آزاده عصاران

منتظر شدم تا مدتی از برنامه های گلستان بگذرد و بشود راحت تر نوشت. می خواهم چیزهایی را بگویم که از دوره اول هم در ذهنم مانده بود و بعد که دقت کردم دیدم در همه مسابقات عکاسی اتفاقات مشابه گلستان می افتد و انگار کسی حواسش نیست که چه شرایطی برای عکاسی ایران رقم خورده!

عکس های برگزیده و حتی تقدیر شده این دوره گلستان دیگر راضی ام کرد که بنویسم ما مدام در حال تکراریم. عین فیلم های جشنواره ای،  هر سال و هر دوره عکس های مسابقه ای می گیریم و همه این عکس ها فقط از صافی چند داور ثابت عبور می کنند و باز همین دایره می چرخد و ...  البته مساله داوری چیزی است که در همه مسابقات يا بينال های ما اتفاق می افتد ؛ از دوسالانه کاريکاتور گرفته تا گرافيک و نقاشی... می بينيد که همه چيز مدام تکرار می شود و بخشی از اين تکرار به اين دليل است که از ديد و زاويه نگاه داوران جديد خبری نيست.

حس من از مسابقات عکاسی( مخصوصا سال های اخير)  اين است که داوران محدودی با خوش آمدن يا دوست نداشتن رويه عکس ها ، به راحتی خط مش عکاسی ( به خصوص خبری  و مستند را) را تعيين می کنند. کاملا شخصی ...  به همين دليل بقيه عکاسان به راحتی می دانند که سال يا دوره بعد بايد چه بکنند که مورد پسند داوران باشد و بالا هم بروند و ...  اين اتفاق در بيشتر رويداد های هنری ما حتی فيلمسازی  عادی شده .  وقتی شيوه عکاسی  يکی از داوران به نوعی است که به راحتی می توان تشخيص  داد عکس های مشابه رويه خودش را بهتر می پذيرد باعث می شود که عکس های يک مسابقه تبديل شوند به کپی کاری هايي که بيشتر مواقع حتی عکس خوبی هم از ميانشان درنخواهد آمد . 

 تعداد زيادی از عکس هايي که در مسابقه عکاسی گلستان شرکت کرده اند شايد به همين دليل پذيرفته يا رد شده اند ولی  ديدن نمايشگاه و چندين بار کتاب (کاتالوگ) اين مسابقه مدام باعث می شود که از خودتان سوال کنيد خب! که چی؟  اين را يک دوست عکاس سوئدی به من ياد داد  و گفت :هر عکسی که می بينی از خودت بپرس که چی؟  ببين واقعا چه چيز تکان دهنده يا جديدی به تو می دهد .ببين،  نگاه عکاس چقدر برايت  جديد هست يا حتی کليشه ای است که وجودت را بلرزاند؟ 

می دانم که مواخذه خواهم شد در اين دوره داوری بنی اعتماد و شکرخواه و ... را ناديده می گيرم .با وجود احترام به اين انتخاب ولی فکر می کنم شايد بهتر باشد در مسابقاتی که با اعتبار عکاسی مثل گلستان برگزار می شود آدم هايي مثل جهان عمار  و حتی جبرئيلی  و يا عکاسان و اديتورهايي با چندين درجه بالاتر از همين ها داورانمان باشند و اتفاقا نظرشان را کاملا  پياده کنيم !  ديدگاه های جهان عمار در مورد گزارش های تصويری يا  Photo Story  ها برای عکاسانی  که مدام با داوران مشابه طرف هستند  ، خيلی جذاب بود. او به وضوح  می گفت که چرا بايد بعضی از اين عکس ها کاملا حذف شوند و چه می شد کرد تا  بعضی ها  قوی تر شوند. چون تخصص اش حذف و جراحی عکس است و خيلی بهتر از يک کارگردان سينما می تواند در مورد " عکاسی"  تصميم گيری کند. 

نمی دانم  چقدر در مورد شما هم اتفاق افتاد... وقتی که نمايشگاه د ومين جايزه گلستان را نگاه می کرديد ...چقدر از خودتان پرسيديد ؛ خب ! که چی ؟

راستی...قرار شده جايزه سالانه(گرافيک) مرتضی مميز هم برگزار شود ... !