آزاده عصاران

چند سالی هست که با استرس و دوندگی های قبل از شروع جشن تصویر سال آشنا شده ام. مدتی است که اگر بتوانم از بودن کنار آدم هایی که صمدیان را بی دغدغه کمک می کنند تا مراسمی را برگزار کندکه درآن ده ها هنرمندراکنار هم می نشاند،دریغ نمی کنم.

عکس:کیان امانی

سیف اله صمدیان آنقدر محبوب هست که هر کسی یک بار از کنارش عبور کند،درگیر ذهن ساده ای می شود که بدون چشمداشتی سال هاست در صحنه عکاسی وفیلمسازی یگانه می تازد..به بخش بدون چشمداشتش تاکید دارم چون سال هاست کارش را از نزدیک می بینم و نگاهش را به "زندگی درست".. قبل از اینکه عکاس یا فیلمسازی برایش مهم باشد.

می توانم تصور کنم قیافه مریم (ملک)را وقتی مدام داد می زند و صمدیان را از پای تلفن جلوی کامپیوتر می کشاند تا عکس ها را برای آخرین لحظه های باقی مانده،انتخاب کندکه بروند کلبه هنر برای چاپ!
می توانم نگاه خسته مسعود را از اوضاع اتاق شلوغ ببینم...می توانم نوشین و گیتی و بقیه بچه هایی را که همیشه موقع کمک به عناصرمتصل به تصویرسال آماده اند،ببینم که می دوند..چسب می زنند..جابه جا می کنند...اسم ها را چک می کنند ..آها..و از دست پژمان همیشه گیج حرص می خورند و با شوخی...چای و شیرینی کشمشی همه نگرانی ها را دور می کنند.

می توانم صورت سه شب نخوابیده صمدیان را ببینم.در حالی که همه کار را خودش می کند؛هم دستورات ارشاد را برای ادیت یا سانسورفیلم ها اعمال می کند،هم مصاحبه ها را چک می کند،هم مهمان دارد و هم اوضاع دفتر را مرور می کند ...

دیگر سویل نیست.مریم دوممان هم نیست.من هم نیستم. می دانم آنها هم دلشان لک زده برای همه این دوندگی ها از خانه هنرمندان تا خیابان قائم مقام...میدان شعاع... می دانم دل سویل کجاها که نمی رود از یادآوری همه روزهای گرم سال هایی که جشن تصویر سال در دل گرما بود...
می دانم او هم دوست داشت روزی روزگاری مراکش را می دید...
اگر او هم مثل من موقع تدوین فیلم آن را دیده بود،حالا بی تاب تر بود...

می دانم...صمدیان را همه این روزها "صمد" صدا می زنند و می خواهند دمی کنارش باشند و از عکس ها و طرح ها و کاریکاتورهای امسال تصویرسال بیشتر بدانند. سالی که فقط برای هنرمندان سخت نبود..برای ناشران و ... هم تنگنا داشت...

صمدیان امسال هم توانست ده ها آدم را که گاهی از کنار هم نشستن اکراه دارند،با هم همراه کند...

امسال عکس یادگاری تصویر سال چه اندازه ای است؟