آزاده عصاران

این تصویر بر خلاف اینکه در انگلیس کلی جایزه برد و به عنوان آگهی تبلیغاتی" عشق با همه موانع"،معروف شدوبا وجود اینکه در آلمان ایده نوشتن را به یک خواهر روحانی در مورد موارد ممنوعه در کلیساها داد،در ایتالیا ممنوع شد.

رفیقمون در مورد توسکانی طراح این نوع عکس های تبلیغاتی،کلی توضیح داده .اما در مورد موضوع این نوع آگهی هایی که به جای نشان دادن قروقنبیل های یک سری مدل برای تبلیغ لباس یا حتی پیام اجتماعی،کاری می کنند که مغزآدم درگیر شود،کمی تردید دارم.

اگر اهل تبلیغات هستید،می توانید مرا دراین سردرگمی کمک کنید؟

ما چقدر اجازه داریم از ماجراهای اجتماعی ممنوع و غیرممنوع در تبلیغات استفاده کنیم؟

اگر به عنوان عکاس یا طراح تبلیغات بخواهی سندی از موقعیت فعلی جامعه در سیاست یا مذهب بسازی و از آن به عنوان یک برچسب برای بازار استفاده کنی،می توانی تاثیرگذار باشی؟

یعنی می توانی به اندازه یک عکاس مستند اجتماعی یا روزنامه نگار برای تغییرات مفید باشی یا اینکه پیامت رنگ و بوی تجاری دارد ومورد اعتماد نیست؟

کمی بیشتر دراین زمینه:

نگه داشتن مخاطب-حمیدرضا
حاج حسین و پسران و بنتون-منصور

الیویرو توسکانی عزیز را که خاطرتان هست؛ قبلا در مورد کارهای عجیب و ایده‌های غریبش در مد، نوشته بودم و بودیم و نوشته بوند، اما اینبار دوباره به خاطر یک اتفاق جدید در دنیای مد ایتالیا را " ترکونده".

هفته مد میلان همزمان با هفته مد در لندن و مادرید با ماجرای تازه‌ای روبه‌رو شد؛ دو سال پیش وزارت بهداشت ایتالیا اعلام کرده بود که سلامت مدل‌ها در دنیای مد در خطر است اما امسال این تذکر را به شکل عملی‌تر بین مردم پیاده کرد.

توسکانی که عکس‌هایش برای تبلیغ بنتون و استفاده از موضوع ابتلا به ایدز، هنوز از ذهن مردم پاک نشده، این‌بار از یک مدل قدیمی و معروف به شکل کاملا برهنه عکس گرفت که استخوان‌هایش از زیر پوستش بیرون زده و دچار بیماری بی‌اشتهایی و لاغری مفرط شده.

چند وقت پیش یک مدل برزیلی به خاطر همین بیماری مرد و ماجرای ممنوعیت لاغری مفرط در شهرهای مهم و مراکز مد اروپایی سرزبان افتاد.

این طرح همزمان با ماجرای ممنوعیت استفاده از مدل‌های لاغر مفرط در هفته مد لندن پیاده شد.
درواقع نوعی کمپین ضدلاغری حالا درایتالیا به شدت فعال شده که با بیلبوردهایی، تصویر ایزابل کارو بازیگر و مدل سابق فرانسوی را برهنه به مردم نشان می‌دهد؛ کسی‌که درصنعت مد دچار بیماری بی‌اشتهایی یا انورکسیا شده و حالا تصمیم گرفته فیزیک واقعی‌اش را به‌دور از زرق‌و‌برق لباس‌ها نشان دهد.

توسکانی عکاس این طرح، خودش از دیدن این زن آنقدر شوکه شده که تصمیم گرفته برای آگاه کردن زنان و اخطار دادن درمورد این بیماری که زنان را در عالم مد نابود می‌کند، هر تلاشی بکند.

در هفته مد لندن و مادرید هم این موضوع به نوع دیگری مطرح شد؛" مدل‌ها باید پیش از حضور و اجرای برنامه‌ها از پزشک ومتخصص تغذیه گواهی سلامت بیاورند." این طرح با مشکلات مختلفی روبه‌رو شده اما به گفته توسکانی از آنجایی که کسی مسوولیت بیماری‌های ناشی از صنعت مد را به عهده نمی‌گیرد، این سخت‌گیری لازم است.

