آزاده عصاران

دکتر معين عزيز ،

می دانم که يک پدر مهربان و پزشک دلسوزی، اين را وقتی فهميدم که موقع استراحت ، کنار آن دختر زيبای روی ويلچر نشستی .پرسيديم خودت آمدی يا هم حزبی هايـت گفتند برو کنار آن فرد بنشين؟ گفتی: "من يک پزشکم... قبل از هر چيزی به سمت درد جذب می شوم... "

فهميدم آنقدر مثبتی که حتی نمی توانی بپذيری بخش اعظم جوانان و نسل سومی های کشورت مايوس و سرخورده و بی انگيزه اند. نمی خواهی انکار کنی ولی همچنان با اين واقعيت تلخ کنار نمی آيي.

صدايت از يک حد معينی بالا تر نمی رود. مثل يک استاد در ميان شاگردان شلوع و پرانرژی ، آنقدر ساکت می شوی تا با سکوتت ساکتشان کنی.

 غذايت هر روز همان ساندويچ کوچکی است که همسری مهربان در کيفت  می گذارد.عاشق رنگ صورتی ای. ده سال است که با اينترنت کار می کنی و تحقيق و جست و جو اولين سرگرمی ات است. آرامش داری و با طمانينه سخن می گويي. از دور مستقيم به چشم ها نگاه می کنی ولی نزديک که می ايستی سرت را با همان حجب و حيای سنتی پايين می اندازی. معتقدی اسلام واقعی چيزی غير از راحتی و آسايش را برای مسلمانان حکم نکرده ولی ما در اجرای آن از خود دين هم جلو افتاده ايم. برای اقتدارت در سمت رئيس جمهوری بيش از 6 محور را مشخص کرده ای. زندگی را دوست داری. شادی را هم. می گويي جوان باستانی هستی که هنوز با کوچک ترين عناصر، شادی را تجربه می کند. می گويي دانشگاه ها برايت اولين محل هايي خواهند بود، که به آنها به شکل ريشه ای رسيدگی می کنی.

ولی معين عزيز... می دانم که به شما رای نخواهم داد. شايد هنوز آن جرقه..لحظه...همان چيزی که می گويند کاريزما ... آن حس فراتر از يک پدر و پزشک ... و خيلی چيزهای ديگررا در شما پيدا نکرده ام. هنوز نمی توانم تصور کنم که با اين همه آرامش بخواهی اين همه خشونت و وحشی گری را تحمل کنی و مثل ماجرای کوی ، استعفا ندهی. نمی توانم قبول کنم که با اين روش صحبت کردن مونوتن ، با اين سادگی و بی پيرايگی بخواهی گاهی آب زيرکاه شوی و سياس؟ چگونه می خواهی بمانی؟ چطور می خواهی يک روز مقابل ما بايستی و بگويي شرمنده شما هستم؟

حداقل در آن 8 ساعت اين را حس کردم. در آن استوديوی کوچک و در ميان همه دوستانت...

کاش همين پدر ، استاد و پزشک مهربان بمانی  ...  البته بدون آن کت و شلوار سبز و پيراهن پسته ای...