آنقدر گرفتار شدم که يادم رفت اين موضوع را بگذارم.
مى گفت: زمانى كه در روزنامه عكاس بوده با همه
محدوديت ها و مشكلات براى عكاسى از آدم هاى كسل كننده،
اتاق هاى بى روح كنفرانس و مصاحبه هاى مطبوعاتى دست و پنجه نرم كرده
ولى به اين نتيجه رسيده كه اگر عكاس كمى دقت كند و انتظار بكشد، حتماً سوژه خودش را
نشان مى دهد و او مى تواند از زاويه و شرايطى عكس بگيرد كه بقيه موفق
نشده اند.
او مى گويد: «تجربه هاى زيادى در عكاسى خبرى و
مطبوعاتى پيدا كردم. محدوديت هاى زيادى در اين زمينه وجود دارد. مثلاً بايد
سريع عكس را بگيرى و برسانى. بايد اتاق هاى كسل كننده كنفرانس، رنگ هاى
مرده ميز و صندلى ها و شخص مصاحبه شونده اى را تحمل كنى كه هيچ
جذابيتى براى عكاسى ندارد. اما ياد گرفتم كه صبور باشم و در چنين شرايطى منتظر يك
اتفاق بمانم تا بتوانم عكس دلخواهم را بگيرم. گاهى واقعاً هيچ چيز خوبى در جايى كه
مى خواهى عكاسى كنى وجود ندارد كه به كادرت كمك كند؛ نور وحشتناك است و فرد هم
خسته كننده ولى من به عنوان عكاس يا بايد حرف جديدى براى گفتن داشته باشم يا
اينكه بى خيال عكاسى شوم!»
كريس مالوشنسكى عكاس سوئدى بود كه به خاطر چند مجموعه عكسش به
ايران آمد و موفق شد جايزه هزار دلارى هنر و نيايش را به دست آورد يكى از موسسان
آژانس عكس مومنت (momentagency.com) در سوئد است و همه وقت و دلايل سفرهايش به اين
سايت برمى گردد. وقتى در ايران بود ۳۰ ساله شد.