‌كند.يكي‌ از دور زدن‌ خودش‌ توسط‌ شاگردش‌ مي‌نالد و ديگري‌ استاد و كارفرمايي‌ است‌ كه‌ با فروش‌ عكس‌هاي‌ كارمند و شاگردانش‌ به‌ نام‌ خود به‌ آژانس‌هاي‌ مختلف‌ ارتزاق‌ مي‌كند. آن‌ طرف‌ تر دوستي‌ دست‌ همكارش‌ را رو مي‌كند كه‌ او را تا كجا و از كجا مي‌شناسد كه‌ دچار توهم‌ عكاسي‌ شده‌ و كمي‌ بعد جواب‌ مي‌گيردأجوابش‌ تك‌ عكس‌ خودش‌ هست‌ كه‌ همزمان‌ به‌ چند مجله‌ خارجي‌ فروخته‌!  
كافي‌ است‌ كنار دو عكاس‌ ايراني‌ در همين‌ مرزو بوم‌ بنشينيد تا با اسرار كاري‌ عكاس‌ سومي‌ كه‌ در جمع‌ نيست‌ آشنا شويد...كافي‌ است‌ كمي‌ صبور باشيد و در ميان‌ بسياري‌ از كساني‌ كه‌ معيار حرفه‌اي‌ بودنشان‌ با يك‌ حرف‌ و صفرهاي‌ روي‌ بدنه‌ دوربين‌ مشخا مي‌شود، گوش‌ باشيد: حتما با تاريخچه‌ ورود و معروف‌ شدن‌ بسياري‌ از عكاسان‌ غائب‌ درآن‌ صحنه‌ آشنا خواهيد شد.  
شايد آن‌ عكاس‌ قديمي‌ كه‌ بعد از سال‌ها به‌ ايران‌ برگشت‌، در همين‌ گيرودار بود كه‌ جواب‌ سوالش‌ را پيدا كرد: او يك‌ روز خطاب‌ به‌ بسياري‌ از عكاسان‌ پرسيد:چرا شما عكس‌هايتان‌ را با هم‌ يك‌ جا نمايش‌ نمي‌دهيد و خودتان‌ كارتان‌ را نقد و تفسير نمي‌كنيد*همان‌ موقع‌ چند نفر به‌ او جواب‌ دادند كه‌ اينجا حتي‌ دو عكاس‌ حاضر نيستند عكس‌هايشان‌ را به‌ هم‌ نشان‌ دهند! و او خودش‌ بعد از چند ماه‌ زندگي‌ و كار با همين‌ جمع‌، به‌ همين‌ نتيجه‌ رسيد!
در اين‌ فضا شايد فقط‌ يك‌ اتفاق‌ مكرر تا امروز موفق‌ شده‌ همه‌ اين‌ آدم‌ها را كنار هم‌ نگه‌ دارد. بسياري‌ از همين‌ عكاسان‌ كه‌ حتي‌ حاضر نيستند اسمشان‌ كنارديگري‌ قرار گيرد، در يك‌ مراسم‌ و يك‌ مجله‌ ايراني‌ است‌ كه‌ به‌ راحتي‌ مي‌پذيرند بهترين‌ كارهاي‌ سالشان‌ را ارائه‌ دهند.    
»تصوير سال‌«  نه‌ تنها براي‌ عكاسان‌ بلكه‌ براي‌ بسياري‌ از هنرمندان‌ ايراني‌ يك‌  اتفاق‌ دوست‌ داشتني‌ است‌ كه‌ ترجيح‌ مي‌دهند در آن‌ سهيم‌ باشند.نگاه‌ ومديريت‌ اين‌ نشريه‌ شايد به‌ نوعي‌ است‌ كه‌ هيچ‌كس‌ حس‌ ناهمگون‌ رقابت‌ از نوع‌ ايراني‌ را در خود ندارد. حتي‌ براي‌ فرارسيدن‌ روز انتشار روزشماري‌ مي‌شود!   
اگر سرعت‌ و گاهي‌ سهل‌ انگاري‌ در انتخاب‌ برخي‌ از عكس‌هاي‌ چاپ‌ شده‌ را هم‌ به‌ پاي‌ دلسوزي‌ و تشويق‌ نيروهاي‌ تازه‌ وارد عكاسي‌ بگذاريم‌، اگر به‌ تاخير چاپ‌ مجله‌اي‌ كه‌ گاهي‌ چند ماه‌ بيش‌ از يك‌ سال‌ از انتشارش‌ مي‌گذرد، توجه‌ نكنيم‌، به‌ مسائل‌ بهتري‌ در همين‌ فضاي‌ وهم‌ آلود مي‌رسيم‌.
سيف‌ اله‌ صمديان‌ از زماني‌ كه‌ بسياري‌ از همين‌ عكاسان‌ سني‌ نداشتند، »تصوير«را به‌ شكل‌ ماهنامه‌ منتشر مي‌كرد.نوع‌ نگاه‌ و انتخاب‌ عكس‌ها در اين‌ شماره‌هاي‌ قديمي‌پر از وسواس‌ و سخت‌گيري‌  است‌. حتي‌ حالا هم‌ كه‌ همان‌ شماره‌ها را با جلدهاي‌ عجيب‌ و ايده‌هاي‌ غريب‌ ورق‌ مي‌زنيم‌، پراز نوآوري‌ است‌. اما اين‌  مربوط‌ به‌ زماني‌ است‌ كه‌ اين‌ همه‌ عكاس‌ نبود.از تجهيزات‌ ديجيتال‌ چند ميليوني‌ خبري‌ نبود و كار كردن‌ براي‌ آژانس‌هاي‌ عكاسي‌ خارجي‌، در حد آرزو بود.آن‌ زمان‌ اسم‌ مسابقات‌ بين‌المللي‌ عكاسي‌ هم‌ به‌ سختي‌ تلفظ‌ مي‌شد.    
اما حالا ...»تصويرسال‌« شايد تبديل‌ شده‌ به‌ مامني‌ كه‌ وظيفه‌ تشويق‌ جوانان‌ نوآور را هم‌ به‌ عهده‌ دارد. اگر فقط‌ سالي‌ يك‌ بار منتشر مي‌شود ، آنقدر واقعه‌ و ماجرا و اتفاق‌ در خود دارد كه‌ براي‌ يكسال‌ ورق‌ زدن‌ و ديدن‌ جواب‌ مي‌دهد.انتظارها هم‌ تغيير كرده‌. حالا اگر هر سال‌ چند چهره‌ عكاس‌ يا هنرمند جديد ازطريق‌ اين‌ سالنامه‌ معرفي‌ مي‌شوند،بايد از يك‌ فاجعه‌ زلزله‌ يا فوتبال‌ كه‌ ده‌ها عكاس‌ آن‌ را پوشش‌ داده‌ اند، بهترين‌ها انتخاب‌ شوند... و چنين‌ انتخابي‌ با توجه‌ به‌ چنين‌ فضايي‌ يعني‌ يك‌ تصميم‌ غيرمنتظره‌ و شجاعانه‌!   
با اين‌ وجود، در جامعه‌ پرتنش‌ عكاسي‌ ايران‌ شايد حركت‌ و ؤبت‌ يك‌ انجمن‌ دموكرات‌ كه‌ با راي‌ همه‌ عكاسان‌ انتخاب‌ مي‌شود بهترين‌ راه‌ حل‌ باشد .اما داشتن‌ نام‌ پرطمطراق‌ انجمن‌ ملي‌ عكاسي‌ ايران‌ هم‌ نتوانست‌ باعث‌ حضور و كنار هم‌ ايستادن‌ همه‌ اين‌ عكاسان‌ شود. با اين‌ همه‌، عكس‌ يادگاري‌ جشن‌ »تصويرسال‌« كه‌ مدتي‌ است‌ در خانه‌ هنرمندان‌ گرفته‌ مي‌شود، هر سال‌ پر و پرتر مي‌شود. صاحبان‌ آؤاردر اين‌ مجله‌ حتي‌ به‌ كيفيت‌ چاپ‌ عكس‌هايشان‌ هم‌ توجهي‌ نمي‌كنند چون‌ در بسياري‌ از مواقع‌ متوجه‌  فشردگي‌ زمان‌ و شرايط‌  چاپ‌ اين‌ مجله‌ هستند.  
حالا ديگر همه‌ مي‌دانند كه‌  دغدغه‌هاي‌  »تصويرسال‌« چيزي‌ فراتر از اين‌ گله‌هاي‌ كوچك‌ جامعه‌ عكاسي‌ است‌.  به‌ همين‌ دليل‌ هم‌ هست‌ كه‌ هرسال‌ زاويه‌ دوربين‌ عكاس‌ عكس‌ يادگاري‌ »تصويرسال‌« بالاتر مي‌رود تا آدم‌هاي‌ بيشتري‌ در يك‌ شات‌ جا شوند. آدم‌هايي‌ كه‌ از چاپ‌ شدن‌  اؤر خود در يك‌ سالنامه‌ كمترين‌ گله‌ و شكايت‌ را دارند.