گزارش سی ان ان از این ماجرا و صحبت با توسکانی.

ترینی و سوزانا به خاطر برنامه تلویزیونی‌‌شان، معروف هستند که در مورد نوع لباس پوشیدن و انتخاب رنگ‌هاست. این برنامه کاملا زنانه است و طرفداران زیادی دارد.

اما اخیرا این دو نفر براساس سوژه‌هایی که در این سال‌ها داشته‌اند و براساس هیکل زنانی که در برنامه‌هایشان شرکت کرده‌اند، کتابی منتشر کرده‌اند درباره نوع شکل بدن زنان و اینکه با هر حالت بدنی، چه لباسی زیباتر و برازنده است.

دوازده مدل از سیب، گلدان، جام، گلابی، گرفته تا ویلون و زنگوله و حتی آب‌نبات چوبی و بستنی قیفی، در این موارد وجود دارد که با توضیح کامل درمورد هر کدام سابقه شکل‌گیری استخوان و ماهیچه به این شکل و شمائل هم ذکر شده.

در هر صفحه از این کتاب با نشان دادن نمونه‌ زنانی که بدنی مشابه شکل یاد شده دارند، گفته شده باید چه نوع دوخت و برشی را برای لباس‌شان انتخاب کنند، چه رنگی بپوشند و حتی چه کفشی را با این هیکل و بدن، هماهنگ کنند.

این کتاب در بریتانیا پرفروش شده، آنقدر که در برنامه‌های مختلف از این دو طراح دعوت می‌شود تا برای توصیه به ملتی که نمی‌دانند بدنشان شبیه کدام یک از دوازده شکل عجیب توی کتابشان هست، نمونه عینی نشان دهند.

اگر دوست دارید، بدانید با هیکلتان‌ کدام یک از این شکل‌ها را یادآوری می‌کنید و برای این شکل و قیافه چه باید پوشید و چه کفاره‌ای باید بدهید، نگاهی به توصیه‌هایشان بیندازید.

بالاخره ما هم باید زکات پیدا کردن کتاب‌هایی را که احتمالا امکان چاپ این شکلی و با چنین اصالتی در ایران ندارند، بدهیم دیگر...

آدم مارک بازی نیستم ولی در مورد بعضی موارد مصرفی حتما سراغ مارک‌ یا برندها می‌روم؛ ملزومات پوستی یکی از آنهاست؛ اینبار برای مرطوب‌کننده Shower Milk سراغ Esprit رفتم، که اتفاقا لوازم آرایشی‌اش شهرتی ندارد ولی اجناسش به هزار دلیل توی مخ آدم هست!

بعد از دو بار استفاده، گردن و شانه‌‌هایم ملتهب شد و بعد از چند روز، پوستم چنان ورمالید که شبیه پوست بدون پر مرغابی شد. حالا چند وقت است که این بخش‌ها در قرمزی و بنفشی می‌سوزد و می‌سازد و هیچ روغن و کرمی را هم برنمی‌تابد.

خواستم تا وقتی دکتر نتیجه را بگوید و( شاید بروم سراغ راهی برای شکایت از اسپریت عزیز)، بگویم که اگر خواستید این مدل را بخرید کمی مراقب باشید یا حداقل امتحان کنید و بعد خودتان را اسپریت تپون کنید.

اگر سراغ "نام و نشان‌های" کم زرق و برق‌تر می‌رفتم، دلم نمی‌سوخت.
گاهی اسم‌ها باعث می‌شود با اطمینان کامل خود و سلامتی‌ات را به خطر بیاندازی.

درباره تاریخ عطرها و آرایش

باران می‌بارد. مجبورند چتر بگیرند تا لباس‌های گران‌قیمت و سنگین را حفظ کنند. عصرها هم مجبورند لباس گرم بپوشند و دیگر نمی‌توانی برق جواهرات‌شان را زیر نور فلاش‌ها ببینی.

حال و هوای امسال جشنواره کن مثل همیشه نیست.

فرانسوی‌ها خوب می‌دانند در این شهرک ساحلی در ماه مه امسال، مثل همیشه قدم‌های سلبریتی‌های مختلف را حس نمی‌کنند.

