هيچ کاری به بخش ايرانی جشنواره ندارم...اصلا حالم به هم می خورد وقتی صف های بلند را در برف و سرما برای ديدن فيلم های ايرانی می بينم که منتظر فروش بليت برای دو ساعت ديگر هستند. امسال هم شايد روی هم رفته فقط دو فيلم ايرانی در سينمای بعد از جشنواره ديده باشم: کافه ترانزيت و يک شب ! به هر حال برای ديدن تک تک اين فيلم ها بيش از يک سال وقت هست ؛ تازه اگر چيز قابلی در ميانشان باشد.
چيزی که حسابی حالم را جا می آورد ، حال و هوای روزهای جشنواره است... روزهای بارانی با سينمای اروپا و مستند های آمريکايي، فيلم های کوتاه ،برف و هات چاکلت بين فيلم و فرورفتن در صندلی سينمايي که گاه گاه آشنايي از لابه لای آن دستی تکان می دهد...
اين روزها را دوست دارم هر چند امسال زودتر رسيده اند!