اين دريای لعنتی جنوب معجزه می کند. می تواند آدم را از همه افکار احمقانه و ماليخوليايي جدا کند. حداقل برای چند روز آنقدر آرامت می کند که می توانی گرمای زندگی را با سلول هايت بچشی ؛ به شرط اينکه جايي بروی که آدم ! نباشد... اين همه موجود زنده مغروق در جوانی و زيبايي آزاردهنده اند... کسانی که به هر چيزی آويزان می شوند تا بيشتر توی چشم بيايند با قيافه های برنزه بی درد ، اذيتت می کند. هر جايي هم که بروی هستند..روی دريا...کنار ساحل نيمه شب... لابه لای کوچه های قديمی عرب نشين... توی رستوران های شيک يا ارزان...
پس مشکل از خودت هست عزيز من...
بهترين جا همانجاي است که صدا و حرکت اين پستانداران وجودت را می لرزاند...کاش می شد ساعت ها با اين دلفين ها تنها بود .