فیلم خوب کم است، هنرپیشه معروف کمتر و کارگردان و بازیگران زیادی از قبل گفته‌اند امسال نمی‌توانند در جشنواره حاضر باشند.

هیجان انگیزترین اتفاق در این چند روز شاید حضور وودی آلن بوده با دو زن بازیگر آخرین فیلمش پنه‌لوپه کروز و ربکا هال برای فیلم Vicky Cristina Barcelona .

وودی آلن همراه با بازیگران فیلم آخرش

اگر قبلا در این مراسم کسی حرکت غیرکلیشه‌ای می کرد و دلربایی‌اش از این طریق بیشتر بود، امسال این حرکات به لوسی تعبیر می‌شود. حرکاتی که گاهی حتی خوراک عکاسان هم نیست.

جنیفر تیلی برای دو فیلم به کن آمده:'Inconceivable', and 'The Making of Plus One

این روزهای شصت‌ویکمین جشنواره کن، کمتر صدای فریادگونه‌ای بلند می‌شود برای بازیگرانی که با سریال‌های تلویزیونی، محبوبیت پیدا کرده‌اند و برای بازیگران هندی که روی فرش پز می‌گیرند.

اوا ایگنوریا پارکر بازیگر آمریکایی برای فیلم "کوری" آمده. همراه با آیشواریا رای بازیگر معروف بالیوود

چشم‌ها دنبال جوان‌ترها ومعروف‌ترها و زیباترهاست و کسی به بازیگران آسیایی و تیم فیلمسازی شرق دور و حتی فلسطینی و اسرائیلی اهمیتی نمی‌دهد.

کاترین دنوو با فیلم " Je Veux Voir " به کن آمد

دیروز وقتی کاترین دنوو سالخورده با قیافه‌ای نه چندان شاد (در مراسم photo call) جلوی دوربین‌ها حاضر شد، حس می‌کردم دیگر همه چیز رو به تمام شدن است. دیدن چهره‌اش با نگاه سنگینش به بقیه بازیگران این را می‌گفت. خیلی چیزهای دیگر مثل سینما مفهومشان را از دست می‌دهند و داده‌اند.

داستین هافمن، آنجلینا جولی و جک بلک روی انیمیشن "کونگ‌فو پاندا" حرف زده‌اند

حالا مردم برای آنجلینا جولی حامله سرودست می‌شکنند ولی معلوم نیست چند سال دیگر چقدر نسبت به حضور او روی فرش قرمز بی‌تفاوت می‌شوند.

کن امسال مثل هر سال نیست.... نه مردم ، نه مراسم ، نه سینما و نه فیلم‌ها...

این روزها در میلان بحث مد فرق می‌کند. امروز اگر موضوع مد در میلان مطرح است، حتما اسمی هم از زندان "سن ویتوره"(San Vittore) آورده می‌شود.

زنان این زندان معروف در ایتالیا، مدت‌هاست تصمیم گرفته‌اند وارد صنعت مد شوند.

آنها در سن ویتوره نمی‌خواهند با کسی مثل گوچی یا جورجیو آرمانی رقابت کنند. فقط می‌خواهند بعد از سال‌ها اسارت غیر از تجربه مواد مخدر، از دنیای شیک و باشکوه بیرون هم چیزکی نصیبشان شود.

.
لباس سفید عروسی که زندانیان سن ویتوره دوخته‌اند بر تن یک زندانی روی صحنه

زنان این زندان، خیاطی را از یک شرکت تعاونی محلی یاد گرفته‌اند که به زنان دربند و دستگیرشده کمک می‌کند. آنها مدت‌ها دوختند و دوختند تا بعد از تجربه تهیه لباس برای چند تاتر و نمایش تلویزیونی، کارشان به دفیله روی سکوی زندان رسید.

جورجیو آرمانی، پرادا و آلبرتا فرتی برندهایی بودند که در این مراسم با دادن لباس‌هایی با مارک خودشان به این زندانیان، احترام‌شان را به این تلاش نشان دادند و از آنها خواستند در کنار نمایش لباس‌هایی که خودشان در زندان دوخته‌اند، این مارک‌ها را هم بپوشند و روی صحنه قدم بزنند.

زن زندانی، لباس جورجیو آرمانی را برای زندانبانان و زندانیان نمایش می‌دهد

زنان زندان سن ویتوره می‌خواهند از سال آینده با مارک خودشان به بازار بیایند. اما مشکلشان توزیع لباس‌ها در سطح ایتالیاست.

