دکتر جعفری رئيس دانشکده خبر می گفت: خبرنگار جاسوس ، پليس و قاضی نيست. ويژگی مهمی که خبرنگار بايد داشته باشد و در ايران با اين سه مورد درهم شده، اين است که به شکل بی حد و حصری کنجکاو باشد و پی گيری کنجکاوی اش را کاملا آشکار و روشن انجام دهد...
و حالا ..من مدام به اين فکر می کنم که اگر قرار باشد يک خبرنگار با چنين ويژگی استانداردی باشيد در مورد سقوط هواپيمای فالکن درست 34 روز بعد از سقوط سی 130 ، چطور پی گير ماجرا می شويد؟ آن هم به شکل آشکار؟ چطور می توانيد ايده و تفکراتتان را شکل دهيد که مثلا چرا در کمتر از 40 روز دو هواپيمای نظامی با حضور مقام های اصلی ، نابود می شوند؟ جدا از جراتی که بايد خرج کنيد، چطور منابع و اطلاعات را آشکارا به دست خواهيد آورد؟
يک خبرنگار اروميه ای که درست در دل ماجرا بود، تلفنی گفت: ما کمتر از يک ساعت به محل سقوط رسيديم اما هيچ جسدی نبود. نظاميان حتی اجازه نمی دادند از دور ماجرا را نگاه کنيم... عکاسان را که اصلا راه نمی دادند... او می گفت :تنها شاهد واقعی ماجرا يک دختر 14 ساله است که همچنان در شوک مانده و نمی تواند کلامی حرف بزند. می گفت که کمی آن طرف تر خانه های مردم روستايي است که با هزار و يک شايعه و تناقض ماجرا را تعريف می کنند...
حالا چطور می توانی در اين مملکت با دوميليون مانع اطلاعاتی و نگاه موشکافانه نظاميان به حقيقت برسی؟ اگر خبرنگاران ما هيچ شباهتی به همکاران آن سوی مرزهايشان ندارند، شايد به خاطر اين است که هيچ وقت محرم نيستند و هيچ اعتمادی به آنها نيست... چون جايگاهی ندارند..چون خطرناک اند... اينجا کی مقصر است؟ خودمان هم مقصريم .. نه؟