آزاده عصاران

« سخت‌ترین دیکتاتوری که می‌توانی از او متنفر باشی، دیکتاتور درون خودت است.»

این را جولیو آندروتی، نخست‌وزیر پیشین ایتالیا گفته است که هفت بار از سال ۱۹۴۶ به این مقام رسید. از او به عنوان یکی از فاسدترین سیاستمداران ایتالیا یاد می‌کنند.
مردی کوتاه با قوزی بزرگ، چشمانی ریز و نگاهی مرموز که برای تداوم دوران نخست‌وزیری‌اش دست به هر کاری می‌زد.

در زمان فعالیت سیاسی او، بعضی روزنامه‌نگاران و سیاستمداران، در حادثه‌های مختلف کشته می‌شدند.
آندروتی از سال ۱۹۴۷ تبدیل به بخش ثابت تشکیلات سیاسی در ایتالیا شد و با سقوط مداوم دولت‌ها و روی کار آمدن دولت‌های جدید، درمقام نخست‌وزیر، وزیر خارجه یا وزیر کشور چهره غیرقابل جابه‌جایی این تشکیلات بود.
در آخرین روزهای وزارت‌اش، رسانه‌ها شروع به نوشتن کردند؛ لقب « شاهزاده تاریکی» را به دلیل ارتباط تنگانگ‌اش با مافیا به او دادند.
با همه محدودیت‌ها و سانسور، از فضای دیکتاتورمابانه‌ای گفتند که او ایجاد کرده است.

آن روزها، پای این نخست‌وزیر به بازپرسی‌ و دادگاه‌های مختلف کشیده شد.
او روزنامه‌نگار و آدم‌های مختلفی را کشت و برایشان گل فرستاد و مرگ‌‌اشان را به خانواده‌اشان تسلیت گفت. آندروتی، تلاش کرد اتهاما‌ت مربوط به ارتباط ‌اش با مافیا را رد کند، ولی موفق نشد. او بعد از برکناری از کارش، تبدیل به سناتور مادام‌العمر شد.

فیلم il Divo ( ستاره) درباره روزهای آخر وزارت اوست. پائولو سورنتیونو این فیلم را با نگاهی نسبتا طنزآمیز ساخته. آندروتی که حالا همراه سیلویو برلوسکونی است و در چند مجله، مقاله سیاسی می‌نویسد در مورد این فیلم گفته نگاه انتقادی فیلم را نمی‌پذیرد.
کارگردان این فیلم اما در مورد واکنش آندروتی که بر چند رسانه در ایتالیا نظارت دارد، گفته همین عصبانیت او یک دستاورد است.

آقای آندروتی یک جمله معروف دیگر هم دارد: « قدرت یک بیماری است. کسی که به آن مبتلا شود دیگر معالجه نخواهد شد.»