آزاده عصاران

بخش سوم گزارش تصویری "غذا" با عنوان "سیاره گرسنه" در تایم آمده. به نظر نمی‌رسد این بخش خلاقیت خاصی داشته باشد.

با تصویر همیشگی از زن عرب در حال آشپزی .

Dubai, United Arab Emirates: Stovetop Recipe / A mother prepares lunch in a kitchen building separate from her family's home. She is covered from head to toe, as she would be in public, because she is entertaining guests from outside her family

و همان تصویر ثابت از چینی‌هایی که هر جانداری می‌تواند خوارکشان باشد.

Beijing, China: Snack Tray/ From left: skewered sea horses, cicadas and silkworm pupae are sold at a street market in Beijing

پروژه اول و دوم این گزارش تصویری به نظر خیلی قوی‌تر و اصولی‌تر می‌آید، اما حداقل اتفاقی که در این تصاویر به خصوص بخش سوم افتاده، سادگی عکس‌ها و البته تکنیک عکاسی‌ست.

نمی‌دانم اگر این پروژه را بخواهند در ایران هم ادامه دهند و مثلا از بعضی عکاسان وطنی بخواهند از سفره ایرانی عکس بگیرند، بازی‌های لنز و بزرگ‌نمایی لیوان دوغ و فوکوس روی قاشق مرصع‌ پلویی که تا حلق خورنده، دنبال می‌شود... چقدر شبیه دید ساده و راحت بقیه عکاسانی خواهد بود که در این پروژه همکاری کرده‌‌اند.

فکر می‌کردم چرا کارمندهای بعضی از بخش‌های دولتی و حتی خصوصی اینقدر از خودشان دور می‌شوند؟ چرا روزشان با سوت دستگاه کارتی شروع و تمام می‌شود؟

فکر می‌کردم چرا هیچکدام دلشان به حال جایی که کار می‌کنند، نمی‌سوزد؟

چرا کسی بین آنها فکر نمی‌کند، می‌تواند باعث و بانی اتفاق‌های هیجان‌انگیز اداره‌اش باشد؟

چرا نقد نمی‌کنند؟ چرا پشت هم نیستند؟ چرا کمک نمی‌کنند روزمرگی، قورتشان ندهد؟ چرا صاف و مستقیم حرف نمی‌زنند؟

چرا ایده ندارند؟ چرا خلاق نیستند؟ چرا بالایی‌ها را به لرزه نمی‌اندازند که بدانند انرژی و جوانی و نیروی واقعی کار هنوز وجود دارد؟
چرا خواب‌آلود، دلزده، خسته و چرک می‌شوند؟

چرا پیشنهاد نمی‌دهند برای تغییر و چرا دکوراسیون اتاقشان همیشه یک‌جور است؟

به این فکر می‌کردم که بین این ها چه کسی دلش برای آن سازمان می‌سوزد؟ کدامشان دقیق و کار درست‌اند و کدام‌شان تزویر می‌کنند؟ کدامشان برای کار و یادگرفتن می‌آیند و کدام برای حقوق آخر ماه و وقت‌گذرانی و استفاده از فرصت؟

مشکل از خودشان است یا دیگران نسبت به همه چیز بی‌تفاوتشان می‌کنند؟

همیشه به همه اینها فکر می‌کردم...
اما دیگر فکر نمی‌کنم... به خودم قول دادم فکر نکنم...

مری آن نیلان در فوریه 2004 توده‌ای را در سینه چپ‌اش پیدا می‌کند. به زودی متوجه می‌شود که سرطان هر دو سینه‌اش را کامل دربرگرفته و چاره‌ای جز برداشتن کامل پستان‌ها وجود ندارد.

او بعد از عمل جراحی و شیمی‌درمانی دوباره درخواست کرد با پروتز جای خالی سینه‌ها را پرکنند.
نیلان از یک عکاس خواست تمام مراحل درگیری‌اش را با این بیماری عکاسی کند تا تصاویری برای نشان دادن بخشی از زندگی‌اش به بقیه زنان داشته باشد.

این گزارش تصویری از روز تولد چهل سالگی‌ نیلان شروع می‌شود که شروع شیمی‌درمانی او بود. او موهایش را در روز تولدش از ته تراشید تا شاهد ریختن لحظه‌به لحظه‌ آنها در طول دوره درمان نباشد.

عکس‌ها را کریستوفر. جی کاپوزیلا برای تایم گرفته تا درکنار مطلب چند صفحه‌ای و مفصل این شماره‌اش درمورد شیوع این بیماری در دنیا، کار شود. در این گزارش، تصاویری از مرحله جراحی تا همراهی دختر نیلان و اندازه‌گیری رشد موهایش در هر ماه تا دردی که بعد از شیمی‌درمانی می‌کشد، وجود دارد.

