آزاده عصاران

بهترين کاری که جعفر پناهی در فيلم آفسايد کرده پرداختن به ماجرای روسری سفيد هاست. او در فيلمش دو بار شديدا تاکيد می کند که همين حالا که اين چند دختر پسرپوش در استاديوم آزادی دستگير شده اند ، روسری سفيد ها پشت در استاديوم نشسته اند و می خواهند با همان شکل و شمائل وارد شوند. اين برای همه آن دختران دوست داشتنی روسری سفيد يک مدرک است..يک مدرک تاريخی که برای سال ها و قرن ها حرکت شان ثبت شده. فيلم پناهی ضعف و مشکلات فراوانی دارد اما بزرگ ترين حسن اش اين است که نشان می دهد چقدر کار در پيش رو هست. اينکه چقدر بايد کار کنيم تا ذهن آن سرباز آذربايجانی متعصب که حتی به صورت زندانی هايش نگاه نمی کند عوض شود..اينکه پسرها قبول کنند که با آمدن دختران به ورزشگاه حق شان ضايع نمی شود و استاديوم به قول خودشان مال بابای دختران نيست که واردش شوند! بايد سال ها و سال ها کار کرد تا اين حجب و حيای احمقانه و عرفی بين پسر و دختر بريزد ... بايد به آنها فهماند نوشته های روی دروديوار توالت های استاديوم آزادی بدتر از توالت های مدارس و حتی عمومی نيست که دختران با ديدنشان يا حتی شنيدن شعارهای جنسی ورزشی! چشم و گوش باز شوند... وای.خيلی کار لازم است..کارهايي که فقط با حرف زدن با استاندار و فرماندار قابل حل شدن نيست...موضوع کثيف تر و تبيعض آميز تر از درست شدن ذهن حاج آقا و جناب سروان است... آقای پناهی ...از شعورتان ممنون..از اينکه يک شب اکران خصوصی ات را حق روسری سفيد ها و بچه هايي که دوباره و سه باره به استاديوم مردانه رفتند ، اختصاص دادی ممنون..از درکت از گنداب يک ماجراي مردانه هم ممنون...