اعتماد ملی...

Scuala…

دلشوره دارم و کابوس...

ممنون از همدردی ها

قبول نشدم دوستان... نگران نباشید..حالا دیگر خوب شده ام و به شدت فکر می کنم که چه می توان کرد؟

بوی ... می آيد

ناو هواپیما بر آمریکا با 7 هزار و 500 سرباز، به سمت خاورمیانه حرکت کرد.
اوائل بعد از ظهر سه شنبه، ناو هواپیمابر یو اس اس اینترپرایز حامل 7 هزار و 500 نفر از نیروهای نظامی آمریکا، از مرکز نیروی دریایی این کشور در نورفولک در ایالت ویرجینیا، به سوی منطقه پر تنش خاور میانه حرکت کرد. این همان ناو هواپیما بری است که حمله به مواضع طالبان در افغانستان پس از یازدهم سپتامبر، از روی آن آغاز شد. هنوز جزئیات ماموریت شش ماهه این ناو هواپیما بر مشخص نشده، اما افراد آن وقایع عراق و بویژه بحران هسته ای ایران را به دقت دنبال کرده اند.
.............

- امروز روز جهانی آزادی مطبوعات است. سال گذشته همين روز بود که هنوز همه دور هم می نشستند و نتايج انتخابات را پيش بينی می کردند...

بحرين؟

کسی از موقعيت های کاری فرهنگی يا غيرفرهنگی در بحرين اطلاعاتی دارد؟ تجربه ؟ يا شرايط پيدا کردن کار؟

دمو ک ر ا س ی

اکبر گنجی : دموکراسی این است که وقتی زنگ خانه تان را زدند مطئن باشيد که شیرفروش پشت در است و حتی یک صدم درصد هم فکرنکنید برای دستگیر کردنتان آمده اند!

سادگی را فراموش کرده ایم

داستان های رمی (آلبرتو مراويا) يکی از دلايلی است که این روزها مدام فکرم رامشغول کرده؛ اینکه چرا ما اینقدر ساده ،صریح و روشن نمی نویسیم؟ بلد نیستیم یا نمی حواهیم؟ این کتاب مجموعه داستان های کوتاه بسیار قدیمی این نویسنده ایتالیایی است که شما را با خود رم می برد و در کوچه پس کوجه ها،میان بازار و بین آدم ها می چرخاند . اما اگر مثلا در کنار این کتاب چیزی مثل "عاشقیت در پاورقی" را قرار دهید، چه می گیرید؟مجموعه داستان های ایرانی پر از افه و ادا که شما را هیچ جا نمی برد اما نشانتان می دهد که چطور خودنمایی کنید و به جای داستان ، نویسنده را لابه لای خطوط حس کنید. شاید همین دلیل است که فیلم ها،شعر و عکس و آوازمان را هم مستثنی می کند.ما هنوز هم تصور می کنیم هر چه سخت تر و پیچیده تر بنویسیم ...هر چقدر با کلمه و جملات بازی کنیم وهر چقدر خودمان را فریاد بزنیم، کارمان برجسته تر می شود!

زنانی که باید پاک بمانند

"خواهران مک دالین" ما را در شباهت ها متعجب می کند؛  شباهت بین ایران  وایرلند در تعصب های مردان.

ماجرای سه دختر جوان در این فیلم مطرح می شود که یکی به دلیل بچه دار شدن قبل از ازدواج،یکی  به دلیل تجاوز پسرعمویش و دیگری به خاطر خوشگلی، به صومعه سپرده می شوند تا با ابزار مذهب از آنها کار بکشند. آنها باید شبانه روز لباس های  کثیف مردمی را بشویند که فکر می کندد  چرک و کثافات لباسشان در خشکشویی   از بین می رود.

جرم همه این دخترها از دنیای مردهایی می آید که به شکل سنتی به زن نگاه می کنند؛ فلسفه "زن باید پاک باشد و سربه زیر و ...فقط مال من ..." کامل در این فیلم پیاده شده...

The Magdalene Sisters 

Three young Irish women struggle to maintain their spirits while they endure dehumanizing abuse as inmates of a Magdalene Sisters Asylum. (more) (view trailer

 

ماجراهای فیروزه ایرانی در آمریکا

فیروزه جزایری دوما از آن آدم هایی است که نوشتن برایش به سادگی  حرف زدن است. کافی است فقط بخش اول  کتابش"عطر سنبل،عطر کاج " را بخوانید  تا مشتری کلامش شوید. 

طنزش از نوع آمریکایی است.نگاهش به ماجرا ها از بالاست و با عدالت فراوان همانقدر که حماقت ها و ناشی گری های ایرانی ها را می بیند ، نوع غربی اش را هم تحلیل می کند.  طنز غیرمستقیمش واقعا جذاب است  ؛ حرف ها و کنایه ها را نمی جود تا توی دهانمان بگذارد. او می داند چطور با یک جمله چند پهلو  مخاطبش را در سکوت مطلق به قهقهه وادار کند.

به نظرم کتابش را بخرید و  هر وقت نیاز به چیزی داشتید که بی دغدغه بخنداندتان، یک فصل اش را بخوانید.  او بخش زیادی از موفقیتش را مدیون ترجمه ای است که ظرافت طنزش را حفظ کرده.

 

مانوئل کاستلز و جواب های منصفانه اش ...

مانوئل کاستلز را  دو  بار از نزدیک  دیدم. اول بعد از پرسش و پاسخ در دانشگاه علامه ، خیلی کوتاه صحبتی کردیم و امروز در خبرگزاری میراث موفق  شدم سوالاتی را بپرسم که مدت هاست ذهنم را  درگیر کرده.  امروز توانستم در مورد زنان و جدایی دین از سیاست هم ابهاماتم را مطرح کنم.او معتقد است زنان مهم ترین عناصر تغییر جامعه و جنبش های اجتماعی هستند چون دیگر ذهنشان تغییر کرده و مثل سابق تحت تاثیر حاکمیت مردان نیستند.

  این جامعه شناس و نظريه پرداز اسپانيايي که همین امروز عصر از دانشگاه تهران هدایا و افتخاراتی  را گرفته بود، می گفت که زنان  می توانند هر نوع تغییری را ایجاد کنند  چون قدرت یک خانواده دست آنهاست.

به عقيده كاستلز، اخيرا كشورهاي غربي مانند انگليس و آمريكا،  دين را در تصميم گيري هاي سياسي خود داخل كرده اند:" ‌در كشورهاي اسلامي معمولا دين در صحنه سياست حضور چشمگيري دارد و اگرچه در كشورهاي غربي اينگونه نيست اما اخيرا دولت بوش و بلر ويژگيهاي ديني را در تصميمات سياسي خود درنظر گرفته اند."

کاستلز همچنان سرحال و شاداب است . حاضر نیست در   مورد هیچ  اتفاق یا نظریه ای نظر شخصی خودش را به شکل مثبت یا منفی بگوید و مدام تاکید می کند که من تحلیل گر و محقق هستم. همین!

نشست امروز  خیلی کم سروصدا و خلوت بود.

خوبی اش هم این   بود که می شد سوالات را در فضایی کوچک  پرسید. اما مهم تر اینکه بچه های میراث به شکل حرفه ای همزمان  گفته ها و سوال و جواب  ها را تایپ کرده و روی سایت می گذاشتند. این یعنی یک کار حرفه ای که کمتر در ایران اتفاق می افتد.

 

درباره کاستلز...

گزارش نسبتا کامل خبرگزاری میراث...

................ بخشی از گفت وگو در سرمایه....

خطوط قرمز، محدودكننده و مانع در مسير توسعه و تغيير نيستند؟

به هر حال در همهء كشورها يك سري خطوط قرمز وجود دارد; اگر مسوول يا رييس يك رسانه به هر دليلي نخواهد كه بعضي مسايل مطرح شود، مي‌تواند جلوي چاپ بعضي موارد را بگيرد. اين موارد همه جا هست و با آن كنار آمده‌اند.

