آزاده عصاران

من هم يکی از آن کسانی هستم که با هر گونه تجمع و تحصن اعتراض آميز در ايران مخالف بودم.حالا به اين نتيجه رسيده ام که در مملکتی که به زور به حرفت گوش می کنند بايد به زور حرف بزنی. حتی اگر گوش هم نکنند... در هر صورت به وظيفه ات عمل کرده ای و همين حرکت های کوچک تبديل به يک موج خواهد شد.

تحصن يا تجمع يا نشست اعتراض آميز زنان ديروز با استقبال بی نظيری روبه رو شد. عده بيش از حد زيادی آمدند تا در تکرار شعار و فريادهايي که هميشه فرو داده بودند، شرکت کنند. جای نگرانی نبود.معلوم بود با نيروی انتظامی هماهنگ شده.يک اتوبوس و چندين مينی بوس بين خيابان و پياده روی دانشگاه گذاشته بودند تا هيچ چيز از اين سو به آن سو نرود! ماموران با باتوم دوروبرمان بودند.جمعيـت به حد غيرقابل تصوری که رسيد ديگر اجازه نمی دادند کسی از آن سوی خيابان به اين طرف بپيوندد. بچه هايي که زودتر آمده بودند مزه باتوم ها را چشيده  و مورد غضب واقع شده بودند ولی باز هم نشسته و سرود خوانده بودند تا بقيه برسند.  صدا ها از اعماق وجود زنان بلند می شد. فرياد " ما زنيم، انسانيم ،اما حقی نداريم" از يک نقطه شروع شد و به آن سوی خيابان هم رسيد. عده زيادی حرف زدند ولی زنان زيادی تحمل شنيدن چيزهايي که با پوست و گوشتشان حس کرده اند را نداشتند..همه حرف ها تکرار بود حتی شعر سيمين بهبهانی و بيانيه شيرين عبادی...همه می دانستند دردشان چيست. همه بيانيه ها و مقالات و سخنرانی ها هم برايشان تکرار واقعيات بود...گويا همه می خواستند در اين اعتراض فقط فرياد بزنند و خشمشان را بيرون بريزند.معلمان و پرستاران و خانواده های سياسيون زندانی هم برای خود شعارهای شخصی می دادند. مقابل دانشگاه تهران يک اتفاق ديگری افتاد.حسی که شايد به قول دوستی ، خيابان انقلاب و سردر دانشگاه هم دلتنگش بودند.

همه ما آن لباس شخصی های دوربين به دست را ديديم. همان هايي که آرام گوشه هايي را انتخاب می کردند و با زيرکی فيلم می گرفتند.همه ديديم که آقای سرهنگ استاديوم که قصد کمک کردن داشت، گوشه ای با بيسيم حرف می زد و دستور می گرفت. همه ديدند و هيچ توجهی نکردند.شايد حضور آن خبرنگاران و عکاسان سوئدی گيج و مبهوت که درست وسط جمعيت نشسته بودند و نمی دانستند چه بکنند، برايمان جالب تر از هضم  تلخی حضور لباس شخصی ها بود.

مردمان زيادی آن سوی خيابان نگاهمان می کردند.دانشجوهای مختلف و رهگذران.کمی بعد آنها هم تجمع کردند ..يک تجمع سياسی با فرياد و شعار برای تحريم انتخابات و مرگ بر ديکتاتور و... گويا همه منتظر يک شروع کننده اند تا حرکت کنند. کاری ندارم درست يا غلط...

اين خانم معتقد بود همه خانم ها بايد با اين المان جلوی دوربين خبرنگاران نياز به آزادی بيان و دموکراسی را نشان دهند!

يک نوع اعتراض يا تبليغ !

بخش زيادی از اخبار يا تحليل هارا از اين طريق می توانيد ببينيد.

با اين ايده هم موافقم.اين نشست ها و اعتراض ها بدون حضور زنان هنرمند و نويسنده و اهل سياست ديرتر به جواب مي رسد...

Hundreds of Women Protest Sex Discrimination in Iran

The protest was the first public display of dissent by women since the 1979 revolution.

 They wanted their rights in Iranian Islamic low.