فکر می کنم ديگه همه در مورد جلسه
دلپير و سارامون نوشته باشن. همه جلسه و حرف هاط مربوط به برسون و اندرسون يک طرف و آقايي که منو ياد کمدين های دهه
60-70 فيلم های فرانسه می انداخت ، يک طرف !
يلدا چيزهايي از اين آدم نوشته .
من بيش از همه
بخش های جدی مراسم با اين مرد ارتباط برقرار کردم . کسی که قبل از
همه عکاسان روی صحنه رفت ..با اون دوربين ديزلی و کوچولوی آماتوری ، جايي رو انتخاب کرد که تقريبا هيچ کدوم
از عکاسان يادشون نبود از اون زاويه هم می شه عکس گرفت و بدون هيچ ترديدی رفت روی
سن ! همينطور عکس گرفت و گرفت و يه دفعه
پشت به صحنه و آدم ها نشست و رو به پيانو، شروع کرد به عکاسی !
فکر می کنم از سفارت اومده بود يا يکی از آشنايان زن و شوهر فرانسوی بود . هر کی بود ، نمک کل برنامه بود. درست برعکس ما ايرونی ها سرشار از حرکت و انرژی و راحتی ! تصور نمی کنم حتی يه بار هم حس کرده باشه که چقدر برای ما تماشاگر ها جذاب شده ! چون واقعا خودش بود ! باز هم برعکس ما !