در غرب، بيشتر اين موانع در چه زمينه‌هايي است؟

اين مسايل مي‌تواندسياسي، تجاري، مذهبي و حتي شخصي باشد كه در تمامي رسانه‌هاي نوشتاري و تصويري و حتي شبكه‌هاي خصوصي تلويزيوني هم پياده مي‌شود.

يعني در غرب هم اين محدوديت براي انتقال اطلاعات طبيعي است؟

كاملائ طبيعي است. البته اصلائ خوب نيست اما به هر حال عادي شده كه به دليل بعضي ملاحظات بايد مردم را از دانستن محروم كرد.

نيازي به حل كردن اين معضل يا محدوديت در عصر اطلاعات و جامعهء شبكه‌اي حس نمي‌شود؟

به تمرين و فعاليت زيادي احتياج دارد. زمان زيادي مي‌برد و بسيار بسيار مشكل است چون اين مساله با فرهنگ‌ها و جامعه‌ها گره خورده است.

 

ادامه مصاحبه کوتاه با  کاستلز در سرمایه...

ایران را موقت یا دائم بستند

خواباندن سروصدای مردمی که منتظر استقلال ملی خودشان هستند و دنبال بهانه می گردند، با باجی به بزرگی تعطیلی یک روزنامه انجام شد. حالا آنها سرخوش از یک پیروزی و اینها خوشحال از خواباندن یک شورش ، حتی لحظه ای به حکمی که بیش از صد انسان را بی کار کرده، فکر نمی کنند. حالا باید کمی ترسید...شاید دولت بتواند روزنامه خودش را هم تعطیل کند...خودش را هم نیش بزند ..

...

خوشحالان

یک کار جدید در 66 سال پیش

این طرح روی جلد ووگ در سال  1940 هست. شاید آن زمان زیاد این قرتی بازی ها روی جلد مجلات عادی نبود اما مدیران این نشریه اولین حرکت را برای شوکه کردن مردم  انجام دادند.از این زمان به بعد مردم متوجه شدند که مجله مد فقط به شکل یک عکس ژیگول روی جلد خودش را معرفی نمی کند.هر چند که حالا در کمترین شماره ای از همین مجله می توانید جسارتی مثل آن سال ها ببینید. 

Horst's idea of featuring the model in different positions to spell out the title was reused in June 1991 to celebrate Vogue's 75th birthday. This month's cover girl would later marry famed Vogue contributor, Irving Penn, in 1947.

مريم برای ایرانی ها يا آمريکايي ها؟

فيلم مريم غير از بخش های مستندش در مورد  انقلاب ایران  در حد يک تمرين ساده دانشگاهی است که در شرايط مختلف  اعصابتان را هم به هم می ريزد.شخصيت پردازی ها آنقدر ضعيف هست که موضوع  را تحت الشعاع قرار می دهد.

ماجرا از ديد يک دختر ايرانی روايت می شود که در آمريکا با پدرومادرش زندگی می کند.از ديد او که در خانواده ايرانی بزرگ شده ،رفتارهای پسرعموی ضدآمريکايي اش منطقی  ندارد. اوج فيۀممربوط است به  گروگان  گيری و حمله به سفارت آمريکا در تهران که به فشارهايي اشاره می کند  که آن روزها ايرانيان مقيم آمريکا در اثر آن کشيده بودند. فيلم سه سال قبل از خانه ای از شن و مه ساخته شده و شهره آغداشلو همان نقش نادی را با شکل و شمائل بد و مصنوعی بازی می کند.  بازيگر ايرانی هم فراوان است در اين فيلم اما حضورشان آزارتان می دهد آنقدر که مصنوعی اند .

An Iranian-born teenager living in suburban New Jersey thinks of herself as simply an American until anti-Iranian sentiment erupts in her community after American hostages are held in Iran.

زنان در ميدان هفت تير

روز دوشنبه ساعت پنج عصر به مدت يک ساعت زنان زيادی هستند که می خواهند خاطره جلوی دانشگاه سال قبل را تکرار کنند.

logo-22khordad.jpg

دوشنبه شايد روزی باشد که زن های عابر زيادتری در ميدان هفت تير به اين فکرکنند که حق دارند به ناحقی های جنسی شان اعتراض کنند. اين تجمع اگر از نظر خيلی ها هيچ نداشته باشد حداقل در حد ايجاد يک سوال برای خيلی از عابران مفيد است.

اين ديگر غلو شده است...بی بی سی جان

در دفتر روزنامه، دبير سرويس با پيشنهاد او برای تهيه گزارشی از زنان فالگير در بازار تهران مخالفت می کند. استدلالش اين است که بازار جای تهيه گزارش برای زنان نيست.

اين اولين باری نيست که او به دليل زن بودنش نمی تواند گزارشی را دنبال کند. برافروخته از مشکلاتش به عنوان يک زن روزنامه نگار می گويد: "زنان روزنامه نگار با يک "سقف شيشه ای" در حرفه خود روبرو هستند که مانع از پيشرفت آنها می شود. نوعی قوانين نانوشته. مثلا زنان به ندرت دبير سرويس می شوند. در برخی روزنامه ها زنان را به سرويس های سياسی و اقتصادی راه نمی دهند. وقتی که يک خبر نگار زن گزارش خوبی تهيه می کند به جای اينکه او مورد تشويق قرار بگيرد، دبير سرويس تشويق می شود."

.... در جای دیگر گزارش بی بی سی آمده...

او می گويد در موقع دريافت حقوق هم زنان روزنامه نگار وضع بدتری دارند: "در روزنامه های مستقل حقوق ها نا مرتب پرداخت می شود. در اين مورد هم وضع زنان بدتر است . با اين استدلال که مردان نان آور خانه هستند اول آنها حقوق می گيرند . من يادم نمی آيد که به موقع حقوق گرفته باشم. در روزنامه های دولتی وضع فرق می کند."

از او در مورد بيکاری زنان روزنامه نگار می پرسم. او می گويد: "وضع زنان از اين نظر هم بدتر است. وقتی روزنامه ای تعطيل می شود روزنامه ها ی ديگر سعی می کنند روزنامه نگاران آنها را جذب کنند. برای اين روزنامه ها هم اولويت با مردان است با هما ن استدلال نان آور بودن. در مواردی زنان حاضر می شوند بدون پول و يا با درآمد بسيار پائين کار کنند با اين اميد که روزی دوباره حقوقی دريافت کنند."

آدم فکر می کند موضوع مال يک کشور آفريقايي يا کمونیستی است...بی خیال بابا...از این خبرها هم نیست ديگر...

روزنامه نگاران خارجی ازکار درایران می گویند

ايلن شیلینو خبرنگار برجسته روزنامه نیویورک تایمز که پیش از این کتاب "آینه های ایرانی" را منتشر کرده و یکی از کسانی است که در هواپیمای آیت الله خمینی رهبر فقید انقلاب ایران حضور داشته، مشکلات مختلفی را بر سر راه تهیه گزارش از ایران برمی شمارد. 

 شیلینو می گوید: "اخذ روادید (ویزا) دشوار و دسترسی روزنامه نگاران خارجی به همه شهرها کم است. دسترسی به مسئولین کشور، سیاستمداران و حتی مردم عادی نیز، ازمشکلاتی است که می توان به آن اشاره کرد. "

به گفته وی دست یافتن به زندگی پنهان مردم، برای روزنامه نگاران بسیار دشوار است. بسیاری از خبرنگارانی که به ایران سفر کرده اند براین موضوع صحه می گذارند که ایرانی ها دارای دو زندگی هستند که یکی اجتماعیست - که با معیارهای دولت همخوانی دارد-، و دیگری عرفی وشخصی می باشد که در خیلی از موارد با هنجارهایی نمی خواند که دولت آن را تبلیغ می کند.

گزارش اميد معماريان در واشنگتن پريزم

20 ساله ها

20sale ha

امتحانش ضرری ندارد...به هر حال چیزهایی برای خواندن دارد که بد نیست ببینیدشان... از همه  جذاب تر در این مجله، صفحه بندی و عکس های حرفه ای است...شاید زیاد این دوموضوع در خیلی از مجله های ایرانی ، جذبتان نکند اما 20 ساله ها یک ویژگی عجیب در میان خیلی از مجلات مشابهش دارد؛ در 20 ساله ها  صفحه  بندی در خدمت عکس است ، نه عکس برای کادرهای تعیین شده صفحه بند!