از آنجایی‌که ماه اکتبر را در بسیاری از کشورها به نام ماه آگاهی از بیماری سرطان سینه می‌شناسند، کاور استوری این شماره تایم در مورد سرطان سینه است.

کاش کسی وقت ترجمه و نوشتن در مورد مقاله‌ و مصاحبه‌های این شماره تایم داشته باشد برای زنانی که هنوز خجالت می‌کشند برای معاینه یا حتی حرف زدن در مورد این بیماری، پزشکی را ببینند.

روزگاری بود که مردان فقط عاشق هم‌جنس خود می‌شدند. روزگاری که نزدیکی با غلام ساده‌رو برای مرد مسافر بی‌زن جایز بود.زمانی که صورت‌پرستی مردان، توجیه عرفانی می‌شد.

زمانی که تاکید می‌شد: با فرزندان توانگران منشینید که صورت‌هایی مثل زنان دارند و از دختران بکر فریبنده‌ترند.
زمانی که بعضی صوفیان اصلا به زنان میلی نداشتند و تن به ازدواج نمی‌دادند.

آن زمان معتقد به حلول خدا در غلامان زیبارو بودند.

آن زمان می‌گفتند از فتنه یک پسر بر یک عابد بیش از آن بیم می‌رود تا از فتنه هفتاد دختر بر او.
روزهایی که حادترین مساله تربیتی دوران سعدی و حافظ، موضوع همجنس‌گرایی بود.

آن زمان غزل‌ها و باب‌های بوستان با کلمات و مصرع‌هایی تزئین می‌شد که کمتر کسی درک می‌کرد منظور از معشوق، یک مذکر خوب‌روست.

می‌گویند اگر معشوق این شاعران مذکر نبود احتمالا نمی‌توانستند در غزل عاشقانه به مدح بپردازند.

می‌گویندهمجنس‌گرایی با ورود ترکان(غزنویان و سلجوقیان) در ایران مرسوم شد و بعدها در دوره مغولان تشدید شد.این ترکان مهاجم زندگی نظامی داشتند و مثل صوفیان که شب‌وروز در خانقاه و مسجد با همجنسان‌شان در ارتباط بودند، حشرونشر متفاوتی نداشتند.

می‌گویند آن زمان مستی و از خود‌بی‌خودی هم راهی بود برای تجاوز به مردان جوان خوشرو. گاهی دین هم راه آنها را باز می‌گذاشت؛ صوفی عاشق به جوانک زیبا و بی‌ریش و سیبیل می‌گوید: پسرجان ببین خدا چه نظر لطفی به تو دارد که نیاز و حاجت مرا به تو حواله کرده؟

می‌گویند همجنس‌گرایی در دوره پهلوی هم رایج بود اما در ادبیات این دوره منعکس نشده و به دلیل رشد فرهنگ و حضور زن در جامعه ازعادات و رسوم ناپدید شد تا نوع فرنگی آن که ازدواج دو مرد با هم است در اواخر دوره پهلوی دوم به ایران آمد.

اینها را آقای سیروس شمیسا می‌گوید در کتاب ممنوع‌شده "شاهدبازی در ادبیات فارسی". درباره همان کتاب‌ها و شعرهایی که از کودکی در مدرسه ودانشگاه به ما گفته می‌شد این خال رخ ترک و بخارایی خوش‌قامت "معشوقه" هستند.

شاید هم معلم‌ و استادانمان تقصیری نداشتند یا مشکل از جو آموزش و این صحبت‌ها نباشد، شاید تقصیر زبان فارسی باشد که ضمیر مذکر و مونث ندارد و قرن‌هاست فکر می‌کنیم " زن و شاه و خدا و دوست و معشوق و یار و معشوقه " یکی‌ست در شعر و غزل عرفانی و زمینی.

وقت‌تان را برای کمک به آدم‌هایی که در سن 12 تا 18 سالگی مانده‌اند، نگذارید. خودتان را هم بکشید، شاید فقط بتوانید کمک‌ کنید حس‌های زمان بلوغ را برای توی چشم ماندن و جلب‌توجه در او کمرنگ‌تر کنید.

آن‌هم شاید ..وگرنه باید از 35 یا 30 ساله‌اش هم انتظار رفتارهای نوجوانانه‌ای را داشته باشید که حتی کلمه برای ابراز احساسات شتری‌‌اش ندارد و با جوک‌های دوران دبستان ریسه می‌رود...

این آدم‌ها را باید تحمل کرد... بزرگ نخواهند شد... آخرش می‌بینید مشکل کوتوله بودن‌شان هم هست و به نفع‌شان است همان نوجوان بچه‌صفت بیچاره اشک به مشک و اهل قیل و قال بمانند.