آزاده عصاران

خبر با تلخى هميشگى اش، كوتاه بود و آزار دهنده. برسون هم رفت. مثل همه همدوره اى هايش در هنر، ادبيات، سياست و عكاسى. همانطور كه ۹۵ سال را بى سروصدا و بى هاى وهوى گذراند، رفت و ثابت كرد دنيا براى هيچ كس مستدام نيست، حتى او كه با لقب فرانسوى افسانه اى در نيم قرن، دنيا را با دوربينش پشت سر گذاشت و تلخى و شيرينى زندگى را روى سلولز به نمايش گذاشت.

خانواده اش گفتند كه سه شنبه شب (۱۳ مردادماه) در تنهايى خانه اش در جنوب فرانسه از دنيا رفت و ژاك شيراك رئيس جمهور فرانسه همان زمان در موردش گفت: «فرانسه يك عكاس نابغه را از دست داد... يك استاد واقعى... فرانسه يكى از آبرومندترين و قابل احترام ترين هنرمندانش را از دست داد...»

اين روز ها بازار ستايش گويى و نقل قول هاى برسون داغ شده چون حالا نيست و ما هم هميشه با فقدان آدم ها خاطراتمان زنده مى شود.

عكاسان زيادى هستند كه امروز در مورد «لحظه قطعى» در عكاسى حرف مى زنند. واژه مركبى كه سال ۱۹۵۲ با كتاب «تصاوير آنى» در آمريكا توسط هنرى كارتيه برسون منتشر شد و بر سر زبان ها افتاد. برسون از اولين عكاسانى بود كه در آن سال ها به بررسى و روانشناسى زندگى روزمره مردم با عكس و تصوير پرداخت و در مقدمه همين كتاب مشهورش نوشت: عكاس براى عكس گرفتن بايد جذب واقعه شود و در مركز همه رويداد ها و وقايع قرار گيرد نه اينكه فقط گذرى عكسى را بگيرد و برود. در اين صورت، واقعه «همه ضرباهنگ ساختار همان شكل» را به خود مى گيرد و اگر عكاس بتواند اين حس را دريابد، لحظه قطعى را دريافته....

...

shargh.ws  continue