آرژانتين را چه به ساحل عاج؟

نمي دانم بردن غولي مثل آرژانتين در برابر كشوري مثل ساحل عاج چقدر خوشحالي دارد اما مي دانم كه ديشب سياهان لاغر و نحيف ساحل عاجي ، بعد از نتيجه بازي اشك هاي مارادونا را در برابر نتيجه اي ديدند كه از قبل هم برايشان روشن بود. نمي دانم كدام هنر است..اينكه غول باشي و حريفت ...  يا طرفدار حريفت باشي كه مي داند بازنده دوره اي است كه مي داند در آن سهمي ندارد.

كوفي عنان شايد به خاطر همين موضوع در نامه اي نوشت كه به جام جهاني حسادت مي كند:

"برای هر کشور، بازی در جام جهانی موضوعی است که به گونه ای مطلق به غرور ملی ربط دارد. برای کشورهايی که برای نخستين بار به جام جهانی راه يافته اند، مانند کشور من غنا، اين موجب افتخار است. برای آنان که پس از سال های توام با ناملايمات در جام جهانی شرکت     می کنند مانند آنگولا، حسی همراه با نوسازی ملی به ارمغان می آورد. و برای آنها که در حال حاضر درگير نبرد هستند، اما تيم جام جهانی شان يک سمبل منحصر به فرد و قدرتمند از وحدت ملی است، مانند ساحل عاج، چيزی کمتر از اميد به تجديد تولد ملی را القا نمی کند.

جام جهانی مناسبتی است که در آن عملا می بينيم هدف ها جامه عمل می پوشند. تنها درباره گل هايی که به حساب کشوری گذاشته می شود صحبت نمی کنم؛  منظورم مهم ترين هدف است ..يعنی حضور در آنجا به عنوان بخشی از خانواده ملل و مردمان، بزرگداشت بشريت مشترکمان است. تلاش

 می کنم هنگامی که غنا با ايتاليا در هانور در 12 ژوئن بازی می کند همه چيز را به خاطر بسپارم. البته

نمی توانم قول بدهم که موفق خواهم بود."

زنان ، با باتوم زنان هم کتک خوردند

 

photo:Mansour Nasiri

عکس های منصور...

- مفهوم پلیس زن آرام آرام در ذهن مردم شکل می گیرد؛ پلیس زن یعنی جسم بی روح و سردی که هر وقت از او خواستند باتوم سبزتیره اش را دور سر بچرخاند و فریاد بزند :" می زنم کثافت ها..برید وگرنه می زنم..."

آنها حتی حاضر نیستند از زبان خود زنان بشنوند که دلیل حضورشان چیست...گوششان پر از جملاتی است که به بی رحم بودنشان کمک می کند...آنها با تصور اینکه این زنان بی حجابی می خواهند و شعار سیاسی می دهند باتوم و اسپری در دست دنبالشان می دوند و بی محابا می زنند. اینها همان پلیس هایی هستند که در دانشکده افسری درس خوانده اند؟

- بعضی معتقدند تجمع 22 خرداد امسال نباید برگزار می شد..به خاطر جو متشنج ..به دلیل بی رحم شدن نیروها و به خاطر اینکه خیلی از مسوولان از حضور و کنارهم قرار گرفتن حتی دو نفر به شدت می ترسند. این ترس و جو باعث می شود که کسی رحم نکند و به خاطر حفظ امنیت ملی ، یک تجمع بدون مجوز را حرکت در جهت برهم زدن این امنیت ترجمه کنند.

- امروز خیلی ها کتک خوردند. ژیلا بنی یعقوب و خواهرش و بهمن احمدی را گرفتند. وقتی با شخص مسوول صحبت شد، گفتند که هر کسی کارت خبرنگاری داشته باشد، آزاد می شود. اما زنان و دخترانی که کارت ندارند، معروف نیستند و فقط با دل پرجرات آمده اند تا با یک حرکت زنانه همراه شوند، چی؟ آنها بازداشت می شوند.امشب... بازجویی هم می شوند...انگ هم می خورند... اما چه کسی می تواند تلفن بزند و خواهش کند که آزادشان کنند؟

 کانون زنان ایرانی...

 

بچه ها را كجا برده اند...

photo:Arash

به نظر مي رسد بسياري از بازداشت شدگان شب گذشته را درزندان اوين گذرانده اند اما هنوز از چگونگي آزادي يا ارتباط برقرار كردن با آنها ، خبري در دسترس نيست. با اين حال قرار است آنها را به دادگاه انقلاب منتقل كنند و به جرم شان رسيدگي شود.

به گفته رييس مركز اطلاع‌رساني فرماندهي انتظامي تهران ، از آنجا كه تمامي بازداشت‌شدگان در اختيار وزارت اطلاعات قرار گرفته‌اند، آمار دقيقي از تعداد آنها در دست پليس نيست و همچنين در حال حاضر حتي يك خبرنگار در بازداشت پليس به سر نمي‌برد. با اين وجود بيش از ده خبرنگار از روزنامه هاي سرمايه،خراسان ، جهان اقتصاد و ... در ميان بازداشت شدگان بودند كه در آخرين لحظات دستگيري اعلام كردند با اتوبوس نيروي انتظامي راهي كلانتري هستند.

محمد تورنگ در گفت و گو با ايسنا در پاسخ به اين پرسش كه تكليف آن دسته‌ از افرادي كه بدون دليل دستگير و روانه زندان شده‌اند، چه خواهد شد؟ گفت:با انجام بررسي‌هاي فني، روانشناسي، اطلاعات جمع‌آوري شده، بررسي سوابق و مستندسازي، دستگيرشدگان پالايش و در صورت بي‌گناهي، آزاد مي‌شوند...
كانون زنان ايران...

Women's Rights Activists Beaten in Tehran

Iranian police with batons and shields beat women's rights demonstrators in a downtown Tehran square Monday, injuring one protester and detaining 20.

عكس هاي آرش ...

 

...!

فکر می کنم ننوشتن از موضوع تجمع و بچه های درگیر با آن ، بیشتر به آنها کمک می کند.

مرتضوی و حقوق بشر

" سعيد مرتضوي " كه براي شركت در نخستين دور نشست شوراي حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو بسر مي‌برد، به ايرنا گفته: بر اين باوريم كه شوراي حقوق بشر بايد از سوي همه كشورها مورد حمايت جدي قرار گيرد و قصد داريم تعامل و همكاري وسيعي با اين شوراي جديدالتاسيس داشته‌باشيم.

مرتضوی که تا به حال بیش از 100 روزنامه به دستور او تعطیل شده ، در ژنو است تا در نشست شورای حقوق بشر سخنرانی کند.

Canada strongly condemned the presence at a meeting of the new UN Human Rights Council of Said Mortazavi, a Tehran prosecutor who has been implicated in the death of an Iranian-Canadian journalist, seen here in Tehran in 2000.(AFP/File/Behrouz Mehri)

Shut out at soccer stadiums in Iran

The group of young girls pushed against the wire-fencing that separated them from the training pitch, waving Iranian flags and squealing out their soccer heroes' names.

But with a ban solidly in place against women attending matches, they could get no closer to the team they hoped would enhance Iran's international reputation through the World Cup now underway in Germany.

"They keep on saying, `Ladies first,' to us but it's not true in practice," steamed 28-year-old Mojde. "We (Iranian women) don't have very high expectations but I have to sit here and photograph the players through this wire. Is that fair؟

click ...

كنكوري كه جان مي گيرد

از اين بوي كنكور خوشم نمي آيد كه همه شهر و كشور را گرفته. ديدن چهره خسته اين دختران و پسران كه يكسال درس خوانده اند به اميد دكتر و مهندس شدن، ناراحت كننده است. شادابي از صورت آنها دور شده و انگار در زندگي موظف هستند كه اين راه لعنتي را طي كنند. روزهاي گرم و عصبي كننده قبل از كنكور، بيسكوئيت هاي نخورده روي صندلي ، شك و ترديد...سياه كردن خانه هاي ريز پاسخنامه و اضطراب جلسه ... هر كسي را آزار مي دهد.

