فیلمبردار دست‌اش را روی قلب‌اش گذاشته و می‌گو‌ید: صدای ضربان قلبم را می‌شنوم.
او از ترس و هیجان ِ دیدن اژدهای کومودو، سوسماری که با یک گاز گرفتن سطحی می‌تواند بوفالویی را زمین بزند و با دندان خودش و همراهان‌اش تکه‌تکه‌اش کند، حرف می‌زند.
ترسیده و می‌لرزد اما دست‌اش از دوربین جدا نمی‌شود و چشم‌اش از ویزور. اژدها، از کنارش چنان رد می‌شود که با پوستش دیواره لنز را لمس می‌کند. ولی آقای فیلمبردار با نفس‌های بریده، تکانی نمی‌خورد تا این لحظه عبور پرخطر را هم ثبت کند.
در بخش دیگری از مجموعه مستند « زندگی» که بی‌بی‌سی در ده قسمت تهیه کرده، فیلمبردار با دوربین‌اش روزی ۱۱ ساعت را در چادر کوچکتر از قد‌ش، می‌گذراند تا استرس پرنده کوچک از حضور یک غریبه تمام شود.
سه هفته زیر باران و طوفان، با یک دوربین و سه‌پایه، بدون آذوقه کافی، ساعت‌ها چمباتمه می‌زند و چشم‌اش را به ویزور می‌چسباند تا Vogelkop Bowerbird رنگ‌های مورد علاقه‌اش را مقابل آلاچیق کنار هم بچیند و با سلیقه اطراف‌اش را طراحی کند و منتظر پرنده ماده بماند؛ و عاقبت، روز بیست‌ویکم از چادر بیرون می‌آید و از خوشحالی فریاد می‌زند که لحظه را گرفتیم... لحظه جفت‌گیری که انتظارش را می‌کشید، ۱۰ ثانیه هم نمی‌شود.
Vogelkop bowerbird/ عکس از بی‌بی‌سی
در هر قسمت از مجموعه Life، بعد از ۵۰ دقیقه فیلم در مورد یک رسته از حیوانات، ده دقیقه پشت‌صحنه وجود دارد که تا حدی به سوالات بیننده درباره نحوه گرفتن نماها، تکنیک‌ها و نوع فیلمبرداری و کار اعضای گروه جواب می‌دهد.
ولی در هیچ‌کدام از این ده بخش به سوال‌های من جوابی داده نمی‌شود؛
چطور ممکن است یک نفر آنقدر کارش را دوست داشته باشد که برای لحظاتی سلامت و زندگی خودش را هم فراموش کند و مرگ را بر گرفتن لحظاتی از زندگی یک جانور ترجیح دهد؟
چطور می‌شود که یک سری از آدم‌ها حاضرند برای چند ثانیه نما از یک پرنده، حشره یا ماهی هفته‌ها وقت بگذارند، ساعت‌ها منتظر نور دلخواه شوند و روزها و شب‌ها را در دشوارترین و ناگوارترین حالت بگذارند؟
چطور است که وقتی همان یک لحظه.. همان آن را می‌گیرند، فراموش می‌کنند در چه وضعیت خطرناک، سخت و دشوار و کشنده‌ای قرار داشتند و رو به گروه می‌گویند: We're Done!
بیشتر، درباره مجموعه مستند «زندگی»:
□ ده قسمتِ حدود یک ساعت است که ده دقیقه آخر هر بخش، پشتِ‌صحنه است.
□ ساخت‌اش ۴سال طول کشیده که یک سال اولش به تحقیق گذشته.
□ شاید پرخرج‌ترین مجموعه مستندی باشد که تا حالا ساخته‌شده، با بودجه‌ای حدود ١٠ میلیون پوند.
□ تمام‌اش با دوربین‌های اچ‌دی و بدون استفاده از فیلم (کاملا دیجیتال) ساخته شده.
□ کانال دیسکاوری آمریکا نسخه‌ای از آن را خرید و در آمریکا با صدای اُپرا وینفری (راوی) پخش کرد.
□ بعضی رفتارهای حیوانات برای اولین بار است که در این مجموعه فیلمبرداری شده.
□ خیلی صحنه‌ها مثل دویدن «مارمولک مسیح» بر آب و پرش ماهی‌های پرنده، با دوربین‌های فوق سریع با سرعت ٨هزار فریم در ثانیه فیلمبرداری شده.
□ دیدن‌اش با کیفیتِ پایین ِ صدا و تصویر، حکم ِ محاربه با سازندگان‌‌اش را دارد.