آزاده عصاران

وقتی بابک احمدی می گويد :" من همان مرد ايرانی هستم که بازمانده ها و خرافات عقب ماندگی را در وجودم دارم ...يک مرد در يک جامعه مردسالار که حق دارد زنش را کتک بزند و زورگو باشد و مقتدر ..." می توان موج عجيبی را در محيط حس کرد...زنانی که اينجا نشسته اند به بهانه روز جهانی زن جمع شده اند اما ته دلشان دلخوشی ديگری هم هست ؛ آنها می خواهند حرف بزنند... حرف هايي را بشنوند که از مرز چند اتاق کوچک و ترس فراتر باشد ...فرياد بکشند و از ته دل خواسته هايشان را بگويند... بابک احمدی با اين اوصاف می گويد که به خودش اجازه نمی دهد برای زنان تعيين تکليف کنند اما به جنبش مستقل زنان معتقد است. احمدی از معدود مردانی است که با اطمينان می گويد شما جلو برويد. از کتک و ناسزا و زندان هم نترسيد چرا که بايد اين تاوان را بدهيد. دموکراسی فقط با مبارزه شما زنان شکل می گيرد.برويد جلو و منتظر تعيين تکليف مردان نباشيد. من هم به عنوان همراه و عقبه با شما می آيم. آنقدر جلو می رويم که بالاخره حق سقط جنين را هم می گيريم... چقدر دير شد.داشت به ساندويچ کوچک ژامبونش گاز می زد و آرام آرام نوشابه می نوشيد که می خواستم بروم جلو و بگويم: سال هاست که می خواهم بگويم دوستتان دارم... اما دير شد..آنقدر دير که زنان دورش را گرفتند و او ساندويچش را رها کرد تا با آنها همراه شود.