عربستان ازدوربين رضا دقتی

تصاويری که عربستان را به غرب شناساند

 Cover story

"عربستان سعودی... چه مفاهيمی را به ذهن شما می آورد؟ اقيانوس ماسه؟ نفت ؟ مکه ؟ القاعده ؟

اگر مثل خيلی از غربی ها فکر می کنيد ، بيش از اين نخواهد بود، چون اطلاعاتی که  اکثر غربی ها در مورد کشورهای   خاورميانه دارند، در همين حد است. اما شايد گزارش و عکس های مبسوط  اين  شماره  همه تصورات شما را از عربستان تغییر دهد . عکس های رضا دقتی ... "

این شروع  سرمقاله مجله  نشنال جئوگرافيک در اکتبر 2003 است. در اين شماره با يک گزارش  40  صفحه ای، عربستان با عکس های عجیب و نگاه جديدی به غربی ها معرفی می شود . عکس های غریب این شماره را رضا دقتی گرفته که به گفته سردبیر مجله بهترين انتخاب بوده است:" اگر شماره دسامبر 2001 را به ياد داشته باشيد، متوجه شده ايد که يک راهنمای  تصويری دينی بعد از ماجرای 11 سپتامبر تهيه شد با نام "ابراهيم".
 در آن شماره، ابراهيم به عنوان کسی  که در ادیان اسلام،مسيحيت و يهود مورد احترام است، سمبل گزارش تصويری نشنال جئوگرافيک قرار گرفت که بخش زيادی از مسائل درونی و عرفانی اديان و  وجوه تشابه آنها را نشان می داد. عکاسی  اين پروژه را رضا انجام داد ، چون خودش سال هاست  درگير اين مفاهيم به خصوص ابراهيم است . "

رضا دقتی در پروژه عجيب 2001 موفق  شده بود تا  آخرين درجه ممکن در ميان آدم ها با دين های مختلف نفوذ کند. او با دوربينش به شکلی که اصلا ديده نمی شد در مراسم طواف دور کعبه حضور دارد و از سوی ديگر کوچک ترين جزئيات خواندن تورات را هم ثبت کرده است.
 تلاش رضا برای ديده نشدن و  نوع نگاهش   به عظمت مفهومی مثل دين ، آنقدر تکان دهنده بود که بعد از 11 سپتامبر مدرک مستدلی برای شناخت مسلمانان به غربی ها به شمار می رفت.

  به دليل همين نگاه و ديدگاه خاص، رضا  دو سال بعد  برای پروژه عربستان ، انتخاب شد و با" کاور استوری" جديد موفق شد بخش های پنهان زندگی اعراب را به تصوير بکشد.

اين گزارش تصويری با رقص شمشير شاهزاده بن عبدل عزيز در روز اختتاميه  فستيوال شترسواری روی قالی های ايرانی  شروع می شود که اطرافش مردان عرب ديگر هم در حال پايکوبی هستند.

در اين گزارش تصويری نگاه محوری ، برقراری تعادل بين سنت و مدرنيزم در کشوری است که سيستم پادشاهی دارد و مردمش به سبک قرن ها پيش لباس می پوشند.

 اما بعد از اين رقص سنتی، دوصفحه  به عکسی اختصاص دارد که در شب از بالاترين نقطه شهر رياض گرفته شده است؛ اگر اين عکس زيرنويس نداشته باشد حتما با وجود آسمان خراش ها و  نورهای زرد ساختمان و شهر با يک شهر غربی  مثل نيویورک اشتباه گرفته می شود.عکس بعد، چهار کارگر فقير يمنی و پاکستانی را در شهر جده نشان می دهد که در يک اتاق کوچک و نمور شب را سر مي کنند و روز به عنوان کارگران مهمان در جايي از اين کشور مشغول کار می شوند. در توضيح اين تصوير  آمده:" بيش از شش ميليون کارگر از کشورهای ديگر در عربستان زندگی می کنند که برای کار به اين کشور آمده اند.آنها در کشوی زندگی و کار می کنند که شيخ هايش با وجود  پول نفت هيچ  کمبودی ندارند و بسياری از شهروندانش نياز به کار کردن ندارند."

بخش ديگراین گزارش تصويری به عکس هايي اختصاص دارد که زندگی روزانه مردها و زن های عرب را نشان می دهد. عکسی از يک زاويه بسيار بالا ،هزاران اتومبيل پارک شده در دل بيابانی را نشان می دهد که قبلا شتر ها آنجا می ايستادند ؛ماشين های آمريکايي و  ژاپنی که صاحبانشان برای ديدن مسابقه شترسواری آنها را رها کرده و رفته اند.مردی که قران می خواند، شاهزاده ای که به مرد عرب کمک مالی می کند، شب نشينی بيابانی در کنار آتش و مردم باديه نشين عربستان بخش هاي ديگری از اين تصاوير هستند.

رضا دقتی توانسته با وجود همه تعصب های اعراب ، وارد  خانه ای شود که دو نسل در آن زندگی می کنند، زن جوان عرب که در مقابل  غريبه ها بی حجاب است و با روش کاملا غربی در خانه ای مجلل با همسر وفرزندش  زندگی می کند  و مادر اوکه با حجاب کامل گوشه خانه لم داده و چای می نوشد. رضا حتی سيستم بيمه و درمان اين کشور را هم از قلم نيانداخته و وارد خانه ای شده که زن مسن ديابتی که از لحاظ مالی وضعيت مناسبی ندارد، به توصيه های پزشک گوش می کند:" دولت بخشی از هزينه های درمان را خودش تقبل می کند.در عربستان فقير يا ثروتمند  باشيد ، می توانيد از پزشک رايگان در خانه تان بهره مند  شويد."

رضا علاوه بر مراکز پرورش اسب عرب، مساجد بزرگ و معروف در  شهرهای مختلف و دستفروشانی که زندگی شان با فروش اسباب بازی های کوچک و ناچيز اطراف مراکز مذهبی میگذرد ، به ميان  آدم هايي رفته که زمان آزادشان را در شهر می گذرانند. مردان جوانی که دور هم قليان می کشند  و دختران جوانی که  بايد با لباس سراسری و پوشيه سياه در شهر بچرخند اما به سراغ جديد ترين مد های آرايشی و لباس می روند و در ميان مراکز خريد وقت می گذرانند.

 زير عکسی که دو زن کاملا سياه پوش  روی تاب نشسته اند و مردهايشان هم  درست کنار آنها مراقبشان هستند آمده: " اينجا زنان در محيط بيرون بدون صورت هستند و مردان غريبه بايد فاصله شان را با آنها حفظ کنند. اما اين همه زندگی آنها نيست."

ادامه در اعتماد ملی...

تصویر سال کارش را شروع کرد

تصویر سال آماده است تا آثار کسانی را که می خواهند به مجله و چهارمین جشن تصویر سال ارائه دهند ، جمع آوری کند.برای این کار تا 10 مرداد فرصت هست تا کارها در بخش های گرافیک ، کاریکاتور و عکس در یک سی دی و با کیفیت مناسب چاپ ارایه شوند. جشنواره تصویر هنرمند هم مثل چند سال گذشته ادامه دارد و مثل سابق فیلم هایی که به یک هنرمند یا حتی پشت صحنه فیلم اختصاص دارد ، می تواند شرکت کند. خوبی این جشن این است که داوری وجود ندارد و هر کسی خودش بهترین کار سال اش را انتخاب می کند. به هر حال از 20 تیر تا 10 مرداد فرصت هست تا بهترین کارتان را انتخاب کنید و به دفتر مجله تصویر سال بفرستید.

یک آگهی ... برای خبرنگار

به خبرنگار یا روزنامه نگار حوزه اجتماعی و جوانان که بتواند راحت و خودمانی بنویسد ... خوش قول باشد و مسوولیت شناس... با حقوق مکفی نیاز است... به خدا بارها و بارها گشته اند دوستان و توی ذوقشان خورده ..نه به خاطر نوع کار..به دلیل بدقولی و حرف های بی عمل . اگر کسی را می شناسید که دنبال کار است اما سروقت بیدار می شود و سرقول و قرارش هم هست ، لطفا اطلاع دهید. کسی که نوشتن و تهیه گزارش برایش از روی مود بودن و حس داشتن ، مهم تر باشد... و البته پوست کلفت برای انتقاد و پیشنهاد...