با این‌ حال زندانیانی که سال پیش مرخص شده‌اند یا کسانی که سال آینده دوره‌شان تمام می‌شود، قول داده‌اند که ماجراهای مربوط به این مارک جدید را خارج از میله‌های زندان دنبال می‌کنند و مطمئن هستند این لباس‌ها بسیار محبوب خواهند شد.

سال پیش مارک " گربه‌های زندان" که با طرح میله‌های زندان و لباس راه‌راه زندانیان به بازار آمد، مورد توجه خیلی‌ها قرار گرفت و موج جدیدی را در صنعت مد راه انداخت.

گزارش ویدئویی رویترز در این مورد

مرکز جهانی عکاسی ( ICP) در آمریکا سری عکس‌های سالانه‌ خودش را به نام " زیبایی غریب: عکاسی مد امروز" همراه با سه
نوع نمایشگاه مد یا فشن مرتبط دیگر به نمایش گذاشته.

این تصاویر نشان می‌دهند که عکاسی مد چقدر از هنر، ادبیات، رسانه دیجیتال و تاریخ تاثیر گرفته.

Michael Thompson, Ruffled Neck, 2007

همه عکس‌های این نمایشگاه در طول سه سال گذشته گرفته شده‌اند و بیشترشان در مجلات خارجی و مستقل چاپ شده‌اند.

بعضی از این عکاسان به شکل معمول و سنتی با مد و فشن در ارتباط نبوده‌اند و حتی بعضی فقط عکاس پرتره بودند که در طول کارشان حتی اتفاقی عکس خاصی را مرتبط با مد ثبت کرده‌اند.

در عکاسی مد اولویت و هدف اصلی نشان دادن جنس و محصول موردنظر هست که اغلب در تلاش برای خلاقیت عکاس محو یا گم می‌شود. در بعضی از این عکس‌ها این موضوع واضح هست، محصولی که براساس آن سوژه عکاسی شده به اندازه جذابیت موضوع و خلاقیت عکاس در کارگردانی صحنه، مهم نیست.

This image by British photographer Tim Walker brings to mind the 1939 Horst photograph, 'Dali Costumes.'

مرکز جهانی عکاسی قرار است کارهای ریچارد آودن را در بهار آینده بررسی کند و همینطور در برنامه‌ای که هر سه‌سال یک‌بار برگزار می‌شود " ارتباط مد، هنر و طراحی در عکاسی و فیلم" بررسی و تحلیل خواهد شد.

وقتی از جنس پارچه حرف می‌زند و کف دستش را زیر آستر می‌برد، چشم‌هایش حالتی را می‌گرد انگار درباره یک عشق بزرگ و عمیق فکر می‌کند.

از رویاهایش می‌گوید که باعث می‌شود صبح بیدار شود و دنبال مدادش بگردد و روی کاغذ نازک تُند تُند طرح بزند.
بعد خیاط‌هایش را صدا می‌کند. همه می‌دوند. خیاط‌های آقای ولنتینو مسن هستند. زن‌هایی چاق و بی‌حال که وقتی او روی هوا طرحش را می‌کشد یا به شانه‌ها و کمر مدل جوان روبه‌رویش اشاره می‌کند، می‌دانند از چه حرف می‌زند و انگار نمی‌خواهند شاهد یک نمایش طولانی باشند تا به آنها فهمانده شود موضوع دقیقا چیست.

این برق چشم‌ها، لرزش دست‌ها و نگاه سرشار از عشق را شاید بتوان در آن قسمت از فیلم " ولنتیونو؛ آخرین امپراطور" حس کرد؛ وقتی به خیاط‌هایش که فِس‌فِس می‌کنند و بی‌حوصله منتظر پایان مراسم پر حس‌وحال او در تشریح لایه‌های پارچه، درزها، تورها و دکمه‌ها این پا وآن پا می‌کنند... آنجاست که شاید فقط بخشی از این شور را می‌ببینید و تفاوتش با هم‌نسلان خودش که اتاق را پرکرده‌اند تا مراسم تمام شود و بروند مثل ماشین پارچه‌ها را بیاندازند زیر سوزن چرخ خیاطی.