آزاده عصاران

شايد کمی گذشته باشد اما نمی توانم از حسم در مورد عکس های اين  دو مرد نگويم.

 Yannis Kontos   يکی از دو عکاس پولاريز است که در ورلد پرس فوتو امسال جايزه گرفته است. مجموعه عکس هايش از خانواده سيرالئونی تکان دهنده است اما آزاردهنده نيست.

به شکل عصبی کننده ای خوب عکس گرفته و آنقدر در رساندن تلخی ماجرا موفق هست که وضعيت فيزيکی تان را هم به هم می ريزد. اول شايد کنتراست و سياه و سفي بودن پروژه درگيرتان کند اما کمی که فکر کنيد می بينيد موضوع چيز ديگری است. موضوع اين است که برخلاف تصور بيننده در اين پروژه "عکس سازی " نشده.  کارگردانی هم نشده.  بخش های واقعی زندگی يک آدم که دچار  نقص بزرگی شده ، همينی است که می بينيم. عکاس توی چشم نيست.وسط عکس ها داد نمی زند که هی! اين منم ...عکس ها مال منه! ... عکس ها در ساده ترين شکل ممکن و با تکنيک کاملا کلاسيک گرفته شده اند. نگاه کنيد...

بخش ديگر که عکس های Donald Weber  در مورد زندگی چند الکلی در اوکراين هست ، هم چيز ديگری است. او به کارخانه مشروب سازی نرفته.فساد و عمق کاجرا برايش مهم نبوده.شعار نمی دهد. ادا در نمی آورد .فقط عکس هايي را گرفته که نشان می دهد خودش هم مثل سوژه هايش اسکل شده. با آدم هايي کاملا پاتيل زندگی کرده و تفريح شان را با ساده ترين نماها نشان داده.

خودتان قضاوت کنيد؛ در مجموعه او هم از نماهای لابه لای ليوان ها  و پيشزمينه های غريب خبری نيست. دوست داشتم ببينم اگر يک ايرانی اين عکس ها را می گرفت چه عناصری را جلوی کادر بزرگ می کرد يا چه اعوجاجی به تصوير می داد تا نهايت مستی را القا کند ؟