آزاده عصاران

به دلیل روشنی رفتم تا "آلمانی خوب"را ببینم،اما بعد از نیم ساعت ،پشیمان شدم .
فقط به خاطر آن دلیل خاص نشستم و در طول فیلم فقط به دلیل فکر کردم تا بازی های بد و بی منطقی داستان اذیتم نکند.

استیون سودربرگ، پیش از این تعلیق و هیجان را در یازده ودوازده یار اوشن تجربه کرده بود ودر فیلم های دیگرش هم ذوق و دقتش ثابت شده بود.

اما در این فیلم،شاید چون می خواهد مدام بقبولند که سال های جنگ جهانی را می بینیم،کسالت آور شده و مخاطب را سرحال نگه نمی دارد.تصاویر شهر و آثار جنگ با کمی دقت همان دکورهای همیشگی فیلم های تاریخی هستند .با اینکه گفته می شود عکس های فرانک کاپرا برای پسزمینه کار شده اند،اما از مصنوعی بودن فضا کم نمی کند..

- کیت بلانشت نه زیبایی اینگرید برگمن را دارد و نه بازی در خور، به نظر می رسد، سعی می کند تنهایی و غم درونش را با ناله کردن و نگاه های سرد نشان دهد.
- جرج کلونی با همه خوبی اش ،به درد این نقش نمی خورد.
- دوربین به زور کادرهای معروف دوران همفری بوگارت و جیمز استیوارت را می بندد و اداهای ساده ای از هیچکاک برای رمز گشایی ،در کل فیلم آنقدر تکرار می شود که خسته ات می کند.

اصرار سودربرگ را برای این بازگشت به دوران معصومیت سینمای هالیوود می توان درک کرد اما چرا با این تکنیک و فن آوری قوی،حتی نتوانسته ذره ای مخاطبش را به آن روزها ببرد یا نشان دهد می تواند روایت خوبی از این کتاب(آلمانی خوب) به تصوبر بکشد.
شاید هم خلوص و زیبایی آن روزها دیگر وجود ندارد؛ حتی اگر از موسیقی آن دوران استفاده شود یا سراغ بازیگرانی برویم با چهره ای کلاسیک،باز هم چیزی لنگ می زند ...