« همجنس‌گرایی شاعرانه ایرانی | Main | We just need the eggs »

بگذارید کوتوله بمانند

وقت‌تان را برای کمک به آدم‌هایی که در سن 12 تا 18 سالگی مانده‌اند، نگذارید. خودتان را هم بکشید، شاید فقط بتوانید کمک‌ کنید حس‌های زمان بلوغ را برای توی چشم ماندن و جلب‌توجه در او کمرنگ‌تر کنید.

آن‌هم شاید ..وگرنه باید از 35 یا 30 ساله‌اش هم انتظار رفتارهای نوجوانانه‌ای را داشته باشید که حتی کلمه برای ابراز احساسات شتری‌‌اش ندارد و با جوک‌های دوران دبستان ریسه می‌رود...

این آدم‌ها را باید تحمل کرد... بزرگ نخواهند شد... آخرش می‌بینید مشکل کوتوله بودن‌شان هم هست و به نفع‌شان است همان نوجوان بچه‌صفت بیچاره اشک به مشک و اهل قیل و قال بمانند.

Comments (6)

محسن:

کاشکی کمی بیشتر توضیح میدادین . ایمجور صحبتا خیلی دو پعلو و ناو اضح هستند. یعنی آدمه بزرگ چجوریه ؟ آدمی که راحت گریه نکنه ادم نیست. آدمی که راحت نخنده آدم نیست. با ما دعوا نکنید

به قول شهریار: گوی یاتان یاتسین کی گامازلیق سعادت دیر. بعضی ها همیشه کوچیک می مونن.

سلام دوست عزيز
قدرت بيانت بالا
و به خوبي ميتوني حس منتقل كني
معتقدم
آدم و آدميان و تموم روزگار تغيير ميكنه و تنها چيزي كه تو اين چرخه هيچ وقت تغيير نميكنه
حماقته!
من منتظرتم

f:

سلام
راست ميگي و خيلي هم راست ميگي
حسابي هم اعصاب خرد كن هستن و پرادعا
بدم مياد
خيلي

حالا چه اتفاقي افتاده كه از اين داستان شاكي شدي ؟
يعني اينقدر مهم بوده كه توي وبلاگت هم سرش داد بزني ؟

Anonymous:

چرا یکدفعه از کوره در می روی و به یکسری مسایل حساسیت نشان میدهی ؟ از این حرفها بگذریم مطالبت بسیار خوب هستند

Post a comment

(If you haven't left a comment here before, you may need to be approved by the site owner before your comment will appear. Until then, it won't appear on the entry. Thanks for waiting.)