میگویند دنی بویل کارگردان فیلم " میلیونر زاغهنشین" چندین جفت کفش آهنی به پا کرد برای بردن مجسمه طلایی اسکار که امشب در دست گرفت.
او بیش از چهار ماه است که فیلمش را زده زیر بغلش و همه جا میرود و به قول خودش " پروموت" میکند. به هیچ درخواست مصاحبهای هم "نه" نمیگفت. از هر شهرستانی در اروپا و آسیا و امریکا میشد با شماره تلفنش تماس گرفت و او استقبال میکرد چندینبار بیشتر در مورد این بگوید که اصلا انتظارش را نداشته از فیلمی بدون بازیگر ستاره که با این بودجه ناچیز ساخته شده، اینقدر استقبال شود و حالا که این را فهمیده دست از صحبت در این زمینه با داوران جشنوارهها و توضیح بیشتر برای اعضای آکادمی اسکار برنخواهد داشت.
او با تعداد زیادی از اعضای آکادمی از نزدیک دیدار کرد و آنقدر با آنها در مورد فیلمش حرف زد و سر راهشان قرار گرفت و دنبال آشنا گشت، که شاید فقط خواستند مجسمه را بدهند زیربغلش تا راحتشان بگذارد.
من از این برخورد َدنی بویل چند درس گرفتم:
اول اینکه حتی اگر آدم بیرویایی باشی یا اتفاقی خوششانسی رو به تو بیاورد، با اصرار و پیگیری بههرحال یک کارهایی از دستت برخواهد آمد. میتوانی با همین روش تَب " میلیونر زاغهنشینی"ای را راه بیندازی که از گلدنگلوب و چندین فستیوال فیلم کوچک و بزرگ به اسکار هم برسی. تازه این درجه تب را میتوان آنقدر بالا برد که موسیقی و رقص و برنامههای سرگرمکننده مراسم اسکار به فیلم و بازیگر و موسیقی فیلم تو مربوط شود.
کودکان بازیگر فیلم میلیونر زاغهنشین در مراسم اسکار همراه با دنی بویل/ عکس؛ آسوشیتدپرس
دوم اینکه قَدر این تبی را که راه انداختهای بدانی؛ او آنقدر مراقب حواشی فیلمش بود که تا این خبر در رسانهها پیچید که بچههای بازیگر فیلمش در هند وضعیت اسفباری دارند و شغل اصلیشان طبق چیزی که در فیلم نشان داده هنوز ادامه دارد، بلافاصله بلیتی برای دو بازیگر اصلی کودکاش در بمبئی گرفت و آنها را با تاکسیدو و لباس شب آورد روی فرش قرمز.
این کارش آنقدر دیگران را تحت تاثیر قرار داد که ستارههای هالیوودی هم لُپ این بچهها را میکشیدند و کارگردانشان را تحسین میکردند به خاطر این بزرگمنشی که تَکخوری نکرده و حالا کل گروه حقاش هست جایزه را بگیرد.
سوم؛ پوستت در این مسیر کلفت شود؛ در طول هفتههای گذشته بیشتر منتقدان و اهالی سینما نوشتند و گفتند که فیلم شایسته اسکار امسال " میلک" هست ولی پیشبینی کردند فیلمی که جایزه را خواهد گرفت" میلیونر زاغهنشین".
فکر میکنم این مقایسه و تا حدی این نگاه که از تو سزاوارتر وجود داشته ولی آکادمی جَوگیر شده و تو را برنده اعلام کرده، تا آخر عمر با دنی بویل خواهد بود.
Comments (3)
سلام دوباره
خدا من رو ببخشه که یادم رفت به فیلم اصلی دنی بویل اشاره کنم:
Trainspotting
که واقعا یکی از فیلمهای جریان ساز سینماست.
اگه ندیدی توصیه می کنم ببینی
http://www.imdb.com/title/tt0117951/
و البته باز هم بگم که درباره این فیلم امسالش باهات موافقم
...
مرسی بهمن! هستمت
Posted by بهمن | February 28, 2009 3:13 AM
Posted on February 28, 2009 03:13
سلام آزاده
با کل حرفت درباره "میلیونر زاغه نشین" موافقم
ظاهرا نکته این بوده که آمریکایی ها تا حالا فیلم هندی ندیده بودن
و خب پیگیری دنی بویل هم که بر همگان واضح و مبرهن است
اما با این بخش نوشته ات موافق نیستم که
"اگر آدم بیرویایی باشی یا اتفاقی خوششانسی رو به تو بیاورد"
به نظر من دنی بویل در "28 روز بعد" نشان داده که کارش را واقعا بلد است و خوب هم بلد است
http://www.imdb.com/title/tt0289043/
قربانت
Posted by بهمن | February 23, 2009 5:51 PM
Posted on February 23, 2009 17:51
بسیار عالی اما جسارتاً اون بخش آخر رو که من خوب می تونم حس اش کنم چون یک احساس بیش از حد ایرانی درباره جایزه و جایزه بردنه، بعید میدونم ربطی به دنی بویل داشته باشه که بخواد تا آخر عمر هم با اون بمونه!هر دوره بیشتر منتقدها به سزاواری یک فیلم معتقدند و معمولا فیلم دیگه ای می بره آخرش هم همه خوب و خوش می رند خونه هاشون و فراموش می کنند و فیلم شون رو می سازند. یک کم با جشنواره فجر فرق می کنه! به هر حال باز ممنون
...
مانا جان! چون نظر همه رو نمی دونستم در این زمینه و نمی شد حدس زد دنی بویل چطور در این مورد فکر خواهد کرد، تاکید کردم که به نظر من اینطوریه! البته که این انتقادها و نگاه رسانه ها به راحتی پاک نمی شه و تا سال ها بعد هنوز حرف سزاوار و شایسته و آن که برده و حقی که داده نشده در مورد فیلم ها ادامه داره. ممنونم به هر حال از نظرت
Posted by مانا نیستانی | February 23, 2009 11:48 AM
Posted on February 23, 2009 11:48