آزاده عصاران

دانشجو بودیم و می‌خواستیم فقط گیر بدهیم. شاید دلیلش سن و رشته و نگاهمان به زندگی بود.

"طعم گیلاس" را فقط برای این انتخاب کردیم که در سالن از دست کیارستمی حرص بخوریم و به سلیقه هیات داوران انواع جشنواره‌های خارجی بخندیم. حتی می‌خواستیم قبل از شروع فیلم کشف کنیم چرا باید با فیلم ژاپنی" مارماهی" در نخل طلای کن شریک شود؟

شروع کردم به سوتی گرفتن؛ مهم‌ترینش این بود که آقای بدیعی در جواب به کارگر افغان برای غذا می‌گوید:" املت برایم خوب نیست."
گفتم او که انتخاب کرده بمیرد حالا به دردسرهای کبد و کلیه و بدنش فکر می‌کند؟

حالا بعد از ده سال که دوباره فیلم را می‌بینم، اتفاقا ظرافتی را در همین دیالوگ می‌بینم که چند روزی مشغولم می‌کند.

حالا همه سوتی‌های آن روزهای دانشجویی که در فیلم کشف کرده بودم، در ذهنم تبدیل به نقاط حساس فیلم می‌شوند.

شاید چون به سن و نگاهی رسیده‌ام که حالا به جبهه‌گیری‌هایم در آن سال‌ها می‌خندم.

طبق قانونی که هیچ‌وقت مطرح و تصویب نشده بود، سه نفر از پنج دوست نزدیک پدرم، دو تا سه زن دارند؛ بماند صیغه‌ای یا دائم. مهم این هست که همسران اول این مردها موضوع را می‌دانند و دم برنمی‌آورند.

زنی که می‌داند، شوهرش با زن دیگری در ارتباط هست، به صورت شرعی یا غیرشرعی و هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد، چقدر از این لایحه‌ای که همین روزها قرار است تصویب شود، ابا دارد؟

برای همین است که من بیش از اینکه نگران قانونی شدن موضوع چند زنه شدن مردان ایرانی باشم، نگران همان زن‌هایی هستم که از ترس از دست دادن زندگی مشترک و سقف روی سرشان، حق خود نمی‌دانستند در مورد چیزی که به نظرشان تعریف درست ازدواج بوده، اعتراضی بکنند.

حالا بعد از رای مثبت نمایندگان چندزنه مجلس ( به گفته پروین اردلان) چقدر حق خود می‌دانند که تعریف درستی از زندگی مشترکشان داشته باشند؟

شاهین نجفی و گروه تپش 2012
ما آخر خطیم

این مسابقه بیش از آنکه برای عکاسی باشد، راهی برای خالی و سبک کردن انباری‌هایی است که فایده‌ای به کسی نمی‌رسانند و فقط جا و فضا گرفته‌اند.

اگر وال-ئی را دوست دارم به این خاطر است که با کمترین دیالوگ می‌توانی با یک رباط ارتباط برقرار کنی.

به این دلیل که موسیقی کار ده صفحه دیالوگ را می‌کند.

به خاطر این هست که تکنیک پیکساری‌ها به جایی رسیده که بعد از حیوان، ماشین و آدم‌آهنی با چند قطعه آهن در یک رباط و حتی یک لایه سفید و یک جفت نور سبز، حس عاشقی و تنهایی و زندگی ماشینی را نشان می‌دهند.

اگر وال-‌ئی را دوست دارم به این دلیل هست که یادم می‌اندازد چقدر توی زندگی گیر کرده‌ایم؛ فقط شکلش با روش احمقانه و گردابی که آدم‌های چاق این کارتون می‌گذرانند، فرق می‌کند.