تقسیم پیرو کیارا

تقسیم پیرو کیارا مربوط به روزهای اوج گیری فاشیسم در ایتالیاست. داستان غریبی دارد در مورد تقسیم یک مرد در زندگی سه خواهر ترشیده و زشت که خلقتشان با وجود علائق پدر به زشتی ها ، شکل گرفته. کیارا با زیرکی سراغ کسانی می رود که زندگی شان با مذهب گره خورده اما از همین مذهب و درست جلوی محراب همه اعتقاداتشان را به گند می کشند. او نگران هیچ چیز نیست.مفهوم زنانگی و زیبایی را در رمانش نابود می کند ، آنقدرکه گاهی دوست دارید برخلاف تصاویری که او از زشتی زنانش می سازد ، تصویر شخصی داشته باشید که آنها را زیباتر از چیزی که می گوید ترسیم کنید. مرد که آخر کتاب معلوم می شود اصولا علاقه مند به زنان سن بالا و نه چندان زیباست از زیاده روی در همین تقسیم بندی جان می دهد اما جالب اینکه با همه بی اعتنایی اش به اصول سیاسی ، در اثر یک سوء تفاهم تبدیل به اسطوره فاشیسم در شهرشان می شود... نمی دانم چطور این کتاب مجوزچاپ گرفته..خیلی جاهایش در مسائل اجتماعی و اخلاقی برایتان خودی به نظر میرسد... بخوانیدش تا خودتان ببینید...

صیغه و ثواب اینترنتی ...

سلام. آقای حیدری؟
-...
-( زن صدایش را می کشد):آقای علی حیدری؟
-اوممم.... بله.
-من از طریق آگهی ای که تو اینترنت داده بودید، شماره شما رو پیدا کردم. ( زن سکوت می کند و منتظر واکنش مرد می شود)
-(مرد می خندد و با صدای آرام اما این بار مطمئن تر می گوید): بله. بله... در خدمتون هستم.
-اوم... راستش من تا به حال متعه نشدم. می دونید شماره شما رو که پیدا کردم فکر کردم ببینم، شما مایلید به متعه با من؟
-(مرد هنوز با خنده اما آرام انگار در حال تغییرمکان به جایی است که بتواند با خیال راحت تر حرف بزند، نفس نفس می زند و می گوید): خوب... اگر شما راغب هستید، چرا که نه؟ بعد با صدای بلندتری می خندد.
-( زن می خندد و با طنازی ادامه می دهد): یعنی برای شما اصلا فرقی نیم کنه که با کی متعه شوید؟

-فرق که می کنه. برای همین باید پیش از صیغه یک بار همدیگر رو دید.
-شرایطش چیه؟
-خوب... تو همون وبلاگی که رفتین همه جزییات رو نوشته. شما باید زمان صیغه رو تعیین کنین و بعد از اون هم عده نگه دارین.
-عده چند وقته؟
-40 روز.
-جدا؟ چقدر زیاد! تقریبا با عده طلاق صیغه دائم فرق زیادی نداره.
-نمی دونم . شایدم کمتر باشه. اوم.... شما " مکان" دارین؟
-مکان؟
-آره. یه جایی که بالاخره...
-آهان. نه. پدر و مادرم نمی دونن. من دانشجوام.
-خوب اگه باکره نباشین مشکلی نیست. بی اذن پدر هم می شه. من مکان دارم.
-آهان. چه خوب. راستی از مهریه چیزی نگفتین؟ آخه می دونین این کار درعین اینکه می گن تخلیه روانیه و ثواب داره و آدم رو از گناه دور می کنه، اما بالاخره حقوق زن هم در آن دیده شده.
-(مرد کمی دست پاچه می خندد و بلا فاصله می گوید): خوب بله. اینو شما باید تعیین کنین.
-یه سکه برای سه دیدار خوبه؟ می دونین من همینطوری دارم می گم. اصلا چیزی تو ذهنم نیست.
-(مرد کاسبکارانه می خندد و می گوید): خوب... این که زیاده یه کم.
-شما چقدر تو ذهنتونه؟
-(مرد اینبار خنده کشداری می کند): حالا اگه شما هنوز راغبید، بیایید همدیگه رو ببینیم بعد درباره اش حرف می زنیم.
-بله...خوب... بالاخره که باید اینکار و کرد. راستی شما اصراری دارید به اینکه حتما عقد شرعی اتفاق بیفته؟
-(مرد هنوز می خندد): خوب. بازم بستگی به شما داره. برا من خیلی...
-نمی دونم. می خوام بگم که اصلا فرقی هم می کنه؟
-(هنوز می خندد مرد): هر چی نظر شما باشد.
-خوب... من به شما تاشب زنگ می زنم.
-موبایلتونو می دین به من؟
-نه. من بهتون زنگ می زنم.
-باشه ولی من خیلی راغبم. فکر کنم شما 20 سالتونم نباشه.
-(زن عشوه گرانه می خندد): 24
-کمتر به صداتون می آد.
-شما مجردین؟
-(مرد کمی با تاخیر): بله.
-قبلا متعه شدین؟
-بله. 12 بار. راستی چشمهاتون چه رنگیه؟
-آبی... راضی بودین؟
-(مرد می خندد) بله. خوب... باید سنت ها رو حفظ کرد.
-خوب... من شب زنگ می زنم.
-من منتظرم. حتما زنگ می زنین؟ مهریه رو هم با هم کنار می آیم. مسئله ای نیست.
-پس... بهتون زنگ می زنم. تا شب.

در حالی که اكثر سایت هایی که به نحوی به موضوع " منشور حقوق زنان" که در آن حقوق مادی و معنوی زنان در جوامع مدني را مشخص می کند، فیلتر شده اند، همه سایت هایی که به موضوع "صیغه"، "ازدواج موقت" و "متعه" می پردازند، به صورت آزادانه در حال فعالیت و تبلیغ روز افزون هستند. یکی از پر طرفدارترین این سایت ها که از گوهر دشت كرج به روز می شود و روزانه نزديك به 1000 بازديدكننده دارد، "جستجوی فرد مطلوب ازدواج موقت" نام دارد که با آدرس movaghat.blogsky.com در دسترس دختران و پسرانی است که به دلایلی که در همین وبلاگ به صورت مشروح و با جزییات دقیق، مشخص شده، خواهان ازدواج موقت به شکل سنتی و شرعی آن هستند...


....

شکوفه خیلی سعی کرد این گزارش را در روزنامه کار کند اما موفق نشد...با این حال ادامه آن در کانون زنان ایرانی  و روز هست...تجربه خوبی بود...همه شاهد مکالمات آن سوی خط بودیم..مردهایی که با شنیدن صدای زن، زندگی شان تغییر می کند...

بهزاد بلور آن سال ها و بی بی سی

این آقا همان بهزادی است که تا 10-12 سال پیش صدایش عصرهای جمعه ،جوان های بدبخت ایرانی را خوشحال می کرد.برنامه مبتذل! روز هفتم آن زمان که  اینترنت و ماهواره جایی نداشت ، آنقدر طرفدار داشت که  بخش زیادی از جوانان بی کار را نگه می داشت تا موسيقی مورد نظرشان را به دوست و خانواده شان تقدیم کنند..آهنگ های درخواستی...

حالا همین بهزاد خان وبلاگ نویس شده اما نمی دانم چرا اینقدر کم کامنت نويس دارد؟ هيچ جا هم اثری از وبلاگش نیست... نمی دانم، جوانان 14 سال پیش که برنامه هایش را گوش می کردند حالا چه می کنند .شاید آنها هم فکر می کنند برنامه محبوب آن روزها در حال و هوای همان روزهايش مانده .

بهزاد حالا 40 ساله است اما برنامه اش را با همان انرژی اجرا می کند ؛  جيغ و داد و فریاد های مخصوص برنامه اش،  هنوز امضای بهزاد بلور را دارند ... او که تازه وبلاگ نویس شده ، اصلا سعی نمی کند از خودش دور شود ، اما شاید  هنوز نمی داند که بهزاد بی بی سی با مزخرف گویی هایی که اثر انگشتش محسوب می شود، با نوشتن از پشت صحنه اجراها و اتفاق های بامزه استودیو یا حتی حاشیه  برنامه هایش  چقدر می تواند به مخاطبان آن سال ها نزدیک شود. اینبار از طریق وبلاگش...

شرق چه می کند با اسم عکاسان؟

بیش از چهار بار ، عکس هایم از داریوش مهرجویی بدون اسم و نشانی در صفحه آخر شرق کار شد. آنقدر راحت این کار را تکرار می کردند که به خودم شک کرده بودم شاید این عکس های من نیست!

شرق با حضور کوثری همچنان این کار را تکرار می کند.نمی دانم دلیل اصلی این  که اصرار دارند اسم عکاس نباشد یا حتی اشاره ای نشود که عکس را از سایت شخصی برمی دارند ، چیست.اما دوستی می گفت بچه های شرق نمی خواهند اسم فرد غیر خودی به مافیاشان اضافه شود...

