آزاده عصاران

هنوز نمی‌دانم اگر روزی به من بگویند، سرطان دارم، اولین واکنش‌ام چیست؟

اولین واکنش ماری مندی فیلمساز و عکاس فرانسوی این بوده که از مطب دکتر به بخش مرکزی شهر مارسی (محلی که در آن زندگی می کند) رفته. آنجا ایستاده و مردم را در حال رفت‌وآمد و خرید و خوردن و نوشیدن تماشا کرده. ساعتی که گذشته، تصمیم گرفته که درباره بیماری‌اش حرف بزند.
از دوست فیلمبردارش خواسته که وارد زندگی خصوصی‌اش شود؛ با او به بیمارستان برود. در خانه‌اش در لحظات پر از فکر و خیال.. ترس... بی‌خوابی و بیماری حضور داشته باشد و از این دقایق تا لحظه‌ای که همه چیز تمام می‌شود، فیلم بگیرد.
خانم مندی، چند سال پیش متوجه شده که سرطان پ.س..ت.ان دارد و همه شرایط کنار آمدن با بیماری تا عمل نهایی و برداشتن سینه را در یک مستند( A diary of healing) تصویری کرده است.
زیباترین بخش این فیلم به نظرم زمانی است که باید با خودش در مورد برداشتن سینه، کنار بیاید. شبانه روز در عکس‌ها و نقاشی‌ها و مجسمه‌های زنان تک سینه می‌گردد. از آنها عکس می‌گیرد و خودش را در قالب تک‌تک آنها می‌گذارد. ساعت‌ها مقابل آینه خودش را نگاه می‌کند... می‌خواند و می‌نویسد و از خودش در حالت‌های متفاوت برهنه عکس می‌گیرد و روزی که تصمیم‌‌اش را می‌گیرد، دیگر کاملا برای زندگی تازه‌ آماده شده.

فیلم اش هنوز در دسترس نیست ولی این مصاحبه به همان فیلم مربوط است و بخش هایی از فیلم‌اش بین حرف‌هایش در همین مصاحبه وجود دارد.
مصاحبه به زبان فرانسه است.

Marie Mandy : Mes deux seins, histoire d'une... by asblCinergie