تا حالا چندین مسابقه به مناسبتهای مختلف با نام فیلم صد ثانیهای، یک دقیقهای و ... برگزار شده ولی معمولا تهش چندان کار دندانگیری روی پرده نرفته.
١٩ فیلم در" دومین مسابقه فیلمهای یکپلانی تهران اونیو"، شرکت کردهاند. با حوصله دیدمشان. دستم برای رای دادن نمیرود.
مثل زمانی است که در یک کارگاه آموزشی یا دورههای فیلمسازی و عکاسی و داستاننویسی میگویند بروید درباره فقر، تنهایی، شادی یا کودک کار کنید. معمولا مستقیم سراغ یک موضوع مشخص و آماده و کلیشهای میرویم یا برعکس میزنیم توی خط آبستره دیدن و تفسیرهای رویایی کشدار و آسمان و ریسمان بافتن.
کمتر جلوی رویمان را میبینیم. اگر هم ببینیم و بخواهیم برشی غیرکلیشهای را کنار بگذاریم برای کار، آنقدر دستکاریاش میکنیم که شاید دیگر بوی صداقت و سادگی ندهد، یا آنقدر کشش میدهیم و رودهدرازی میکنیم که مزهاش از بین میرود.
Comments (1)
همینطور ناامید سری به اینجا زدم و کلی از از اینکه دیدم سایتت را به روز کردی خوشحال شدم.
آره همونطور که می گی با کوچکترین غفلتی یک کار هنری می تونه به ورطه ی ابتذال، کسالت و یا ابهام کشیده بشه. البته راه کارهایی هست اما فاصله ها زیاده. خیلی وقت ها فاصله ی هنرمند با خودش فرسنگ هاست
فدا.
Posted by at | December 14, 2008 5:53 PM
Posted on December 14, 2008 17:53