آقای کوثری..شما به هر حال سمت اصلی در بخش عکس شرق  دارید.واقعا قصد ندارید در این زمینه هیچ واکنشی نشان دهید ؟ شایداعتراض قانونی خیلی از کسانی که عکسشان در روزنامه شما بدون نام کار می شود  ، فعلا جواب ندهد ...اما بد نیست  در یک جامعه کوچک عکاسی وقتی مدام از درد مشترکی با همین اسم، حرف می زنیم، احترام به همکارمان را فراموش می کنیم؟

 

دم را غنیمت است رفیق ...

oldman  - Germany


قناعت و شادی ،چیزی است که راحت می توانی در این مردم پیدا کنی. ساده زندگی می کنند و برایشان مهم نیست لباسشان با پست و مقامشان جور باشد. کار می کنند و دل خوشند به غذای کافه و رستوران محبوبشان.
هر چقدر بیشتر با اینها باشی و وارد زندگی شان بشوی،بیشتر می فهمی که چقدر اشتباه می کنی زندگی ات را پر کرده ای از افسوس و ناراحتی و سختگیری.
اینها هیچ چیز را سخت نمی گیرند.از کنار سختی ها هم راحت عبور می کنند. برای همین است که شاید ..شاید همیشه شادی را زیر پوستشان می بینی... آمادگی مقابله با اتفاق غیرمنتظره را دارند و کاری هم به کار فردا ندارند. حالا باید خوش بود...
اگر قرار باشد چیزی از این ملت اتحایه یک پارچه اروپا یاد بگیرم که کوله به پشت کشور ها را پشت سر می گذارند، همین برایم بس است؛ همین که با همه مشغله ها آرامش داشته باشم و برای خودم زندگی کنم... ساده و بی دغدغه..بدون قدم زدن روی اعصاب ملت ..بدون فریاد زدن خودم لابه لای نوشته و عکس و کار..بدون اینکه بخواهم زندگی را به اندازه بزرگی خودش،بزرگ ببینم.

 

خاموش! كه اين حجاب ز گفتار مي رسد

برای پرستو ...

 


Raning _car window_ belgium

 

 - کاش کيلومتر شمار داشتيم . به من بود اختراعش می کردم . کيلومتر شماری که به پای دو همپا بسته می شد و گز کردن هايشان را ثبت می کرد.آخر آدم اگر در همراهش آرامشی احساس نکند با او گز نمی کند .دوست را من يکی هميشه با قدم زدن پيدا کرده ام. دوست . کسی که تو را مثل خودت دوست می دارد و تو او را مثل خودش . نه؟

- نه...؟چی؟
- هيچی..بگذريم...


هواپیماهایی که سقوط شان طبیعی است

 

  خبر سقوط یک توپولوف دیگر ،آنقدر طبیعی هست که دیگر خیلی از ما را نمی لرزاند.

اما امروز می دانم که پناه هم مثل من است.هر دوی ما جسد های سوخته،بوی گوشت و بخاری را که از میان زيپ پوشش جسد ها بیرون می زد، به یاد داریم.آن روز همه ما اشک ریختیم چون دوستانمان در هواپیمای جنگی سی 130 بدون انتخاب خودشان ،سوختند.

امروز اما شاید این آدم ها انتخاب کرده بودند که بروند زیارت... بروند سفر و تعطیلات... حالا آنها را هم در پوشش های خاکستری روی هم می اندازند و بوی گوشت سوخته و دودگرفته شان فرودگاه را برمی دارد.با خانواده های آنها هم چنان برخورد می شود که انگار مقصر خودشان هستند .شایدبرخورد ها سرد و تلخ باشد..جوابشان را ندهند و ساعت ها طول بکشد تا لیستی از اسامی زنده یا مرده ها منتشر شود.شاید جواب جیغ و زاری و فریاد خانواده ها با بستن درها و سکوت و بی اعتنایی سربازهای مستقر ،همراه باشد...

امروز اهالی شهرک توحید هم این درد را می فهمند. شاید هنوز برای آنها اینقدر ها هم طبیعی نشده باشد که یک هواپیما برود وسط خانه شان بنشیند ، اما برای خیلی از ما طبیعی است که می شنویم:

"يک هواپيما در باند فرودگاه مشهد آتش گرفت" 

...............................................................

پناه باز هم از آن روز می گوید...

 

جمال ما را دیده بود،زشتی را نه

اوريانا فالاچی : استاد ! شما در اکثر تابلو هايتان از چهره و اندام هايي با تناسب انسان ها ، مخلوقات عجيب الخلقه به وجود می آوريد . آيا حس بدبينی و کج نظری شما لابه لای اين پديده ها در مورد انسان وجود دارد؟

پيکاسو : هر انسانی ديدگاه های شخصی خاصی در مورد چيز هايي که در برابرش قرار می گيرد دارد و بر روی همين غريزه قضاوت می کند . من شما را گناهکار و مجرم نمی دانم اگر مرا ديوانه خطاب کنيد . زيرا برداشت شما از چهره ، حرکات و طرز تفکر من همين است . من وقتی به خلق يک اثر اقدام می کنم ، محرکم حس بدبينی در ظواهر انسان های امروزی نيست بلکه در برابر طرز تفکر و عقيده انسان های امروزی قرار می گيرد که به کرامت انسانی خود حتی به موجوديت و سعادت خود بی اطمينان و مشکوک هستند . تابلو های من منعکس کننده ظواهر انسان امروزی نيست بلکه نمايشگر باطن اين مخلوقات است که با وجود فهم و نبوغ خود به طرف يک اشتباه غير انسانی پيش می روند .

فالاچی : فکر می کنيد اين پديده های هنری شما قادرند که بشريت را به راه راست راهنمايي کنند؟

پيکاسو: معذرت می خواهم خانم! ولی پديده های هنری من اصلاح کننده نيست بلکه انعکاس دهنده است .

فالاچی : پس هنر شما يک حرکت قهقرايي را تعقيب می کند ؟

پيکاسو : اما يک قهقرای پيش رونده در راه شرافت انسانی .

فالاچی : شما عادت های به خصوصی داريد . مثلا هنگام نقاشی تا خود را برهنه نکنيد پشت سه پايه نقاشی نمی نشينيد...و دست به قلم مو نمی زنيد. فکر نمی کنيد اين حرکت فلسفی يا عادت نبوغانه باعث می شود ما با چنين اشکال و هيبت هايي از بدن انسان در تابلوهايتان روبه رو شويم؟ آيا آزمايش نکرده ايد که با لباس و بدن پوشيده نقاشی کنيد تا آثار با معنا تر و بهتری از امروز پديد بياورديد تا همه مردم آن ها را درک کنند؟

پيکاسو : چرا شما همين تجربه را نمی کنيد و زمان مصاحبه برهنگی را امتحان نمی کنيد ؟ شايد در برهنگی يا نيمه برهنگی سوالات منطقی تر و مهذبانه تری از امروز در مورد طرف مقابل بپرسيد !

غرور ایرانی بودن

دیروز بعد از مدت ها ، لابه لای رگ هایم غرور دوید.

وقتی با صلابت نشسته بود جلوی خبرنگار CNN و آرام و شمرده از ایران می گفت ، دوباره برگشتم به دوران سربلندی.

آی ... دل همه مان تنگ شده برای سربلندی... برای روزهای خوب ایرانی بودن...

دیروز خاتمی بود که زیر نوی کمرنگ نورافکن های CNN ، دوباره غرور را به خونم نشاند؛ با همه دلسردی ها و انتقاد هایمان به او، با همه کوتاهی هایش..با وجود ناراحتی مان از کم کاری اش ...اما شاید دیروز خیلی از ما طعم سربلندی را بدون هر نوع حق مسلم مصنوعی ، چشیدیم...

.

نمی روم

دلم نمی خواهد از اين خاکدان بروم ، به چند دليل نازک.از مهم ترين شان ، رنگ پيراهن ها و کفش های بندی و شيشه های عينک توست که گاهی بخار می گيرد. جايت خالی است .جاي آن جوانی ها که بين لباس های نمدار هنوز پرسه می زند ... "بخشی از نامه غزاله عليزاده به همسرش"

؟؟

وقتی نمی توانم هیچ چیزی در مورد شرق بگویم..ترجیح می دهم خفه بمانم... در مورد نامه و خاطره و ... هم همینطور... تاسف ما چه فایده دارد؟

داستان آدم های دوست داشتنی

این جرج کلونی اعصاب نمی گذاره برای آدم. سه روزه که از جلوی دوربین بی بی سی و سی ان ان دور نمی شه.

George Clooney Makes Darfur Demands

او به سازمان ملل گفته که اگر تا 30 سپتامبر نیروهای صلح به دارفور فرستاده نشوند، باید به جای آنها  گورکن و تابوت به سودان بفرستند.

اعصاب ندارم دیگه از دست این بشر...

برگ های زرد

 

اول مهر... بوی برگ های زرد خیس... نم باران و غروب نارنجی...

و امسال بوی ربنا ...

October 16, 2006

تلویزیون نداری و کتاب داری

یک بار قاصدکمان می گفت :تلویزیون که نباشد مفهوم کتاب را می فهمی.

کتاب و سینما


حالا دورو برم پر شده از مجله و کتاب و دلم لک می زند شب ها زودتر برسم خانه ای که تلویزیونش سوخته تا بتوانم قورت دهم کلمات را .در طول روز هم وقت اگر پیدا بکنم خوراک مقابل تلویزیون خاموش را کنار می گذارم !

آی.... گفته بودی رفیق که دیفینتلی، تا تجربه نکنی نمی فهمی طعم خواندن را !

... آدروایز نگفتی با کمبود فیلم روحت چه می کنی؟
سینمای نزدیک خانه را هم که دارند بازسازی می کنند حالا حالا ها !

October 17, 2006

زرشکی جیغ اینجا پایدار نیست بابا

این رنگ ...رنگ من نیست...رنگ من آبیه... اما این رو فعلا مالیدن به در و دیوار اینجا برای حفظ آبرو .

.دوستان ..شک نکنید..

من هنوز هم همان آدمی هستم که عاشق آبی است و عدد7 ... و .. تازه ... هنوز هم صبح را با چای شیرین ونان وپنیر شروع می کنم.

وبلاگ جدید نه ،طراحی جدید

اما این دیگه رنگمه... طراحی هنوز کامل نیست . به نظر کمی لخت می رسه اما واقعا ممنون از بچه ها که این همه کار کردن ! برگردوندن اون قالب به این ..خودش کلیه !

باز هم منتظر پیشنهاد و نظر هستم در مورد طرح و رنگ و عکس و ...
حمیدرضای تمام فلزی ..کجایی که نظر بدی؟ داریوش خارجه ؟ آقا نیکی نارنجی؟ خواهران و برادران باسلیقه ... مخلص همگان هم هستیم..

ممنون علیرضا و منصور و بروبکس ...

October 18, 2006

حرف و دردتان فرق دارد

روزی خواهد آمد که ساده ترین مردم میهن ما

روشنفکران ابتر این کشور را به استنطاق خواهند کشید

از آنها خواهند پرسید که

وقتی ملت به مانند آتش یک اجاق

کوچک و تنها

فرو می مرد

به چه کار مشغول بودند

اتو رنه کاستیلو
شاعر گواتمالایی که با چریک ها در سال 1967 به قتل رسید

October 19, 2006

دريآآآآآ

Sardinia Costa

ای زنان ، ای مادران ندبه و افسوس
ای خواهران حسرت
زنان ، ای دختران تجاوز
ای معشوقه های اهانت
زنان ، ای همسران رنج
ای عروسان ماتم و جور
به راستی که بسيار بگرييد و کم بخنديد
چه کاشتيد و چه برداشتيد؟
چه رشتيد و چه انباشتيد ؟
چه می ناليد از اين کودکان مادر کش
اين برادران خواهر فروخته،
پدران دختر بی سلامت کرده،
چه می ناليد از اين عاشقان عاشق کش؟
روزی باشد که فنا بيايد
روزی باشد که ديوار ها نايستد.
روزی باشد که پاکی آماج تهمت شود
روزی باشد که دروغ ها راست به نظر آيد و راست ها دروغ
روزی باشد که جای راستی نباشد روزی که آن امروز است

بهرام بیضایی

 

October 22, 2006

خرید

 

October 25, 2006

من و الاغ

یادش به خیر... از زمانی که این رو نوشته ام ،کلی خاطره مونده...

snow



،الاغ ، پادشاه و من فردا خواهيم مرد
الاغ از گرسنگي

پادشاه از ملال

و من از عشق

در ارديبهشت.

October 27, 2006

کاوه و جایزه اش ...

بالاخره برگزیدگان یا برندگان جایزه سالانه عکاسی مطبوعاتی کاوه مشخص شدند...

خوشحالم که منصور با عکس تکان دهنده اش از ماجرای 22 خرداد و تجمع زنان...جلو رفت... چون مطمئن بودم در هیچ نوع مسابقه دولتی امکان نداشت این عکس حتی بررسی شود .
شاید نامردی باشد بگویم، بیشتر به این دلیل خوشحالم که این عکس به نوعی یادگار تلخی است از آن روز وحشی و بخش گویای ماجرای خشونت بر زنان . این عکس در کنار عکس های آرش ... تکمیل کننده آن روز سیاه بودند ...

اما ... وقتی خوب نگاه می کنم..می بینم ..امسال اتفاق های خوبی در این برنامه سالانه افتاده... مجموعه عکس های تکان دهنده ای بالا آمده اند و تعداد عکس های تکراری واقعا کمتر شده اند.

. .. احساس می کنم امسال عکس ها بومی تر شده اند. از نام های همیشه ثابت کمتر خبری هست و گویا راه آرام آرام برای جدید ها بازتر می شود.

سال پیش ...چیزکی نوشته بودم در مورد این جایزه و همینطور دوسالانه.... اینکه انگار نگاه داوران کم کم تبدیل به روندی می شود که برای عکاس ها راه را تعیین می کند. این موضوع امسال به نظر کمرنگ تر شده...

امسال نیروی جوان و شاداب و نگاه زیرک در عکس ها مشهود تر است...انگار بعضی جاها عکاس ها با لجبازی و یک دندگی عکس شان را گرفته اند...گویا... باید این عکس را می گرفتند...برای اینکه بماند ، نه به این دلیل که باید برود در نمایشگاه های خارجی و ... بشود پای ثابت گالری ها...

این دو مجموعه(1 و 2) را بی نهایت دوست دارم... .. شاید به این دلیل که حضور عکاس اصلا محسوس نیست...

این دو مجموعه عکس ... آنقدر داستانی و گویاست که بدون کلام و حتی اسمی ، زمان زیادی نگه ات می دارند

October 29, 2006

باز هم عکس بدون عکاس

می دانستیم ..مورد یکی دو ماه پیش در مورد چاپ بی اجازه عکسی با زیرنویس غلط در شرق ... آخری نبود..

همه می دانستیم.
شاید این بار آرش که دیگر زخم خورده حرفه ای این نوع ماجرا هاست ... بتواند کاری بکند...

هیچ کس مطمتن نیست که با این همه اعتراض ، تغییری اتفاق بیفتد...

October 30, 2006

زیبایی کلاسیک و نوستالژی کلونی وار

George Clooney: The Outtakes

یک
آدم منطقی و خوش سلیقه
معتقده که بخشی از قدرت ظریف و زیبای آمریکا به جرج کلونی برمی گرده .

George Clooney: The Outtakes

نویسنده کلی از قد و بالا و چشم و ابروی استاد گفته و بعد هم به این موضوع اشاره کرده که این آدم مقابل جنگ ، خشونت و ظلم ایستاده و برای صلح هر کاری می کنه.

اما... این نویسنده درستکار ، موضوع جالبی رو هم گفته ؛ اینکه ... اگر کلونی زمان هیچکاک حضور داشت و شناخته شده بود حتما یکی از بازیگران ثابتش می شد؛مثل گری کوپر ..کری گرانت ..یا جیمز استیوارت...

یکی از دلایش را هم قیافه کلاسیک و نوع نگاه استاد اعلام کرده... نگاهی که هیچ وقت از مد ، خارج نمی شود. همینطور بلوغ و پختگی و حسی که لابه لای دیالوگ ها می آفریند .

فکر کنم جواب دوستی رو که ازم پرسید چرا نسبت به این آدم، حس خوبی دارم و بازی اش را می ستایم،فهمیدم...

جرج کلونی نمای کوتاهی است از بازیگرانی که کودکی ام با آنها گذشته ؛عشق های سبز آن روزها و رویای سینمایی که در بازی آنها خلاصه می شد.
فقط یک دوست واقعی می تونه همچین مجله ای رو به آدم هدیه بده !

عکس هایVanity fair از آخرین فیلم کلونی..

بایگانی October 2006

نوشته‌های October 2006

May 2004

November 2006

صفحه اول|بایگانی